Bokt.nl

**Geplaatst**: 26-10-16 08:26

Geplaatst: 26-10-16 08:26

Jij kent je dochter zelf het beste.

Ik denk dat ik mijn dochter er op die leeftijd dan zelf de keuze zal geven. Maar op voorhand ben ik wel heel eerlijk dat het makkelijk en rustig kan verlopen maar ook dat ze er tegen gaat vechten en dat het dan minder is om te zien (al is het natuurlijk nooit leuk om te zien, maar hoop dat je snap wat ik bedoel).

Heel veel sterkte wat jullie ook moeten beslissen.

**Geplaatst**: 26-10-16 08:33

Re: Dochter van net 14 aanwezig het inslapen van ons paard?

Geplaatst: 26-10-16 08:33

Laat de dierenarts goed het proces uitleggen en wat er gaat gebeuren. Je dochter kan dan zelf kiezen of ze erbij wilt zijn. Mij lijkt dat ze oud genoeg is om dat besluit zelf te kunnen maken. Het verschilt van persoon tot persoon of je dit 'prettig' vind of juist niet.

Erbij zijn kan ook troost geven en helpen bij de verwerking.

**Geplaatst**: 26-10-16 08:35

Geplaatst: 26-10-16 08:35

Vraagje: die kennis die het had over een strijd tegen de verdoving, weet je wanneer dat was? Wat ik begreep is dat ze tegenwoordig een paard eerst in slaap brengen en dan de dodelijke injectie inspuiten, zodat het paard geen strijd hoeft aan te gaan. Wel iets om met de DA te overleggen zodat je meer kans hebt dat het paard geen strijd aan gaat.

Ik zou je dochter zeker de kans geven erbij te zijn. Dan heeft ze niet het gevoel dat iemand haar heeft verhinderd tot het laatst bij haar maatje te zijn.

Veel sterkte!

**Geplaatst**: 26-10-16 08:37

Re: Dochter van net 14 aanwezig het inslapen van ons paard?

Geplaatst: 26-10-16 08:37

Ik zou haar erbij laten als ze daar voor kiest. Ze is oud genoeg om het aan te kunnen en de kans dat ze zich allerlei nare ideeën in haar hoofd gaat halen als ze er niet bij is acht ik groter.
En ja ze zal verdrietig zijn maar dat mag natuurlijk ook.

**Geplaatst**: 26-10-16 08:39

Geplaatst: 26-10-16 08:39

Mijn ervaring is dat het maar net is wat je er zelf van maakt. Ik zou mijn kinderen er wel bij laten, want dood hoort ook bij het leven. Als je denkt zelf enigszins rustig te kunnen blijven, zou ik het gewoon doen.

**Geplaatst**: 26-10-16 08:40

Geplaatst: 26-10-16 08:40

Volgens mij wordt altijd eerst verdoofd, maar verzet het paard zich tegen het vallen. Dat kan er soms fors aan toe gaan en is dan akelig om te zien. Vandaar dat je er dan bij het onder narcose brengen niet bij mag blijven. In Bodegraven brengen ze het paard onder narcose n een speciale box. Daarvoor zit een traliehek, zodat je er wel bij kunt zijn. Het paard wordt dan aan de kop en tussen de kussens steun gegeven en wordt er steeds meer narcose gegeven tot het door de benen zakt en wordt het langzaam met hoofd en kussens naar de grond begeleid.

**Geplaatst**: 26-10-16 08:41

Geplaatst: 26-10-16 08:41

Ik zou haar erbij laten zijn. Ik heb nog altijd last van het feit dat ik mijn pony niet dood heb zien gaan. Een knagend gevoel of het wel goed ging of dat ze wel echt dood is. Mijn ouders vonden mij te jong (8 jaar) en ik heb de avond daarvoor afscheid genomen.

Ik vind dat ik als eigenaar sterk moet zijn en mijn paard moet helpen. Toen ik mijn 4jarige in liet slapen was ik er wel bij (23 inmiddels). Zijn laatste moment wilde ik niet in de handen van vreemden leggen. Ik vond het inslapen helemaal niet eng en toen hij dood was lag hij gewoon alsof hij diep aan het slapen was. Vechten heeft hij geen seconde gedaan. Zijn rug was kapot maar zijn hart en longen prima in orde. Als jij een goede dierenarts hebt dan hoort geen enkel paard te vechten.

Als kind was ik er wel bij als andere huisdieren werden geëuthanaseerd. Ik vond het juist heel fijn om afscheid te kunnen nemen en naar huis te gaan wetende dat het goed ging en mijn huisdier nu echt geen pijn meer had.

**Geplaatst**: 26-10-16 08:41

Geplaatst: 26-10-16 08:41

Voor ik 8 was heb ik kennis gemaakt met nieuw leven en afscheid van huisdieren. Ben toen bij een dekking van de hond geweest, de bevalling en heb enkele dierbare huisdieren moeten laten gaan.

Ja ik was jong maar ik ben enorm blij dat mijn ouders het niet verstopt hebben voor mij. Als je dochter afscheid wel nemen vind ik haar meer dan oud genoeg.

**Geplaatst**: 26-10-16 08:57

Geplaatst: 26-10-16 08:57

Ik denk dat je dochter er wel bij kan zijn. Ze zou altijd nog om kunnen draaien, er van weg lopen.
Natuurlijk moet je de beslissing wel aan haar laten.

Toen ik 13 was ben ik bij de inslapen van onze honden geweest. Is wel wat anders, maar de 2e was verschrikkelijk. Hij gilde enorm, vocht ertegen. En die hond was ons schatje, de liefste van de 2.

Als mijn merrie van nu 20 straks ook op is, wil ik er ook graag bij zijn..

**Geplaatst**: 26-10-16 09:00

Geplaatst: 26-10-16 09:00

Al had al eerder gereageerd, maar wil nog even een aanvulling doen.
Toen ik 13 was, werd ik van school gehaald. Weet het nog als de dag van gisteren. De hond moest worden ingeslapen. De hond waarmee ik was opgegroeid. Ik kende geen leven zonder die hond. Dus het bericht dat hij moest worden in geslapen kwam als een donderslag bij heldere hemel. En stond m'n leven stil.
M'n pa stond op het schoolplein te wachten, terwijl de congiere me naar hem toe bracht. M'n moeder zat ondertussen huilend in de auto, zij was er ook kapot van. Hondlief lag meer dood dan levend op de achterbank van de auto. Ik ging naast hem zitten, ik keek hem aan en wist dat het onze laatste ritje in de auto was. En ik zag in zijn ogen dat hij klaar was om te gaan...Mijn maatje, waarmee ik samen was opgegroeid moest ik loslaten. En dat als 13 jarige puber.
Het inslapen zelf ging opzich rustig, maar de hond maakte vreselijke geluiden, die ik nóg kan horen. Vreselijk om mee te maken, maar daar had de dierenarts ons al voor gewaarschuwd, die heeft ons heel goed begeleid! En ondanks dat het een vreselijke ervaring was, had ik het voor geen goud willen missen!!! Want zo heb ik het goed kunnen afsluiten en was ik er tot het laatste moment bij.

Idem dito voor het afscheid nemen van m'n oma. Ik was iets ouder, 16. Maar stond aan haar sterfbed en heb haar zien gaan. Ze schreeuwde het uit van de pijn. Ook iets wat op mijn netvlies staat gebrand. Ben meegelopen tot in het mortuarium van het ziekenhuis... En daar ben ik tot aan de dag van vandaag blij om dat ik er al die tijd bij ben geweest. Tot op het laatste moment.

Nu ik zelf moeder ben betrek ik mijn kinderen overal in. Ook de dood. Zo hebben we al verschillende sterfgevallen meegemaakt, samen. Zowel mens als dier. We huilen samen, we denken samen terug aan mooie herinneringen. Ja een afscheid is heel zwaar, maar het hoort er bij. Samen sta je sterk.

**Geplaatst**: 26-10-16 09:00

Geplaatst: 26-10-16 09:00

Als er goed gespoten wordt zou een paard niet moeten vechten. Ik zou iig de keuze bij je dochter laten, ze is oud genoeg om dat zelf te beslissen

**Geplaatst**: 26-10-16 09:14

Re: Dochter van net 14 aanwezig het inslapen van ons paard?

Geplaatst: 26-10-16 09:14

Ik zou vooral even vragen aan de DAhoe netjes het gaat gaan.Wij hebben een DA die het enorm goed kan.Ik ben er al vaak bij geweest 1x mijn eigen paard de andere keren de paarden van klanten.Hij geeft ze een spuit tot ze suffig zijn, dan spuit hij nog een keer en laat ze zeer beheerst en netjes vallen,en dan spuit hij nog wat bij en zijn ze er niet meer.Ik moet zeggen dat het is dat ik er vaker bij hem bij ben geweest dat ik er bij ben gebleven tot het laatste het is een naar iets.
je kan haar natuurlijk er ook bij laten tot het paard wat suf is,haar dan wegsturen en laten terug komen als het paard dood is.
Afscheid nemen van je paard blijft gewoon een heel ding of je nu 14 of 50 bent het word er niet beter op.

**Geplaatst**: 26-10-16 09:26

Geplaatst: 26-10-16 09:26

Bij ons op stal is paard toen ingeslapen. En ze hebben hem netjes eerst laten inslapen. Toe is haar dochter er bij gekomen om afscheid te nemen.

**Geplaatst**: 26-10-16 09:35

Geplaatst: 26-10-16 09:35

In ieder geval veel sterkte gewenst mocht het daadwerkelijk nodig zijn, laten we hopen dat ze nog een hele tijd pijn vrij kan zijn.

Ik heb in juni dit jaar mijn merrie in moeten laten slapen na 3,5 week op de kliniek in Utrecht te hebben gestaan en ik kan niet anders zeggen dat ze dit onwijs netjes geregeld hebben. Ik ben er van begin tot eind bij geweest, ondanks het verdriet ging het heel fijn en vertellen ze heel duidelijk en uitgebreid wat ze zullen gaan doen en als het zover is vertellen ze dit tussendoor ook steeds bij elke stap. Ik heb er een erg fijne ervaring aan overgehouden omdat ik ook heb gezien dat het anders kan gaan (gelukkig niet bij een paard van mij). Maar ze geven haar een roesje om rustig te zijn, dan word ze naar de ruimte geleid met bescherming tegen het vallen daar kreeg ze een narcose middel en toen ze heel vredig lag kreeg ze de laatste spuit. Daarna was het heel snel 'over'. Geen gekke dingen, stuiptrekkingen of iets. Gewoon een vredig slapend paard.

Dus ik wil zeker zeggen dat het vertrouwen in de kliniek terecht is.

Wat betreft je dochter ik persoonlijk zeg laat haar erbij zijn want dit helpt echt met het rouw/verwerkingsprocess. Maar ik zou haar inderdaad de keuze geven.

**Geplaatst**: 26-10-16 09:43

Geplaatst: 26-10-16 09:43

Ook ik ben er voor dat je dochter zelf de keuze maakt. Een keer bij euthanaseren paard geweest en ging heel mooi.
Zelf als 14 jarige meegemaakt dat de (valse!) hond van vrienden kwam te overlijden. Hij lag buiten zo zielig te steunen en kreunen, de ouders waren er helemaal niet, waarom weet ik niet. Mijn vriendinnetjes waren compleet in paniek en doodsbang voor de hond. Ik ben bij de hond gaan zitten,heb zijn kop op mijn schoot gelegd en de hond overleed vrij spoedig. Nooit een centje pijn of last van gehad. Het was goed zo.
Ook als jong meisje bij het overlijden van onze eigen hond geweest. Hij was vergiftigd door strychnine. Die beelden van zijn strijd heb ik wel nog op mijn netvlies staan. Zo zielig en heftig was dat. Nooit last overigens verder van gehad. Mijn moeder en ik waren erbij ver weg van huis tijdens een wandeling. Hij wilde zo graag bij ons blijven dat hij maar bleef vechten om in leven te blijven. Te zielig. We hebben afscheid genomen en twee meter verder van hem zijn we gaan zitten, zodat hij de strijd op kon geven. Toen was het ook zo gepiept.
Wat ik met mijn voorbeelden wil aangeven is, dat elk mens, kind anders is. De een kan het heel goed aan en de ander zal het wellicht nooit aan kunnen. Dus bespreek het met je dochter en laat haar kiezen.

**Geplaatst**: 26-10-16 09:53

Re: Dochter van net 14 aanwezig het inslapen van ons paard?

Geplaatst: 26-10-16 09:53

Ik ga met mijn voorgangers mee om de keuze aan je dochter over te laten.
Ik was 10 toen mijn hond werd ingeslapen, mijn moeder vond mij te jong maar ik wou tot de laatste adem bij hem zijn en dat mocht gelukkig.
Het was de eerste keer dat ik echt werd geconfronteerd met de dood en daarna heb ik nog vele dieren en mensen heen zien gaan. Elke keer is moeilijk en verdrietig maar ik ben wel dankbaar dat ik bij de laatste stap aanwezig ben geweest.

**Geplaatst**: 26-10-16 10:16

Re: Dochter van net 14 aanwezig het inslapen van ons paard?

Geplaatst: 26-10-16 10:16

Gezien het tijdstip van je post lig je er letterlijk wakker van, TS. :(:)

Zoals al eerder gezegd: je kunt je dochter zelf de keuze laten maken. Mocht je kiezen om erbij te willen zijn, dan kan je vooraf me haar kunnen afspreken wat ze doet als het haar teveel wordt. Bijvoorbeeld dat ze gewoon van de situatie weg mag lopen. Leg haar ook uit dat er altijd één van jullie bij het paard blijft, zodat ze zich niet schuldig hoeft te voelen als ze het toch te moeilijk vindt om erbij te blijven. En spreek af op welke plek ze in de kliniek even kan gaan zitten als het haar teveel wordt (zodat jij haar niet hoeft te gaan zoeken en in contact met haar kunt blijven).

Verder: praat er vooraf veel over. En met 'praten' bedoel ik niet zelf aan het woord zijn, maar vooral veel belangstellende vragen stellen en luisteren. Vraag haar hoe ze verwacht dat het zal gaan, hoe ze hoopt dat het zal gaan en wat ze denkt dat ze nodig heeft om goed afscheid te kunnen nemen. Als je de juiste vragen aan kinderen van die leeftijd stelt, blijkt dat ze verrassend goed zelf kunnen nadenken over dat soort dingen en jou heel goed kunnen vertellen wat ze nodig hebben.

Sterkte met alles. Ik hoop natuurlijk dat het meevalt allemaal.

**Geplaatst**: 26-10-16 10:17

Geplaatst: 26-10-16 10:17

Zou het idd aan je dochter zelf over laten.
ik was een jaar of 10 toen ik erbij was dat mijn pony werd ingeslapen.. had een hersenbloeding gehad en was al een hoopje ellende, maar hing wel heel erg aan mij, dus werd rustig van mijn aanwezigheid. Maar heeft gelukkig doordat ze zo zwak was niet lopen vechten tegen de spuit.
Tuurlijk ging ik kapot van verdriet, maar denk dat ik wel blij ben dat ik erbij geweest ben. Althans ik heb er geen "last" van gehad naderhand, het hoort er helaas bij als je dieren hebt. Hoe rot ook...
Wel heel veel sterkte met jullie keuze, het blijft toch een rot iets... beslissen over het lot van je dier :(:)

**Geplaatst**: 26-10-16 10:32

Geplaatst: 26-10-16 10:32

Wat ik juist een nadeel vond van utrecht is dat je niet bij het vallen mag zijn. Eerste paard is daar ingeslapen. Jong dier en ik heb dat echt als naar ervaren. Hij heeft niet ons erbij gehad bij zijn laatste bewuste gedachte. Ik zou me dus niet meer laten wegjagen bij het gaan slapen. De tweede keer wilde da het hoofd helpen, dit was thuis maar stonden we er wel bij.

Vorige week bij oude tinker bewust zelf bij zijn hoofd gaan staan en hem begeleid bij het vallen. Dierenarts stond bij zijn schouder ex bij zijn buik. En juist dit hele proces zelf meehelpen inclusief het op de plaat rollen bij het ophalen van rendac heeft me geholpen in het afscheid.

Als er meer dan voldoende kalmering vooraf wordt gegeven is het valleen geen strijd.

**Geplaatst**: 26-10-16 10:34

Geplaatst: 26-10-16 10:34

Bij het inslapen van onze hond gaf ik aan er graag bij te willen zijn, voor mij was het een soort van afsluiting. Mijn ouders wilden er allebei niet bij zijn, mijn moeder is ergens anders in het huis gaan zitten met onze andere hond terwijl ik er met mijn broer en zussen bij was. Ik heb er zelf voor gekozen om er bij te zijn, wist niet hoe inslapen precies ging, maar we hadden een hele fijne en betrokken dierenarts die precies vertelde wat hij deed en waarom hij iets deed.

Mijn belangrijkste argument om er wel bij te zijn was dat als ik het niet meer kon/wilde zien, ik alsnog altijd weg kon lopen. Ik was bang achteraf spijt te krijgen dat ik er niet bij was geweest, daarom heb ik deze keuze gemaakt. Vind het nog altijd erg fijn dat ik er bij kon zijn, dit was echt een afsluiting na 14 jaar lief en leed gedeeld te hebben.

Ik ben ook mijn veulentje erg jong verloren, ik was toen zelf een jaar of 12, het veulentje was drie weken en is op mijn schoot overleden (natuurlijke dood). Ondanks dat ik natuurlijk heel verdrietig was, gaf het me wel kracht dat hij niet alleen is geweest in zijn laatste, pijnlijke momenten.

**Geplaatst**: 26-10-16 10:44

Geplaatst: 26-10-16 10:44

Ik was 15 toen mijn eerste paardje ingeslapen werd. Mijn moeder wilde er toen zelf niet bijzijn, dus ik kreeg helaas de keus niet. Ik wilde dit toen namelijk wel...

Inderdaad de keuze bij haar zelf leggen

**Geplaatst**: 26-10-16 10:47

Geplaatst: 26-10-16 10:47

Ik denk dat je dochter en zeker wel bij kan zijn, mocht ze dit in ieder geval willen. Ik heb zelf mijn paard 3,5 jaar geleden laten inslapen en ik heb er bewust voor gekozen niet bij te willen zijn. Ik heb afscheid van haar genomen voordat ze de ruimte in ging waar ze haar spuitje zou krijgen. Mijn vriendin/stal eigenaresse is er wel bij geweest, omdat ik voor mijn paard wel wilde dat er iemand bekends bij haar zou zijn.

Ik kies er bewust voor om er niet bij te zijn, evenals bij het inslapen van onze hond een jaar eerder. Ik neem liever afscheid als ze nog in leven zijn en voor mij voelt het niet fijn om ze dood te zien (ondanks dat het erbij hoort). Ik zou dus zeker de keuze aan haar laten en ook zeggen dat het niet erg is om er niet bij te zijn. Zo heb ik achteraf van iemand te horen gekregen dat ze niet snapte waarom ik er niet bij wilde zijn, wat een erg vervelende opmerking was op dat moment.

**Geplaatst**: 26-10-16 10:51

Re: Dochter van net 14 aanwezig het inslapen van ons paard?

Geplaatst: 26-10-16 10:51

Je dochter zou ik zelf de beslissing laten nemen, wel met uitleg hoe het gaat. Dus zoals de rest het ook al zegt. Het is ook haar paard en doodgaan hoort bij het leven, als ze dit zelf zo wil kan dat haar ook sterker maken en helpen met het verlies.
Sterkte!

**Geplaatst**: 26-10-16 10:58

Re: Dochter van net 14 aanwezig het inslapen van ons paard?

Geplaatst: 26-10-16 10:58

Ik heb 4 jaar geleden (toen 16) vooraf afscheid genomen.
Ik wilde graag mijn laatste herrieneringen aan hem hebben zoals hij is, geweldig, levendig en altijd lief.
Wel is iedereen anders, dus ik zou het gewoon aan haar vragen.
Vaak genoeg heb ik inderdaad 'nare' momenten gehad met dieren die gingen vechten tegen alles, en dan soms met de spoedpen geschoten moesten worden, dit was niet bij mij zelf maar ik zou helemaal van de rel zijn als mijn eigen dier zo moest eindigen..
Heel veel sterkte.

**Geplaatst**: 26-10-16 11:07

Re: Dochter van net 14 aanwezig het inslapen van ons paard?

Geplaatst: 26-10-16 11:07

miijn dochter, toen 13, wilde bij haar pony blijven. Ze vond dat Sindy haar zoveel gegeven had dat ze nu bij haar Sindy wilde blijven om dit voor haar te doen. We hebben haar vastgehouden, geholpen met liggen en achteraf toegedekt. Het was koud en zou gaan regenen. We wilden haar niet nat laten worden. Mijn dochter had het nooit geaccepteerd als ze er niet bij mocht zijn. Ben er nog steeds trots op dat ze dit gedaan heeft. Ik zou dus de keuze bij je dochter laten.