Moderators: Neonlight, balance, C_arola, Sica
elenaMM77 schreef:na een paar keer, vond ik het mooi geweest, dus leg de longeerzweep weg.
En toen begon de smekerij..
Kom maar, klaar.. hoooo maaaaar, stapppppppppppppppen.. HO NOU, STOPPEN MAAR KLAAAAAAARRRRRRRRRRRR!!!
of ik het nu lief probeerde of duidelijker, op z'n pad ging staan (ging hij er met een boogje om heen) of wegliep.. het haalde niets uit, meneer ging vrolijk door..
LukieBradley schreef:Ik kan wel een boek schrijven over mijn shetlander en mijn paard.
Vooral mijn paard blijft me verbazen...
Vriendinnetje wil hem allemaal leren buigen, hij snapte vrij snel dat zijn hoofd inderdaad moet zakken en kwam tussen zijn benen een snoepje halen.
Toen kwam de smid die bukte bij zijn voorbeen en hij bukte ook maar want ja hij kon tenslotte een kunstje probeerde allemaal snoepjes te happen maar dat was de bedoeling niet
Ladygiroc schreef:LukieBradley schreef:Ik kan wel een boek schrijven over mijn shetlander en mijn paard.
Vooral mijn paard blijft me verbazen...
Vriendinnetje wil hem allemaal leren buigen, hij snapte vrij snel dat zijn hoofd inderdaad moet zakken en kwam tussen zijn benen een snoepje halen.
Toen kwam de smid die bukte bij zijn voorbeen en hij bukte ook maar want ja hij kon tenslotte een kunstje probeerde allemaal snoepjes te happen maar dat was de bedoeling niet
Dit had ik mijn fries ook geleerd, en dan ook nog geleerd om achterwaarts te lopen als ik achteruit liep. Dus toen de smid even klaar was met dat gefriemel van madame en naar het achterbeen liep, liep madame natuurlijk keurig netjes mee.
Monmaster schreef:Zo ben ik nog eens met twee dames naar het strand geweest. Eenmaal op het strand kwamen we op een zandbank met aan weerszijde water...... Ik wist, die van mij gaat hier niet doorheen. Terwijl we aan het galopperen waren riep ik dat we moesten gaan stappen.... de voorste dame die ik niet goed kende.....dacht waarschijnlijk: zoek t uit!
Zij gallopeerde verder.... en ik nam gas terug, stopt die van haar ineens, splash.... daar lag ze midden in het water ( november).... effin ik krijg me daar de slappe lach..... ik viel toen bijna van mijn paard..... van het lachen.... Die dame heb ik daarna nooit meer gezien.....
sannehelena schreef:elenaMM77 schreef:na een paar keer, vond ik het mooi geweest, dus leg de longeerzweep weg.
En toen begon de smekerij..
Kom maar, klaar.. hoooo maaaaar, stapppppppppppppppen.. HO NOU, STOPPEN MAAR KLAAAAAAARRRRRRRRRRRR!!!
of ik het nu lief probeerde of duidelijker, op z'n pad ging staan (ging hij er met een boogje om heen) of wegliep.. het haalde niets uit, meneer ging vrolijk door..
Dit is echt heeel herkenbaar! De mijne wil ook nooit stoppen met vrijspringen en blijft maar doorgaan. Ik probeer dan maar om haar in een hoek te krijgen en op die manier stil te zetten, hoewel zij dan nog weleens zoiets heeft van 'Ohh we gaan nu de andere kant op!' en ze gaat weer vrolijk verder op de andere hand...
ohjajoh6 schreef:En de eerste keer dat Lona, mijn grote paard, toen ik goed last kreeg van hartkloppingen ( hartpatient), op slag de rust zelve werd en met haar hoofd en neus richting mijn hart ging en een soort van luisterde of rook, om zodra ze daarmee klaar was haar hoofd en halster letterlijk aanbood, zodat ik mij door haar terug naar stal liet brengen (hangend aan haar halster en stapje voor stapje). Terwijl ze daar nooit een fan van was, van veel druk op haar halster en een hete donder was.
Heeft ze in de jaren erna steeds weer voor mij gedaan.
Minimus schreef:Toen Manny en ik samen gevallen waren in hartje winter voor jaren terug, bleef hij bij mij staan. Hij had een beste bloedneus na die koprol (dat ging echt niet zachtjes..) en ik zat op de bevroren grond omdat ik niet meer kon staan. Een spier in mijn been was afgescheurd en ik zat midden in een groot veld waar de ambulance niet komen kon. Manny bleef bij me.
In een weide ernaast renden allemaal paarden heen en weer en normaal zou hij daar heen gaan, want dat vind ie gezellig. Maar toen bleef hij bij mij. Hij ging met zijn neus over mijn pijnlijke been heen en toen hij de ambulance zag ging hij naast me staan zodat ik me aan de beugel kon ophijsen. Zo liepen (ahum, strompelden..) wij samen richting de weg waar de ambulancebroeders mij tegemoet kwamen lopen. Elke paar passen stopte hij zodat ik even kon ademhalen omdat ik kapot ging van de pijn, keek even om of ik er nog aanhing en liep toen weer voorzichtig verder. Hij liep los, want ik had al mijn kracht nodig om aan het zadel te blijven hangen maar toch wist hij dat ik naar die gele auto toe moest