Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
Mona81 schreef:Sinds 5 jaar heb ik dit paard. Hij is min of meer kapot gereden, is wat nerveus en niet de makkelijkste. Ook ben ik al 5 jaar aan het tobben met hem, om te kijken of hij fysiek en psychisch kan verbeteren. En altijd maar voor mezelf de vraag, is dit genoeg? Vraag ik niet teveel? Wat is het eerlijkste tegenover hem?
Gaandeweg ben ik wat onzeker geworden, voornamelijk met buitenrijden. In de bak ben ik altijd erg gefixeerd op zijn lichaam, hoe loopt hij, voelt hij wel goed? Is hij niet onregelmatig? En met buitenrijden ben ik eigenlijk altijd nerveus.
Kortom, ik beleef er eigenlijk weinig plezier aan, omdat ik teveel focus op hem. Ik wil ook overal controle op hebben, ik wil niet eens dat een ander hem borstelt.
Helaas heb ik afgelopen jaar thuis gezeten, overspannen. Ik ben hard aan mezelf aan het werk en heb besloten dat het verstandig voor mezelf is (en ook zeker voor mijn paard denk ik) dat ik minder gefixeerd ben op mijn paard. Er is iemand geweest met wie het klikt met mijn paard en hebben besproken dat zij hem gaat bijrijden.
Maar nu...is de paniek bij mij toegeslagen. Ik ben als de dood dat er wat gebeurt, of dat ze over zijn grenzen gaat. Zij heeft me daar geen aanleiding toe gegeven, maar ik denk dat het komt doordat ik er nu geen controle over heb.
Ik heb paniekgevoelens, ben al 2 dagen aan het huilen als ik er aan denk. Dit bevestigt voor mij vooral hoe diep mijn behoefte aan controle gaat. Ik heb al therapie trouwens Voor mijn gevoel ben ik de enige die hem echt veilig kan houden.
Maar ik kan hem nu niet verder helpen door mijn angsten en ik help mezelf ook niet, door zo door te blijven gaan.
Wat een tegenstrijdige gevoelens... Herkennen meer mensen dit, misschien in meer of mindere mate?