Mijn eerste verzorgpaard, daar heb ik heel alng over gedaan. Ten slotte heb ik toch de stoute schoenen aangetrokken, en heb het aan de eigenaar gevraagt. Een beetje stotterend, of ik zijn paard af en toe zou mogen poetsen (rijden durfde ik echt niet te vragen). Ik kreeg gelijk het halstertouw in mijn handen gedrukt, ga haar maar uit de bak halen en poets haar maar. Ik mocht er bijna nooit op rijden (ik geloof dat ze een wedstrijdpaard was en ik reed nog maar een jaartje), maar had wel heel veel plezier met haar
In die tijd was er ook een vrouw op de manege, met een jong paard dat ze aanhet trainen was nog. Maar het paard was vreselijk koliekgevoelig en moest meerdere keren per dag zijn box uit. Ze zag me zo bezig met die andere merrie, en vroeg me toen of ik ook voor haar paardje wilde zorgen. Poetsen, wandelen, en als het eenmaal goed getraint was zou ik er ook op mogen rijden. Helaas is het nooit zover gekomen, het paard overleed een paar maanden later.
Mijn huidige verzorgpaarden.
Ik had mijn broer aan een verzorgpaard geholpen, nadat zijn eigen paard overleden was. Hij reed haar nog maar net, toen hij hoorde dat het apardje ernaast ook een bijrijder zocht. Hij heeft mij voorgestelt en zo hadden we dus onze paarden aan elkaar te danken
Toen Major vorig jaar bijna overleed, vertelde zijn vorige eigenaar me, dat ze het zo lief vond hoe ik altijd voor hem gezorgt heb. En dat zij ook zo iemand wilde voor haar paard. Of ik die persoon wilde zijn, wanneer Major er echt niet meer was.
Nou ja, en een half uur later stelde ze me voor om gelijk met haar paard te beginnen. Ik mag er niet op rijden, want ze heeft een zwakke rug, maar ik ben allang tevreden met mijn 2 poets- en wandelpaarden (Major heb ik wel een jaar of 7 bereden maar daar ben ik vorig jaar mee gestopt en nu wandel ik alleen nog maar)