Geplaatst 
Het beroemde beeld van Secretariat.
foto: David Mock
In Italië wisten ze het al veel langer maar de bevestiging kwam deze week vanuit Amerika waar Varenne, een beroemde Italian stallion met de status van een profvoetballer met duizenden groupies (vooral abonnees van de Penny), een plaatsje in de Horse Hall of Fame kreeg toebedeeld. Ja, zoiets bestaat dus écht! Ach, viervoeters zijn soms net filmsterren en ieder land zijn eigen heldenpaard. Zoals Red Rum in Engeland een household-name is en Seabiscuit in Amerika, hadden wij Nederlanders Yellowa en IJzeren Hein. Maar de grootste ster van allemaal is wellicht Secretariat; op nummer 35 het hoogst genoteerde paard in de ESPN top 100 van beste atleten van de vorige eeuw.
Ik heb het levensverhaal van the miracle horse er tijdens het kerstreces nog eens op nagelezen. Dat de Amerikanen hem The Big Red noemden en dat hij geen paard was maar een personality die begin jaren 70 zelfs op de voorpagina's stond van the Times, Sports Illustrated en Newsweek. Secretariat was een soort Usain Bolt op vier benen die met ultra-uitgestrekte passen over de renbaan kon galopperen, steeds sneller en sneller, als een vuurpijl voorbij zijn rivalen Sham en Our Native, zoals tijdens de Kentucky Derby van 1973, om met een niet eerder vertoonde turbo-injectie richting finish te denderen. Het was alsof Secretariat vlóóg die dag.
Zeventigduizend fans op de tribunes van Belmont Park veerden nerveus op van hun stoeltje bij het ingaan van de laatste bocht en luisterden naar de stem van spreekstalmeester Chick Anderson die op z'n Hans Eijsvogels in de microfoon tetterde: ,,Secretariat is alleen. Hij rent als een niet te stoppen machine. Unbelievable! Hij ligt 31 lengtes voor.'' Bij de finishlijn stond Eddie Sweet, Secretariats verzorger, al klaar. Die dacht: 'Dit kan niet. Dit gaat te hard. Hij valt zo dood neer'. Het tegenovergestelde gebeurde. Als een soort Forrest Gump. Secretariat legde de mijl af in 1 minuut en 59 seconden. Dat record staat tot op de dag van vandaag. Op de tribunes zakten mensen van ongeloof terug in hun stoeltje omdat men wíst dat hier sportgeschiedenis was geschreven.
Lang niet gek voor een paard waar amper wat van verwacht werd. Gewoon. Omdat hij te vriendelijk was. En zelfs te knap om een échte topper te kunnen zijn, beweerden de kenners: 'You can't have all the luck'. Dat bleek toen in 1989 een hoefziekte werd geconstateerd bij de pas 19-jarige dekhengst, wat zou leiden tot zijn dood. Op 4 oktober 1989 zette de dierenarts een spuitje in Secretariats vlezige bil en daar zakte The Big Red definitief door de benen. Dood. Het was een tragisch maar ook passend einde voor de James Dean van de rensport en het leverde hem een ere-plaats op in de Horse-hall of fame bovendien.
heb ook een groot standbeeld van man o war gezien 
