Geplaatst Recensie
Foto van uitgeverij Bakermat.
Zij waren zo vriendelijk het boek toe te sturen.
Manon op de Manege is een serie welke draait om het leven van de twaalfjarige Manon. Manon woont op 200 meter van manege La Amazona en is een enorme paardengek. Het grootste gedeelte van haar vrije tijd brengt zij door op de manege waar Saskia de scepter zwaait. Manon haar favoriete pony heet Donut. Donut is geen makkelijke pony en tolereert eigenlijk niemand anders op zijn rug dan Manon.
In 'De Paardenprinses' is Manon door het dolle heen als ze hoort dat Saskia een ponykamp wil organiseren, maar baalt als ze erachter komt dat ze precies die week op vakantie is. Gelukkig kan ze door omstandigheden alsnog naar de manege. De vader van Manon, een journalist voor de lokale krant, vraagt aan Manon of Saskia het leuk zou vinden als hij een stukje over het ponykamp schrijft. Manon ziet dat haar vader verlegen is rondom Saskia, die gescheiden is, en bedenkt zich dat ze het heel leuk zou vinden als haar vader en Saskia verliefd op elkaar zouden worden.
Op het ponykamp slaat ze dan ook de handen inéén met haar paardrijvriendinnen en de stalhulp meneer Jules om de twee samen te krijgen: ze sturen de vader van Manon en Saskia een uitnodiging voor een etentje. Zouden ze erachter komen dat de kinderen er achter zitten?
Natuurlijk is niet iedereen op het kamp even aardig en ontstaat er ook ruzie. Manon kan in de ogen van een kampgenootje namelijk niets goed doen. Uiteindelijk komt dat gelukkig goed nadat Manon bewijst dat ze ontzettend goed met paarden om kan gaan en daarmee haar kampgenootje enorm goed kan helpen. Uiteindelijk geven haar kampgenootjes haar dan ook de bijnaam 'De Paardenprinses'.
Meteen vanaf het begin riep het boek een jeugdherinnering bij mij op, als kind droomde ik altijd dat ik zou kunnen wat de hoofdpersonen in mijn favoriete boeken konden: alles met paarden, wat anderen niet kunnen. De ultieme penny. Ook Manon is zo'n type. Het boek is geschreven op een manier dat het jongeren zeker aan zal spreken.
Omdat de auteur Belgisch is worden er Vlaamse termen gebruikt in het boek. Als Nederlands lezer is dat in het begin even wennen, niet elk woord is even logisch in het Nederlands als dat het in het Vlaams is. Maar als je eenmaal verder komt in het boek haal je de betekenis vrijwel direct uit de context. Als storend heb ik het niet ervaren.
Zelf vond ik het een leuk boek om te lezen, zoals ik al eerder aangaf ligt het in lijn met boeken die ik vroeger leuk vond, Bianca en Manege de Koning, maar dan in een modern jasje. Daarom zal het de paardenmeisjes van vroeger, maar ook van nu zeker aanspreken. Ik verwacht dan ook dat volgende delen een goede en vooral leuke toevoeging op de serie zullen worden. Ik kan zelf niet wachten tot mijn dochtertje oud genoeg is om het boek zelf te kunnen lezen, in ieder geval is het nu al een succes: ze loopt steeds met het boek rond en wijst naar het paard op de voorkant.
