*Bokt.nl
Bokt community


Op 6 september werd Sint Maarten getroffen door Irma, een categorie 5 orkaan. Een groot deel van het eiland werd door deze natuurramp weggevaagd. Vier bokkers maakten dit direct of indirect van erg dichtbij mee.

Het topic van _Lois_ was eigenlijk bedoeld als volgtopic van haar stage op Sint Maarten, maar werd vooral een topic waar veel bokkers meeleefden met alle mensen en dieren op Sint Maarten.
We hebben vier bokkers gevraagd om wat vragen te beantwoorden over hun betrokkenheid bij deze ramp.

_Lois_heeft tijdens de storm bij familie van haar stagebegeleidster geschuild, samen met een klasgenootje. "We zijn er daar behoorlijk goed vanaf gekomen, met 'enkel' vijf ramen eruit, waarvan drie compleet met rolluik. Het geluid waarmee zoiets eruit knalt is echt ongelofelijk. Dat het dak erop is gebleven vind ik oprecht een wonder. Vergeleken met de andere huizen en de rest van het eiland hebben wij geluk gehad."

"Ik zou stagelopen bij een ergotherapiepraktijk", vervolgt ze. Ze heeft inmiddels gehoord dat er een gat in het dak van de praktijk zit. "Hoe het er van binnen aan toe is weet ik niet, maar voorlopig kunnen er geen werkzaamheden plaatsvinden. M'n stagebegeleidster neemt ook in ieder geval een jaar geen studenten aan." Haar stage op Sint Maarten gaat niet meer door. _Lois_ en haar klasgenoot hebben overleg gehad met de school: "We doen voorlopig even niets. Ik zie het niet zitten nu een nieuwe stage te beginnen, voorlopig eerst even voor mezelf zorgen en even terug aarden hier. School is wel zo flexibel dat ik op elk moment in het semester nog opdrachten mag gaan oppakken mocht ik dat willen."


Puppetje woonde voor het werk van haar vriend op Sint Maarten samen met haar dieren. Het huurhuis waar ze woonden is compleet weggevaagd door de orkaan. Samen met haar dieren wist ze gelukkig al vrij snel van Sint Maarten te vertrekken.

Ze is afgelopen week aangekomen in Nederland, met haar dieren. "Wij moesten van defensie het eiland verlaten, omdat mijn partner dan beter zijn werk kan uitvoeren. Ook is het huis waar we woonden niet meer bewoonbaar dus ik kon ook nergens meer blijven. Ik heb een paar dagen in een schoolgebouw bij de mariniers geslapen, maar dat kon ook niet heel erg lang duren." Vorige week zaterdag is ze samen met een transportvliegtuig, een Hercules, naar Curaçao gebracht. "Eerst zijn we naar Aruba gevlogen om daar dialysepatiënten, gehandicapte mensen en hoogzwangere vrouwen af te zetten. Op Curaçao zijn wij opgevangen door defensie en is er huisvesting voor ons geregeld."

"Op dinsdag was er plek voor mij en een aantal partners en hun kinderen op de vlucht naar Nederland en konden we terug naar huis. Dit was nog wel even een operatie, want we hadden in totaal zeven honden en drie katten bij ons. Leuk detail, koning Willem Alexander zat ook op deze vlucht." Of ze terug naar Sint Maarten wil? "Het is de bedoeling dat we over een paar maanden toch weer terug gaan naar Sint Maarten, tenzij Defensie anders beslist. Het voelt niet goed om niet meer terug te gaan. Ik wil het graag goed afsluiten en zeker nog vrienden daar bezoeken. In juni 2019 komen we definitief terug naar Nederland."

Bokker vera_v heeft op Sint Maarten gewerkt en zou in januari definitief naar Sint Maarten verhuizen. Seaside Nature Park, de manege, kinderboerderij en zorgboerderij waar ze werkte is compleet weggevaagd. Wonder boven wonder hebben de paarden het overleefd, maar hun woonplek is weg. Dit zorgde ervoor dat Vera een inzamelingsactie begon.

"Ik heb vorig jaar tot oktober bij Seaside Nature Park gewerkt. Ik was daar trainster en instructrice.
Seaside Nature Park is een manege, kinderboerderij (discovery farm) en zorgboerderij. Ik zou in januari definitief naar Sint Maarten verhuizen om daar onder andere paardrijden voor lichamelijk en geestelijk gehandicapte en autistische kinderen op te zetten. Het was zo'n fijne en unieke plek waar iedereen welkom was om zich onder de dieren te begeven! Ongelooflijk dat daar nu niets meer van over is!"

Ze vertelt dat de paarden (met uitzondering van de hengsten) gewoon op het terrein losliepen tijdens de storm. "Daarbij vertrouwend op het natuurlijk instinct van de paarden. Hopend dat de oudere paarden die al eerder een orkaan hadden meegemaakt de jonkies veilig zouden houden. Irma was echter zo zwaar dat niemand had durven hopen dat ze er nog zouden staan toen de orkaan eindelijk voorbij was."

Van het park is weinig over: "De eigenaars die boven op de berg bij het terrein woonden zijn hun huis kwijt geraakt, net als zo ongeveer 80% van de mensen op het eiland. Het hele nature park is weggevaagd. Maar de paarden stonden er nog. Hevig vermoeid want ze hebben zich waarschijnlijk steeds moeten verplaatsen om veilig in de luwte te staan. Enkele paarden hadden wat schrammen en oppervlakkige wonden maar verder waren ze in orde."

"De omheining is helemaal verwoest en de paarden kunnen het terrein af maar ze komen steeds terug voor voer en water. In het begin toen er veel chaos was hebben ze op het terrein in een hutje geslapen om ervoor te zorgen dat de paarden niet meegenomen werden. Nu de orde wat meer hersteld is gaat het beter."

Over de door haar opgezette actie, vertelt ze: "Ik ben de actie begonnen nog voordat ik de eigenaren van Seaside had gesproken, communicatie met mensen op het eiland was immers niet mogelijk. Ik heb hun familie gesproken en gezegd dat ik me zorgen maakte over de paarden en de andere dieren en graag alles in werking wilde stellen om er voor te zorgen dat er zo snel mogelijk voer en water zou komen. Nu werken we met een groepje van zeven man, allemaal met een 'paardenlink', om de paarden en andere dieren op Sint Maarten te helpen. Het is moeilijk want humanitaire hulp gaat voor. We hebben containers voer en materiaal klaar staan maar moeten wachten tot ze mee mogen met de humanitaire hulp. Tot nu toe is dat ons grootste struikelblok! we proberen spullen zowel vanaf Curaçao als vanuit Nederland te verschepen."

"Mijn actie concentreert zich volledig op het welzijn van de dieren. De dieren zijn nu ernstig verzwakt door een gebrek aan vers water, ruwvoer en beschutting en dat moet snel worden opgelost."

Bokker Axivoca woonde twaalf jaar lang op Sint Maarten. Een maand geleden verhuisde ze naar Nederland voor haar studie, maar haar familie woont nog op Sint Maarten.

Met haar famillie gaat het gelukkig goed, maar er is veel materiële schade. "ons huis was een van de sterkere en gelukkig zijn we alleen onze dakgoten verloren en hadden we (een beetje) last van lekkage. Mijn oom daarentegen is alles kwijt. Zijn dak is volledig weggewaaid en al zijn spullen en bezittingen zijn verloren. Hij woont nu bij mijn ouders in huis, samen met zijn vrouw (mijn tante) en mijn twee neven." Haar ouders waren goed voorbereid. "We hebben voldoende eerste levensmiddelen en een generator voor elektriciteit. Er verblijven nu ook meerdere families en vrienden bij ons gezien zij ook alles kwijt zijn. Wij hebben genoeg ruimte voor meerdere mensen."

"Mijn ouders hebben (bijna) alle ramen en deuren volledig dicht getimmerd, alles wat we buiten hadden staan naar binnen gebracht (banken, planten, behang etc.), ze hebben bomen gesnoeid en alvast eten en drinken gekocht van te voren. Mijn vader en mijn oom hebben een botenbedrijf (Captain Alan's boat charters), en daar moesten ze ook een boel dingetjes regelen en beveiligen. Al onze boten hebben ze in de botenlift vastgebonden." Ondanks de voorbereidingen lijdt het bedrijf nu onder de gevolgen van de orkaan. "Twee boten zijn total loss, waarvan eentje nu ondersteboven is gezonken en de andere ergens op land ligt. Een andere boot hangt voor de helft uit de lift. Het is nog onbekend hoeveel schade die heeft."

De drie honden en twee katten van de familie van Axivoca, waren gelukkig binnen. "Ze hebben hun 'veilige' plekje uitgekozen." Een eigen paard had ze niet, maar wel bijrijdpaarden. "Die stonden bij een privéstal waar in totaal vier paarden stonden. De twee paarden die ik reed hebben het overleefd met minimale schade. Helaas hebben zij wel erge emotionele schade omdat een van de vier paardjes, een van hun maatjes, het niet heeft overleefd. Irma heeft zijn leven afgepakt door middel van een gebroken been. De stal is ook volledig plat, helemaal verwoest, echt niks meer van over. Zo bizar en hartverscheurend om niet alleen de stal maar alles in deze omstandigheden te zien. Er zijn geen woorden voor."

"Voorlopig hebben we geen idee hoe onze toekomst eruit zal zien. Het is allemaal nog een beetje onbekend met hoe en wat. De prioriteiten liggen nu bij het opruimen van de puin en letterlijk gewoon overleven, genoeg levensmiddelen in huis hebben. Ook is het nu nog steeds niet veilig en mijn ouders zijn erg bang dat er bij ons wordt ingebroken (met of zonder wapens). Verder zijn mijn ouders aan het overwegen om terug te komen naar Nederland. Ons botenbedrijf is puur afhankelijk van toerisme, en dat zal er voorlopig niet zoveel zijn en mijn moeder is lerares maar de school is helemaal verwoest. Maar we zijn nu vooral blij dat onze familie en vrienden veilig zijn, dat is het aller belangrijkste. Verder laten mijn ouders alles een beetje op hun afkomen en gewoon aanzien wat er gaat gebeuren. Ze zijn elke dag bezig met puin ruimen en voor onze 'gasten' aan het zorgen. Er zijn al een paar supermarkten geopend en benzinestations dus het gaat langzamerhand de goede kant op. Het kan alleen nog maar 'bergop' van hier. Mijn ouders staan er ook zo positief mogelijk in."

Ook Axivoca laat zich niet afschrikken en wil teruggaan naar Sint Maarten. "Ik ben sowieso van plan om terug te gaan naar Sint Maarten, met name om mijn familie en vrienden weer te zien en te ondersteunen. Helaas is dat op dit moment niet zo slim gezien alles wat er nu gaande is. Maar misschien als alles zover is ga ik met Kerst even terug. Ik ben net begonnen aan mijn opleiding in Nederland, dus als ik ga, ga ik tijdens de vakanties."

Afgrijselijk om te lezen... ik ben in 1999 op het eiland geweest net na de grote orkaan. Toen was het al indrukwekkend wat de orkaan had aangericht. Heel veel sterkte.

Hoe gaat het nu met orkaan Maria in het vooruitzicht?

vreselijk. Heel veel sterkte allemaal

Afgelopen vrijdag was het “goed nieuws dag”. We kregen te horen dat na, wat voelt als, 20 miljoen telefoontjes, mailtjes en slapeloze nachten er eindelijk ruwvoer voor de paarden was gearriveerd op SInt Maarten.

Het was (en is) zo ontzettend moeilijk om met de humanitaire hulp iets voor dieren mee te krijgen. Wij krijgen van de marine die de noodhulp transporten regelt steeds nul op ons rekest.. “Zolang de mensen nog in nood zijn is er geen plek voor dierenvoer”. Begrijpelijk aan de ene kant maar als we moeten wachten tot de mensen uit nood zijn, is het te laat voor de dieren. Dit is onmogelijk om uit te leggen aan mensen die nooit paarden hebben gehad. Paarden zijn zulke gevoelige dieren die bij een hele kleine verandering in voer al koliek (kort gezegd buikpijn) kunnen krijgen en kunnen overlijden. Zij hebben zo’n ingewikkeld darmsysteem dat om goed te kunnen functioneren constant in beweging moet blijven. Dit gebeurd normaal gezien door het hele dag eten van gras of hooi. Na Irma is er echter geen gras meer over. De paarden konden links en rechts nog wel wat blaadjes en takjes eten maar het was op zijn zachtst gezegd een karig dieet.

Gelukkig wilden de mensen van het grote luxe cruiseschip Royal Caribbean Majesty of the Seas ons helpen. Zij moesten toch naar Sint Maarten om hun personeel op te halen en toeristen te evacueren. Dus we e-mailden onze ‘bestelling’ van hooi voor de paarden en honden- en kattenvoer door. We hadden niets meer gehoord maar toen kwam het bericht of Alexandra en Roderick naar de haven kwamen om het voer op te halen.

Wat waren we blij toen we foto’s en een filmpje binnenkregen dat het hooi op de truck van Roderick werd geladen! Het was ons toch nog gelukt!!

Wij hadden ons hooi en ook nog een behoorlijke hoeveelheid honden- en kattenvoer! Roderick en Alexandra hebben alle ‘goodies’ uit gepakt bij Seaside Nature Park en direct een post op Facebook gezet voor iedereen die geen dierenvoer meer had. En dat waren heel veel mensen! Veel van hen hadden speciaal voor orkaan Irma katten en honden geadopteerd omdat ze in het asiel niet veilig waren. De bedoeling was dat ze weer terug zouden gaan naar het asiel als de orkaan voorbij was. Niet wetende dat Irma alles, inclusief asiel zou vernielen. Deze mensen hadden dus slechts voer voor enkele dagen!

Wat fijn dat we naast onze paardjes, koeien, geiten en schapen dus ook een hoop honden en katten hebben kunnen helpen! Hopelijk komt er snel weer een nieuwe lading want we hebben het hard nodig!

Als klap op de vuurpijl kregen wij ook nog het nieuws dat er water uit de kraan kwam… dat was zowaar nog beter nieuws dan het hooi aangezien de watervoorraad van de paarden op aan het raken was. Zij dronken steeds uit een vijver op het terrein maar dat water was door het lage peil te zout geworden. De paarden raakte zoetjes aan uitgedroogd. Snel alle tonnen gevuld en ze konden eindelijk lekker vers water drinken!

Wij hier in Nederland slaakten een zucht van verlichting! De paarden zijn voor nu eventjes buiten levensgevaar en wij konden dit weekend eindelijk met een gerust hart slapen. (voor heel even dan want dinsdag komt orkaan Maria)

We maken ons grote zorgen!

Ik stuur jullie snel een update als we weer contact hebben gehad met Sint Maarten!

Wat fijn nieuws vera. Super dat jullie het voor elkaar hebben gekregen. Honden en kattenvoer hadden jullie niet nodig? Maar heb je laten komen voor de rest van het eiland?

Ja inderdaad! Onze actie is met name gericht op de grotere dieren op Sint Maarten maar wij proberen met al onze transporten ook honden- en kattenvoer mee te nemen!
Die hebben onze hulp ook heel hard nodig!

Maria komt over een paar uur aan op Sint Maarten... We houden ons hart vast! Hopelijk valt het mee!

Ik kom snel weer met een nieuwe update! Je kunt onze actie ook volgen op Facebook!

Wat mooi om te lezen Vera! Super dat je zo goed helpt! En dat er eindelijk iemand bereid was om de spullen mee te nemen!

De paarden zijn dus gewoon los gelaten... ik vraag me vaak al af hoe dat in zn werk gaat. Inderdaad dan maar vertrouwen op het instinct!

Blijf je posten? En fotos ben ik ook wel benieuwd naar!


Erg indrukwekkend ook om de andere verhalen te lezen!

Maria schijnt wel wat mee te vallen toch (voor sint maarten)? Hopelijk is dat echt zo!

Wij kunnen weer even op gelucht ademhalen! Orkaan Maria viel op Sint Maarten mee (helaas geldt dit niet voor de buureilanden Dominica en Puerto Rico) De paarden zijn ongeschonden. Ze zijn wel weer erg vermoeid. Maar goed op de manege kunnen we weer verder met opruimen, bruikbare spulletjes bij elkaar zoeken en (opnieuw) de afrastering provisorisch in elkaar zetten. Er is nog een beetje hooi dus de paarden hebben wat te eten en gelukkig is er ook nog water.

Via 2 schepen uit Curacao krijgen we ook nog wat spulletjes die hopelijk morgen aankomen. 1 pallet hooi en 1 pallet met gereedschap! Super fijn!

Helaas merken we dat de donaties niet meer zo hard gaan als in het begin. Logisch want er is niet meer zoveel aandacht voor Sint Maarten in de media maar toch jammer. We zijn ons suf aan het piekeren om dit weer een nieuwe impuls te geven want toerisme blijft zeker tot april weg en dat is toch de hoofdmoot van de inkomsten voor het eiland maar ook voor de manege.

Iedereen die 1 paard heeft weet hoe duur het is om die te onderhouden laat staan als er 70 staan!!! Dus we hopen dat er veel steun uit Nederland blijft komen, via inzamelingsacties op manege tot collecteren op een evenement. Wij gaan heel hard ons best doen om te zorgen dat we de paarden kunnen blijven verzorgen ook als er even geen geld in het laatje komt!

Ik hou jullie op de hoogte!

Ja houd ons op de hoogte zodat we het weten als we iets voor de beestjes kunnen doen. Sterkte.

Je kunt mijn blogs volgen op

http://paardinnood.blogspot.nl/

Blog 3:

De Paarden van Seaside Nature Park


Seductor

Op het eiland Sint Maarten zijn altijd paarden geweest. De Spanjaarden, Engelsen en de Nederlanders brachten paarden en ander vee rond 1600 naar de verschillende eilanden in de Caraïben. Dit was vaak een beetje trial en error. Niet alle dieren overleefden het verschil in klimaat en voeding. Wat overbleef waren de sterkste paarden. Een combinatie van Engelse volbloeden, zware koudbloedige trekpaarden en Spaanse PRE’s en passifino’s. Wij noemen deze paarden Antiliano’s. Sterke en harde paarden die, met de soms, zware omstandigheden op het eiland om kunnen gaan.

In Caybay, het gebied waar Seaside Nature Park ligt, zijn al zeker 35 jaar paarden. Ook Roderick, die altijd paarden op het eiland heeft gehad en daardoor veel kennis had verworven over hoe je de paarden op het eiland moet verzorgen, besloot een pensionstal te beginnen.
Hij wilde graag een nieuwe manier van paarden houden introduceren. Natural Horsemanship! De paarden worden in kuddes gehouden en getraind om als team te werken. In caybay waar de paarden op dat moment stonden, was geen gras dus Roderick nam de paarden ‘s ochtends mee naar indigo bay (waar wel gras was) en haalde ze ‘s avonds weer op. Hij gebruikte zijn hengst opdat de kudde hem zou volgen.

Een foto uit de oude doos: Roderick met zijn hengst Volador


De merrie’s met veulens en de oudere merries waar niet op gereden werd bleven lekker buiten. De groep paarden die sindsdien gevormd is staat dan ook onder leiding van de oudere merries.

Roderick dekte steeds met verschillende hengsten zodat de bloedlijnen in de kudde divers bleven. De laatste jaren is er veel gedekt met de PRE hengst Fabuloso die prachtige veulens geeft!

De meeste paarden zijn geboren in deze kudde. Meestal op stal maar we werden soms ook verrast en zagen dan ineens een merrie met een veulentje lopen! Omdat er natuurlijk gedekt werd en de hengst dan tussen de merries liep was het soms moeilijk bij te houden welke paarden drachtig waren en welke niet. Er is geen geavanceerde techniek om te scannen zoals in Nederland. Het aantal veulentjes is daardoor ook niet super groot. Elk veulentje is een kadootje!

Maar er zijn ook paarden die als volwassene bij de kudde zijn gekomen en de “ontgroeningsrituelen” hebben moeten doorstaan. Dit zijn veelal ‘rescue’ paarden. Zoals eerder gezegd zijn er op SInt Maarten harde omstandigheden voor de paarden en het vereist veel kennis en zorg om de paarden hier gezond te houden. Het is een bergachtig eiland en er is niet overal gras. Ook is het erg warm en moet er gezorgd worden voor veel vers drinkwater. Al het voer wat je wil geven moet met schip geïmporteerd worden. Je kan je wel voorstellen dat dat een dure aangelegenheid is. Niet alle paardeneigenaren stonden hier van te voren bij stil en zo kwam het voor dat deze paarden soms in penibele situaties terecht kwamen. “Het is makkelijk een paard te kopen maar het is moeilijk een paard te houden”

Alexandra en Roderick, paardenmensen pur sang, staan altijd klaar om te helpen en hebben nog nooit een paard in nood geweigerd! Regelmatig kwamen er telefoontjes dat er ergens op het eiland een verwaarloosd paard stond! Zoals bijvoorbeeld knappe Duende die met een touw om zijn nek langs de kant van de weg stond. Het touw zat zo strak dat het een diepe snee in zijn nek had gemaakt die nu nog steeds zichtbaar is! Gelukkig is hij er helemaal bovenop gekomen en is hij de favoriet van heel veel kinderen die les bij ons nemen! Een echte knuffel en super lief voor de beginnende ruiter! Ondertussen is hij al weer 28 jaar!

Ook zo’n verhaal zijn Prince en Rambo. Roderick had Rambo als veulen gezien aan de Franse kant bij zijn eigenaar en bood aan hem te kopen het was zo’n prachtig dier! Deze wilde dit echter niet. Jaren later veranderde het paard van eigenaar en kwam er een flinke orkaan (orkaan Luis). Roderick ging het eiland rond op bezoek bij alle paarden eigenaren om te zien of hij kon helpen en trof de nieuwe eigenaar van Rambo wanhopig aan. Zijn huis was verwoest en alles was kapot en hij vroeg aan Roderick zijn paarden mee te nemen omdat hij ze niet kon behandelen en voeren. Roderick trof drie paarden zwaar gewond aan in de paddocks. Lady, een prachtige merrie stond bibberend van shock te bloeden en heeft het uiteindelijk niet gered, haar verwondingen waren te zwaar. Rambo en Prince stonden vol diepe sneden en dikke benen en bovendien vol met teken en regenschurft. Roderick heeft deze twee met veel geduld en zorg weer teruggebracht tot prachtige gezonde paarden. Prince heeft wel altijd last gehouden van zijn knie, maar verder weer volledig functionerend en vader van vele van de huidige kudde in Seaside. Rambo is helaas kort geleden overleden maar heeft wel 36 (!) jaar mogen worden.

Meer recent zijn de paarden Bonita en Isabella, zij zijn ongeveer 15 jaar geleden op het pad van Roderick gekomen. Hij kreeg een telefoontje, het bleek dat een veld met verwaarloosde paarden (ook op de Franse kant) ontdekt was, en of hij snel een kijkje kon nemen wat er nog te redden viel. Ook nu was er een situatie van pure wanhoop, 6 dode en uitgemergelde paardenlichamen lagen in het veld, en daartussen stonden twee schamele paardjes, nog nauwelijks in staat om overeind te blijven. Naar het bleek hadden deze dieren al weken geen eten en vers water gekregen en hadden deze twee zich met wat kleine restjes groen uitgeslagen water nog kunnen redden. Beiden zijn door het oog van de naald gekropen en Roderick is twee jaar met ze bezig geweest voordat ze weer als gezond bestempeld konden worden. Deze twee zijn nog steeds deel van de kudde. Isabella is inmiddels privé paardje van een jong meisje op het eiland. Ze geniet intens van die een op een liefde van haar jonge eigenaar. Bonita is altijd blijven kwakkelen met haar gezondheid, maar heeft menig beginner leren rijden op haar betrouwbare en lieve rug!

Dan is er het opvallende verhaal van Shaoni, de Engelse volbloed. Omdat Roderick bekend stond om zijn liefde en goede omgang met hengsten, kwam ook deze eigenaar kloppen op zijn deur, nu zo’n 12 jaar geleden, terwijl hij onderweg was met betreffend paard naar de slager. Hij vertelde dat Shaoni hem had gebeten toen hij het dier een injectie wilde geven en bijna 50 hechtingen over zijn wang getuigde van het verhaal. Het ogenschijnlijk rustige paard stond nietsvermoedend in de trailer te wachten op het antwoord van Roderick, die natuurlijk geen nee kon zeggen. In ruil voor twee kleine paarden van Roderick is Shaoni uitgeladen en is het werk met hem begonnen. Nog steeds waarschuwen we mensen dat dit ontzettend lieve paard niet met injectie naalden benaderd kan worden, hoewel we in die tien jaar dat we hem hebben, NOOIT een incident met hem gehad hebben. Ongeveer 6 jaar geleden hebben we hem op oudere leeftijd laten castreren,door de gespecialiseerde dierenarts uit Puorto Rico, waardoor Shaoni deel kon worden van de kudde en lekker dagelijks met zijn groepje op pad gaat: Electra, Magic en Tornado zijn altijd aan zijn zijde. Shoani wordt gebruikt voor de lessen voor volwassenen omdat hij zo groot is! Hij is echt een grote vriendelijke reus, en we zijn heel blij met hem!


Op de Franse kant was ook altijd een manege, Bayside Riding Club genaamd. Vijf jaar geleden is de eigenaresse van die manege ernstig ziek geworden en zij kon niet meer voor de paarden zorgen. Ze had de zorg uit handen gegeven aan mensen die ze dacht te kunnen vertrouwen. Helaas hadden deze mensen kwade intenties en stonden de 18 paarden al weken zonder voer, en hadden maar heel beperkt toegang tot water.

We kregen te horen dat de gezondheid van de paarden zeer slecht was, en na polshoogte te zijn gaan nemen is Roderick zonder een woord te zeggen in z’n truck gestapt met een lading voer voor deze paarden. Het mag nooit gebeuren dat paarden moeten lijden omdat mensen welke problemen dan ook ervaren.

Klaarblijkelijk was hij de enige die sinds maanden in actie kwam en belangeloos aan de paarden dacht. Toen de eigenaresse hiervan op de hoogte werd gesteld heeft zij de sleutel van de manege direct aan Roderick overhandigd. Dat dit nog vele andere gevolgen had is een heel ander verhaal, maar opvallend is dat het meer dan 6 maanden heeft geduurd voordat de meeste paarden weer enigszins gezond gewicht vertoonden en nog vele tijd langer voordat ze weer kalm werden. De beslissing om de paarden in een kudde te laten, ondanks dat ze box paarden waren, zorgden in eerste instantie voor gevechten onderling, maar vervolgens tot rustige en weer gebalanceerde en mentaal gezonde paarden die als kudde gingen leven en weer paard werden. Meer dan vier paarden zijn toen overleden aan de gevolgen van ondervoeding. Het was een verdrietige ervaring om paarden die altijd in stilte lijden dit te moeten zien ondergaan.

Veel mensen in mijn omgeving vragen zich af waarom ik me de laatste weken belangeloos dag en nacht inzet om deze paarden te redden. Ze vinden het knap en hebben respect. Voor mij voelt het niet als een keuze. Ik denk dat dit voor ons gehele ‘dreamteam’ geldt.. Het is de liefde voor paarden die ons bindt en als je die connectie hebt dan ga je voor ze door het vuur. Liefde voor paarden is een eeuwigdurend iets en een paardenmens zal nooit lijdzaam toe kunnen kijken als er paarden in nood zijn!


Alle lieve berichten en donaties de we de afgelopen weken hebben gehad getuigen hiervan en dat is de reden dat we blijven doorknokken!

Wat een mooie verhalen zeg! Kunnen rechtstreeks in de Penny!

Mooi dat je je zo blijft inzetten! Topper!!

Oooh, leeft Duende nog steeds
Hij was ook mijn favoriet destijds en hij staat zelfs in mijn Bokt profiel

Wat een mooie blog heb je geschreven!
Ik vind het jammer als mensen roepen dat er niet goed voor zijn paarden gezorgd wordt. Paarden houden op een eiland is zooo anders dan hier in Nederland. Bovendien moeten de paarden hun eigen brood verdienen wat het ook een andere situatie maakt dan een pensionpaard hier. Roderick heeft echt hart voor zijn dieren en het is geweldig dat zijn paarden als kudde over een deel van het eiland kunnen scharrelen.