Paardentango schreef:Overigens een paard wat een hele dag met 'een stijve' staat is wel heel erg triest en toont ernstig verstoord gedrag. Dat zie je ook in dierentuinen bij andere diersoorten gebeuren, vaak een gevolg van frustratie en opperste verveling. Wat verveling doet met levende wezens is duidelijk denk ik.
Andere herkenbare voorbeelden zijn het weven, of luchtzuigen, ook stoornissen die in een weiland of zelfs een paddock weg zijn.
Zeker als je bedenkt dat juist hengsten zo sterk gericht zijn op contact en samen doen. Ze opsluiten en isoleren heeft effect op het gedrag van dieren.
Tsjah, en daar heb ik dus over geschreven, allerlei onderzoeken uitgeplozen en verbanden gelegd met weer de landen waar men normaal met hengsten om schijnt te kunnen gaan en waar castreren een doodzonde is, nou ja... bij wijze van.
Echt het is onze cultuur dat mannelijke gedrag niet weten te leiden, en het te veroordelen.
Mijn advies aan deze eigenaar is dan ook: castreren, want ik vind dat als je een hengst geen paardwaardig leven kunt bieden hij beter door het leven kan als ruin. Hij begint nu pas net met zijn ontwaken als hengst en is duidelijk overprikkeld, dat kan komen door de plotselinge verhuizing (verandering van omgeving en de nieuwe prikkels), maar zeker als het door het dagelijkse ritme niet beter wordt zie ik maar 1 oplossing voor hem.
Ik hou onze hengsten te midden van alle andere indrukken, ze komen dagelijks buiten, hebben sociaal contact, zien alles gebeuren rondom ze heen en krijgen veel aandacht, en ja, ze worden ook verwend (ik voer ze bijvoorbeeld wel uit de hand wat lekkers waar ook veel mensen tegen zijn).....ze worden zeker niet weggestopt, dat vind ik zo erg en zie je met regelmaat gebeuren. In donkere hokken, vol frustratie.
Ik blijf ze liever vinden...
Er is iets in ze dat wat aan me vraagt en triggert, ik vind het oprecht. Ik zeg niet dat dat met merries niet kan, maar ik "heb" dat met hengsten. En vaak "hebben" ze ook wat met mij. Mijn eigen hengst is bezitterig bijvoorbeeld, hij heeft wel geleerd dat ie me moet delen, maar ik voel zijn teleurstelling daarover met regelmaat. Ze hebben zo hun eigen dingen die ze nodig hebben en hun eigen eigenaardigheden, ik heb geleerd als je daar gewoon respectvol mee omgaat en "gevaarlijk" gedrag niet pareert met jouw frustratie en onmacht maar gewoon eerlijk laat weten dat iets je potentieel kan beschadigen of angst kan roepen, of je ze terecht wijst ze daar heel positief op reageren.
Bij het puntje afkomst/verleden wil ik aangeven dat het belangrijk kan zijn om te weten hoe het dier is gehouden, het belangrijke punt frustratie is al voorbijgekomen. In mijn ogen moeten ze zo sociaal mogelijk gehouden worden,