Bokt.nl

**Geplaatst**: 30-06-17 11:47

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 30-06-17 11:47

Gefeliciteerd meiden, daar mogen jullie oprecht trots op zijn

**Geplaatst**: 30-06-17 12:51

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 30-06-17 12:51

Gefeliciteerd meiden!

Zou willen dat ze dat bij mij ook hadden gedaan maar helaas.
Wat doen jullie qua school? Ik zat ook in België op school. ASO Humane Wetenschappen gedaan na 4 jaar Latijn.

**Geplaatst**: 30-06-17 14:16

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 30-06-17 14:16

Ik doe TSO, sociaal technische wetenschappen. Door m'n opname in december was de school dus wel op de hoogte en namen ze het ook zeker serieus.

**Geplaatst**: 01-07-17 20:04

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 01-07-17 20:04

Gefeliciteerd dames. Goed nieuws! Laat dit je wat positieve energie geven. Echt supergoed gedaan! +:)+

**Geplaatst**: 02-07-17 01:04

Geplaatst: 02-07-17 01:04

DynamiteS schreef:
Gefeliciteerd meiden!

Zou willen dat ze dat bij mij ook hadden gedaan maar helaas.
Wat doen jullie qua school? Ik zat ook in België op school. ASO Humane Wetenschappen gedaan na 4 jaar Latijn.

Ik doe ook ASO Humane wetenschappen

Maar heb echt al een lijstje van wat ik heb gedaan. Al sinds de kleuterklas een hele moeilijk schoolganger. Heb ook nog Latijn gedaan, wetenschappen wiskunde, ook een jaar KSO en ga dus nu voor mijn 3de en laatste jaar Humane Wetenschappen doen.

**Geplaatst**: 02-07-17 03:37

Geplaatst: 02-07-17 03:37

CalipsoLover schreef:
DynamiteS schreef:
Gefeliciteerd meiden!

Zou willen dat ze dat bij mij ook hadden gedaan maar helaas.
Wat doen jullie qua school? Ik zat ook in België op school. ASO Humane Wetenschappen gedaan na 4 jaar Latijn.

Ik doe ook ASO Humane wetenschappen Maar heb echt al een lijstje van wat ik heb gedaan. Al sinds de kleuterklas een hele moeilijk schoolganger. Heb ook nog Latijn gedaan, wetenschappen wiskunde, ook een jaar KSO en ga dus nu voor mijn 3de en laatste jaar Humane Wetenschappen doen.

En vind je dit nu echt leuk? Weet je al wat je gaat studeren?

Ik ben gestopt met school in het 5e nadat ik ben blijven zitten. Epilepsie en depressie waren te heavy..

Ik zit echt zo slecht nu.. zou gewoon willen dat ik ongeneeslijk ziek was. Dat ik een jaar had om een bucketlist af te werken en dat het dan gewoon over was.. het is gewoon zo zwaar allemaal. Ik zit heel veel op social media maar word van facebook alleen maar verdrietiger nu met alle geslaagden en wedstrijdresultaten van dressuurwedstrijden... Ik zou nu ook geslaagd moeten zijn en ik heb paardrijden op moeten geven door mijn epilepsie. Mij lijkt gewoon niks te lukken in het leven. Bijrijdpaarden zijn steeds maar voor even en dan loopt het om de een of andere reden steeds weer spaak. School gaat niet (goed). Vandaag hondenshow gehad en niets gehaald en ook weer een epilepsieaanval gehad. Heb ook heel vaak het gevoel dat mensen mijn epilepsie niet geloven ofzo... vandaag ook toen de ambulance kwam. Dan wordt er gezegd dat ik gewoon mijn ogen open moet doen en dat ik ze nu gewoon dicht houd enzo.. (ik hoor alles als ik out ben, wel heel ver weg).

Kan iemand mij gewoon even doodrijden...

**Geplaatst**: 02-07-17 03:37

Geplaatst: 02-07-17 03:37

Gefeliciteerd meiden.

DynamiteS: Och, jeetje. Sorry lieverd, ik rij niemand aan, zelfs mn ergste vijand niet. Maar even zonder dollen van mijn kant, ik snap wat je bedoelt. Ik haat het als mensen mij niet serieus nemen en nog durven te zeggen (wellis waar achter mijn rug om) dat het allemaal voor de aandacht is. Sowieso een hele dikke knuffel van mij. Ik hoop dat je je toch weer een beetje beter gaat voelen, dat hoop ik echt.

Ik ben weer bezig met schrijven en ik wilde dit kleine stukje even met jullie delen:

Depression is a conundrum.

The invisible ailment called depression had indulged me into self-inflicted mental and physical abuse —worries, insecurities and defeatist thinking to the point of having and entertaining irrational thoughts to end it all.

Depression is both nothing and everything — it’s feeling too much or nothing at all, and there is no in-between. I was either feeling extremely low or extremely high — there was no balance between those two notable moods of mine. It is like my brain was only programmed to know sadness and head-over-heels excitement — which wasn’t true excitement, to be honest. It’s more like faking happiness around others so you can curl up in a ball and cry over nothing when —finally— alone.

Life wasn’t all cakes and ale, especially with depression did life feel like licking honey off a thorn. Everywhere I went, a dark cloud would follow; there was no pleasure in doing anything. Depression takes away everything you love and tells you that you will find no joy in doing it, whatsoever. Essentially, depression robs you from everything great. In my fight against this mental illness, I was still doing the things I used to enjoy in a futile attempt to take back my own life — to steal it back from the depression that had clouded my mind for nearly a decade (at that time in my life). Yet, within a fortnight or so, I would have given in to the depression and would have given up everything I had ever loved, and put all my energy and effort into working way too many hours/shifts. Admittedly, the goal was to drain both my body and mind just enough to leave me too exhausted to succumb to the depression — or to let the depression take over because I thought I was too busy for depression. As if my mind was too occupied to even consider feeling a bit blue — as if depression was a choice and only happened to people who weren’t busy bees. In the end, the opposite of what was originally intended occurred, and I was left too exhausted to function properly. In fact, the depression had every opportunity to violate every goddamn thought in my head — and like hell it did.

Depression isn’t just feeling gloomy on rainy days, having the blues on a Monday or feeling the occasional sadness when thinking about your first heartbreak. It’s much more than that. Depression isn’t just a sad mood; it is an actual clinical diagnosis — a disease of the brain. It's a mental illness that screams and yells at you, saying you are undeserving of life. This feeling does not vanish after several tough, and sometimes even unbearable days; it’s not the transient emotion that passes in a matter of minutes or a couple of hours. It lasts for days, weeks, and even months at the time.

That is what depression on its own feels like — unmoving and rather still, like having a flat tyre and being unable to move forward. However, having depression while trying to cope with an unresolved trauma feels like depression combined with severe anxiety, but only when exposed to certain triggers that would cause a deeply hidden memory to emerge to the surface without a fair warning. Trying to describe this gut feeling is almost too close to being impossible. It is like thunderstorms and lightning, but without the warning streak of lightning that sets off the entire storm. It’s much more like ‘my blood itches and something invisible has me by the neck,’ and you find yourself in the corner of your room crying silent tears and being unable to breathe properly while having flashbacks of the time you had rather just forgotten about. And this, the flashbacks and the feeling of being suffocated, knows varies degrees. At its worst, you’ll come to find that the nightmares bleed into your daily life and not just haunt you while being asleep. You feel imprisoned — as though you are locked up in solitary confinement somewhere in a psychiatric ward during the early [add year]. And you find yourself desperately wishing for something else, for any other affliction because this mental pain is more than you can physically bear, because mental suffering is equally (if not worse) as painful as any —if not all— physical pain.

**Geplaatst**: 02-07-17 13:44

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 02-07-17 13:44

Mooi geschreven Coldsummers. Donker maar mooi.
Zou je ook zo'n stuk kunnen schrijven over de mooie dingen in je/het leven?
De dingen die er voor zorgen dat je doorgaat en je raken in je ziel.
Je beschrijft nu de pijn van je ziel. Gedetailleerd en metaforisch. Zou je ook het mooie van je ziel en het leven kunnen omschrijven?
Misschien geeft het je wat positieve energie en rust.

**Geplaatst**: 02-07-17 14:16

Geplaatst: 02-07-17 14:16

Phoya schreef:
Mooi geschreven Coldsummers. Donker maar mooi.
Zou je ook zo'n stuk kunnen schrijven over de mooie dingen in je/het leven?
De dingen die er voor zorgen dat je doorgaat en je raken in je ziel.
Je beschrijft nu de pijn van je ziel. Gedetailleerd en metaforisch. Zou je ook het mooie van je ziel en het leven kunnen omschrijven?
Misschien geeft het je wat positieve energie en rust.

Dankjewel.
Om eerlijk te zijn, denk ik niet dat het mogelijk is om over het mooie te schrijven. Dan zou het alleen maar over werk gaan :')

.

**Geplaatst**: 02-07-17 23:23

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 02-07-17 23:23

Hou je niet van de zon? De natuur. Of je paard (als je die hebt). Je familie en vrienden (als je die hebt). Of gewoon phenomenen zoals geluk, schoonheid of goedheid zien in anderen? Dieren en hun onvoorwaardelijke liefde en goedheid van aard? Noem maar wat dingen.

Je werk zal echt het het enige 'mooie' zijn in dit hele universum.

**Geplaatst**: 03-07-17 10:51

Geplaatst: 03-07-17 10:51

Ik kom hier ook weer eens binnenvallen. Heb een tijdje nog meegelezen en ben ook een tijdje afgedwaald omdat t allemaal wel weer goed ging. Dacht ik.
Helaas moet ik nu toch weer voor mezelf toegeven dat ik weer onderuit ben gegaan. Momenteel speelt er ook gewoon weer teveel op verschillende vlakken en deze keer sta ik er echt alleen voor. Ik voel me ook eenzaam. En dit gevoel ken ik niet, vond alleen zijn altijd prima. Gaf rust. Had van de week 's avonds ook weer een paniekaanval voor het eerst sinds lange tijd. En waarom? Omdat ik alleen in bed lag en daarvan dus ineens in paniek schoot.

Heb vanmorgen contact opgenomen met PsyQ, maar helaas ben ik daar al te lang weg, dus uitgeschreven en moet ik dus het hele riedeltje weer van voor af aan beginnen. Woensdag dus weer een afspraak bij de huisarts. Dubbel consult zei de assistente..En eigenlijk heb ik daar helemaal geen zin in en ben ik geneigd om dit te skippen en zelf verder door te modderen. Maar ja, ik weet dat ik daar ook niet echt happy van wordt en ik vind het wel tijd dat het eens structureel goed blijft gaan.

Inmiddels heb ik ook een patroon ontdekt, weet niet of jullie dat bekend voorkomt. In eerste instantie waren het vaak de wintermaanden die zwaarder voelden. Alleen langzaam aan werd die winter periode steeds meer opgerekt. 2 jaar geleden wel lichttherapie gevolgd en dat was echt heel fijn.
Afgelopen winter wilde ik op eigen kracht, maar ik kan wel zeggen dat het vanaf oktober is gaan afglijden en dan telkens met ups en downs. De downs komen meestal een week voor mn menstruatie en de ups beginnen halverwege mn menstruatie. Via google kwam ik op PMS/PMSS uit. En het leek wel of het over mij ging. Dus..meer mensen hier die zich daarin herkennen?

Verder kwam ik de serotoninebooster van Alphavit tegen. Toevallig iemand die dat weleens heeft geprobeerd? Soort natuurlijke antidepressiva. Vooralsnog heb ik steeds geweigerd om antidepressiva te gaan gebruiken, omdat ik vrees dat ik er dan niet meer vanaf kom en het echt op eigen kracht wil doen. Toch heeft de cognitieve therapie dus niet voldoende bereikt om structureel happy de peppie te blijven.

Het lastigste vind ik dat ik het in mn hoofd heel goed kan scheiden, ik weet dat ik me minder voel en het minder gaat. En ik weet dat het tijdelijk is en telkens wel weer iets beter wordt (maar nooit top). Maar ik weet ook dat ik dat niet ben. Het is een deel in mij wat (nu) overheerst. Ik heb het alleen niet onder controle en het kruipt gewoon door mn hoofd heen en uit zich dan in lekker negatief denken, voelen, 0 motivatie en concentratie, me afsluiten van alles en iedereen en weer hele dagen op de bank hangen zonder iets te doen én jezelf dan vervolgens weer lekker te veroordelen omdat je niks hebt gedaan, waarna het riedeltje met negatief denken weer opnieuw begint. Zucht. En dat is misschien nog wel het lastigste. Ik wéét het. Ik weet ook wat ik deed tijdens de therapie en dat dat hielp. Maar ik kán het nu niet. Het lukt me niet.

**Geplaatst**: 03-07-17 11:26

Geplaatst: 03-07-17 11:26

Jibbel schreef:
Momenteel speelt er ook gewoon weer teveel op verschillende vlakken en deze keer sta ik er echt alleen voor. Ik voel me ook eenzaam. En dit gevoel ken ik niet, vond alleen zijn altijd prima. Gaf rust. Had van de week 's avonds ook weer een paniekaanval voor het eerst sinds lange tijd. En waarom? Omdat ik alleen in bed lag en daarvan dus ineens in paniek schoot.

Balen hoor...!
Heel rot.

Citaat:
Heb vanmorgen contact opgenomen met PsyQ, maar helaas ben ik daar al te lang weg, dus uitgeschreven en moet ik dus het hele riedeltje weer van voor af aan beginnen. Woensdag dus weer een afspraak bij de huisarts. Dubbel consult zei de assistente..En eigenlijk heb ik daar helemaal geen zin in en ben ik geneigd om dit te skippen en zelf verder door te modderen.

Dat roepen assistentes standaard bij psychische moeilijkheden. (Ze zouden dommere dingen kunnen roepen....)
Maar maakt 'dubbele afspraak' het hele riedeltje voor jou zwaarder...?

Citaat:
Maar ja, ik weet dat ik daar ook niet echt happy van wordt en ik vind het wel tijd dat het eens structureel goed blijft gaan.

Dat is een uitstekend voornemen - houd m er in!!!

Citaat:
Inmiddels heb ik ook een patroon ontdekt, weet niet of jullie dat bekend voorkomt. In eerste instantie waren het vaak de wintermaanden die zwaarder voelden. Alleen langzaam aan werd die winter periode steeds meer opgerekt. 2 jaar geleden wel lichttherapie gevolgd en dat was echt heel fijn.
Afgelopen winter wilde ik op eigen kracht, maar ik kan wel zeggen dat het vanaf oktober is gaan afglijden en dan telkens met ups en downs. De downs komen meestal een week voor mn menstruatie en de ups beginnen halverwege mn menstruatie. Via google kwam ik op PMS/PMSS uit. En het leek wel of het over mij ging. Dus..meer mensen hier die zich daarin herkennen?

Ja, SAD en PMS zijn verwante zaken - en doorgaans ook wel zonder de gebruikelijke AD op te lossen. Een van de overeenkomsten is een gebrek aan vitamine B complex. Dat valt gewoon uit te zoeken.
"De diersoort mens" komt uit Afrika, leven op Hollandse breedtegraad is voor mij niet echt goed te doen. Ik ben nog steeds blij met de daglichtlamp die ik 16 jaar terug van mijn moeder erfde.

Citaat:
Verder kwam ik de serotoninebooster van Alphavit tegen. Toevallig iemand die dat weleens heeft geprobeerd? Soort natuurlijke antidepressiva. Vooralsnog heb ik steeds geweigerd om antidepressiva te gaan gebruiken, omdat ik vrees dat ik er dan niet meer vanaf kom en het echt op eigen kracht wil doen.

Ik ben erg voor 'eigen kracht', maar laten we elkaar geen mietje noemen: een tekort in je body is iets waar onverwijld iets aan gedaan hoort te worden, punt uit.
Alfavit ken ik niet, maar er zijn peperdure en normaal geprijsde spullen op de markt die doen wat (peperdure) AD doorgaans ook doet.
De beste manier is om je echt iets persoonlijk "te laten aanmeten" door een orthomoleculaire arts. Dan weet je welke tekorten er spelen en krijg je maatwerk.

(Edit: even het spul opgezocht. Peperduur is het niet. Wel zit in 1 tablet zowel vitamine B als L-Tryptofaan. Het ingewikkelde is, dat als je wil dat je lichaam serotonine maakt van L-Tryptofaan, je het met een lege maag hoort te slikken, tenminste 2 uur na het eten en een half uur voor de volgende maaltijd. - Je kunt honderden dingen van L-Tryptofaan maken. - B vitamine slik je het beste tijdens de maaltijd.)

Citaat:
Toch heeft de cognitieve therapie dus niet voldoende bereikt om structureel happy de peppie te blijven.

...er zijn vrienden van mij die standaard cynisch worden van CGT. (Het wordt soms ook 'verkocht' als middel tegen alle kwalen, dus ik begrijp die reacties wel.)
CGT doet niets tegen de lichamelijke oorzaken van SAD en PMS.
'Er goed mee omgaan' kan zin hebben- maar is soms ook de grootste nonsense. (Gesteld dat je een tekort aan serotonine hebt: NIET mee omgaan, repareren!)
En structureel altijd op en top gelukkig: zo lijken een boel mensen op feestboek, maar dat is ook nonsense.

Citaat:
Het lastigste vind ik dat ik het in mn hoofd heel goed kan scheiden, ik weet dat ik me minder voel en het minder gaat. En ik weet dat het tijdelijk is en telkens wel weer iets beter wordt (maar nooit top). Maar ik weet ook dat ik dat niet ben. Het is een deel in mij wat (nu) overheerst. Ik heb het alleen niet onder controle en het kruipt gewoon door mn hoofd heen en uit zich dan in lekker negatief denken, voelen, 0 motivatie en concentratie, me afsluiten van alles en iedereen en weer hele dagen op de bank hangen zonder iets te doen én jezelf dan vervolgens weer lekker te veroordelen omdat je niks hebt gedaan, waarna het riedeltje met negatief denken weer opnieuw begint. Zucht. En dat is misschien nog wel het lastigste. Ik wéét het. Ik weet ook wat ik deed tijdens de therapie en dat dat hielp. Maar ik kán het nu niet. Het lukt me niet.

...ook dat is een reden om CGT niet heilig te verklaren: wat heb je er nou aan, als je het wel weet maar er niets mee kan?
Verder: "de mens is een gelaagd wezen", om even deftig te worden.
Als jij geen energie hebt, zal je overlevingssysteem 'je op de bank laten hangen' - dat KUN je ook niet onder controle krijgen. Je moet het probleem oplossen of blijven hangen tot het over is. Gebrek aan concentratie is in dit verband doorgaans gewoon vermoeidheid.
(Running therapy heeft soms zin, maar dan moet er een heldere lichamelijke diagnose liggen, inclusief de toestand van de bijnieren.)

En "gebrek aan motivatie" - ?
Je zet toch stappen, tegen de vermoeidheid in? Dat is gegeven de trieste omstandigheden alleen maar prima. (Uiteraard is het ook een gelegenheid voor inner demons om jou uit te schelden - demonen de nek omdraaien heeft beslist zin.)

**Geplaatst**: 03-07-17 11:42

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 03-07-17 11:42

Ik weet gewoon niet zo goed wat ik daar 20 minuten moet gaan vertellen. Gister met een vriend gepraat en het enigste wat ik kon doen was huilen, zuchten en zeggen dat t allemaal poedersuiker was. Meer komt er eigenlijk niet uit. Ik wil gewoon niet tegenover die huisarts zitten en dan weer niet verder komen, omdat ik echt gewoon niet weet wat te zeggen. Of weer te gaan zitten janken.

Wellicht idd goed om te bespreken met de huisarts of onderzocht kan worden of ik een structureel tekort heb ergens aan. Als dat met een natuurlijk supplement kan worden geholpen, dan vind ik dat zeker het proberen waard.

Gebruik jij je daglichtlamp ook nu of alleen in de winter?

**Geplaatst**: 03-07-17 11:48

Geplaatst: 03-07-17 11:48

Zo, ik meld me hier ook weer eens. De afgelopen weken waren erg zwaar, ik voelde me erg depressief. Gisteren eindelijk weer eens goed kunnen huilen, dat was heftig, maar wel even goed. Ik voel me nu echt bevrijd, voor eventjes. Lichamelijk ben ik wel helemaal kapot.
Ik had er echt geen zin meer in, geen toekomst, geen morgen. En dat maakt het leven wel heel zwaar. Al weiger ik om te beginnen met nieuwe ad, het afbouwen is me zo zwaar bevallen van de huidige(waar ik nog steeds niet vanaf ben), dat ik er niet meer zo in geloof. Dus ik ga ook eens kijken voor die natuurlijke ad, proberen kan altijd.

**Geplaatst**: 03-07-17 11:50

Geplaatst: 03-07-17 11:50

@ Jibbel: Begin het gesprek gewoon met dat je je rot voelt en dat je niet weet hoe je 20 minuten zou moeten vullen.
(= Weet hij/zij ook, dat je niet komt om te spuien - sommige mensen willen dat juist wel.)

Het is prima om te vragen of er structurele tekorten onderzocht kunnen worden.
(Maar nog al wat artsen weten hier next to no thing van af. Orthomoleculaire artsen, beroepsvereniging heet 'mbog', zijn er uitgebreid in opgeleid.)

Momenteel zit ik heerlijk met mijn snuit in de zon (dus geen daglichtlamp nodig, maar soms als we in de zomer een zware plensdag hebben ga ik er lekker voor zitten.)

Momenteel slik ik een beetje L-Tryptofaan omdat ik net niet echt goed slaap.

**Geplaatst**: 03-07-17 11:52

Geplaatst: 03-07-17 11:52

Fijn dat het toch weer een klein beetje de goede kant op gaat...!

Joolien schreef:
Al weiger ik om te beginnen met nieuwe ad, het afbouwen is me zo zwaar bevallen van de huidige(waar ik nog steeds niet vanaf ben), dat ik er niet meer zo in geloof. Dus ik ga ook eens kijken voor die natuurlijke ad, proberen kan altijd.

....proberen: altijd. Maar liefst niet op eigen houtje!

**Geplaatst**: 03-07-17 19:06

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 03-07-17 19:06

@Jibbel: Dat kan heel goed dat het minder gaat wanneer je moet gaan menstrueren. Jouw hormoonhuishouding speelt hierbij een belangrijke rol, daarvoor moet het nog niet noodzakelijk PMS zijn.
Bij therapie komt er iemand naast je staan en bewandelt samen met jouw de weg naar een toekomst waarin je minder klachten ervaart. Jij gaat er dus zelf zoiezo mee aan de slag moeten; maar niet alleen, er is iemand die je kan ondersteunen.
Hulp vragen en aanvaarden is vaak heel moeilijk omdat we gemakkelijk de idee hebben dat hulp vragen ons 'zwak' maakt. Terwijl dat eigenlijk imo niet zo is. Integendeel misschien zelfs. Het maakt je wel kwetsbaar, wat ook kan maken dat het je afschrikt.

@Joolien: wat ik me afvraag, kan je niet op zoek gaan naar een psychiater waar je meer vertrouwen in hebt dan in deze en met hem/haar bekijken welke medicatie je eventueel zou kunnen nemen ter ondersteuning?
Net als Janneke aangeeft zou ik zelf niet gaan 'goochelen' met medicatie en op eigen houtje middeltjes gaan uitproberen. Probeer dit altijd in samenspraak te doen met een arts.
Antidepressiva afbouwen geeft vaak ontwenningsverschijnselen omdat je lichaam zich weer moet aanpassen. Maar deze ontwenningsverschijnselen zijn gelukkig slechts tijdelijk.

**Geplaatst**: 03-07-17 21:50

Geplaatst: 03-07-17 21:50

Klopt, kwetsbaar zijn is iets wat ik niet zo fijn vind..doe t t liefst zelf en wil zo min mogelijk hulp. Ik wil sterk zijn en alles zelf voor elkaar boksen.

Ik weet dat je met therapie handvaten krijgt. Ik weet ook welke oefeningen ik weer op kan pakken om mn zelfbeeld te verbeteren. Maar t vervelende is, dat ik de afgelopen 10 dagen in zo'n diep, donker gat zat, dat ik dat niet eens voor elkaar krijg. Ik was alleen maar moe en voelde me naar, traag, ongemotiveerd, geirriteerd etc.
Nu 3e dag menstruatie en er is weer een wereld voor me open gegaan, zelfbeeld is weer normaal. Op dit moment denk ik ook, ik kan t nu prima alleen, niks aan de hand. Maar over een week of 2 begint t gezeik weer. Dan word ik onzeker, ga ik aan alles en iedereen twijfelen, motivatie daalt weer en dan glij ik weer weg.

Daarom is het voor mij ook zo lastig. Ik ben me bewust van wat er gebeurt, ik voel het over me heen komen en ik weet ook dat ik niet zo ben. Maar ik kan het niet tegenhouden of ombuigen. Het is echt afwachten tot t weer voorbij is. Daardoor ben ik er ook van overtuigd dat t hormonaal is.
Toen ik de pil slikte was ik continu in neerslachtige stemming, zodra ik gestopt was, ging het veel beter. Maar ik merk dus ook sindsdien die ups en downs die wel steeds heftiger lijken te worden.

**Geplaatst**: 03-07-17 22:26

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 03-07-17 22:26

Je voelt je machteloos? Vervelend. Maar weet dat, zelfs indien het hormonaal is, je er wellicht iets aan kan doen.
Ik denk dat je net in die kwetsbaarheid, in het hulp zoeken en ervaren al een belangrijk deel van "de oplossing" gaat vinden. Onze maatschappij maakt dat we het moeilijk hebben om ons kwetsbaar op te stellen. We willen de schijn hoog houden, alles moet positief zijn, je moet je altijd goed voelen want druk druk druk en we moeten presteren... Maar aan de andere kant het mag ook al eens een dag minder gaan. Dat is ook gewoon normaal, niemand voelt zich altijd goed. Wees niet te hard voor jezelf en probeer ook die dagen dat het minder gaat, hoe raar dat ook mag klinken te omarmen in plaats van je ertegen te verzetten.

**Geplaatst**: 03-07-17 23:16

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 03-07-17 23:16

Sorry dat ik even niet reageer op de rest, nog niet zoveel tijd gehad om alles door te lezen.

Hier gaat het ondertussen al een stuk beter, maar blijf mijn zwakke momenten toch echt behouden. Het gaat een stuk beter met mijn nieuwe vriend, ben echt verliefd aan het worden wat dus wel voor een gelukkig gevoel zorgt. Toch lees ik nog dingen van mijn ex die me raken. Heb ook veel ruzie met mijn zus en moeder, en sta s'ochtends ook vaak op met een heel rot gevoel, niet wetende van wat het komt.

**Geplaatst**: 04-07-17 15:02

Geplaatst: 04-07-17 15:02

Jibbel schreef:
Klopt, kwetsbaar zijn is iets wat ik niet zo fijn vind..doe t t liefst zelf en wil zo min mogelijk hulp. Ik wil sterk zijn en alles zelf voor elkaar boksen.

....join the club!
Feit is, dat kwetsbaar zijn betekent dat je afhankelijk bent van anderen. Vaak gaat het goed - maar helaas niet altijd.

Citaat:
Ik weet dat je met therapie handvaten krijgt. Ik weet ook welke oefeningen ik weer op kan pakken om mn zelfbeeld te verbeteren.

Niets mis mee, maar als het niet helpt helpt het niet.

Citaat:
Maar t vervelende is, dat ik de afgelopen 10 dagen in zo'n diep, donker gat zat, dat ik dat niet eens voor elkaar krijg. Ik was alleen maar moe en voelde me naar, traag, ongemotiveerd, geirriteerd etc.
Nu 3e dag menstruatie en er is weer een wereld voor me open gegaan, zelfbeeld is weer normaal. Op dit moment denk ik ook, ik kan t nu prima alleen, niks aan de hand. Maar over een week of 2 begint t gezeik weer. Dan word ik onzeker, ga ik aan alles en iedereen twijfelen, motivatie daalt weer en dan glij ik weer weg.

Neem je lichaam serieus!

Ik vond die laatste dagen voor de menstruatie eerlijk gezegd erg prettig "en zo hoort het". (Heel veel vrouwen zijn stomverbaasd als ik dat vertel, zo gewoon zijn klachten op dit gebied. Ik vind dit heel verdrietig.)

Er valt goed uit te zoeken wat er aan schort: van kopergebrek tot behoefte aan teunisbloemolie tot...

**Geplaatst**: 05-07-17 10:14

Geplaatst: 05-07-17 10:14

CalipsoLover schreef:
Sorry dat ik even niet reageer op de rest, nog niet zoveel tijd gehad om alles door te lezen.

Hier gaat het ondertussen al een stuk beter, maar blijf mijn zwakke momenten toch echt behouden. Het gaat een stuk beter met mijn nieuwe vriend, ben echt verliefd aan het worden wat dus wel voor een gelukkig gevoel zorgt. Toch lees ik nog dingen van mijn ex die me raken. Heb ook veel ruzie met mijn zus en moeder, en sta s'ochtends ook vaak op met een heel rot gevoel, niet wetende van wat het komt.

Hey Calipso,

Fijn dat je je weer wat beter voelt. En lekker verliefd aan het worden bent

. Ik heb hetzelfde met mijn vriend momenteel. Wij zijn 2 weken uit elkaar geweest en toen weer verder gegaan met een andere strategie. Heeft gewerkt!
Dat rotte in de ochtend ken ik...
Is gewoon wakker worden en onbewust het besef hebben dat de dag ondanks de positieve dingen ook weer dingen zoals angst, depressie, en negatieve emoties met zich mee brengt.
Mijn ervaring is: dit gaat over.
Uit eindelijk wint het positivieve deel in jou van het negatieve en dan gaat dat rot gevoel weg

No worries! :(:)

**Geplaatst**: 05-07-17 10:21

Geplaatst: 05-07-17 10:21

Janneke2 schreef:
Jibbel schreef:
Klopt, kwetsbaar zijn is iets wat ik niet zo fijn vind..doe t t liefst zelf en wil zo min mogelijk hulp. Ik wil sterk zijn en alles zelf voor elkaar boksen.

....join the club!
Feit is, dat kwetsbaar zijn betekent dat je afhankelijk bent van anderen. Vaak gaat het goed - maar helaas niet altijd.
Citaat:
Ik weet dat je met therapie handvaten krijgt. Ik weet ook welke oefeningen ik weer op kan pakken om mn zelfbeeld te verbeteren.

Niets mis mee, maar als het niet helpt helpt het niet.
Citaat:
Maar t vervelende is, dat ik de afgelopen 10 dagen in zo'n diep, donker gat zat, dat ik dat niet eens voor elkaar krijg. Ik was alleen maar moe en voelde me naar, traag, ongemotiveerd, geirriteerd etc.
Nu 3e dag menstruatie en er is weer een wereld voor me open gegaan, zelfbeeld is weer normaal. Op dit moment denk ik ook, ik kan t nu prima alleen, niks aan de hand. Maar over een week of 2 begint t gezeik weer. Dan word ik onzeker, ga ik aan alles en iedereen twijfelen, motivatie daalt weer en dan glij ik weer weg.

Neem je lichaam serieus!

Ik vond die laatste dagen voor de menstruatie eerlijk gezegd erg prettig "en zo hoort het". (Heel veel vrouwen zijn stomverbaasd als ik dat vertel, zo gewoon zijn klachten op dit gebied. Ik vind dit heel verdrietig.)

Er valt goed uit te zoeken wat er aan schort: van kopergebrek tot behoefte aan teunisbloemolie tot...

'Vroegah'...toen de wereld nog mooi was en ik jong en onbezonnen, had ik ook nergens last van. Dus ik weet hoe het kan zijn. Heb ook 10 jaar de pil geslikt, daardoor was ik heel constant, maar wel constant met een donkere wolk boven mn hoofd, hahaha. De vraag is of je die constante wilt.

Nu spiraal (koper, wilde geen hormonen meer) en nu merk ik dus die golven.

Vanmiddag afspraak bij de huisarts. Ben benieuwd. Hoop vooral dat hij me serieus neemt en meteen iets van bloed of urine kan afnemen voor onderzoek.

**Geplaatst**: 07-07-17 23:12

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 07-07-17 23:12

Misschien een rare vraag, maar is er hier iemand die vegetarisch is? Heeft dat invloed op jullie gemoedstoestand/ medicatie? (Gezien eventuele tekorten van ijzer, ...)

**Geplaatst**: 08-07-17 08:34

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 08-07-17 08:34

Niet vegetarisch, eet wel minder vlees, 2/3x per week.
Je moet wel opletten met je vit. B12, die kun je bijslikken.

Ik heb bloed en urine af laten nemen. Volgens arts is er niet zo op hormonen te testen. Hij zei dat t al genoeg bewijs was als t zo samenhing met mn cyclus. Ja leuk vriend, maar wat gaan we eraan doen?
Krijg iig uiterlijk dinsdag de uitslag en woensdag afspraak met psych, hopelijk kan die meer over evt. Supplemeten vertellen.
Heb wel alvast teunisbloemolie gehaald, eens kijken of dat wat doet voor me.