Het gaat langzaam beter. Heb gisteren een post operatieve check gehad, en daar toch nog weer wat meer info gekregen over mijn operatie.
Blijkt dat de boel toch heel fors ontstoken was, waardoor de operatie tot groter werd. Daarbij blijkt dat ze de galblaas ook opgestuurd hebben voor onderzoek ( schijnt standaard te zijn), en daar is uit naar voren gekomen dat de galblaas toch al (veel) langere tijd chronisch wat ontstoken was.
Verder vond ik het zelf heel vervelend dat ik nu nog steeds nog zo moe en conditieloos ben, daar maakte ik me wat zorgen over, maar dat blijkt heel erg normaal te zijn na een open ( dus niet via kijkoperatie) galblaas operatie. Er is me op het hart gedrukt dat ik er echt rekening mee moet houden dat ik echt in totaal 6 weken niet kan werken. Kortom: het herstel gaat heel normaal nu na alles wat er gebeurd is, maar ik ben te ongeduldig.
Ik maak me over jou toch wel wat zorgen TS: Het braken lijkt me niet goed. Hebben ze je bij de HAP gezegd wat signalen zijn waarop je weer contact op moet nemen?
Want weet je: ik snap het beleid gewoon niet helemaal ( zoals ze het nu met jou doen, maar ook niet hoe ze het met mij deden.) . Ik heb exact hetzelfde als jij gehad, ook snachts naar de HAP voor morfine. Volgende dag HA gebeld met de vraag hoe lang dit zo kon blijven duren. Moest langskomen, ben ingestuurd naar de SEH, en kon direct blijven voor een ERCP. ( vraag me dus af of ze dat snachts niet hadden kunnen bedenken?)
Na de ERCP naar huis, en vervolgens was er dus een galblaas operatie ingepland. Dat zou 27 januari zijn. Zondag de 27 december krijg ik dus weer last, niet héél erg ,maar wel zo dat ik maar een halve dag kon werken. Dinsdag de 29 had ik mijn preoperatieve afspraak bij de chirurg, voelde me niet goed, maar ook niet heel beroerd. Daar onderzoek gehad, en chirurg vertrouwde het niet helemaal. Dus weer naar de SEH: weer echo ( wand galblaas verdikt) bloedonderzoek, blijken mijn onstekingswaarden 250 te zijn ( waar ze onder de tien horen te zjin)
Kortom: had afspraak sochtends om half elf, werd via de SEH direct opgenomen. Omdat ik die ochtend nog wel ontbeten had moest ik wachten tot mijn maag leeg zou zijn. Uiteindelijk die dag om kwart voor vijf naar de OK gegaan. Chirurg daar durfde een kijkoperatie al niet meer aan, werd dus open operatie ( maar goed ook, want het was zó ontstoken dat het nooit met een kijkoperatie had gekund).
En wat ik me hier afvraag: wat als ik nu niet toevallig de afspraak met de chirurg had, en deze het niet helemaal vertrouwde toen ik bij onderzoek gewoon misselijk werd toen hij zijn stethoscoop op mijn galblaas drukte
Waarom ik dit hele verhaal type?
Nou... omdat ik zeker wil zijn, dat wanneer jij het zelf niet meer vertrouwd, dat je toch gaat bellen, gaat zeggen dat het niet goed gaat, dat je je zorgen maakt, en dat je niet uit angst "lastig" te zijn, blijft wachten...
Want heel eerlijk gezegd ben ik er best van geschrokken dat terwijl ik onder behandeling was.. de boel dus toch zo uit de hand kon lopen!
Laatst bijgewerkt door Punz op 22-01-15 01:00, in het totaal 1 keer bewerkt