Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-10-15 04:29

Geplaatst: 19-10-15 04:29

Na dagenlang piekeren en slapeloze nachten meld ik me ook weer even. Gaat inderdaad niet zo goed, maar ik ben er eigenlijk wel over uit dat ik mijn ontslag ga indienen ook al heb ik nog geen vervangende baan. Een risico, maar ik ben op ...

Vakantiedagen heb ik veel, maar helaas moet je die ver van tevoren aanvragen en zolang red ik het niet. Bedrijfsarts inschakelen zag ik ook niet zo zitten, omdat ik er liever geen labeltje aan hang. Heb dan toch angst dat dat me later gaat achtervolgen en ik denk echt dat het aan deze baan ligt en niet aan mij, al is dat misschien te optimistisch van me?

Ik heb toevallig net vanaf vorige dinsdag vrij, maar de gedachte dat ik donderdag weer aan het werk moet heeft ervoor gezorgd dat ik total niet kan slapen en/of ontspannen, dus zolang ik daar werk zal het waarschijnlijk alleen maar slechter gaan en ik heb amper energie om voor mezelf te zorgen, laat staan dat ik veel met vacatures e.d. bezig ben. Gelukkig kan ik het me permiteren om een paar maanden zonder werk te zitten. Anders kan ik altijd nog tijdelijk onder mijn niveau aan de slag.

En waarom heb ik mezelf natuurlijk ook afgevraagd en ik denk dat het een samenloop van omstandigheden is. Ben bijna 10 jaar terug met veel tegenzin aan een studie vpk begonnen omdat dat de beste kans bood om samen met mijn vriendin te zijn. Ik heb tranen met tuiten gehuild omdat ik het zo ontzettend eng vond, maar altijd gehoopt dat ik er aan gewend zou raken en tot zekere hoogte is dat ook zo. Er zitten zeker mooie kanten aan; prachtig om mensen te helpen, leuke collega's, mijn rooster is vrij flexibel en bovendien verdient het in de VS erg goed, maar daar staat tegen over dat je altijd tijd te kort komt en onmogelijke keuze's moet maken wat voor onveilige situaties zorgt.

Mijn oude manager zei altijd dat ik de perfecte vpk ben omdat heel detail-oriented ben, zelfs de moeilijkste patienten kan kalmeren, instinctueel snel aanvoel wanneer er iets niet klopt, en bovendien ontzettend neurotisch/OCD ben zodat alles ook daadwerkelijk gebeurt, en dat klopt. Ik doe goed werk, maar ik ga er aan onderdoor omdat ik mijn patienten onder deze omstandigheden niet de zorg kan bieden die ze verdienen.

Recentelijk is er vanalles gebeurd wat voor linke toestanden zorgt en ik leef in angst dat het een keer finaal misgaat met desastrauze gevolgen. Mijn collegas zijn daar heel makkelijk in, maar dat zou ik mezelf echt niet kunnen vergeven. Tel daarbij op dat ik ook in de prive sfeer een rot jaar heb gehad en ja, toen was mijn emmertje wel vol. Nogal beschamend aangezien andere mensen het dus wel gewoon volhouden, maar het is niet anders.

Ik vind het heel jammer, juist omdat er ook goede kanten aan zitten, maar ik ben klaar voor een andere uitdaging waar geen mensenlevens op het spel staan.

Nu nog twee weken doorbikkelen en dan ben ik ervan af. Alleen al het idee dat het eind in zicht is brengt me zoveel rust.

**Geplaatst**: 19-10-15 08:22

Geplaatst: 19-10-15 08:22

Janneke2 schreef:
...misschien een lichtbak van daglicht kopen?

Ik ben zo vreselijk blij met die uitvinding. De eerste tien minuten "ben ik niet voor dat ding weg te slaan", het is een soort hongergevoel, 'ik moet licht hebben! !!'. (Als 'diersoort mens' komen we uit Afrika en dat merk je nog aan een aantal dingen. Dit is er 1 van. )

Misschien moet ik me daar inderdaad maar eens in verdiepen. In mijn oude huis had ik een zonnehemel, dat was ook erg fijn, maar waar ik nu woon past dat niet meer dus die heb ik weg gedaan. Maar zo'n daglichtlamp is natuurlijk veel kleiner.

Guinevere schreef:
Nogal beschamend aangezien andere mensen het dus wel gewoon volhouden, maar het is niet anders.

Maar is dat echt zo? Of laten die gewoon niks zien?
Ik weet namelijk van mezelf dat mijn collega's en vrienden en familie geen idee hadden hoe slecht ik er aan toe was een paar jaar geleden. Ik was heel goed in doen alsof als er mensen in de buurt waren, maar als ik alleen was dan stortte ik in.
En wat mij erg geholpen heeft is mezelf minder (beter helemaal niet, maar dat lukt nog niet) te vergelijken met anderen.

En iets doen waar je hart niet ligt is altijd moeilijker en zwaarder psychisch.
Maar had je niet de ziektewet in kunnen gaan dan, of werkt dat zo niet in de VS? En krijg je die dagen nu nog uitbetaald of ook niet?

**Geplaatst**: 19-10-15 11:39

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 19-10-15 11:39

http://psychevecht.weebly.com/blog/huilen

Ik ben begonnen met schrijven over waar ik na mijn therapie nog mee vecht, misschien vinden jullie het interssant om te lezen.

**Geplaatst**: 19-10-15 14:38

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 19-10-15 14:38

Och jee Joolien, tranen in mijn ogen staan. Ik huil met je mee! Iets minder heftig, maar toch.

En wat fijn dat je zo'n lieve vriend hebt die je gewoon vasthoudt en niet zeurt! Knufs voor jou!

**Geplaatst**: 19-10-15 15:20

Geplaatst: 19-10-15 15:20

ik meld mij hier ook even aan. Een 3tal weken geleden heb ik toegegeven dat het mij allemaal te veel geworden was. Ik liep al maanden rond met zelfmoordgedachten, was op van de stress, en was regelmatig zeer hardhandig met de kindjes. Toen de HA vroeg of het nog wel veilig was dat ik alleen thuis was of alleen voor de kindjes zorgde zijn mijn ogen open gegaan. Na een week ziekteverlof heb ik op mijn werk mijn ontslag gekregen. Ondertussen ben ik twee keer gaan spreken met een psychologe. De eerste vond ik hoopgevend, de 2e keer viel tegen. Morgen moet ik terug op controle naar de HA. hij zal vragen hoe ik me voel, maar ik weet het eigenlijk niet, de acute crisis is over, maar daar is volgens mij dan ook het meeste me gezegd. Ik ben moe, heb overal pijn. Pff diepe zucht.

@Guinevere: beter 'op tijd' stoppen dan er helemaal onderdoor gaan hoor.

**Geplaatst**: 19-10-15 15:25

Geplaatst: 19-10-15 15:25

nvanriet schreef:
ik meld mij hier ook even aan. Een 3tal weken geleden heb ik toegegeven dat het mij allemaal te veel geworden was. Ik liep al maanden rond met zelfmoordgedachten, was op van de stress, en was regelmatig zeer hardhandig met de kindjes. Toen de HA vroeg of het nog wel veilig was dat ik alleen thuis was of alleen voor de kindjes zorgde zijn mijn ogen open gegaan. Na een week ziekteverlof heb ik op mijn werk mijn ontslag gekregen. Ondertussen ben ik twee keer gaan spreken met een psychologe. De eerste vond ik hoopgevend, de 2e keer viel tegen. Morgen moet ik terug op controle naar de HA. hij zal vragen hoe ik me voel, maar ik weet het eigenlijk niet, de acute crisis is over, maar daar is volgens mij dan ook het meeste me gezegd. Ik ben moe, heb overal pijn. Pff diepe zucht.

@Guinevere: beter 'op tijd' stoppen dan er helemaal onderdoor gaan hoor.

Ik hoop niet dat er gedacht wordt dat het na 2 gespreken alweer beter gaat

Ik zou eens gaan kijken of je bijv deeltijdbehandeling kunt krijgen, zodat je intensief aan de gang kunt. Want ik vind persoonlijk jouw gedrag en gedachten best alarmerend.

**Geplaatst**: 19-10-15 21:13

Geplaatst: 19-10-15 21:13

nvanriet schreef:
ik meld mij hier ook even aan. Een 3tal weken geleden heb ik toegegeven dat het mij allemaal te veel geworden was. Ik liep al maanden rond met zelfmoordgedachten, was op van de stress, en was regelmatig zeer hardhandig met de kindjes. Toen de HA vroeg of het nog wel veilig was dat ik alleen thuis was of alleen voor de kindjes zorgde zijn mijn ogen open gegaan. Na een week ziekteverlof heb ik op mijn werk mijn ontslag gekregen. Ondertussen ben ik twee keer gaan spreken met een psychologe. De eerste vond ik hoopgevend, de 2e keer viel tegen. Morgen moet ik terug op controle naar de HA. hij zal vragen hoe ik me voel, maar ik weet het eigenlijk niet, de acute crisis is over, maar daar is volgens mij dan ook het meeste me gezegd. Ik ben moe, heb overal pijn. Pff diepe zucht.

Hoi meis,
lekker die werkgever! Ontslag tijdens ziekte, daar moeten hele harde redenen voor zijn.

Heb je een idee waarom het de 2e keer wat tegenviel bij de psycholoog? (Wellicht dat het de 2e keer een "onderzoeksgesprek" was, zodat zij een beter beeld heeft - nuttig op zichzelf genomen, maar wel zwaar. )

**Geplaatst**: 19-10-15 23:42

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 19-10-15 23:42

Leest hier ook maar even mee...Fijn al die lotgenoten

@joolien...Mooie blog..en het huilen zonder daadwerkelijk aanwijsbare reden herken ik ook. En ook hier meestal wanneer ik alleen ben, niet met anderen erbij. Helaas hier geen partner met wie ik e.e.a. kan delen.

Mijn situatie in het kort:
Bezig met de laatste loodjes van mijn studie biologie, wat heel moeizaam verloopt. Had in juni klaar moeten zijn. Motivatie is ver te zoeken, en er komt weinig nuttigs uit mijn vingers. Ging alleen maar meer uitstellen en smoezen verzinnen e.d. Uiteindelijk toch de stap naar een psycholoog gezet, en bleek tegen een burn-out aan te zitten. Voor het hele verhaal, zie mijn topic: [STW] Afstuderen en hard op weg naar burn-out... Levensverhaal...

Inmiddels is e.e.a. met de begeleiders en studentendecaan en studiebegeleider allemaal op orde en ben ik heel langzaam aan weer bezig met schrijven aan het verslag. Merk wel nog steeds dat elke 'moeten'of push mij nog snel weer van slag maakt, maar dankzij tips en hulp van psych kom ik in ieder geval weer iets vooruit nu. Ben er inmiddels ook wel achter dat ik na deze studie niet verder wil in dit vakgebied, het onderzoek doen met alles wat erbij komt kijken ligt me gewoon niet. Inmiddels wel al wat andere interessante dingen gezien die ik eventueel deeltijd kan gaan doen als mijn bachelor klaar is en ik weer werk heb. Heb afgelopen maanden niet gewerkt, om aan mezelf te kunnen werken. Dat kostte al energie genoeg....Maar de reserves raken op en merk dat ik wel zin heb om weer aan het werk te gaan. Het probleem zit bij mij echt bij de studie, en als dat dan (zoals afgelopen week) weer wat minder vordert, voel ik me ook weer meer down. Het sombere weer helpt daar natuurlijk ook niet aan mee, sliep slechter, en dan toch weer twijfel of ik wel door moet gaan met die laatste loodjes kostte wat kost... Maarja...de consequenties als ik nu wel stop maken dat ik dan toch mezelf maar weer n schop onder mn kont geef en door bikkel....

**Geplaatst**: 20-10-15 08:46

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 20-10-15 08:46

@darkadia: ik wens je nog veel moed om je verslag verder af te werken. uit jou verhaal herken ik vooral het snel terug van slag geraken bij druk. Bij mij is dat ook zo, ik kan de avond nog zo goed voorbereid hebben, van zodra iets niet volgens mijn planning verloopt is alles terug om zeep.
@Janneke2 en Jolien: het 2e gesprek viel tegen in die zin dat ik achteraf minder het gevoel had dat ik op goede weg ben. We hebben vooral gesproken over het feit dat ik nu mijn werk kwijt ben en wat ik nu wil doen van werk. Toen ik zei dat ik voor een gemeente of OCMW wil werken heeft ze dat volledig afgebroken, volgens haar betalen de gemeente's en OCMW slecht en zijn het daar besparingen en heb ik daar te veel diploma's voor. Mijn visie is eerder dat ik nu een gewone administratieve functie zoek in een bedrijf waar er later mogelijkheden zijn om door te groeien. De psychologe gaf mij ook een afwezige indruk, ze wordt deze week geopereerd en blijkbaar zal het zware revalidatie zijn, ik heb haar dat horen zeggen aan de telefoon, de volgende sessie is dan ook maar op 9 nov.
Ik verwacht helemaal niet om al na een 2e gesprek 'genezen' te zijn hoor, maar ik was zo positief na het eerste gesprek.
Hier was het weer een hel van een morgen. De kindjes maakten constant ruzie en ik was weer op van de stress.

**Geplaatst**: 20-10-15 19:40

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 20-10-15 19:40

Hoi NvR,
hoe was het vandaag bij de huisarts?

Wat betreft de psycholoog vind ik het wat klinken alsof jullie het onderling niet eens zijn over het doel en wat zoal aan de orde is.
Uit je berichtjes maak ik op, dat je tegen het plafond zit en acuut hulp, steun, tips, ondersteuning of iets van dien aard nodig hebt.
De confrontatie 'nee meis, voor zo'n. aan ben je te hoog opgeleid, je kunt heus beter' kan soms beslist zin hebben - maar bij jou lijkt het me niet zo aan de orde. Brood op de plank, hetzij via een nette uitkering, hetzij een braaf baantje dat je nog net aankan is wat je nodig hebt.

En hopelijk krijg je ook hulp ivm je kids. Kinderen hebben een radar en weten griezelig goed (sprak oma) hoe volwassenen zich voelen. Als je dit een beetje in goede banen kunt leiden, ben je al weer een stap verder.

**Geplaatst**: 21-10-15 11:34

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 21-10-15 11:34

@ Janneke2: ik heb morgen een afspraak bij de HA. Hij was er niet, ik kon ook bij een collega terecht, maar daar had ik geen zin in. Ik heb 3 kindjes, de oudste is 5 jaar, dus echt veel helpen zit er nog niet in. Elk afzonderlijk zijn het brave en flinke kindjes hoor! Samen is het soms wel eens ruzie, maar ja, overdag zijn ze naar school of naar de opvang, dus dat valt best wel mee.
Ik ga vandaag eens proberen al mijn moed te verzamelen en op bezoek te gaan naar mijn grootouders. Ze zijn vandaag 65jaar getrouwd. Er is ook een feest, maar dat is maar in december, dus zolang wil ik eigenlijk niet wachten. Ik ben niet van plan om hen iets te zeggen over het feit dat ik geen werk meer heb of dat ik er door zit, gewoon een uurtje vrolijk zijn zal mij wel lukken. Nu maar hopen dat de kindjes een beetje willen meewerken.

**Geplaatst**: 21-10-15 11:36

Geplaatst: 21-10-15 11:36

nvanriet schreef:
@ Janneke2: ik heb morgen een afspraak bij de HA. Hij was er niet, ik kon ook bij een collega terecht, maar daar had ik geen zin in. Ik heb 3 kindjes, de oudste is 5 jaar, dus echt veel helpen zit er nog niet in. Elk afzonderlijk zijn het brave en flinke kindjes hoor! Samen is het soms wel eens ruzie, maar ja, overdag zijn ze naar school of naar de opvang, dus dat valt best wel mee.
Ik ga vandaag eens proberen al mijn moed te verzamelen en op bezoek te gaan naar mijn grootouders. Ze zijn vandaag 65jaar getrouwd. Er is ook een feest, maar dat is maar in december, dus zolang wil ik eigenlijk niet wachten. Ik ben niet van plan om hen iets te zeggen over het feit dat ik geen werk meer heb of dat ik er door zit, gewoon een uurtje vrolijk zijn zal mij wel lukken. Nu maar hopen dat de kindjes een beetje willen meewerken.

Poeh wat een pittige leeftijden dan, dat lijkt me echt zwaar!

Mag ik vragen waarom je niks over je situatie wil vertellen? Vaak is het toch wel fijn om dat te delen.

**Geplaatst**: 21-10-15 11:43

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 21-10-15 11:43

Er zijn verschillende redenen waarom ik deze namiddag bij mijn grootouders er niets over wil vertellen. Ik wil niet dat ze zich zorgen maken over mij, en aan de andere kant denk ik ook dat ze het niet echt goed zouden begrijpen. Ik kies er dus voor een even een uurtje te doen alsof er niets aan de hand is, even niet piekeren.

**Geplaatst**: 21-10-15 11:48

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 21-10-15 11:48

@nvr waarschijnlijk ook geen super goede band met hen of wel? Bij mij weten een aantal goede vrienden exact wat er speelt, maar grootste deel van mijn familie weet van niets. Geen goede band met hen, en voel me daar ook vaan onbegrepen... Opmerkingen als 'je moet door', 'stel je niet zo aan'en meer van dat soort ongein al eens naar mijn hoofd gehad, en dat was allemaal nog voor ik hulp heb gezocht bij de psych. Die heeft ook aangegeven dat als ik me er niet goed bij voel, hen ook niet in hoef te lichten, zolang er enkele mensen zijn met wie ik het wel kan en wil delen.

**Geplaatst**: 21-10-15 11:57

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 21-10-15 11:57

inderdaad Darkadia de band is niet super, ik weet wel dat ik hen een groot plezier zou doen met een bezoekje, en als ik dan nog eens vrolijk en blij ben dan zijn zij dat ook. Ze zijn beiden bijna 90 jaar, hebben zelf al veel tegengekomen, dus het is wel goed zo.

**Geplaatst**: 21-10-15 12:00

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 21-10-15 12:00

Oh met die leeftijd zou ik het ook niet zeggen idd

**Geplaatst**: 21-10-15 16:07

Geplaatst: 21-10-15 16:07

nvanriet schreef:
@ Janneke2: ik heb morgen een afspraak bij de HA. Hij was er niet, ik kon ook bij een collega terecht, maar daar had ik geen zin in. Ik heb 3 kindjes, de oudste is 5 jaar, dus echt veel helpen zit er nog niet in.

?..eh: er zijn heus professionals die jou zouden kunnen ondersteunen mbt de kinderen.

Citaat:
Elk afzonderlijk zijn het brave en flinke kindjes hoor! Samen is het soms wel eens ruzie, maar ja, overdag zijn ze naar school of naar de opvang, dus dat valt best wel mee.

Op zich prima!

Citaat:
Ik ga vandaag eens proberen al mijn moed te verzamelen en op bezoek te gaan naar mijn grootouders. Ze zijn vandaag 65jaar getrouwd. Er is ook een feest, maar dat is maar in december, dus zolang wil ik eigenlijk niet wachten. Ik ben niet van plan om hen iets te zeggen over het feit dat ik geen werk meer heb of dat ik er door zit, gewoon een uurtje vrolijk zijn zal mij wel lukken. Nu maar hopen dat de kindjes een beetje willen meewerken.

Ik ben benieuwd of dit goed gegaan is - sommige kinderen vinden het erg verwarrend: "Mama voelt zich vreselijk, maar doet opeens toch heel anders-???"

**Geplaatst**: 21-10-15 18:54

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 21-10-15 18:54

Het bezoek is goed gegaan. De kindjes zijn heel flink geweest, mijn mama is ook meegegaan. Zij weet wel van de problemen, en zo had een extra back up. Het heeft mij wel goed gedaan om er even tussenuit geweest te zijn.
@Janneke: ik weet wel dat er mensen zijn die mij kunnen helpen met de kindjes, maar ik bedoel dat de kindjes gezien hun leeftijd nog niet echt kunnen meehelpen. Op zich zie ik de kindjes momenteel niet echt als een belasting, mijn partner zorgt dat hij meestal thuis is als de kindjes ook thuis zijn en als ik weet dat hij er niet zal zijn dan zorg ik voor een gemakkelijke maaltijd en wordt het bad maar even achter wege gelaten.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-10-15 13:15

Geplaatst door de TopicStarter : 24-10-15 13:15

Heftig om te lezen hoeveel mensen soortgelijke situaties ervaren. Wel fijn dat jullie dit delen, dat helpt mij om eerlijk te zijn wel. Voel je je toch minder 'alleen'.

Ik heb afgelopen dagen wel redelijke dagen.
Vorige week een punt achter m'n date gezet. Met heel veel verdriet want ik was hopeloos verliefd zeg maar. Klinkt kinderachtig maar het is wel zo. En in zo'n emotionele status als nu valt dit natuurlijk nog harder op je dak. Maar het uiteindelijk gezondste voor mij was om te stoppen. Het stagneerde een beetje omdat we allebei niet lekker in ons vel zitten en ik ging me er steeds slechter door voelen. Ik mis m wel enorm en heb het gevoel dat ik wat moois laat lopen, dus dat maakt het dubbel.

Op werk heb ik wel wat knopen doorgehakt en een plan gemaakt. Ik ga m'n nieuwe functie met meer uren aannemen. Ik heb verlof van hun cadeau gekregen voor begin van het jaar en ik heb een jaar garantie op terug naar mijn oude functie. Hier kan ik mee leven, het is niet wat ik zou willen maar dit is te doen.

Ook ben ik bij de dokter geweest, volgende maand naar de praktijkondersteuner. Maar via een vriendin een therapeute gevonden die ook in haar vrije tijd mensen helpt. Hier ga ik eens contact mee opnemen en hopelijk kan ik daar elke maand terecht. Mijn vriendin heeft er enorm veel baat bij, hopelijk ik ook.

Vanavond ga ik een avondje stappen, en ik weet dat alcohol in mijn staat eigenlijk niet gewenst is, maar ik ga vanavond eens lekker wat wijntjes nuttigen en een dansje doen met mijn beste vriendinnetje in m'n 'stamkroegje'.

**Geplaatst**: 25-10-15 21:29

Geplaatst: 25-10-15 21:29

Ik zit al heel lang te twijfelen om hier een berichtje te plaatsen of toch niet... toch maar op 'versturen' gedrukt.

Ik zit al een tijd niet lekker in mn vel. Eigenlijk al bijna drie jaar niet, maar het laatste jaar gaat het al helemaal mis. Bij het kleinste beetje stress ga ik helemaal door het lint tot paniek aanvallen en huilbuien (Alleen huiswerk opzich is daarvoor al genoeg). De hele dag loop ik met prikkende tranen achter mn ogen, en dus van het kleinste beetje is al genoeg om 'alles los te laten'. Maakt niet uit of ik op dat moment op mn kamer ben, midden in de klas zit, op de fiets zit of tijdens een toets. Schreeuwen, slaan, schoppen, op zo'n moment ben ik in staat mijzelf dingen aan te doen. Ik raak dan soms volledig in paniek. Mijn hele lichaam roept nee Nee NEE, voel mij 'gewoon op, leeg'. Ik slik de max hoeveel valeriaan om een beetje rustig te blijven, maar merk niet zoveel verschil meer als ik niet/minder neem.

Lichte, mooie gedachten maken steeds vaker en meer ruimte voor de donkere gedachten. "Het hoeft van mij allemaal niet zo meer'. Geen zin om te paardrijden, naar een feestje te gaan, naar school te gaan.

Zo, dat is eruit. Voelt goed. Het is wel een beetje een zielig zeik verhaal geworden, in mijn hoofd klinkt het verhaaltje beter, krijg het alleen niet zo goed uitgedrukt in woorden.

Best schokkend om te lezen dat zoveel mensen zich hierin herkennen... TS, hoe is je avondje uit geweest?

**Geplaatst**: 26-10-15 10:21

Geplaatst: 26-10-15 10:21

Shivatjuh01 schreef:
Vanavond ga ik een avondje stappen, en ik weet dat alcohol in mijn staat eigenlijk niet gewenst is, maar ik ga vanavond eens lekker wat wijntjes nuttigen en een dansje doen met mijn beste vriendinnetje in m'n 'stamkroegje'.

Alcohol is misschien minder gewenst, maar weegt dat op tegen het juist wel wenselijke plezier maken en genieten?
Soms moet je dat gewoon lekker doen!

Mijn vriend vindt dat wij de voorraden in huis wat moeten minderen (mijn bijnaam is niet voor niks 'Hamster' bij hem

) en die trekt nu ieder weekend een flesje wijn voor ons open, we hebben er zo'n 30 staan die ik de afgelopen kerst van klanten heb gekregen. Betekent dat ik 1 a 1,5 wijntje per week drink en ik moet zeggen, ik geniet er meer van dan ik dacht. Kom helemaal tot rust en slaap als een roosje die nacht! Ik doe het wel alleen in het weekend want doordeweeks moet ik zo allemachtig vroeg mijn bed uit dat het dan zeer onverstandig is :Y)

Bamii wat ontzettend naar dat je je zo voelt! Maar soms is huilen echt heel erg goed voor je! Lucht lekker op. Lost niet alles op, maar haalt soms wel het scherpe randje eraf.
En als je niet openbaar wilt huilen probeer het dan thuis op te roepen met een jankfilm, dat werkte voor mij altijd heel goed, want dan voelde ik me ook niet schuldig over het huilen, ik huilde tenslotte 'om de film' (=te verklaren voor anderen als ze onverwacht binnen kwamen, en hoefden ze de echte reden niet te weten)
Heb je een idee waarvan het komt? Zit je niet op de goede plek op je huidige opleiding?

**Geplaatst**: 26-10-15 10:21

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 26-10-15 10:21

nvanriet, fijn dat je bezoek meegevallen is!

**Geplaatst**: 26-10-15 10:32

Geplaatst: 26-10-15 10:32

Bamii schreef:
Ik zit al heel lang te twijfelen om hier een berichtje te plaatsen of toch niet... toch maar op 'versturen' gedrukt.

Ik zit al een tijd niet lekker in mn vel. Eigenlijk al bijna drie jaar niet, maar het laatste jaar gaat het al helemaal mis. Bij het kleinste beetje stress ga ik helemaal door het lint tot paniek aanvallen en huilbuien (Alleen huiswerk opzich is daarvoor al genoeg). De hele dag loop ik met prikkende tranen achter mn ogen, en dus van het kleinste beetje is al genoeg om 'alles los te laten'. Maakt niet uit of ik op dat moment op mn kamer ben, midden in de klas zit, op de fiets zit of tijdens een toets. Schreeuwen, slaan, schoppen, op zo'n moment ben ik in staat mijzelf dingen aan te doen. Ik raak dan soms volledig in paniek. Mijn hele lichaam roept nee Nee NEE, voel mij 'gewoon op, leeg'. Ik slik de max hoeveel valeriaan om een beetje rustig te blijven, maar merk niet zoveel verschil meer als ik niet/minder neem.

Lichte, mooie gedachten maken steeds vaker en meer ruimte voor de donkere gedachten. "Het hoeft van mij allemaal niet zo meer'. Geen zin om te paardrijden, naar een feestje te gaan, naar school te gaan.

Zo, dat is eruit. Voelt goed. Het is wel een beetje een zielig zeik verhaal geworden, in mijn hoofd klinkt het verhaaltje beter, krijg het alleen niet zo goed uitgedrukt in woorden.

Best schokkend om te lezen dat zoveel mensen zich hierin herkennen... TS, hoe is je avondje uit geweest?

Het is zeker geen zeikverhaal, goed dat je het zo helder hebt opgeschreven juist. Heb je al overwogen om hulp te zoeken?

Nvanriet, fijn dat het meeviel

Shiva, af en toe een lekkere borrel is niks mis mee, als je jezelf maar neit laveloos zuipt.

**Geplaatst**: 27-10-15 09:56

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 27-10-15 09:56

@ Bamii: kan je soms met iemand over je gevoel spreken? En voel je je daarna dan beter/opgelucht?

Vorige week ben ik nog naar de HA geweest. Ik heb aangegeven dat ik mij al iets beter voel, maar dat ik nog zeer moeilijk met stress kan omgaan. Hij vond het momenteel nog niet nodig om medicatie op te starten. Ik heb ook aangegeven dat ik dagelijks fysieke ongemakken heb, dat varieert van hoofdpijn naar buikpijn, spierpijn, vandaag is het nu rugpijn. Volgens de HA is de oorzaak van deze pijnen nog te zoeken bij de depressie, mijn lichaam moet de stress-piek nog verwerken. Ik moet nu proberen om meer te bewegen, een wandeling of een keer gaan zwemmen. Gisteren ben ik naar school gewandeld om de kindjes op te halen.

**Geplaatst**: 27-10-15 10:12

Geplaatst: 27-10-15 10:12

Anoniem schreef:
http://psychevecht.weebly.com/blog/huilen

Ik ben begonnen met schrijven over waar ik na mijn therapie nog mee vecht, misschien vinden jullie het interssant om te lezen.

Wauw, je oprechte verhaal raakt me! Wij zijn hier thuis ook gewend om te mogen huilen, om het eruit te gooien. Maar ik zie dit zo weinig om me heen. Altijd maar dat sterk blijven en een brok in je keel wegslikken, dat is een bepaalde overlevingsdrang die helemaal niet altijd gezond is! We willen onszelf zo vaak zo groot houden. Iedereen zou iemand moeten hebben bij wie die eens écht kan uithuilen. Je stuk inspireert me