Bokt.nl

**Geplaatst**: 03-08-16 15:35

Geplaatst: 03-08-16 15:35

Ik ga álles zometeen even teruglezen, ik ben blij dat ik dit gevonden heb en misschien heb ik er iets aan. Ik ben een typische borderliner (al mag je dat vind ik eigenlijk niet zeggen) als je de boeken leest, maar alles in zeer minimale mate. Mijn verlatingsangst is heel groot, ik heb een bijzonder afwisselend negatief beeld van mezelf, en ik ben bekend met suïcidale ideaties, maar ik heb nooit mezelf beschadigd, ben weinig manipulatief, heb geen verslavingsdrang. Mijn BPS-gedrag komt voornamelijk naar voren in romantische relaties. Eigenlijk heb ik in deze fase van mijn leven (gewéldige baan, alleenstaande dertiger, ik eet en drink goed, rook matig, drink nooit) voornamelijk last van angsten, vermoeidheid, paniek en verlatingsangst. Mijn kern-gedachte is 'ik ben voor niemand belangrijk genoeg'.

De laatste tijd merk ik dat ik veel last heb van angsten en paniek, en dat het ergste is dat ik bang ben voor het bang zijn. Ik wil niet dat mijn angsten me tegenhouden in wat ik wil doen, maar merk dat ik eigenlijk al bang ben op het moment dat ik denk aan de dingen waar ik bang voor zou kunnen zijn. Ik gebruik geen medicatie maar heb van de huisarts een verwijzing gekregen voor een psychiater met wie ik ga bedenken welke medicatie mij zou kunnen passen.

**Geplaatst**: 03-08-16 15:45

Geplaatst: 03-08-16 15:45

AnoniemSA123 schreef:
Ik verander van het lieve meisje wat ik ben in enkele seconde naar een enorm k*twijf. Ik noem deze kant van mezelf ook "de andere kant". Het is niet hoe ik zelf ben en als ik die kant van mezelf tegenover me zou hebben zou ik haar t liefste op der gezicht vegen. Zo mag/kan je mensen gewoon NIET behandelen en al helemaal niet mensen die van je houden.

Deze schoot me direct in het verkeerde keelgat, je doet jezelf hier tekort mee en tegelijkertijd verschuil je jezelf achter je aandoening. Ik durf dat zo hardop en rechtuit te zeggen omdat ik exact hetzelfde had en deed. Het zou fijn zijn voor jezelf, als je beseft dat die andere kant van jou, of zoals ik het noemde 'het monster in m'n kop', kunt zien als een deel van jezelf. Je bént geen borderliner, borderline is niet een probleem waar je soms even mee zit, het is een stoornis die geworteld is in jou. Het is een deel van jou, net als je eigenwijze karakter, het feit dat je attent bent, intelligent of zorgzaam. Naast het deel dat ik het monster in m'n kop noem, is er ook het geweldige deel aan borderline, wat mij zo leuk en impulsief maakt, waardoor ik zo gevoelig en dus empatisch ben, en dat is ook allemaal een deel van mij. Ik kan nu goed omgaan met het deel van mijn persoonlijkheid dat borderline heet, omdat ik er op een andere manier naar ben gaan kijken, ik hoop voor jou dat jij dit ook kunt.

Als laatste; je bent niet alleen. Het voorbeeld waarbij je flipt omdat je vriend laat weten iets later te komen, klinkt me pijnlijk bekend in de oren. Ik doe dit ook. Ik heb momenteel geen relatie, maar dit gedrag is precies waarom mijn laatste relatie kapot is gegaan; omdat ik er niet mee kon stoppen en hij er niet mee om kon gaan. Maar je bent niet alleen; iedere persoon met BPS weet dat ze dingen doen om te voorkomen dat hun partner ze verlaat, terwijl de dingen die ze doen vaak juist de oorzaak is van hun vertrek. Het is een afgrijselijk deel van onze persoonlijkheid, maar je word absoluut begrepen en loopt de weg nooit alleen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-08-16 11:08

Geplaatst door de TopicStarter : 04-08-16 11:08

Lieve allemaal,

Eventjes een update van de afgelopen weken. Een oprechte en eerlijke update, waar misschien niet iedereen tevreden mee zal zijn

Ik ben nog steeds niet bij de huisarts of psychiater geweest. Ik durf gewoon echt niet. Het is niet een angst om terug te gaan naar die mensen want natuurlijk, hun enigste doel is mij te helpen. Maar het gehele traject, allemaal verschillende mensen, 100 x hetzelfde verhaaltje moeten vertellen en dat vreselijke gevoel wat me bekruipt als het proces niet snel genoeg gaat, dat probeer ik op iedere mogelijke manier te ontwijken.

De laatste paar dagen denk ik veel na over medicatie. Ik ben druk bezet en heb eigenlijk helemaal geen tijd voor therapieen. Over 4 weken begint mn nieuwe opleiding, nieuwe baan, nieuwe mensen. Ik zal hierbij dagelijks klantencontact hebben. Wat zal dat dan wel niet gaan geven als ik dan met medicatie begonnen ben? Verlies ik dan mijn spontaniteit, ben ik dan nog wel mezelf?

Ik begin wel steeds meer aan de gedachte te wennen dat dit hele borderline gebeuren echt in mij zit en inderdaad een deel van mij uitmaakt. Ik probeer "haar" te onderdrukken en enkel naar buiten te laten komen als het ook echt nodig is. Ik wil boos worden om relevante dingen en niet om dingen die er niet toe doen.

Wat mijn vriend betreft, we zijn nog altijd samen, hij houdt onvoorwaardelijk van me en gelooft er oprecht in dat alles goed zal komen. Ik maak het de laatste tijd steeds bonter maar maak het ook iedere keer weer goed met hem. Zo heb ik me vorige week weer lopen krassen (niet snijden) en daar was hij kapot van.

Ik probeer ook met de dag steeds meer te analyseren wat het triggert maar daar valt geen touw aan vast te knopen.

Ik wil mezelf heel graag over de drempel duwen en gewoon de huisarts bellen, doorverwijzing vragen en werk van maken maar er zijn zoveel dingen wat me tegen houden... Word er helemaal gek van.

**Geplaatst**: 04-08-16 11:46

Re: Leven met Borderline... Ik word er gek van!!

Geplaatst: 04-08-16 11:46

Ga anders gewoon is vrijblijvend langs bij de huisarts en vraag om een medicijn die je emoties wat stabieler houden
hoeft helemaal niks zwaars te zijn en je hoeft helemaal niet gelijk in therapie of een kliniek..

gewoon doen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-08-16 15:29

Re: Leven met Borderline... Ik word er gek van!!

Geplaatst door de TopicStarter : 04-08-16 15:29

Om een of andere gekke manier heb ik net gebeld naar mn huisarts, gewoon voor een gesprek

Ik ben echt een beetje bang... Waarom weet ik niet, ik heb een hele lieve huisarts.

**Geplaatst**: 04-08-16 15:47

Re: Leven met Borderline... Ik word er gek van!!

Geplaatst: 04-08-16 15:47

Wat goed dat je gebeld hebt!

Gewoon gaan, en eens met je huisarts delen wat er aan de hand is. Als je (nog) niet doorverwezen wilt worden, doet de ha dat ook niet. Maar dan is er in ieder geval wel iemand die er van weet, en wanneer er dan iets is, het te erg wordt, of je toch verder wilt richting therapie of medicatie, heb je tenminste een ingang!

Sterkte!

**Geplaatst**: 05-08-16 00:32

Geplaatst: 05-08-16 00:32

Het ontwijkende gedrag is ook hartstikke typisch borderline-gedrag. Een grapje onder psychologen is; "Bij wie stel je het snelst een diagnose? Bij de borderliners, die komen na de eerste keer niet meer!". Banketstaaf maar waar, we zijn geweldige vermijders met z'n allen. Het beste cadeau dat ik mezelf echter ooit heb gedaan, is regelmatige therapie. En nog steeds merk ik af en toe dat ik denk dat het prima gaat en dat ik makkelijk een sessie kan afzeggen, maar ik probeer vol te blijven houden. Kom op! Je kunt het!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-08-16 13:57

Geplaatst door de TopicStarter : 16-08-16 13:57

Dag allemaal

de doktersafspraak is doorgegaan. Helaas ben ik vrij teleurgesteld naar buiten gelopen. Ze zei keihard dat er niks is wat ik kan nemen in de trant van anti depressiva of kalmeringstabletten. Ook toen ik zei of er niks was wat ik kon proberen zei ze nee, dat is niet geschikt voor jou. Ik heb 3 adressen van psychologen waar ik zelf contact mee op moet nemen.

Tuurlijk, ik ben volwassen en dat hoeft de dokter niet voor me te doen. Maar de motivatie om de telefoon te pakken en contact op te nemen met psychologen (met wachtijden van 2 maanden) zakt me ook in de schoenen.

Daarnaast heeft ze me wel een boek meegegevn, met de hele passende titel "borderline" ( :')

)

In het boek kan ik lezen dat ik een typische borderliner ben. Bijna alles komt overheen, sommige dingen ook niet. Soms moet ik lachen als ik stukjes lees, dan maakt het me weer woedend omdat het allemaal erg confronterend is.

Ben ik opgeschoten hierdoor, niet echt nee. Ik heb er de laatste dagen ook erg veel last van. Veel zelfbeschadiging, ruzies, irritaties, stress etc.

Op dit moment heb ik me voorgenomen het boek van voor tot achteren goed door te lezen en met de tips die erin staan aan de slag te gaan. Echter, ik kom er niet onderuit en zal therapie MOETEN volgen.

**Geplaatst**: 16-08-16 15:32

Re: Leven met Borderline... Ik word er gek van!!

Geplaatst: 16-08-16 15:32

Maar lieverd, het is toch logisch dat je geen tabletten zomaar voorgeschreven krijgt?

Ik ben het hartstikke eens met de dokter. Anti depressiva is geen wondermiddel. Het is niet dat je een pilletje slikt en poef, je borderline is weg. Zo werkt het niet. Medicatie is er voor ondersteuning bij therapie, maar het is geen geen vervanging.

Je bent op dit moment niet in een therapie traject, dus het is logisch dat je dan geen medicatie voorgeschreven krijgt nu. Antidepressivia heeft ook veel nare bijwerkingen en het kan gevaarlijk zijn, dus dat word niet na één gesprek met de huisarts voorgeschreven.

Je zal sowieso één of meerdere gesprekken moeten hebben met een psychiater, die bevoegd is om iets voor te schrijven. Je klachten en problemen moeten zo goed mogelijk in kaart worden gebracht. Met die bevindingen word er dan gekeken naar welk type medicatie geschikt is en welke dosis. Dan volgen er weken, zo niet maanden, van kijken wat werkt, wat niet werkt, dosissen worden bijgesteld etc etc.

Daarnaast is het belangrijk om in de eerste weken onder goed toezicht te staan omdat de meeste antidepressiva een periode hebben van een paar weken waarin je depressieve klachten alleen maar erger worden, voordat het gaat helpen.

Ook, ik heb zelf antidepresiva voor mijn borderline. Ik wilde er jaren niet aan, maar nu sinds een jaar wel. Maar mijn problemen zijn niet weg. Natuurlijk niet. Ik beleef emoties, vooral de negatieve emoties, minder intens en dat maakt het voor mij 'makkelijker' om de dingen die ik leer in therapie te gebruiken. Maar mijn borderline is er nog gewoon. Ik heb ook nog gewoon woede uitbarstingen en schommelingen. De pillen ondersteunen mij en helpen mij, maar therapie is datgene wat het meeste helpt. Zonder therapie hebben die pillen geen enkele nut.

Dus... Ja... Je zal therapie moeten volgen. Of tenminste, niets moet, maar als je een normaal gelukkig leven wilt gaan lijden en aan je problemen wilt werken, dan moet je wel. Alleen het zal je helemaal niets helpen als je in therapie gaat met tegenzin. Je moet keihard werken... Je moet veel zelf reflecteren.. Je moet veel vertellen. Als je tegenover je therapeut gaat zitten met je armen over elkaar en je gesloten blijft, omdat je helemaal niet in therapie gelooft of het wilt, dan kom je alsnog geen steek verder.

Meid, ik ben precies geweest waar jij bent geweest. En ik weet het, mensen zeiden ook de dingen die ik nu zeg en al eerder in dit topic heb gezegd, maar net zoals jij luisterde ik ook niet en ik trok mijn eigen koppige plan, want ik kon het allemaal wel zo en zo, therapie hielp niet, het was te moeilijk, dit hielp niet, dat wilde ik niet... En mijn borderline sleepte maar voort en voort. Ik had genoeg zelfreflectie. Ik wist dat ik borderline had, en dat is al een grote stap. Jij weet het nu ook. Maar goed, dat helpt je ook geen steek vooruit als je er niets mee doet. Dan kan je wel zoveel zelfreflecteren als je wilt en erkennen dat er een probleem is, als je vervolgens niets doet om het probleem op te lossen, dan kom je nog niet verder.

Ik kwam niet verder. Ik maakte de grootste fout in mijn hele leven en raakte mensen kwijt, mensen van wie ik hield, die zeiden me nooit te verlaten, nooit bij me weg te gaan... Maar die mensen deed ik zoveel pijn met mijn belachelijke gedrag, dat zij er ook aan onderdoor gingen.. En ow, ze hebben het zo hard geprobeerd, want ze hielden van me... Maar houden van was op den duur niet meer genoeg. Ik maakte ze het leven zuur.

Jij maakt jouw vriend het leven heel moeilijk en zuur. Dat lijkt me toch al meer dan genoeg redenen om te willen veranderen? Om in therapie te gaan? Je wilt toch niet dat je vriend constant met jouw buien zit en je hem behandeld als stront? Daarnaast, maak je jezelf het leven zuur. Je wilt dit zelf ook niet. Je wilt niets van dit alles, maar helaas, het is er.. En er niets aan doen laat het niet weggaan.

Je moet actie ondernemen. Je bent niet zo machteloos als dat je denkt. Deze hele situatie kan veranderen. Dat is uiteindelijk bij mij ook gebeurd. Maar het is niet zo makkelijk als een pilletje slikken en poef, weg borderline. Het is keihard werken. Het is huilen en schreeuwen. Het is verdomde moeilijk. Eén stap vooruit, drie stappen terug. Zo voelt het soms. Je zult nog zo vaak gefrustreerd zijn of boos. Op de therapeut of op jezelf. Je zult nog 100x gaan falen in het beheersen van je emoties en in het toepassen van de dingen die je in therapie leert... Maar 100x falen en 1x succes betekend wel 1x succes en daar moet je je dan aan vastklampen, die ene keer succes. Want dat word 2x, 3x, 4x enzovoort. Therapie heeft echt effect. Je moet het alleen wel willen. Je moet er alleen wel voor willen werken... En op dit moment wil je dat nog niet.

Met tips kom je niet verder. Met verhalen lezen, boeken lezen, kom je ook niet verder. Het is wel goed om wat meer kennis op te doen. Dat is altijd goed. Maar het zal je niet helpen om dit aan te pakken. Daar heb je gewoon intensieve therapie voor nodig. Daar kom je niet onderuit.

Dus kom op, verman jezelf en ga eens uit die slachtofferrol en pak het probleem aan. Want dit eeuwenlange tobben en jezelf zielig vinden, daar kom je geen steek mee voorruit...

En ik zweer het je, als je dit laat door sudderen, dan raak je je vriend kwijt. Dat gaat gebeuren. Niemand kan voor zijn hele leven mentale mishandeling pikken. Op den duur is de emmer ook vol. Zelfs als je 100% overtuigd bent dat hij wel bij je zal blijven, dat jullie relatie niet op het spel staat, wat dan?

Wat voor toekomst hebben jullie dan als je hier niets aan doet? Huisje, boompje, beestje... Dus kinderen waar je vervolgens ook al je borderline woede aanvallen op kan loslaten? Kinderen die zien hoe mama op papa schreeuwt en hem bedreigt. Wat voor invloed zal dat op hun hebben? Het is bewezen dat kinderen met 1 of meerdere ouders met borderline zelf ook grote kans hebben op een borderline stoornis.

Mijn moeder heeft borderline. Ik en mijn tweelingzus hebben beide ook borderline. Bedankt mam. Daarnaast, ik begreep mijn moeder niet, als kind. Ik begreep niet waarom ze soms zo gemeen was, soms zo kon switchen. Ik wist nooit wat te verwachten met haar. Ik was altijd bang dat ze om de kleinste redenen al compleet over de rooie kon gaan. Ik leefde elke dag in angst voor mijn eigen moeder.

Wil jij dat voor jouw kinderen?

Zelfs al wil je geen kinderen, wil jij dat voor je vriend? Dat hij elke dag op zijn tenen moet lopen rondom jouw, zodat hij je niet triggered.. Dat is toch geen mooie toekomst samen.

Je moet hier dus wel iets aan doen. Alleen een doktersafspraak is niet voldoende. Natuurlijk ben je door die afspraak verder niets opgeschoten. De dokter is geen therapeut en die kan niet in 10/20 minuten jouw helpen en alles voor je oplossen. Natuurlijk niet. Je had veel te hoge verwachtingen die onmogelijk waar kon worden gemaakt. De dokter kan je alleen door verwijzen, meer kan die niet voor je betekenen... Je moet jezelf helpen. Je kan niet lekker achterover leunen en denken dat de dokter of de therapeut jouw problemen oplost. Dat moet je zelf doen. Een eerste, tweede, derde afspraak bij de therapeut zal je ook tegenvallen, vermoed ik zo. Je zult niet meteen resultaten merken of zien. Het is een lang slopend proces. Veeg de verwachtingen van een wondermiddel, een pilletje, een paar gesprekken, eens van de tafel. Want een wondermiddel of een wondermanier is er niet. Je zult lang en veel therapie moeten volgen... Dat is zelfs in een paar weken niet eens gedaan. Maanden, zo niet jaren, heb je nog te gaan.

Maar wil je jezelf, en ook je vriend, helpen en wil je een redelijk normale toekomst, dan moet je wel... Want hoe langer je hiermee blijft zitten en dit onbehandeld laat, hoe erger het zal worden.

Dus houd eens op met dat prutsmuts, stel je niet zo aan en maak verdomme een afspraak met een therapeut. Een fatsoenlijke afspraak... En blijf afspraken maken.

En ow, wat alleirbag zei, is perfect gezegd en heel erg waar. Je veranderd niet van een lief meisje naar een bitch... Je bent die bitch. Je borderline is niet jouw 'andere kant', maar het is onderdeel van jouw. Het is wie je bent. Je zult verantwoordelijkheid moeten nemen voor jouw acties en gedragingen. Je kan je niet verschuilen achter "dit ben ik niet, dit is de borderline." Want je bent het wel. Je borderline is een deel van jouw, hoe vervelend ook. Je bent nog altijd zelf degene die gemeen is en naar en onredelijk is tijdens een woedeaanval. Jezelf verschuilen achter de aandoening helpt niet, want je ontloopt daarmee je verantwoordelijkheden en de gevolgen/consequenties die aan een woede uitbarsting zitten, want je kunt er immers 'niets aan doen.' Maar dat is niet waar. Je kunt er WEL iets aan doen. Je hebt alleen gekozen om er op dit moment nog niets aan te doen, behalve die doktersafspraak... Dat is een keuze geweest. Een keuze die met het volle verstand is gemaakt.. Dus alles wat de zogenaamde 'borderline-jij' doet is iets waar jij zelf voor hebt gekozen dat gewoon zo te laten en waar je dus gewoon verantwoordelijk voor bent. Je kan je niet verschuilen achter dat je het niet kan helpen, dat jij dat niet bent, het is de borderline, dat je het niet zo wilt en alles dat. Je wilt het misschien niet zo, maar door geen hulp te zoeken, laat je het bewust wel zo... Je kiest er bewust voor om de borderline emoties die je op je vriend loslaat gewoon te laten doorgaan... Dat is niet de juiste keuze.

**Geplaatst**: 17-08-16 12:21

Re: Leven met Borderline... Ik word er gek van!!

Geplaatst: 17-08-16 12:21

Ts,
Ten eerst heel knap dat je praat ga zo door.
Ik heb al meer geplaatst hier en ook ik heb borderline en ik weet ook als geen ander hoe moeilijk het is om te functioneren.

Ik heb met veel bewondering de post van ElineS gelezen en ben het er ook totaal mee eens.

Het is rete moeilijk om aan jezelf toe te geven dat je het niet alleen af kan.
Maar als je mensen om je heen wilt houden zal je toch echt moeten.
Ik ben zelf ook eigenwijs geweest en dat heeft me bijna alles gekost ..

En je kan het echt niet zelf oplossen ,ook niet met medicatie.
Therapie is het enige wat echt helpt, en dan nog moet je het niet doen omdat een ander het zegt, maar omdat je het zelf wil

**Geplaatst**: 28-08-16 14:15

Re: Leven met Borderline... Ik word er gek van!!

Geplaatst: 28-08-16 14:15

Ts hoe gaat het nu met je?