Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-05-16 12:02

Leven met Borderline... Ik word er gek van!!

Geplaatst door de TopicStarter : 27-05-16 12:02

Om te beginnen:

Dit is een goedgekeurd schaduwaccount

Denk je mij te herkennen, stuur me dan aub een priveberichtje. Ik wil om meerdere redenen niet bekend zijn!

Waar te beginnen... zoveel verhalen en gebeurtenissen. Ik weet het gewoon niet meer. Misschien eerst wat basis info over mezelf?

Ik ben nu bijna 20 jaar. Ik woon nog thuis bij mn ouders. Ben momenteel werkzaam en ga komend schooljaar terug naar school. Mijn leven is altijd een emotionele rollercoaster geweest maar tot 2 jaar geleden werd dit echt heel erg benadrukt.

Ik was me zelf er altijd al van bewust dat ik wat anders was. Snel boos en geprikkeld, onzeker, altijd mezelf een dieptepunt inpraten.
Dit speelt al voor zo lang als ik me kan herrineren en wat hiervan de bron is? Ik weet het niet.

In 2014 is me iets vreselijks overkomen. Wat precies staat los van het stukje borderline maar hierdoor kwam ik bij mijn eerste psycholoog. Een ontzettend vriendelijke man die mij ontzettend op weg heeft geholpen in de eerste periode. Hier waren we er nog niet achter dat ik borderline had. Deze periode ging met ups en downs. Uiteindelijk besloot hij mij toch door te sturen naar het Riagg voor nader onderzoek

Na onderzoeken bij het Riagg werd het benadrukt. "Ja mevrouw, u hebt borderline. De stempel zit er nu echt op"
Precies zo zei ze het.. Ik was er echt wel kapot van.
Vanaf dit punt gaat alles soms zo moeizaam. Op het werk, bij kennissen of klasgenoten kan ik me prima gedragen. Als ik tegen een van deze mensen zou zeggen dat ik Borderline heb zouden ze me waarschijnlijk niet geloven.

Echter, de mensen die er het meeste mee zitten daar hou ik ook het meeste van. Mijn lieve begripvolle vriend, mijn ouders, mijn beste vriendin. Allemaal mensen die me hierin ontzettend steunen maar die ik tegelijkertijd weg duw.

Zo wil ik graag een paar situaties schetsen:

Ik zit op mijn werk, niks is aan de hand en krijg een berichtje van mijn vriend. Hij appt mij dat hij wat later bij mij aankomt en ineens barst de bom bij mij. Ik zeg en doe dingen die ik niet zou willen zeggen of doen. Ik flip helemaal uit zonder redenen. Ik zeg tegen hem dat het beter is dat hij een andere vriendin zoekt want ik kan hem niet bieden wat hij zoekt. Hij is het hier totaal niet mee eens. Hij houdt intens veel van mij en zou nooit een ander willen. Na ongeveer een uur/ 1,5 uur is deze 'aanval' over en moet ik na al mijn gescheld en geschreeuw sorry zeggen.

Dit gebeurd vaak 1 x per dag. Het begint met me geirriteerd te voelen, vervolgens flip ik helemaal uit, kalmeer ik en daarna is de bui over. In de tussentijd heb ik dan wel weer minstens 1 iemand gekwests met lelijke woorden. Ik verander van het lieve meisje wat ik ben in enkele seconde naar een enorm k*twijf. Ik noem deze kant van mezelf ook "de andere kant". Het is niet hoe ik zelf ben en als ik die kant van mezelf tegenover me zou hebben zou ik haar t liefste op der gezicht vegen. Zo mag/kan je mensen gewoon NIET behandelen en al helemaal niet mensen die van je houden.

Iedereen die bekend is met mijn probleem heeft wel vaker gezegd "hou je dan in, maak je niet zo boos, tel tot 10, loop weg, kalmeert etc. etc." maar al deze oplossingen helpen niks voor mij. Als ik eenmaal begin met boos worden is er geen houden meer aan en ik baal er zo van

Ik open dit topic omdat ik een beetje radeloos ben. Ik ben al bij het Riagg geweest, trainingen helpen niet goed omdat het bij mij wel binnen komt maar op het moment van uitflippen kan ik dit niet toepassen, medicatie wil ik zo lang mogelijk buiten de deur houden. Ik ben zo ontzettend bang dat ik mijn geliefde in mijn omgeving hier aan kwijt raak. Dat is mijn allergrootste angst en deze lijkt met de dag groter te worden....

Graag zou ik van bokkers onder ons hun ervaringen horen en oplossingen.

Tot nu toe mijn verhaal. Er is nog zoveel meer wat ik kan vertellen en misschien doordat jullie mij vragen stellen ik hierop antwoord kan geven.

**Geplaatst**: 27-05-16 12:08

Re: Leven met Borderline... Ik word er gek van!!

Geplaatst: 27-05-16 12:08

Hoi,

ik herken me wel in jouw verhaal, wat mij erg geholpen heeft is DGT therapie, daar leer omgaan met borderline. Goede hulp is echt heel fijn.
Ook slik ik stemmingsstabilisatoren en antidepressiva (voor een depressie maar als je borderline hebt ben je veel vatbaarder voor de diepten (en pieken) in je stemming) en dat helpt mij enorm. Misschien is het een idee van het riagg af te stappen en opzoek te gaan naar een ggz instelling in jouw omgeving die bieden vaak gerichtere therapie aan?

Veel sterkte!

PS. Je mag me altijd een berichtje sturen.

**Geplaatst**: 27-05-16 12:12

Geplaatst: 27-05-16 12:12

Knuffel.

Heb je al eens overwogen L-theanine te gebruiken?
Dit zorgt voor meer serotonine waardoor je lekkerder in je vel kan gaan zitten, en je prikkels beter kunt verwerken.

Zelf heb ik heel wat anders, Lyme.
Maar tegen mijn cognitieve/psychische klachten door de bacterie helpt gc maf mij enorm goed.
Ik kan alles gewoon veel beter verwerken en ben daardoor minder prikkelbaar.
Dit laatste moet je in jou geval echt via een arts regelen, je kunt via bloedtesten kijken of het stofje wat gc maf verlaagd bij jou te hoog is.
Ik weet niet of het perse gebruikelijk is bij borderline, maar ik ben van mening dat er veel meer factoren zijn die mee kunnen spelen met psychistrische klachten dan men nu nog denkt.
Verder word ik depressief en prikkelbaar van melk, gluten en varkensvlees, dus dat is ook best het proberen waard om dat te laten staan.
Bij de een zal voeding niks doen, maar wie weet bij jou wel.

Niet iedereen zal dit met mij eens zijn hoor wat ik nu post, maar ooit zou de aarde plat zijn, terwijl hij toch echt rond bleek te zijn.
Als je meer informatie wil pb maar..
Ik kan je mogelijk de weg wijzen in hetgeen wat ik aanhaal.

**Geplaatst**: 27-05-16 12:16

Geplaatst: 27-05-16 12:16

horseback234 schreef:
Hoi,

ik herken me wel in jouw verhaal, wat mij erg geholpen heeft is DGT therapie, daar leer omgaan met borderline. Goede hulp is echt heel fijn.
Ook slik ik stemmingsstabilisatoren en antidepressiva (voor een depressie maar als je borderline hebt ben je veel vatbaarder voor de diepten (en pieken) in je stemming) en dat helpt mij enorm. Misschien is het een idee van het riagg af te stappen en opzoek te gaan naar een ggz instelling in jouw omgeving die bieden vaak gerichtere therapie aan?

Veel sterkte!

PS. Je mag me altijd een berichtje sturen.

hele goede tip

ik vind het enorm goed van jezelf dat je het accepteerd en dat je er iets aan wilt doen!!!!! echt mijn complimenten. zoek de juiste hulp. een goede psycholoog c.q. psychiater kan je handvaten geven om hier mee om te gaan. dan wordt het leefbaar voor jezelf en voor je omgeving. heel veel sterkte en success!!!

**Geplaatst**: 27-05-16 13:23

Re: Leven met Borderline... Ik word er gek van!!

Geplaatst: 27-05-16 13:23

Ik vind de reactie van horseback234 ook een heel goeie. Betere en meer gerichte hulp zoeken bij mensen die echt ervaring hebben met borderline.

Eerlijk gezegd heb ik ook veel baat bij antidepressiva, die helpen mijn stemming wat stabiliseren en halen de scherpe kantjes er vanaf. De dalen zijn wat minder diep, en ik heb minder last van woede-uitbarstingen. Het geeft me rust omdat ik niet steeds met dat schuldgevoel zit omdat ik mensen gekwetst heb, en het maakt het vooral voor mijn omgeving veel leefbaarder.
Ik was vorig jaar rond deze tijd gestopt met de medicatie omdat het goed ging, maar ik ben na ongeveer een halfjaar terug begonnen omdat ik merkte dat de mensen van wie ik hou het steeds opnieuw moeten bekopen. Ik was eigenlijk echt tegen medicatie, maar ik merk dat het wel helpt en ik vind het niet fair tegenover mijn (dichte) omgeving om het niet te doen.

Het is overigens wel normaal dat je het meest lelijk doet tegen de mensen van wie je houdt, omdat je van deze mensen het meest bang bent dat ze je in de steek zullen laten. Iemand met borderline is over het algemeen een zwart-wit denker, en in relaties is het vaak alles of niets. Het ene moment is er niets aan de hand, en het volgende moment ben je er helemaal van overtuigd dat hij je zal verlaten. Mensen wegduwen is als het ware een beschermingsmechanisme, als je niemand hebt kan niemand je in de steek laten.

Ik vind het knap dat je hierover durft te schrijven, en dat je bereid bent om hulp te zoeken

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-05-16 13:57

Re: Leven met Borderline... Ik word er gek van!!

Geplaatst door de TopicStarter : 27-05-16 13:57

Bedankt allemaal voor jullie reacties

Ik moet eerlijk toegeven dat ik het afgelopen jaar niks meer eraan gedaan heb. Ik ga niet meer naar het Riagg omdat ik me daar echt een nummertje voelde. Iedere week een andere behandelaar, die nog even op het blaadje moest spieken over hoe ik ook alweer heette

Ik ga inderdaad eens zoeken naar mensen die meer gespecialiseerd hierin zijn. Medicatie is iets wat ik het liefste achterwegen laat maar als dit me echt gaat helpen zonder dat ik te afwezig raak ben ik zeker bereid dit te proberen.

Zoals vandaag gaat het gewoon lekker. Maar... het is pas 14:00 en er kan nog vanalles mis gaan en dat is net het gevoel wat ik ronduit haat. Continue bang zijn dat het weer mis gaat. En als ik door heb dat het mis gaat is het altijd weer te laat... Zo vervelend

Het doet me wel erg goed te lezen dat er meer mensen zijn die zich in mijn verhaal kunnen plaatsen

**Geplaatst**: 27-05-16 14:30

Re: Leven met Borderline... Ik word er gek van!!

Geplaatst: 27-05-16 14:30

Bij DGT leer je ook eerder reageren op 'aankomende buien'.

Ik had ook altijd dat ik achteraf wel aankon geven dat er iets mis ging (overprikkeld, gestressed, paniek etc) en dat ik daarop ging reageren op mensen die er niks mee te maken hadden. Tegenwoordig kan ik aanvoelen in wat voor bui ik zit en waarom ik ga zeggen wat ik wil zeggen (of boos word zonder 'reden', er is altijd een reden er is alleen niet altijd een juiste persoon om boos op te zijn zeg maar).

Al moet ik zeggen dat ik wel een beetje vals speel want ik zit al een hele tijd in psychiatrie met alle ups en downs en heb nu pas wat inzicht in mezelf + ik heb meerdere diagnoses (ook autisme spectrum stoornis) wat het ook ingewikkeld maakt.

Maar, wat ik wil zeggen is, heel goed dat je hulp zoekt!

Je komt er wel.

**Geplaatst**: 27-05-16 14:34

Re: Leven met Borderline... Ik word er gek van!!

Geplaatst: 27-05-16 14:34

Heftig...

Een paar mensen in mijn omgeving hebben Borderline en wat ik vaak merk, is dat zij zelf ook erg met hun gedrag zitten en dat er heel snel een stempel op ze zit van 'onbetrouwbaar' of 'aandachtstrekkers' door de omgeving.

Ik vind het erg knap dat je zelf in ziet dat je iets niet helemaal goed doet en daar hulp voor wil zoeken.

Dat is zeker de belangrijkste stap die je kunt nemen!

**Geplaatst**: 27-05-16 23:28

Re: Leven met Borderline... Ik word er gek van!!

Geplaatst: 27-05-16 23:28

High five!! Even een stipje lees morgen je verhaal..

**Geplaatst**: 28-05-16 00:02

Geplaatst: 28-05-16 00:02

Ik heb ook borderline en verdomme dat was/is zwaar. Ik heb mensen verloren door mijn gedrag. Op den duur duw je ze zo hard weg dat ze zichzelf in bescherming gaan nemen tegen jouw en het contact met je afkappen. Ze moesten wel, want ik vernietigde ze als ik in één van mijn borderline buien was. Toch, ik wist dat allemaal, maar ik kon er niet mee stoppen.

Ik weigerde medicatie. Dat vond ik zwak. Ik wilde er niet aan. Na een suicide poging echter, moest ik toch wel iets gaan doen en ben ik gezwicht voor medicatie.. Man, wat een eye-opener, dat had ik veel eerder moeten doen. Ik heb nog steeds wel last van moodswings en buien, maar alles is minder heftig. Het komt allemaal minder heftig binnen en uit zich dan ook minder heftig. Ik ben niet genezen, dat niet, en heb nog altijd hulp. Maar door de medicatie heb ik al maanden geen borderline freak out gehad. Ik flip hem niet meer. Ow, ik word nog wel goed boos soms, of chagrijnig, om kleine dingen, maar het prikkelt allemaal net niet zo hevig meer.. Die combinatie samen met een VERS-training die ik heb gevolgd (helaas niet afgemaakt door het moeten revalideren) en nu gesprekken, hebben mij zeer op weg geholpen. Ik kwets steeds minder de mensen van wie ik houd... En ik zit ook veel lekkerder in mijn vel.

Medicatie is geen wondermiddel, je moet er zelf ook hard aan werken, maar het ondersteunt en geeft je net dat zetje in de goede richting. Tenminste bij mij.

Daarnaast had ik ook nog de motivatie dat een aantal mensen van wie ik het meeste hield, dat die het niet meer zagen zitten met mij en alles communicatie hebben afgekapt. Dat heeft me zo gebroken in het begin, maar later, nu terug reflecterend zie ik in dat dit voor hun nodig was. Ik behandelde ze niet oké. Allesbehalve oké. Ik kon de meest verschrikkelijke dingen zeggen en doen. Daarna altijd spijt.. Maar spijt hebben was op den duur niet meer genoeg.

Als je iemand in het gezicht slaat en sorry zegt, gaat die blauwe plek niet weg, om het zo maar uit te drukken. De impact van je woorden en je daden blijven na je sorry bestaan... Dat besef, dat ik ook echt de mensen kon kwijtraken waar ik van hield en die van me hielden, en dat dit allemaal door mijn eigen toedoen was, heeft me een andere weg in laten slaan. Eén waar ik wel hulp accepteerde en waar ik wel keihard aan wilde werken. Niet meer stoppen met therapie omdat het 'toch niet werkt' of omdat het 'niets voor me was.' Nee, niet miepen en gewoon doen.

Het zelf zien is stap 1. Een hele grote stap, want een grote groep borderliners beschikken niet over die zelfreflectie. Dus dat is al knap. Maar als je niet verder komt dan stap 1 kan je zelfreflecteren en jezelf begrijpen wat je wilt, dan veranderd je gedrag niet. Je moet er keihard voor werken. Soms twee stappen vooruit, 1 terug, maar soms 3 terug. Het is verdomde zwaar om als borderliner te leren omgaan met emoties en ze te leren leiden naar juiste en goede... Normale reacties.

Ik zag mijn borderliner kant ook altijd als 'iemand anders'. Ik was het niet die zo deed, maar het was die andere donkere kant van mij. Ik voelde me soms twee personen. Maar, het is een persoonlijkheidsstoornis. Het zit in je persoon, in jouw karakter geweven. Hoe eerder je ook die donkere kant gaat zien als gewoon een deel van jezelf, hoe eerder je ermee om leert gaan. Want ja, ook al is het borderline, je bent nog altijd zelf degene die mensen pijn doet, borderline of niet. Die realisatie heeft mij in ieder geval al veel geholpen. Veel mensen zeiden dat ik er niets aan kon doen, het was een soort ziekte. Klopt, dat je het hebt, daar kan je niets aan doen. Dat je emoties heel sterk voelt, daar kan je niets aan doen. Dat sommige simpele dingen zoals een 'ik ben wat later' sms van je vriend keihard binnenkomt als een soort verraad, daar kan je niets aan doen. Maar waar je wel wat aan kunt doen is hoe je uiteindelijk reageert, wat je zegt en hoe je iemand behandelt. Borderline en de gevoelens die daarbij horen kun je niet veranderen. Je acties wel. Je moet verantwoordelijkheid nemen voor de schade die je aanbrengt... En eraan gaan werken dat dit minder of zelfs niet meer gebeurd in de toekomst.

Dat is niet makkelijk en in het begin zal het vaak genoeg nog anders gaan... Maar het is niet onoverkomelijk.

Dus ga die hulp zoeken, vind een juiste behandelaar en bespreek een therapie. Denk toch na over medicatie. Je kunt het altijd proberen en werkt het niet voor je, stop je er weer mee. Ik ben niet afwezig, maar ik heb wel rust, minder prikkels en geen angst meer zoals jij die beschrijft; de angst dat er elk moment wat kan misgaan. Als een explosief die met de verkeerde druk op een knopje keihard kan ontploffen. Die angst is weg.

Maar echt, vind hulp. Alleen lukt het niet. Op fora's posten, verhalen lezen etc, daarmee ga je het niet redden. Je hebt gespecialiseerde hulp nodig om je uit het patroon van typisch borderline gedrag te breken. Dat red je niet alleen. Ook niet met hulp van vrienden of familie. Zij zijn geen therapeuten, daar zijn ze niet voor. Dus zoek hulp. Dat is het enige advies wat ik je eigenlijk echt kan geven. Zoek hulp en accepteer hulp... En wees bereid om er echt hard aan te werken. Anders gaat het waarschijnlijk niet lukken.

**Geplaatst**: 28-05-16 06:58

Geplaatst: 28-05-16 06:58

Ik heb zelf mcdd, deze stoornis heeft ook kenmerken van borderline.

Ik heb nu pmt therapie deze moet mij helpen met mijn zelfvertrouwen. Ook sta ik onder behandeling van een psycholoog. En krijg ik eens in de zoveel tijd een consult met de psychiater voor medicatie die ik gebruik. Ik gebruik zelf risperdal deze medicatie is het broertje van risperdon. Welke veelal bij psychoses word gebruikt. Maar ook bij mensen met borderline, mcdd etc. Deze medicatie haalt de scherpe randjes van je moodswings.
Waardoor je niet meer zo doorschiet in je woede of andere emoties.

Ik voelde mij heel duf en afwezig de eerste 2 dagen. Maar nu het wat beter is opgenomen in mijn lichaam voel ik mij een stuk rustiger. Ik schommel niet heel erg meer in mijn stemmingen. Wat voor mijn omgeving erg fijn is.

Ik zou een goede instelling zoeken die je fijn kan begeleiden. Ga eens naar je HA en doe daar je verhaal. Zij zitten vaak wat dichterbij zulke mensen, en laat ze je doorverwijzen naar een goede psycholoog. En dan hoef je niet gelijk met medicatie te beginnen.
Maar begin eens rustig met bespreken wat de mogelijkheden zijn.
Want met het stukje borderline wat in mij zit heb ik ook heel veel moeite. Ik werk alle hulp tegen, wilde ook geen medicatie. Maar nu ik toch dat stapje heb gezet voelt het fijn. Ook voor jezelf je word er rustiger van, je vliegt niet meer in emoties, je kan beter tot jezelf komen. Je hoeft gewoon niet meer zo door te schieten in je emoties waardoor je rustig je therapie kan opstarten en je eigen ding kan blijven doen. Alleen voor jezelf en je omgeving ben je rustiger.
Wat voor hun het omgaan met jou veel fijner maakt.
Ik weet niet waar je in het land zit, maar ik zit zelf bij pro persona. Hun zitten zelf door het hele land volgens mij. En ik weet dat hun de behandelaar erg zorgvuldig kiezen per stoornis. Dat laatste klinkt een beetje naar. Maar dat bedoel ik niet zo, dus neem even contact op met de HA en vraag naar een dergelijke instelling waar ze je goed kunnen helpen met een behandelaar zoals het hoort.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-05-16 08:23

Geplaatst door de TopicStarter : 28-05-16 08:23

Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie hartverwarmende berichten

Het doet me oprecht goed om te lezen en te zien dat er toch mensen zijn die zich echt hierin weten te verplaatsen. Tot gisteren dacht ik vaak dat ik de enige was die in deze extreme vormen leefde maar dat blijkt dus toch anders te zijn.

Dat ik opzoek moet naar nieuwe professionele hulp is inderdaad een pre. Toentertijd ben ik ook via mijn huisarts bij het Riagg terecht gekomen. Voor haar leek dit het beste.

Wat ik een tijdje gevolgd heb is EMDR training. Echter loste dit niks op. EMDR is meer voor mensen met trauma's maar die heb ik niet echt. Ik heb wel dingen die zwaar beladen zijn maar niet dat ik er nachtmerries over heb.

Momenteel heb ik het gewoon heel erg druk. Fulltime baan, vriendje, hobbies en ik kom er soms nog niet eens aan toe om mn kamer op te ruimen. Over het algemeen kan ik heel gelukkig zijn. Ik heb een modaal inkomen, onlangs mn rijbewijs gehaald, nieuw contract aangeboden gekregen. Alles loopt echt wel op rolletjes. Maar wat me heel erg opvalt is dat ik toch altijd al het negatieve uit iets positiefs weet te halen. Zo heb ik op de dag dat ik geslaagd was nog erge ruzie gehad met mijn vriend, wederom om niks. En zoiets kan nog erg lang aan me vreten. Een speciale dag die we samen zouden vieren, verpest omdat ik geen grip heb op de dingen die ik zeg en doe.

Toch, of hij dit topic misschien ooit tegen komt of niet, die jongen is echt een engel. Ik heb meerdere relaties gehad maar telkens geen begrip, niet willen weten wat de ziekte inhoudt, het beschrijven als een grapje/fabeltje. Dat heeft me altijd maar laten geloven dat ik me aanstelde of gewoon gek was in mijn kop. Mijn huidige vriend heb ik wel een paar keer duidelijk moeten maken wat borderline nou precies is en hij interesseerde zich wel hierover. Sinds het echt is doorgedrongen is er wel een enorme last van mn schouder gevallen maar valt me wel op dat de buien heftiger en vaker voorkomen. Waarschijnlijk omdat ik weet dat hij "ermee kan leven". Dat zegt hij ook altijd. Hij kijkt erlangs en ziet alleen mij hoe ik zelf ben en niet als ik aan het flippen ben.

Zo komt het ook vaak genoeg voor dat ik merk dat hij sommige dingen liever niet zegt, sneller sorry zegt, om maar te voorkomen dat ik boos zal worden. Dat is gewoon niet meer de bedoeling. Ik wil dat het gewoon zo snel mogelijk veranderd en ik ben er klaar voor om tegen dit proces te vechten.

Ook met mijn ouders. Ze doen heel erg hun best en dat zie ik ook maar uiteindelijk noem ik altijd maar alles op wat ze "niet" doen. Geen enkele ouder kan perfect opvoeden maar ik boor ze soms echt vreselijk de grond in. Op het moment zelf kan het me nooit wat schelen maar dat schuldgevoel achteraf.... Dat doet zoveel pijn. En inderdaad zoals hierboven vernoemd is. Die sorry's houden een keer op. Daden zeggen meer dan woorden maar hoe kan je keer op keer sorry blijven zeggen en het dan gewoon opnieuw doen

Na het weekend ga ik hier en daar wat belletjes doen. Moet uiteraard kijken hoe ik dit met de verzekering regel en welke therapie het beste bij me past. Ik lees wel echt super goede dingen hierboven waarvan ik zelf nog nooit gehoord heb.

Allen hartelijk bedankt

ik zal jullie allemaal op de hoogte houden

**Geplaatst**: 28-05-16 08:48

Geplaatst: 28-05-16 08:48

Ik heb zelf geen borderline, al herken ik wel enigszins een aantal dingen die je beschrijft, maar ik ken wel meerdere mensen die borderline hebben waaronder ook mijn moeder.

Allereerst wil ik aangeven dat ik het knap vind hoe je hier de dingen neerzet. Duidelijk, to the point, met inzicht....
Ik weet niet of je al ooit dialectische gedragstherapie gehad hebt? Een vriendin van mij heeft als stagiair psycholoog gewerkt op een afdeling voor mensen met borderline en daar gebruikten ze dat... Ze was er zelf niet helemaal fan van, maar het zou wel meer gebruikt worden bij deze problematiek.

Ik moet - als ik eerlijk ben - ook wel toegeven dat ik inderdaad wel de neiging heb om in sommige gevallen "af te haken" na bepaalde gebeurtenissen / opmerkingen die iemand met deze problematiek maakt. Ik verdraag veel, maar (en dan spreek ik niet over jou, maar over de situaties die ikzelf heb meegemaakt) zijn er zo over en waren zo kwetsend dat ik voor mezelf niet anders kon dan me ervoor afsluiten en afstand nemen, hoe moeilijk ik dat op die momenten ook vond...

Je geeft verder aan dat het moeilijk is om de dingen die je geleerd hebt toe te passen als je "flipt" zoals jij het noemt. Eigenlijk is dat normaal... Op het moment dat je aan het "flippen" bent, is het te laat om in te grijpen. Je zit dan zo ver in die emotie(s) dat je als het ware "onbereikbaar" bent voor interventies. Daarom is het ook belangrijk om in te grijpen voordat je gaat "flippen". Ga bij jezelf eens na wat er allemaal gebeurt, waaraan kan je merken dat er zo'n bui gaat komen? Je geeft aan dat je voor zo'n bui geïrriteerd bent; waar merk je dat aan? Welke spieren zijn bv gespannen? Waar kijk je naar (naar vanalles en niks tegelijk of begin je net te staren zonder iets te "zien"

of...)? Hoe is je houding? Welke gedachten heb je? Hoe voel je je behalve geïrriteerd nog? enz enz. Als je daar een heel goed zicht op hebt, kan je sneller herkennen dat het fout gaat lopen en kan je dan ook sneller ingrijpen (door bv even te bewegen, je spieren terug losser te maken, je blik anders te gaan richten, je houding te veranderen, even niet te reageren op bv app berichten enz enz).

Daarnaast is mijn ervaring dat structuur en duidelijkheid / duidelijke afspraken veel positiefs doen voor mensen met borderline (of hechtingsstoornis wat soms een voorloper is). Structuur en duidelijkheid / duidelijke afspraken, maken de dingen voor jou voorspelbaarder waardoor de angst wat afneemt.

Misschien is het ook niet slecht om - als ze daar behoefte aan hebben tenminste - de mensen die dicht bij je staan ook te laten begeleiden in hoe ze met de problematiek het beste kunnen omgaan.

Word je nu nog begeleid door een psycholoog / psychiater / therapeut? Zo nee, dan zou ik er toch eens over denken om dit toch terug op te starten. Hierbij hoop ik voor jou dat je niet voortdurend van de ene naar de andere gestuurd wordt, maar terecht komt bij iemand die weet hoe deze problematiek aan te pakken.

Tot slot vraag ik mezelf af of je je in deze problematiek herkent? (moet je niet op antwoorden als je dat niet wil). Ik vraag me dit een beetje af omdat deze stempel vaak, in mijn ogen te vaak, gegeven wordt en soms ook wel verward wordt met andere problematieken. Als je er zelf niet achter staat, moet je misschien eens ergens een second opinion vragen.

**Geplaatst**: 28-05-16 08:57

Re: Leven met Borderline... Ik word er gek van!!

Geplaatst: 28-05-16 08:57

En nog een kleine aanvulling: misschien is een WRAP (Wellness Recovery Action Plan) ook wel een idee... Daarin kan je aangeven waaraan te merken is in welke staat je je bevindt en wat jijzelf en anderen kunnen doen om te zorgen dat je bv terug kalmeert.

**Geplaatst**: 28-05-16 09:04

Geplaatst: 28-05-16 09:04

Ik heb ook borderline...vrij erg ook...ben ook 100% afgekeurd daardoor...
Ik ben intussen 30 en heb nog niks gevonden dat helpt...
Therapie zou helpen als ik 24/7 in therapie zou gaan ofzo...vrijwel onmogelijk dus.

Wat wel een beetje helpt is dat ik nu moeder ben en daardoor ben ik wel rustiger geworden en kan ik wel minder extreem reageren als bijv. 3 jr geleden.

**Geplaatst**: 28-05-16 14:49

Geplaatst: 28-05-16 14:49

AnoniemSA123 schreef:
Ik ben nu bijna 20 jaar. Ik woon nog thuis bij mn ouders. Ben momenteel werkzaam en ga komend schooljaar terug naar school. Mijn leven is altijd een emotionele rollercoaster geweest maar tot 2 jaar geleden werd dit echt heel erg benadrukt.

Hoi meis,
twintig is wel erg jong om "een stempel" te krijgen, vooral als je nog bij je ouders woont.
(Ik leerde, dat het niet alleen om die 18e verjaardag gaat, maar ook over kwesties als 'hoe is het voor je, als je niet meer op school zit, niet meer thuis woont, als je met wat hulp je eigen leven kunt gaan inrichten, wat gebeurt er dan zoal....?')

Citaat:
Ik was me zelf er altijd al van bewust dat ik wat anders was. Snel boos en geprikkeld, onzeker, altijd mezelf een dieptepunt inpraten.
Dit speelt al voor zo lang als ik me kan herrineren en wat hiervan de bron is? Ik weet het niet.

Er zijn verschillende theorieën, die elkaar kunnen versterken of juist ondergraven, en meestal ligt """"de waarheid"""" ergens daar tussen in.....

Citaat:
In 2014 is me iets vreselijks overkomen. Wat precies staat los van het stukje borderline maar hierdoor kwam ik bij mijn eerste psycholoog. Een ontzettend vriendelijke man die mij ontzettend op weg heeft geholpen in de eerste periode. Hier waren we er nog niet achter dat ik borderline had. Deze periode ging met ups en downs. Uiteindelijk besloot hij mij toch door te sturen naar het Riagg voor nader onderzoek

Een van de moderne onderzoekennaar borderline heeft de schone titel : ' neuro endocrine littekens op. de ziel', het proefschrift van psychiater Thomas Rinne.
Het gaat er over, dat om *een reden* (meestal gelieerd aan pijn....) de centra in je hoofd die emoties kunnen afvlakken, niet altijd even goed werken. (Het effect is je welbekend, zo te lezen. :(:)

.)
....en dat het dus de (genees/levens) kunst is, om die centra weer zo goed mogelijk in actie te krijgen.

Maar nare dingen bovenop 'dat explosieve dat je altijd al had' - geen kleinigheid! !

Citaat:
Na onderzoeken bij het Riagg werd het benadrukt. "Ja mevrouw, u hebt borderline. De stempel zit er nu echt op"
Precies zo zei ze het.. Ik was er echt wel kapot van.

...er zijn mensen die menen dat je zo. een goed slecht nieuws gesprek moet voeren. Brrr.

Mijn kritiek zit m er ook in, dat anno 2016 "persoonlijkheidstoornissen" geen stempels zijn, maar kunnen herstellen / genezen.
(Misschien niet altijd bij iedereen, maar gepraat over stempels, neee. De term mag van mij ook verboden worden, het schetst de ziekmakende mythe dat jij als mens tot in je eigen diepten aangetast zou zijn. Een psycholoog mag geen ziekmakende dingen zeggen. )

Citaat:
Ik zit op mijn werk, niks is aan de hand en krijg een berichtje van mijn vriend. Hij appt mij dat hij wat later bij mij aankomt en ineens barst de bom bij mij. Ik zeg en doe dingen die ik niet zou willen zeggen of doen. Ik flip helemaal uit zonder redenen. Ik zeg tegen hem dat het beter is dat hij een andere vriendin zoekt want ik kan hem niet bieden wat hij zoekt. Hij is het hier totaal niet mee eens. Hij houdt intens veel van mij en zou nooit een ander willen. Na ongeveer een uur/ 1,5 uur is deze 'aanval' over en moet ik na al mijn gescheld en geschreeuw sorry zeggen.

Dit gebeurd vaak 1 x per dag. Het begint met me geirriteerd te voelen, vervolgens flip ik helemaal uit, kalmeer ik en daarna is de bui over. In de tussentijd heb ik dan wel weer minstens 1 iemand gekwests met lelijke woorden.

Naar hoor!
Vooral dat 'out of the blue....'

Citaat:
Iedereen die bekend is met mijn probleem heeft wel vaker gezegd "hou je dan in, maak je niet zo boos, tel tot 10, loop weg, kalmeert etc. etc." maar al deze oplossingen helpen niks voor mij. Als ik eenmaal begin met boos worden is er geen houden meer aan en ik baal er zo van

Ik open dit topic omdat ik een beetje radeloos ben. Ik ben al bij het Riagg geweest, trainingen helpen niet goed omdat het bij mij wel binnen komt maar op het moment van uitflippen kan ik dit niet toepassen, medicatie wil ik zo lang mogelijk buiten de deur houden.

Trainingen zijn leuk en aardig, maar richten zich niet op die plekken waar het probleem zit.
Het zou kunnen dat jij somehow veel pijn ervaren hebt mbt 'ik kom iets later' toen je een of twee jaar oud was. (Speculatie, maar het klinkt logisch.)
We weten, dat emotionele hersenen dit soort informatie uitstekend onthouden, terwijl je gewone geheugen er waarschijnlijk niets meer van weet. En er zijn therapieën (meervoud) die deze emotionele hersenen kunnen beïnvloeden. Op het erf van de psycholoog is emdr het bekendste.

**Geplaatst**: 28-05-16 14:56

Re: Leven met Borderline... Ik word er gek van!!

Geplaatst: 28-05-16 14:56

Soms vraag ik me af of je als autist ook borderline kan hebben. Ik slik medicijnen tegen anti pschyotica maar mijn gedachten vliegen elke kant op en kan mezelf moeilijk onder controle houden. Ik zal dit wel aan de pschyater vragen of dat mogelijk is.

**Geplaatst**: 28-05-16 15:16

Geplaatst: 28-05-16 15:16

Hoi,

Je verhaal komt me erg bekend voor, ik ben enkele maanden ook gediagnosticeerd met borderline. Helaas kon ik geen DGT doen omdat ik binnenkort ga verhuizen maar ik doe nu een variant daarvan 1 op 1 met mijn psycholoog. Het gaat steeds een stukje beter, maar erg langzaam. Ik heb vooral heel veel aan mijn directe omgeving die me steunt en meedenkt.

Als je wilt kun je me een pbtje sturen, in het forum ga ik er liever niet te diep op in.

Sanne

**Geplaatst**: 28-05-16 15:27

Geplaatst: 28-05-16 15:27

AnoniemSA123 schreef:
Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie hartverwarmende berichten

Het doet me oprecht goed om te lezen en te zien dat er toch mensen zijn die zich echt hierin weten te verplaatsen. Tot gisteren dacht ik vaak dat ik de enige was die in deze extreme vormen leefde maar dat blijkt dus toch anders te zijn.

Dat ik opzoek moet naar nieuwe professionele hulp is inderdaad een pre. Toentertijd ben ik ook via mijn huisarts bij het Riagg terecht gekomen. Voor haar leek dit het beste.

Wat ik een tijdje gevolgd heb is EMDR training. Echter loste dit niks op. EMDR is meer voor mensen met trauma's maar die heb ik niet echt. Ik heb wel dingen die zwaar beladen zijn maar niet dat ik er nachtmerries over heb.

Momenteel heb ik het gewoon heel erg druk. Fulltime baan, vriendje, hobbies en ik kom er soms nog niet eens aan toe om mn kamer op te ruimen. Over het algemeen kan ik heel gelukkig zijn. Ik heb een modaal inkomen, onlangs mn rijbewijs gehaald, nieuw contract aangeboden gekregen. Alles loopt echt wel op rolletjes. Maar wat me heel erg opvalt is dat ik toch altijd al het negatieve uit iets positiefs weet te halen. Zo heb ik op de dag dat ik geslaagd was nog erge ruzie gehad met mijn vriend, wederom om niks. En zoiets kan nog erg lang aan me vreten. Een speciale dag die we samen zouden vieren, verpest omdat ik geen grip heb op de dingen die ik zeg en doe.

Toch, of hij dit topic misschien ooit tegen komt of niet, die jongen is echt een engel. Ik heb meerdere relaties gehad maar telkens geen begrip, niet willen weten wat de ziekte inhoudt, het beschrijven als een grapje/fabeltje. Dat heeft me altijd maar laten geloven dat ik me aanstelde of gewoon gek was in mijn kop. Mijn huidige vriend heb ik wel een paar keer duidelijk moeten maken wat borderline nou precies is en hij interesseerde zich wel hierover. Sinds het echt is doorgedrongen is er wel een enorme last van mn schouder gevallen maar valt me wel op dat de buien heftiger en vaker voorkomen. Waarschijnlijk omdat ik weet dat hij "ermee kan leven". Dat zegt hij ook altijd. Hij kijkt erlangs en ziet alleen mij hoe ik zelf ben en niet als ik aan het flippen ben.

Zo komt het ook vaak genoeg voor dat ik merk dat hij sommige dingen liever niet zegt, sneller sorry zegt, om maar te voorkomen dat ik boos zal worden. Dat is gewoon niet meer de bedoeling. Ik wil dat het gewoon zo snel mogelijk veranderd en ik ben er klaar voor om tegen dit proces te vechten.

Ook met mijn ouders. Ze doen heel erg hun best en dat zie ik ook maar uiteindelijk noem ik altijd maar alles op wat ze "niet" doen. Geen enkele ouder kan perfect opvoeden maar ik boor ze soms echt vreselijk de grond in. Op het moment zelf kan het me nooit wat schelen maar dat schuldgevoel achteraf.... Dat doet zoveel pijn. En inderdaad zoals hierboven vernoemd is. Die sorry's houden een keer op. Daden zeggen meer dan woorden maar hoe kan je keer op keer sorry blijven zeggen en het dan gewoon opnieuw doen

Na het weekend ga ik hier en daar wat belletjes doen. Moet uiteraard kijken hoe ik dit met de verzekering regel en welke therapie het beste bij me past. Ik lees wel echt super goede dingen hierboven waarvan ik zelf nog nooit gehoord heb.

Allen hartelijk bedankt ik zal jullie allemaal op de hoogte houden

Precies dit had ik ook. Iemand die zei me nooit te verlaten hoe bont ik het ook maakte... Maar dat feit maakte het bij hem alleen maar erger. Ik kon me soms zo harteloos en wreed gedragen omdat ik wist dat hij niet weg zou gaan en me elke keer weer zou vergeven. Plus dat hij ook altijd zei dat ik er niets aan kon doen, het was borderline en hij zag de buien als los van mij... Wat het ook erger maakte. Want ik kwam overal mee weg en mijn borderline kant wist dat en maakte er misbruik van. Tot het zo ver ging dat ondanks zijn woorden en zijn belofte me altijd te steunen en niet weg te gaan, hij zoveel verdriet had door mijn gedrag hij er zelf ook aan onderdoor ging en gewoon psychisch brak. Ik heb hem psychisch gebroken en toen heeft hij, om zichzelf te 'redden', moeten kiezen om het contact volledig te breken. Ik neem het hem nu ondertussen niet meer kwalijk...

Waarom vertel ik dit? Omdat ondanks dat iemand zegt bij je te willen blijven, je ze wel telkens weer ontzettend pijn doet en kwetst.. En dat erger doet omdat je ermee weg komt.. Maar wil je dat voor iemand die je zo probeert te helpen en te begrijpen. Iemand die je eigenlijk niets kwalijk neemt en elke sorry's weer in ontvangst neemt. Zo'n goed persoon wil je toch niet keer op keer pijn blijven doen.

Therapie en hulp is niet alleen een pre, het is een noodzaak. Hoe druk je het ook hebt en hoe gelukkig je soms ook kan zijn, je borderline heb je niet onder controle en daardoor kwets je de mensen van wie je houd. Daarvoor zou je in principe alles moeten stopzetten en hulp voor moeten zoeken. Geen school, werk, huishouden, vrienden etc die belangrijker zijn dan jouw grote nood om je borderline onder controle te krijgen. Want op den duur is het ook teveel voor de ander. Elk mens heeft zijn breekpunt en als je doorgaat met het vernietigende gedrag naar je vriend toe, zal hij er op den duur niet meer tegen kunnen. Misschien duurt het jaren, maar dat punt komt.

Zie het als een vrouw die bij een man blijft die haar soms slaat... Maar haar vervolgens wel in de armen neemt, zegt ik houd van je en lieve dingen doet. Daarom blijft ze bij hem, want ze houd van hem en hij van haar en ze neemt het slaan voor lief. Tegen haar zou je zeggen dat ze keihard bij hem moet wegrennen.

Je bent dan wel niet fysiek je vriend aan het mishandelen, maar wel geestelijk en dat is net zo ernstig en net zo goed niet oké. Hoe lief en mooi en geweldig je naar hem toe kan zijn, dat maakt het andere gedrag niet goed.

Dus hoe druk je het nu ook hebt, dan zet je maar wat opzij, want behandeling krijgen voor je borderline heeft prioriteit. Je bent nu nog jong, nu heb je nog de tijd en de kans er iets tegen te doen voordat je een heel leven hebt gestart.

Je wilt toch een toekomst, met je vriend, huisje, boompje, beestje en misschien wel kinderen. Als jij nooit je borderline goed aanpakt, hebben jouw kinderen straks een borderline moeder, zoals ik ook heb gehad en dat is allesbehalve een pretje. En dan is de kans ook nog eens groot dat je kinderen het borderline gedrag overnemen en straks ook met borderline zitten.

Nu ben je nog jong, nu heb je nog een heel leven voor je, dus dit is de tijd om je te laten behandelen, zodat jij een toekomst tegemoet kan gaan met jouw vriend waarin je hem niet meer geestelijk 'mishandeld', waar je zelf rust hebt gevonden van binnen, waar je niet meer zo 'flipt' en emoties niet zo overheersend ervaart en waarin jouw eventuele kinderen gewoon opgroeien met een moeder die borderline heeft overwonnen en die emotioneel op een normaal niveau haar kinderen opvoed.

Dus nee, het is niet alleen maar pre, het heeft gewoon de absolute eerste prioriteit.

**Geplaatst**: 28-05-16 15:36

Geplaatst: 28-05-16 15:36

Ook ik kan mij in je verhaal vinden. ik ben dan niet gediagnostiseerd als Border-liner maar als ADDer . Ik ben aan de medicatie gegaan dat was een echte openbaring. Zoek goede hulp in lotgenoten groepen en of psychologen alleen red je t niet!

**Geplaatst**: 28-05-16 16:27

Geplaatst: 28-05-16 16:27

AnoniemSA123 schreef:
Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie hartverwarmende berichten

Het doet me oprecht goed om te lezen en te zien dat er toch mensen zijn die zich echt hierin weten te verplaatsen. Tot gisteren dacht ik vaak dat ik de enige was die in deze extreme vormen leefde maar dat blijkt dus toch anders te zijn.

Dat ik opzoek moet naar nieuwe professionele hulp is inderdaad een pre. Toentertijd ben ik ook via mijn huisarts bij het Riagg terecht gekomen. Voor haar leek dit het beste.

Wat ik een tijdje gevolgd heb is EMDR training. Echter loste dit niks op. EMDR is meer voor mensen met trauma's maar die heb ik niet echt. Ik heb wel dingen die zwaar beladen zijn maar niet dat ik er nachtmerries over heb.

Jammer dat het niet hielp!
Nu is het wel zo, dat er enige stuurmanskunst noodzakelijk is. Nachtmerries zijn niet nodig, en trauma's ook niet, om baat te hebben bij emdr.
De kwestie is eerder 'welke triggers heb je nu, die mogelijk wortels hebben in een oude ervaring met pijn'.

En ook wat je hieronder noemt, de schuldgevoelens nadat je weer eens ontploft bent. (Het is en blijft naar voor je naasten, en ik geloof grif: heel naar voor jou - maar een deel van de schuldgevoelens is mogelijk "zo mag ik niet zijn". Dat kun je maar beter de nek omdraaien! )
Voor de professor in de psychologie die DGT ontwierp, dr. Marscha Linehan, was juist die zelfaanvaarding de kern, en het moeilijkste.
(Pas na haar pensioen 'kwam ze uit de kast': ze was niet alleen een uitstekend wetenschapper die veel wist over borderline en zinnige studies publiceerde, ze had/heeft het ook zelf...)

Citaat:
Zo komt het ook vaak genoeg voor dat ik merk dat hij sommige dingen liever niet zegt, sneller sorry zegt, om maar te voorkomen dat ik boos zal worden. Dat is gewoon niet meer de bedoeling. Ik wil dat het gewoon zo snel mogelijk veranderd en ik ben er klaar voor om tegen dit proces te vechten.

Ook met mijn ouders. Ze doen heel erg hun best en dat zie ik ook maar uiteindelijk noem ik altijd maar alles op wat ze "niet" doen. Geen enkele ouder kan perfect opvoeden maar ik boor ze soms echt vreselijk de grond in. Op het moment zelf kan het me nooit wat schelen maar dat schuldgevoel achteraf.... Dat doet zoveel pijn. En inderdaad zoals hierboven vernoemd is. Die sorry's houden een keer op. Daden zeggen meer dan woorden maar hoe kan je keer op keer sorry blijven zeggen en het dan gewoon opnieuw doen

En een schema wat mogelijk zinnig is, is de reddingsdriehoek van /uit transactionele analyse.
Die reddingsdriehoek, dat is hoe relaties wel kunnen gaan (en helaas vaak ook lopen), maar hoe het vooral niet 'moet'.
Zo ben jij (dat wil nog wel eens onduidelijk zijn in het reddingsdriehoek gedoe), wel een slachtoffer. Je hebt laat ons zeggen neuro endocrine littekens, waar jij niet om hebt gevraagd.
Volgende vraag is, hoe ga jij om met die littekens of hoe je het allemaal kunt noemen.
Dat kan op een zielepiet manier en het kan op een volwassen, verantwoordelijke manier. (Zoiets als: het gebeurt me, maar ik doe eraan wat ik kan. Versus: het gebeurt mij, dus ach, jij hebt gewoon pech! Of de rol van de vervolger: het gebeurt mij, dus jij moet niet zo zeuren! )(Er is in principe een helder onderscheid tussen slachtoffer en zielepiet, maar niet iedereen gebruikt die twee woorden.)

**Geplaatst**: 28-05-16 16:49

Geplaatst: 28-05-16 16:49

Mijn moeder heeft borderline, vroeger was dit soms best pittig voor mij.
Helaas heeft ze het mij nooit verteld, toen ik ging puberen had ik elke dag wel problemen met haar en toen heeft mijn tante mij uiteindelijk ingelicht over haar borderline.
Toen ik nog thuis woonde bleef het soms nog wel lastig ik was natuurlijk ook flink aan het puberen maar kon wel meer rekening met haar houden.
Inmiddels zie ik ook wanneer ze overgeprikkeld is en laat ik haar maar even met rust, vaak is zo bui dan ook weer snel over.
Ik vind dan ook dat de omgeving er ook rekening mee kan houden, dat werkt na mijn idee het beste zou ik bijvoorbeeld in zo'n bui tegen haar in gaan dan zijn we daarna beide opgefokt.
Houd je omgeving er wel rekening mee? En hoe reageren ze als je stemming begint te wisselen?

**Geplaatst**: 28-05-16 17:02

Re: Leven met Borderline... Ik word er gek van!!

Geplaatst: 28-05-16 17:02

Die buien die je in jouw openingspost beschrijft komen mij erg bekend voor. Ik heb mezelf enkel nog nooit op borderline of iets laten testen, weet wel dat ik behoorlijke autistische trekjes kan hebben. Ook ik duw hierdoor heel makkelijk mensen van mij af en wordt steeds banger de mensen die mij dierbaar zijn om me heen kwijt te gaan raken door mijn gedrag. Ik kan je helaas er niet bij helpen omdat ik zelf ook niet zo goed weet wat ik ermee aan moet. Maar wou reageren omdat ik mijn gedrag heel erg hierin kon vinden

**Geplaatst**: 28-05-16 17:14

Re: Leven met Borderline... Ik word er gek van!!

Geplaatst: 28-05-16 17:14

Ik heb zelf ook oa borderline.
Echt een rot ziekte waar weinig begrip voor is.
DGT therapie kan heel helpend zijn. Zeker als ik jou verhaal zo lees. Je zoekt handvatten om met je emoties om te gaan op momenten dat ze je zo overspoelen. Bij DGT leer je veel van die tools!
Mij heeft het niet zo geholpen, maar mijn borderline was dan ook weer anders (suicidaal/somber/stemmingswisselingen zonder reden)
Ookal wil je het liever niet, medicatie kan heel helpend zijn.
Ik heb jaren lang verschillende dingen geprobeerd en doe het nu heel goed op antidepressiva Prozac (fluoxetine) voor de sombere gedachtes en antipsychotica Seroquel (quetiapine) tegen de heftige pieken.

**Geplaatst**: 28-05-16 18:50

Re: Leven met Borderline... Ik word er gek van!!

Geplaatst: 28-05-16 18:50

TS, ik kan je jammer genoeg niet helpen maar ik wilde even twee dingen zeggen.. ten eerste, als je iets kwijt wilt dan staat mijn PB box voor je open. Een luisterend oor bieden kan altijd en misschien helpt het om even je frustratie bij een onbekende te uiten.. :(:)

Ten tweede, dank je wel voor het openen voor dit topic. Ik vind het niet alleen ontzettend dapper van jou om je verhaal te doen, maar ook door het onderwerp bespreekbaar te maken op bokt. Dat er nu ook veel anderen reageren en hun verhaal doen - diep respect voor, en voor mijzelf een echte eye-opener.
Heel veel dingen die hier worden beschreven en benoemd zijn voor mij heel herkenbaar. Ook wel wat eng om te lezen, maar ook gewoon 'fijn' om te lezen.
Ik loop al een aantal maanden van huisarts naar psychologen en nu naar psychiater, er zullen nog meer onderzoeken en gesprekken gaan volgen maar heel veel wijst erop dat ik ook borderline heb. Ene moment slaak ik een zucht dat er zoveel mee verklaart wordt, maar het andere moment haat ik mezelf des te meer. Ik word er gek van en vind toch wel een beetje troost in de gedachten dat er hier meer mee rondlopen.