Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-10-16 22:57

Geplaatst: 21-10-16 22:57

Een relatie in stand blijven laten houden lijkt tegenwoordig steeds moeilijker als er problemen voorkomen. Ik begrijp het niet zo goed het zal wel de tijd zijn.

Misschien kan relatietherapie inderdaad helpen of een arts.
Maar aan de andere kant geef jij aan dat je niet meer verder wilt, de ziekte kan jullie misschien ook juist dichter bij elkaar brengen.
Maarja dat kan eigenlijk ook alleen maar als er liefde is.
Tja, misschien is het beter haar dan toch te verlaten als je geen zin hebt om te vechten

ohjajoh6 je hebt gelijk zodra je ziek word leer je de mensen kennen. Ineens heb je er veel minder wat erg dat jij dat hebt moeten meemaken.
Angst is goed te hebben maar waar is de communicatie gebleven.

**Geplaatst**: 21-10-16 22:59

Geplaatst: 21-10-16 22:59

Op lange termijn gaat bij iemand blijven uit medelijden veel meer kwaad dan goed doen, dus ik vind het niet noodzakelijk zo egoïstisch als sommigen hier. Mensen willen in de eerste plaats altijd zelf gelukkig zijn en dat is ook een goed recht.
Bovendien heeft de vrouw in kwestie ook duidelijk issues en ook zij heeft een rol te spelen, ziek of niet.
Dus ik denk dat therapie in de eerste plaats een goeie stap gaat zijn om van beide ook duidelijk te krijgen waar ze staan en eventueel te helpen in het uiteen gaan daarna.

**Geplaatst**: 21-10-16 23:19

Geplaatst: 21-10-16 23:19

Ongelooflijk, ik heb moeite om hier netjes op te reageren maar ik ga het toch proberen en hierbij houd ik het graag kort en simpel.
Feit is dat jij bij haar bent gebleven omdat je jezelf financieel niet kon voorzien. Jij koos ervoor om een paard te onderhouden en stelde dat boven je eigen relatie. Had je dat paard niet gehad dan was je wellicht niet zo afhankelijk geweest van je partner. Heb je dit überhaupt met haar besproken of heb je alles omtrent het solliciteren en het voornemen om je hielen te lichten -ondanks alles wat ze voor je heeft gedaan- achter haar rug om geregeld?
En nee, dat ze er destijds voor jou is geweest maakt jou natuurlijk niet verplicht om tegen jouw wil in bij haar te blijven maar het is haar recht om te weten hoe de vlag nu hangt. En dat zij mogelijk kanker heeft zou hier geen reden voor moeten zijn.

Dus, mijn advies voor jou: hijs je broek op en speel open kaart. Vertel je partner met welke gedachten je speelt en geef haar de kans om op haar eigen manier met de situatie om te gaan.

**Geplaatst**: 21-10-16 23:27

Geplaatst: 21-10-16 23:27

Was niet grappig idd., maar ik ben er alleen maar nog sterker door geworden. Ik bedoel er alleen maar mee duidelijk te maken, dat ik het alleen zijn verkies, boven het hebben van mensen om je heen, die dat zelf niet eens willen. En ik zou het willen weten als ik de partner van ts was...

**Geplaatst**: 21-10-16 23:42

Geplaatst: 21-10-16 23:42

Dit houd je niet vol. Open en eerlijk zijn. Dat lijkt mij om te beginnen het minst dat je voor haar en voor jezelf kunt doen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-10-16 03:24

Geplaatst door de TopicStarter : 22-10-16 03:24

Nogmaals bedankt voor jullie nette reacties!

Relatietherapie zal ze niet mee instemmen, aangezien ze onze relatie geheim houdt. Ik mag wel gewoon mee naar haar familie, maar daar wordt het niet besproken (al weten ze het na al die jaren wel lijkt mij, maar goed). Als we bij haar familie zijn en er komen andere mensen op bezoek dan wordt ik bijv. overgeslagen in de introducties. Ze doen gewoon alsof ik er niet ben. Dus ja, als je al niet wil zeggen dat een relatie bestaat dan houdt het al snel op.

Ze heeft in al de tijd dat ik haar ken geen vangnet gehad en ik denk niet dat het realistisch is om dat nu voor haar op te bouwen. Als ik iemand thuis uitnodig dan zorgt ze dat ze wat anders te doen heeft (dat doe ik dus al jaren niet meer, want ik vind het erg sneu als ze "moet vluchten" uit haar eigen huis), en ze wil nooit mee als ik op bezoek of naar een feestje ga. Vrienden maken moet ze echt zelf willen ... ik zou willen dat ik daarbij kon helpen! Dat zou voor mij gelijk een stuk minder benauwend zijn, want nu draait alles om mij en daar voel ik me niet prettig bij.

Citaat:
Als je wel van haar houdt, wat is dan het probleem? Waarom wil je weg bij iemand van wie je houdt Het is blijkbaar niet nu ineens weg want je hebt al jaren twijfels.

Ik vind dit een erg moeilijke vraag om te beantwoorden, maar zal proberen het zo goed mogelijk onder woorden te brengen.

De twijfels waren er al jaren, maar nooit sterk genoeg dat ik er een eind aan gemaakt had (behalve die ene keer dus). Ik had dan een paar dagen dat ik er veel over nadacht, maar uiteindelijk kwam ik altijd tot de conclusie dat we iets moois hadden en dat ik haar niet kwijt wilde. Tussen die korte periodes van twijfel hebben we samen fijne jaren gehad, maar ik ben door de jaren heen erg veranderd, terwijl zij zeg maar is blijven staan.

Ik houd nog steeds van haar; ze is nog steeds de mooie, lieve vrouw op wie ik verliefd werd, alleen ben ik zelf veranderd. Waar ik het als guppie heerlijk vond om op handen gedragen te worden, vind ik dat des te ouder ik word, steeds benauwender. Dat ik alle keuze mag maken idem dito. Als ik haar forceer om iets te beslissen is het altijd, "xyz omdat ik denk dat jij dat leuker vindt." Heel lief natuurlijk, maar ik voel me daar zo ongemakkelijk bij. Zelfs iets simpels als "wat zullen we vanavond eten?" is een worsteling.

Het liefst zou ik samen leuke dingen doen, maar alles met vrienden valt al af, en verder heeft ze bijna nergens zin in behalve TV kijken en internetten. Ik wil dan niet ongezellig doen en in mijn eentje dingen ondernemen, dus vaak kijk ik wel met haar mee, maar ondanks dat het gezellig is vind het om eerlijk te zijn nogal zonde van de tijd. Af en toe doen we natuurlijk wel leuke dingen, maar ik zou zo graag in het dagelijks leven dat soort dingen doen ... samen wandelen, een sport beoefenen, creatief zijn, etc. Niet alleen op vakantie, of hier en daar een uurtje. Nou doe ik verder ook wel leuke dingen in mijn eentje, maar ik zou zo graag die ervaringen met iemand willen delen.

Het gevoel is dus niet echt weg, ik houd nog steeds van haar en zij van mij, maar ik twijfel of dat wel genoeg is. We zijn vandaag lekker uit eten geweest en dat was hartstikke gezellig. Op zulke momenten denk ik "waarom wil je dit nou opgeven?" maar als ik dan weer voor de 3e keer een aflevering zit te kijken die ik de eerste keer niet eens leuk vond ...

Hoe of wat er veranderd is begrijp ik zelf ook niet goed; we zaten op een dag TV te kijken en ineens dacht ik "dit gaat nooit veranderen" en ik werd daar erg verdrietig van. Als ik er voor vecht dan gaat de twijfel weg, maar waarom komt de twijfel weer terug? Het is niet zo dat ik dat elke maand gebeurt, maar toch. Waarom moeten we er uberhaupt zo voor vechten? Misschien is dat wel normaal, maar toch wil ik, misschien heel egoistisch, zien of het ook anders kan. Ik wil graag dat ze gelukkig is, maar dat wil ik voor mezelf net zo goed.

Lente bedankt voor je reactie! Ik heb het door ons enorme leeftijdsverschil altijd moeilijk en beangstigend gevonden om de toekomst te voorspellen. Het lijkt me niet leuk om als 60-er een relatie te hebben met iemand van 90, maar je weet nooit wat de toekomst brengt. Zij kan hartstikke kwiek blijven, terwijl ik misschien al jong krakkemikkig word. Ik heb altijd gezegd dat het zonde zou zijn om iets moois op te geven, alleen maar omdat je bang bent voor een toekomst die misschien nooit komt en dat vind ik nog steeds. Voor hetzelfde geld lig ik morgen onder een bus.

Jolien, op het moment dat ik mijn paard kocht was onze relatie stabiel. Niet dat ik nooit getwijfeld had voor dat punt, maar het ging toen al een tijd goed en was op dat moment niet aan het twijfelen, anders had ik het natuurlijk niet gedaan. Uiteindelijk kwam de twijfel weer terug, maar het was alleen dat: twijfel. Niet ik wil nu weg. Mijn paard heeft de beslissing om er nogmaals voor te vechten makkelijker gemaakt, maar dat was niet de enige reden. Als ik teruglees zie ik dat ik dat inderdaad erg knullig geschreven heb in mijn eerste bericht. Ik wilde alleen maar benadrukken dat het geen bevlieging is, net nu ze ziek is, maar iets wat door de jaren heen bij vlagen al eerder zo is geweest. Het is absoluut niet zo dat ik sinds dat moment met tegenzin in de relatie gebleven ben. Dat zou ik ook niet kunnen. Ik heb nu in mijn ogen (al zijn de meeste het niet met me eens) een goede reden om te blijven, en nog breekt het me op. Ik vind het zelf ook niet eerlijk tegenover haar, maar ik vind het alternatief in haar situatie vele malen erger.

Het aanvragen van mijn papieren had overigens maar 1-2 weken moeten duren, maar heeft buiten mijn schuld om een paar weken vertraging opgelopen ondanks dat ik er flink achteraan heb gezeten. Verder werk ik, al is het voor een hongerloontje, buiten mijn vakgebied, dus het is niet zo dat ik thuis op mijn lauweren rust terwijl mijn partner werkt. Als ik vooraf geweten had dat het zo lang zou duren dan had ik het anders aangepakt, maar dat was niet te voorzien. Zodra ik zou gaan solliciteren had ik het sowieso verteld omdat ze vaak mijn post leest, dus het is niet zo dat ik haar maandenlang aan het lijntje wilde houden. Dat zou dan ook gelijk tijd geven om samen dingen door te spreken en hopelijk tot een goed einde te komen, niet dat ik van de ene op de andere dag ineens vertrokken zou zijn. Het ging aanvankelijk dus om een week of twee waarin ik mezelf iets meer zekerheid wilde geven, voor het geval dat het helemaal mis zou lopen.

Nog steeds niet helemaal netjes, maar dit geeft hopelijk een iets genuanceerdere blik op de situatie.

**Geplaatst**: 22-10-16 06:37

Re: In een relatie blijven vanwege ziekte partner

Geplaatst: 22-10-16 06:37

Misschien moet je haar tenminste de kans geven om in te stemmen met therapie. Ik zie trouwens niet wat het geheim houden van jullie relatie daar per sé mee te maken heeft.
Met op voorhand alles voor haar in te vullen ga je haar afhankelijk houden van jou, respecteer dat ze een individu is dat recht heeft op waarheid en keuze.

**Geplaatst**: 22-10-16 06:44

Re: In een relatie blijven vanwege ziekte partner

Geplaatst: 22-10-16 06:44

Ik vind sommige wel heel erg direct reageren zonder inlevingsvermogen. Zo te lezen voelt TS zich gevangen in zijn relatie. Niet dat hij het zo slecht heeft dat ie eerder weg is gegaan maar toch dat er dingen mist. Heb je er gevoelsmatig alles aan gedaan? Wil je überhaupt nog je best er voor doen? Sowieso denk ik dat je er met je vriendin over moet praten. Waar gaat t mis? Hoe denkt zij erover etc?

**Geplaatst**: 22-10-16 07:22

Geplaatst: 22-10-16 07:22

een groot leeftijdsverschil, op handen worden gedragen (geen eigen mening), hysterisch worden als het wel uit gaat, geen vrijheid in je doen en laten, niet erkend worden als partner. In de openingspost wordt alles zwartwit vanuit de TS opgesomd, maar ik lees ook veel dingen die benauwend zijn.

Ooit ook een relatie gehad 'zonder eigen mening' en het beste gesprek wat we hebben gehad is toen we besloten om uit elkaar te gaan. Bespreekbaar maken wat je dwars zit kan al een groot gedeelte van de lucht klaren?

**Geplaatst**: 22-10-16 07:26

Geplaatst: 22-10-16 07:26

Ben ik de enige die zich afvraagt of de vriendin van de TS wel écht ziek is?

Niet willen bellen, geen specialist willen zien, het niemand vertellen, vaag over doen enz enz.

Lieve TS, voelt jouw partner geen 'nattigheid' over jouw liefde en probeert ze op deze manier jou te laten blijven? Ben je wel eens mee geweest naar een afspraak?

Laatst bijgewerkt door Storm op 22-10-16 08:02, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 22-10-16 07:58

Geplaatst: 22-10-16 07:58

Storm schreef:
Ben ik de enige die zich afvraagt of de vriendin van de TS wel écht ziek is?

Niet willen bellen, geen specialist willen zien, het niemand vertellen, vaag over doen enz enz.

Lieve TS, voelt jouw partner geen 'nattigheid' over jouw liefde en probeerd ze zich op deze manier jou te laten blijven? Ben je wel eens mee geweest naar een afspraak?

Ja heb ik ook gedacht. Een pressiemiddel om ts aan zich te binden.

Ongeacht wat je gaat doen ts. Kom voor jezelf op. Dat zei jullie relatie niet wrkend vind ik in al die jaren niet normaal. Je mag best iets verwachten van een relatie

**Geplaatst**: 22-10-16 08:02

Re: In een relatie blijven vanwege ziekte partner

Geplaatst: 22-10-16 08:02

Of het kan evenzeer ontkenning zijn en het vermijden van iets wat ze niet wilt horen, bang om ernstig ziek te zijn.

**Geplaatst**: 22-10-16 08:09

Geplaatst: 22-10-16 08:09

Ik zit te denken wat ik zou willen als ik in de positie van je vriendin zat. Ik zou in ieder geval hopen dat m'n partner eerlijk tegen me is. Iemand die bij me blijft uit medelijden zou ik echt vreselijk vinden. Vroeg of laat komt dat uit. Dan zou ik me echt belazerd voelen.

En of je in het verleden onterecht bij haar bent gebleven of dingen anders had moeten doen, dat doet er even niet toe. Het gaat erom dat je vanaf nu integer met haar omgaat.

**Geplaatst**: 22-10-16 08:18

Geplaatst: 22-10-16 08:18

Storm schreef:
Ben ik de enige die zich afvraagt of de vriendin van de TS wel écht ziek is?

Niet willen bellen, geen specialist willen zien, het niemand vertellen, vaag over doen enz enz.

Lieve TS, voelt jouw partner geen 'nattigheid' over jouw liefde en probeert ze op deze manier jou te laten blijven? Ben je wel eens mee geweest naar een afspraak?

Ik ken eerlijk gezegd meer mensen die met hun kop onder de grond gaan in zulke situaties. Ontwijkend gedrag vertonen komt vaak voor. Ik heb in een hospice gewerkt en er waren nog best redelijk wat mensen die het pas hun directe familie gingen vertellen toen ze naar het hospice moesten...
Dus nee, eigenlijk kijk ik daar niet eens van op.

Je laatste post veranderd het hele verhaal wel vind ik... Aparte relatie zo zeg. Weet niet wat ik van haar zo moet denken

Laatst bijgewerkt door verootjoo op 22-10-16 08:26, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 22-10-16 08:20

Geplaatst: 22-10-16 08:20

Ik snap je probleem TS
Als ik ziek zou zijn en mijn partner twijfelt of wil weg om wat voor reden dan ook. Ga dan alsjeblieft.
Liever alleen vechten dan dat iemand bij me blijft met medelijden

Wel lees ik dat het voor jou toch nog niet klaar is. Er zijn een hoop irritaties die miscchien wel op te lossen zijn door ECHT in gesprek te gaan. Al dan niet met een therapeut.

Ik denk dat iedereen wel eens twijfels heeft. Die heb ik ook
Maar als ik dan naar een vrijgezelle vriendin kijk die aan het daten is en wat voor mafkezen er nog meer vrij rondlopen ben ik toch echt wel gezegend met mijn man
Al heeft hij ook echt wel verbeterpunten.
Wij zijn beide geen praters maar zullen toch moeten anders gaat het mis.

Ook vind ik dat je je misschien wel te veel aanpast. Prima als zij niet leuke dingen wil doen. Maar voel je dan niet verplicht om zelf ook altijd thuis te blijven. Je voelt je gevangen in je relatie maar ook binnen je relatie kun je je vrij vechten

Ik vraag me ook wel af, ben je al eens mee geweest naar een onderzoek of huisarts oid? Anders klinkt het inderdaad een beetje vaag allemaal. Just to be sure....

TS succes!

**Geplaatst**: 22-10-16 08:37

Geplaatst: 22-10-16 08:37

TS, ik denk dat je een goede les hebt geleerd dat je niet alles in het leven kunt plannen. Was je eerder vertrokken, had je inderdaad een tijdje van je ouders moeten lenen, maar was je nu wel vrij geweest.
Nu heb je gewacht tot je zelf alles voor elkaar had, en komt dit onverwacht erbij.

Maar goed, voor nu zou ik eerlijk naar je vriendin zijn. Ik zou het uitmaken, maar er wel bij zeggen dat je haar als vriend(in) wil blijven steunen in haar ziekteproces. Dan is aan haar de keuze of ze daar gebruik van maakt, maar hoeft ze het niet alleen door te maken.

**Geplaatst**: 22-10-16 08:56

Geplaatst: 22-10-16 08:56

Ik snap het wel.... Het verdient geen schoonheidsprijs maar soms moet je zekerheid inbouwen. Met mijn ex heb ik een soortgelijke ervaring gehad. Was niet ziek overigens maar ik wist dat als we HET gesprek hadden gehad ik daar niet kon (en ik wou ook niet meer) blijven.

TS sterkte, ik zou toch eerlijk zijn en gaan.... Hier wrdt niemand gelukkig van

**Geplaatst**: 22-10-16 09:00

Geplaatst: 22-10-16 09:00

verootjoo schreef:
Als je wel van haar houdt, wat is dan het probleem? Waarom wil je weg bij iemand van wie je houdt Het is blijkbaar niet nu ineens weg want je hebt al jaren twijfels.

Ik lees in je post alleen 'ik, ik, ik, ik'. Maar in een relatie gaat het niet meer alleen om jou m.i. Je leeft met en voor elkaar. Zij heeft jou jarenlang gesteund.
Nu wil je ineens gaan uitzoeken of het leven jou nog meer te bieden heeft, ben je bang dat je spijt gaat krijgen. Je wilt 'jezelf' een kans geven... je leeft nu eenmaal niet alleen voor jezelf en zeker niet nu zij jou zo hard nodig heeft

Hoe oud zijn jullie eigenlijk?

Niet mee eens. Totaal niet zelfs.
Je leeft maar 1x, zorg te allen tijde dat je zelf gelukkig bent. Je leeft niet voor een ander. Wel met een ander als je een relatie hebt. Blijven voor een ander maakt niet gelukkig.
Maak vooral jezelf gelukkig, pas dan kan je ook een ander gelukkig maken.

TS wat een moeilijke situatie. Ik zou echt niet weten hoe ik er zelf mee om zou gaan. Veel sterkte.

Edit; nav je laatste post zou ik toch zeggen dat je je eigen leven moet gaan leiden. Jullie wonen samen maar zij wil de relatie niet erkennen? Wat geeft ze als reden daarvoor? En waarom neem jij daar genoegen mee?
De timing is uiterst ongelukkig, maar wees eerlijk en maak je eigen keuzes.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-10-16 09:30

Geplaatst door de TopicStarter : 22-10-16 09:30

Jullie gaan zo snel! Ik kan het niet eens bijhouden.

Storm, ze is echt ziek. Dat weet ik 100% zeker. Ze wilde eerst niet dat ik met haar mee ging, maar toen ze laatst de biopsie wilden doen heeft ze gevraagd of ik in de wachtkamer op haar wilde wachten. Ik had natuurlijk liever gewild dat ik mee naar binnen mocht, maar dat is haar keuze.

Ik begrijp er ook niks van. Misschien is het inderdaad een soort van kop in het zand steken? Wat het ook is, ik kan er maar moeilijk mee omgaan. Het lijkt alsof het haar niks doet, terwijl ik het liefste iedereen wil bellen, zo snel mogelijk afspraken voor haar wil regelen en de dokters duizenden vragen wil stellen, maar dat is mijn plaats niet en ik probeer dat te respecteren, al moet ik bekennen dat ik flink gezeurd heb om ervoor te zorgen dat ze afspraken maakte.

Tieneke, misschien heb je gelijk en zou ze er wel mee instemmen, maar ik denk dat die drempel voor haar erg hoog ligt. Ze houdt sowieso niet van praten en als iemand het vraagt dan 'hebben we verder niks' en ben ik alleen een huisgenoot. Ze heeft het nooit met zoveel woorden gezegd, maar het voelt altijd alsof ze zich voor onze relatie schaamt.

Santos, ik ervaar het zelf ook als benauwend, maar wil wel graag verduidelijken dat ik juist ontzettend veel vrijheid van haar krijg. Ik mag alles doen wat ik wil, wanneer ik het wel en met wie ik dat wil. Niet vreemdgaan natuurlijk, maar dat vind ik binnen een relatie niet meer dan normaal en zou ik zelf ook niet willen. Dat ik niemand meer thuis uitnodig is mijn eigen keuze, het mag wel hoor.

We hebben al vaak dezelfde discussies gehad. Ze weet precies waarom ik soms twijfel en wat ik het liefst zou veranderen, maar we blijven tegen dezelfde punten aan lopen. Wat ik bijv. al zei over het avondeten, daar hebben we een speciaal systeem voor gemaakt omdat ik anders echt elke avond moet kiezen. Nu in principe om de dag, maar ze heeft op haar dagen vaak alsnog een excuus waarom ik zou mogen kiezen, of ze kiest iets omdat ze denkt dat ik daar zin in heb. Dat loopt dan weer op een discussie uit met als resultaat dat a) we allebei verdrietig zijn, en b) het een weekje beter gaat ... en dan verzanden we weer in ons oude patroon.

Nou hebben we wel grotere problemen dan dit voorbeeld hierboven, maar dat is verder voor dit topic niet echt relevant. Mijn vraag was niet, "hoe red in mijn relatie?" of "moet ik het uitmaken of niet?" al snap ik natuurlijk wel dat iedereen juist daarover valt, omdat het toch een beladen onderwerp is en ik niet altijd even duidelijk ben.

Wat ik wel wil: haar door deze moeilijke tijd loodsen in plaats van er nog meer misère aan toe te voegen. Jullie kennen haar niet persoonlijk, maar ik wel, en ik heb mijn redenen om te denken dat dit voor haar de beste oplossing is. Dat wil niet zeggen dat ik er geen moeite mee heb. Het is oneerlijk en zo voelt het ook aan, maar ik wil haar niet net op dit moment alleen laten. Niemand verdiend het om zo'n gevecht alleen te moeten vechten, zeker iemand zo lief en zorgzaam als zij.

**Geplaatst**: 22-10-16 09:40

Re: In een relatie blijven vanwege ziekte partner

Geplaatst: 22-10-16 09:40

TS ik begrijp de lastigheid van je keuzes wel. Zie je een mogelijkheid om het gesprek aan te gaan over het einde van jullie relatie maar wel bij elkaar blijven wonen om haar te steunen? In wezen verandert er eigenlijk niet zoveel daarmee, maar je voelt je misschien minder opgesloten en verplicht omdat je een ander toekomstperspectief hebt voor "na deze periode"?

**Geplaatst**: 22-10-16 09:58

Re: In een relatie blijven vanwege ziekte partner

Geplaatst: 22-10-16 09:58

Je zit in een moeilijke situatie....maar ik zou toch eerst even alle uitslagen van de onderzoeken afwachten voor er stappen worden ondernomen. Stel dat jouw vriendin terminaal blijkt te zijn...zou jij dan willen dat ze in de laatste fase van haar leven een dergelijk verdriet er ook nog bij krijgt?
Komt tijd, komt raad.....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-10-16 11:06

Geplaatst door de TopicStarter : 22-10-16 11:06

Maar wanneer jullie zeggen dat je het liefst eerlijkheid zou hebben, redeneer je dan vanuit je eigen belevenswereld of die van mijn vriendin? Jullie hebben familie en vrienden om op terug te vallen. Dat heeft zij niet. Ik kan me niet eens voorstellen hoe afschuwelijk het moet zijn als je zoiets overkomt en je niet even iemand kan bellen om erover te praten.

Citaat:
Iemand die bij me blijft uit medelijden zou ik echt vreselijk vinden. Vroeg of laat komt dat uit. Dan zou ik me echt belazerd voelen.

Maar waarom zou dat uit komen? De leuke momenten zijn nog steeds heel leuk, het is niet dat ik hier de hele tijd met een zuur gezicht zit en ik heb speciaal een SA aangemaakt, zodat ik hier een anonieme uitlaatklep heb, in plaats van er met vrienden of familie over te praten. Van mij zal ze het nooit te horen krijgen.

Donna, ik voel me niet verplicht om altijd thuis te blijven, maar toen ik een tijdje als experiment meer mijn eigen plan heb getrokken, voelde het alsof we finaal langs elkaar leefden. Er bleef nog maar zo weinig van onze relatie over dat ik toen toch maar weer meer TV ben gaan kijken, zodat we weer wat meer samen deelden.

Goof, ik vind het jammer dat ze onze relatie niet erkent, maar ik lig er niet wakker van en ik vind dat zij dat zelf mag bepalen. Met onbekenden maakt het me niet zoveel uit, dus dan doe ik braaf alsof we huisgenootjes zijn. Als ze mij zou vragen om het ook voor mijn familie en vrienden te verbergen, dan zou het een ander verhaal zijn, maar dat is niet zo. En ik denk sowieso dat de meeste mensen wel kunnen raden hoe de vork in de steel zit haha.

Chubby, dat zou voor mij zou het wel werken, omdat er inderdaad maar weinig verandert, maar ik denk dat dat voor haar heel erg moeilijk zou zijn. Als ze me even niet wil zien kan ze me niet ontlopen. Ook durf ik te wedden dat ze dat niet wil, omdat ze mij niet tot last wil zijn. Helemaal zeker weten doe ik het niet, maar het probleem met de discussie aangaan is dat je niet halverwege kan stoppen als het verkeerd gaat.

woofie, nee, zeker niet! Als ze terminaal zou zijn (wat ik toch heeeel hard hoop van niet) dan blijf ik uiteraard bij haar en krijgt ze van dit alles niks mee.

**Geplaatst**: 22-10-16 11:09

Geplaatst: 22-10-16 11:09

Iedereen is terminaal, zo is het leven want het eindigt altijd.
Hoe lang moet ze hebben voor je bij haar wil blijven? Weken, maanden, jaren?
Wat als ze onverwacht toch super reageert op de behandeling en veel langer heeft dan verwacht?

Ik zou een eerlijk gesprek aangaan over wat er eigenlijk speelt, dat doet even pijn maar klaart de lucht wel en dan kunnen jullie samen een goede beslissing maken.

**Geplaatst**: 22-10-16 11:10

Geplaatst: 22-10-16 11:10

Moeilijk hoor. Allereerst: gevoelens zijn gevoelens. Ze zijn niet goed, niet fout, ze maken je niet tot een slecht persoon - ze zijn gewoon. Dus je mag de ruimte nemen om ze open te bekijken, en dan vallen er waarschijnlijk vanzelf laagjes weg: de schaamte over je gevoelens misschien. En de boosheid op jezelf omdat je gevoelens hebt die je niet zou willen hebben?
Dat geeft al iets ruimte misschien.

Verder: het is heel moeilijk. Het is duidelijk dat de relatie niet gebalanceerd is, en dat er ook niet veel communicatie is. Dat maakt het ontzettend lastig om een nieuwe balans te vinden. Maar er kunnen wellicht wegen zijn waarbij je zelf meer ruimte neemt om jezelf overeind te houden, zonder dat je haar meteen helemaal alleen laat.

Veel sterkte.

**Geplaatst**: 22-10-16 11:13

Geplaatst: 22-10-16 11:13

Los van haar ziekte klinkt het als een ongezonde relatie die misschien al wel veel te lang voortduurt.
Of jij/jullie deze relatie als liefdesrelatie willen voortzetten is aan jullie. Wellicht kan je haar ook steunen als een gewone vriend?