Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Polly schreef:onpaard schreef:Er zijn vast veel mensen die dit niet de beste oplossing vinden maar ik zou bij mijn kind gaan liggen als het moet slapen. Zorgen dat ze zich weer geborgen voelt. Daarna slijt het gevoel dat ze nu heeft wel weer.
Ik heb het zelf gehad en mijn moeder heeft dit ook gedaan, ben ik haar tot de dag van vandaag nog steeds dankbaar voor
_Harry schreef:Heb je al eens een gesprekje met je dochter gehad? Ben je haar al eens met haar op de bank gaan zitten en haar gevraagd hoe ze zich voelt? En heb je haar in dat gesprek ook al verteld dat je snapt dat ze bang is omdat haar ouders nu uit elkaar zijn, het paard er 'zomaar' niet is en dat ook de poes is overreden. Dat je begrijpt dat ze nu bang is om wat haar lief is, kwijt te raken? Dat je haar in dat gesprek verteld hoe dat gaat en dat ze niet bang hoeft te zijn dat jij zomaar weggaat en dat jij niet zomaar dood gaat. Etc. etc.
Ik denk dat als je haar helpt haar gevoel te uiten, ze ook een stuk makkelijker weer kan slapen. En haar bij je nemen om te slapen kan natuurlijk heel goed, maar hoeft dan misschien niet eens.
_Harry schreef:Ik vind het vreemd dat iedereen met therapeuten aan komt zetten en niemand met PRAAT met je kind. Help haar haar gevoelens onder woorden brengen en zeg dat alles wat ze voelt OK is. Ik denk echt dat dat het aller belangrijkste is! Minstens zo belangrijk als het geven van geborgenheid. En natuurlijk laat je ook een lampje aan en mag ze bij je slapen etc etc.
Ik moet erop terugkomen dat je niet kan zeggen dat mama niet zomaar weg is, dat is inderdaad een belofte die je niet waar kan maken en die, in geval van, meer kwaad dan goed doet.
Toverbal schreef:_Harry schreef:Ik vind het vreemd dat iedereen met therapeuten aan komt zetten en niemand met PRAAT met je kind. Help haar haar gevoelens onder woorden brengen en zeg dat alles wat ze voelt OK is. Ik denk echt dat dat het aller belangrijkste is! Minstens zo belangrijk als het geven van geborgenheid. En natuurlijk laat je ook een lampje aan en mag ze bij je slapen etc etc.
Ik moet erop terugkomen dat je niet kan zeggen dat mama niet zomaar weg is, dat is inderdaad een belofte die je niet waar kan maken en die, in geval van, meer kwaad dan goed doet.
Omdat praten met een zesjarige best lastig kan zijn en zij hun gevoelens soms niet goed onder woorden kunnen brengen.
Het is geen schande om een therapeut in te schakelen.
Mijn dochter heeft toen ook SPEL therapie gehad, wegens niet verwerkte gebeurtenissen, waaronder een scheiding. Wij hebben hier allemaal enorm veel aangehad en het heeft haar goed geholpen.
Pastis schreef:En om even terug te komen op het praten. Ik heb dit echt wel al vaker gedaan. We bespreken elke dag tijdens het avondeten de fijne en minder leuke momenten van de dag. Uit dat praten zijn er wel aandachtspunten naar voren gekomen zoals oa bewust aandachtig zijn wanneer ik luister of dingen samen doe met haar. Dus dat basis praten lukt best goed. Het uiten van haar ongerustheid lukt haar wel. Ze kan duidelijk aangeven waar ze zo bang voor is, maar is enkel niet "vatbaar" voor mijn logische/emotionele uitleg daarrond.
Nu echter hout vasthouden. Ik heb ze rond 19u in bad gestopt (met ontzéttend veel schuim en een gezichtsmasker van mij), en ze heeft zo ongelofelijk liggen giechelen en prutsen. Daarna gezellig het boek "de drie dappere paardjes" gelezen. Tien minuutjes geknuffeld in bed en voor ik het goed en wel besefte lag ze te snurken.
Misschien doet die Q'time haar ook wel deugd en moet ik inderdaad nog bewust(er) tijd investeren.