Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
diesel83 schreef:Ik heb vanaf vorig jaar heel veel moeten laten en keuzes moeten maken. Ik ben altijd heel druk geweest(....) 4 jaar geleden verloor ik een kindje en toen is het heel slecht gegaan. Ik kreeg therapie gelijk (ivm mijn verleden). Mijn therapeut viel achterover toen ze hoorde wat ik allemaal deed. Zij zei dat ik zoveel doe dat ik niet kan verwerken en op een gegeven moment overspannen/burnout zou raken.
Citaat:Ze had gelijk. Ik ben echt door een hel gegaan (extreem..was ook niet meer leuk voor mijn omgeving).
Door de therapie (en dan heb ik echt zware therapie omdat ik heel koppig/volhardend ben) zie ik nu in dat wat ik deed veel te veel is geweest.
Citaat:Dit geeft al zoveel rust. Ik zit in het afstudeertraject van mijn studie dus nog eventjes en dan is dit ook klaar (kijk er echt naar uit). Mijn werk is relaxt (en leuk ) ze zijn op de hoogte van mijn verhaal en ik heb een hele fijne teammanager.
diesel83 schreef:@Janneke: mn therapeut heeft het iets genuanceerder gezegd maar het kwam er wel op neer hoe ik het zeg. Mijn koppigheid heeft wel degelijk gezorgd voor de zware therapie. Er speelde meer dan alleen overspannen zijn waar ik niet op bokt over ga uitwijken. En volhardend doelde ik mee dat ik zo koppig ben dat ik vasthoud aan mijn eigen ideeen over dingen terwijl anderen juist zeggen dat ik het anders moet proberen te doen.
_Nancy schreef:Vanmiddag een afspraak met de arbo-verpleegkundige.
Huisarts vond het onzin hoe mijn werkgever reageerde over het feit dat ik niet zo veel ziek mocht zijn, ze zei dat ze in de korte tijd dat ze mij heeft gezien al zoveel dingen heeft gehoord over wat er allemaal gebeurd is, dat het helemaal niet gek is dat het nu allemaal te veel is geworden.
Ze noemde mijn werk ook de grootste factor voor mijn onrust, maar dat zij ook niet degene is die bepaald of ik wel of niet kan werken?
Voor degene met een baan, ik neem aan dat je je ziekte doorbetaald krijgt?
Hoe gaat je werkgever hiermee om?
Ik ben bang dat ze mij straks terug aan het werk willen hebben, maar dat kan ik echt niet.
Ik trek het niet, ik moet eerst aan mijzelf werken en mezelf beter gaan voelen en weer tot rust komen enzo.
Dreamy schreef:Ik meld mij ook even, wilde dit eigenlijk niet hier gaan plaatsen maar wellicht is het toch goed om te doen.
In dat eerste stuk van Frummel herken ik mij momenteel heel erg. Ben gisteren vanuit werk naar huis gestuurd met vandaag verlof ("om ff rust te krijgen"), maar ben bang dat dat niet voldoende gaat zijn. Daarom vanmiddag gelijk maar naar de huisarts geweest, maar die wilt eerst bloedprikken om dingen uit te sluiten. Bij de psychologe kan ik pas 05-02 terecht. Ik wil nu actie, want ik ben bang dat het mij anders mijn baan kost omdat ik nu al zo hoog in mijn emoties zit als ik op werk kom.. dat ik bang ben dat ik ineens kan gaan flippen. Ik heb dat dus ook al aangegeven, maarja.
Ik weet niet wat ik meer kan doen.
Mijn hoofd voelt vol, maar ik voel me tegelijkertijd helemaal leeggezogen Weet ook niet meer wat ik wil en leuk vind. Heb mezelf al een paar keer een schop onder mijn kont gegeven en gedwongen wat leuks te doen, maar kom eerder gefrustreerd van zoiets terug dan dat ik er voldoening uit haal. Dus momenteel heb ik helemaal geen zin meer om uberhaupt iets te proberen. Het is vermoeiend.
Ook sociale contacten heb ik erg verwaarloosd de afgelopen tijd, want ik had er echt geen puf voor. Bovendien had ik geen zin om nep-gezellig te gaan doen, maar ook geen zin om vragen te krijgen. Dus dan maar uit de weg gaan Maar daar voel ik me dan ook weer schuldig over..
Nja, morgenochtend dus bloedprikken..