Geplaatst 
Ik had als kind nooit bang van de tandarts. Ik heb 9 jaar beugels gedragen en moest om de 2 weken langs de tandarts. Daarna netjes elk jaar op controle geweest, hier en daar een gaatje, niks abnormaals. Spuiten/verdoving zijn nooit mijn ding geweest, maar ik kon het altijd wel aan.
Tot 5 jaar geleden. Mensen hebben hier echt nachtmerries over - ik heb het meegemaakt.
Ik had pauze tijdens mijn werk, liep door de keuken en sloeg mijn tanden op elkaar - zo hard blijkbaar dat ik anderhalve tand kwijtraakte. True story. Het zijn de tanden voorbij mijn snijtand. Die eerste hebben ze moeten trekken, daar was enkel de wortel nog van over, die was reddeloos verloren. De tand ernaast stond er nog voor zo'n 10%, die hebben ze kunnen redden, maar als noodoplossing, de bedoeling was max. 6 maanden. We zijn 5 jaar verder en hij staat er nog steeds haha.
Want: 1 dag na het trekken van de wortel, zat ik al in de problemen. Ondertussen zaterdag, en ik was mijn draadjes al kwijt (het gat was uiteraard dichtgenaaid). Ik in volle paniek naar de spoed gebeld - volgens hen was er niets aan de hand, "gewoon goed uitspoelen". En geloof me: ik heb gespoeld. 2 spiegeltjes in mijn mond, alle moeite van de wereld gedaan om eventueel vuil er uit te houden, ...
Twee dagen later, maandag, huilend mijn tandarts gebeld. Ik moest meteen terug komen, de boel was natuurlijk al flink ontstoken. Godallemachtig, wat een pijn heb ik gehad... Ik had 8x verdoving nodig, 4 handen tegelijk in mijn mond, en alles werd opengesneden en opengekrabd tot in mijn hersenen, bij wijze van spreke.
Ik ging echt zo'n beetje dood van de pijn haha.
En sindsdien.. Heb ik de tandarts vermeden. Ja, 5 jaar lang dus..
In april was ik het beu. Mijn tanden zagen er niet meer uit. Ik schaamde me dood. Ik sta al een paar jaar heel funky op foto's, altijd rare gezichten trekken, iets voor mijn mond houden, ... Maar uiteindelijk was ik het dus beu, en ben ik beginnen rondbellen om ergens in een praktijk binnen te geraken (ik ben verhuisd, vandaar).
Afgelopen juli kon ik voor het eerst ergens terecht. Die eerste afspraak was vooral kijken "wat is er nodig", foto's maken ed. Ja, er is best wel veel werk natuurlijk... En begin september mocht ik dan eindelijk aan hét traject starten. Het traject wordt opgedeeld, omdat ik zo'n schijtlaars geworden ben haha.
Ik moet 4x 1 uurtje gaan, omdat ik 1 uurtje wel aankan.
Dat eerste uurtje ging vlot, ik stond op 3 kwartier weer buiten, en ben weer naar binnen gelopen om die tandarts uitvoerig te bedanken. Ik had gevraagd om "vooraan" te beginnen, dat ik voor mijzelf ook het meest zichtbare en ik had zoiets van "dat resultaat zal me de motivatie geven om ondanks de angst toch door te zetten". Ik heb mijn mooie glimlach weer terug!!
Nu moet ik binnen een kleine 2 weken weer gaan, en dan gaat het even druk worden: ik moet 4 weken lang elke dinsdag gaan, waarvan de 2de keer "langer dan een uurtje", de tandarts heeft bewust niets gezegd over hoelang het dan wél zal duren want ik heb gelukkig open kaart mogen spelen over mijn halve paniekaanvallen en extreme angst. De 2de keer gaat ze 1 tand ontzenuwen - I've been there before, dus ik weet dat ik daar best lang in die stoel zal moeten liggen hahaha.
Maar: hoewel ik doodsangsten uitsta, kijk ik wél uit naar het eindresultaat. Dàt is de reden dat ik het allemaal toch wel doe.
Helaas zijn we na dit traject nog niet klaar: ik heb ook een doorverwijzing naar de kliniek om tanden te laten trekken. Sowieso 3 wijsheidstanden, een 4de zit gewoon niet in mijn mond dus daar moeten we niet op wachten.
We hebben onderling beslist om ook een 4de tand te trekken, het "nood-tandje". Ik zit nl. dus nog steeds met een gat in mijn mond, en we hebben gekozen om daar een brug voor te maken. Probleem is dat die brug zal worden aangehecht aan de buur-tanden. Mijn snijtand kan dat makkelijk aan, maar dat nood-tandje vertrouwen we niet.. We weten niet hoe lang dat nog zal houden - het zal uiteindelijk sneuvelen, waardoor de brug zal verzakken, en waarschijnlijk aangepast zal moeten worden om het gat van de nood-tand ook op te vullen. Vandaar denken we dat het waarschijnlijk slimmer is om de nood-tand ook maar ineens te trekken, en de brug te voorzien voor die 2 tanden. De tand naast de nood-tand is degene die ontzenuwd zal/moet worden, die zal de brug dan wél kunnen dragen.
Nu: ik ben nogal nerveus als de tandarts uitlegt wat we allemaal gaan doen, ik krijg daar ter plaatse echt een black-out haha.
Ik moet nog eens vragen hoe lang ik met "dat gat" van 2 tanden zal moeten rondlopen vooraleer die brug geplaatst kan worden. Als ik in mijn omgeving pols, gaat dat gelukkig heel snel, ik hoop dat dat zo is want ik heb nu echt lang genoeg met dat lelijke gat rondgelopen. Over het kostenplaatje probeer ik nog niet te veel na te denken...
Je wilt niet weten hoeveel foto's ik al bewerkt heb. Hoe vaak ik de helft van mijn hoofd er gewoon af snij.
Hoe ongemakkelijk ik me voel.
Dus: ik zet heus wel door.
En gelukkig heb ik een super lieve tandarts, ik mag van haar alles doen wat ik kan bedenken om relaxed te blijven daar in die stoel. Voorlopig hou ik het op een oortje insteken met een audioboek op de achtergrond
Hebben jullie nog andere tips, tricks?
Ik flip wanneer de spuit in mijn richting komt, mààr ik blijf (met mijn hoofd, in ieder geval) wel muisstil liggen. Ze verdoofd ook heel lief hoor: eerst 2x, dan even laten inwerken, en dan nog eens in 2x, maar daar voel ik tegen dan al zo goed als niets meer van.
Ik flip ook op "het geluid" van al dat geboor en wat het dan ook allemaal is, dat weerklinkt zo luid in je hoofd haha. Ik kan mijn hoofd wel stil houden hoor, maar mijn handen, voeten, tenen, ... verkrampen allemaal héél erg haha.
En ja - ik flip bij het idee van tanden te moeten laten trekken. Het zal deze keer in de kliniek gebeuren, onder volledige verdoving, maar ik sta doodsangsten uit bij het idee aan "de pijn achteraf". Na dat uurtje vorige keer voelde ik, nadat de verdoving was uitgewerkt, mijn kaakspieren al wel - wat gaat dat zijn als ik volledig in slaap gebracht wordt en ze achteraan in mijn mond moeten lopen snijden? Want ja, die wijsheidstanden zijn natuurlijk helemaal afgebroken, ik heb ze al 15 jaar staan
En als ik volledig KO ben, vermoed ik dat ze wel gaan lopen wrikken en wringen, ik heb plaats genoeg voor wijsheidstanden maar krijg mijn mond niet echt ver open En aub: stel me gerust. Dat ik niet super lang met een gat van 2 tanden groot zal moeten rondlopen. Ik schaam me echt dood.
Maar hey, voor het eerst in jaren, een foto die volledig onbewerkt is:
Nog wel gedeeltelijk verdoofd hier, en volgens mij zie je de uitputting van de uitgestane doodsangsten, maar ik ben ZO trots op wat er al gedaan is, op hoe dat er nu uitziet... Een betere motivatie bestaat er volgens mij niet. Ik sla ook helemaal naar de obsessieve kant door nu haha, ik ren vol enthousiasme 's ochtends en 's avonds naar de badkamer om uitgebreid mijn tanden te poetsen, en overweeg serieus zo'n reis-setje mee te slepen in mijn handtas om ten allen tijde te kunnen poetsen
Ik ben al jaren anti-tandenstoker, dat durf ik dus gewoon niet, maar als je dan ergens uit eten gaat zit ik wel met het gevoel van "zit er iets tussen mijn tanden?" en dat wil ik dus niet haha. Als kind liep ik ook altijd met tandenborstel en tandpasta rond om mijn beugels schoon te schrobben na de lunch op school Dus: wie van jullie sluit zich aan bij het "ik-ben-bang-van-de-tandarts-groep"?
Hoe gaan jullie tandartsen daar mee om? Hoe gaan jullie daar zelf mee om?
Wie heeft er tanden laten trekken en dat gat opgevuld met een brug? Hoe lang moest je wachten op die brug? Hoe tevreden zijn jullie, hebben jullie er last van?
Nouja het voelt alsof ze een beetje duwen, druk zonder enige pijn. En naderhand loop je ook niet met zo'n verdoofd mondgevoel rond gelukkig.
