Heel erg bedankt voor alle lieve en meelevende reacties, dat deed me echt even goed . De beide mannen gaan gelukkig echt goed samen. Ze beginnen een beetje hun eigen ritme te vinden. Samen spelen, samen eten, samen slapen.
Alle berichten zijn enorm gewaardeerd, ik reageer even op een aantal specifieke.
pmarena schreef:Oh wat ontzettend balen zeg!! Wat een gemis van die gekke freule...
Super zonde, want uiteindelijk is zij toch het paard waarvoor je dit hele spulletje gekocht hebt.....
Heel veel sterkte met het gemis....
Voor mij komt het eigenlijk wel als een verrassing, heb ik niet goed opgelet of heb je er nooit zoveel over gezegd....?
Ja dat is echt heel raar. En ook naar. Bijna alles hier is met Vi in het achterhoofd opgezet...
En ik snap dat het als een verrassing komt hoor. Het is ook opeens allemaal heel absurd snel gegaan. De eerste signalen waren er altijd al wel, maar heel summier. Ik heb hier volgens mij al wel eens genoemd dat ze echt een deken nodig had bij regen omdat ze snel harde spieren kreeg. Dat was bijvoorbeeld 1 van de dingen. Ik ben toentertijd met haar naar de kliniek geweest omdat ze wel heel heftig was met inrijden en ik zeker wilde weten dat er geen onderliggende problemen waren. Achteraf bezien zijn er over de jaren eigenlijk langzaam steeds wat meer signalen bij gekomen. Subtiel genoeg dat je niet gelijk alle alarmbellen gaan rinkelen, maar wel genoeg dat dat onderbuik gevoel nooit meer weg is gegaan.
Tantejeanne schreef:Veel sterkte wat verdrietig! Mag ik vragen wat haar symptomen waren? Wij hebben ook wat vermoedens bij ons paard
Nu specifiek dat haar ogen echt niet goed stonden (painface), spieren (weer) heel hard (deze keer echter zonder dat er regen overheen was gegaan). Haar hele lichaamshouding klopte niet (rug weggedrukt, rare stand over de benen). Binnen 24 uur kwam daar nog bij dat ik haar eigenlijk gewoon helemaal niet meer mocht aanraken. Het is lastig om precies via tekst over te brengen, maar een goede vriendin heeft haar nog gezien en die schok zich ook rot.
superpony schreef:Ach, wat vreselijk. Ik begrijp je overwegingen en beslissing heel goed.
Fijn dat de mannen goed afscheid hebben kunnen nemen. Ik heb ze ook een hele dag de tijd gegeven, maar merk het eigenlijk soms nog wel bij de anderen. Hartverscheurend soms.
Sterkte samen.
Ja het is ook voor hun natuurlijk gewoon wel echt heftig. Zeker Dailey kwam hier natuurlijk nog vrij jong en is echt min of meer samen met Vi (een stuk meer) volwassen geworden. Hoewel het voor mij wat naar was dat ze een dag langer heeft gelegen (ze werd dag voor hemelvaart ingeslapen en daardoor pas vrijdag opgehaald), is het voor hem denk ik wel goed geweest dat hij echt volledig op zijn tijd afscheid heeft kunnen nemen. En de geur zal tegen die tijd ook wel veranderd zijn voor hem waardoor de lijn meer definitief doorging.
ikke schreef:Nu klinkt dat misschien raar, maar toch: hulde Marlies! Hulde voor het lef om te kiezen voor wat het beste lijkt te zijn voor je paard.
Blijft er voor jou een leegte achter en voor ons rest er niet zoveel meer dan te zeggen: sterkte.
Bij deze dus: Sterkte, een dikke knuffel en neem vooral je tijd
Dankjewel, dat waardeer ik echt. Ik vind het met alles altijd heel erg belangrijk dat het welzijn van mijn dieren voorgaat. En in dit geval was die keus echt heel erg pijnlijk, maar sta er wel volledig achter. Merk wel dat doordat je met je hoofd de beslissingen maakt die op dat moment nodig zijn, de gevoelens en emoties er daarna achteraan komen hobbelen. Maar het hier delen en alle lieve reacties die er op zijn gekomen hebben me wel echt goed gedaan. Maakt het niet minder verdrietig, maar het eerste rauwe randje is er even af.