Bokt.nl

**Geplaatst**: 15-12-22 22:29

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst: 15-12-22 22:29

Ik ben benieuwd waar dit op uitdraait.

**Geplaatst**: 15-12-22 22:37

Geplaatst: 15-12-22 22:37

Ik volg ook! Het leest fijn weg tot nu toe.

**Geplaatst**: 15-12-22 22:40

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst: 15-12-22 22:40

Ik had even over vorige week heen gelezen, misschien dik gedrukt of een jaartal erbij ofzo?

Ik ben echt een snel boeken lezer, dit test wel mijn geduld :')

**Geplaatst**: 15-12-22 22:46

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst: 15-12-22 22:46

Je schrijft erg leuk. Ik ben heel benieuwd hoe het verder gaat

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-12-22 15:38

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst door de TopicStarter : 21-12-22 15:38

Mei 2018

Mijn eerste klus in Boodaville was het leegmaken van de poepemmers. In een treintje stonden we de zware emmers aan elkaar over te geven tot de plek waar een grote hoop gevormd zou worden. Sommige vrijwilligers klaagden openlijk, vooral Roy was niet te spreken over de gang van zaken. “Dit is geen permacultuur, waarom doen we dit? Hoezo adverteert Boodaville zich als een permacultuurproject als we emmers met poep die kant op sjouwen?” Hij wees de heuvel op. Maja antwoordde rustig. “Het ontwerp is nog niet zover dat we weten waar de we compost nodig gaan hebben. Anna wil geen grote bult mensenpoep in de buurt van de gemeenschappelijke ruimtes. Daarom hebben we voor die plek wat hoger op de berg gekozen.” Maar Roy leek niet te luisteren en raasde door. “Jullie weten helemaal niet waar je mee bezig bent!” Tot mijn afgrijzen vielen andere vrijwilligers hem bij. Ik had met Maja te doen. Ze deed haar best het gesprek open te houden en uitleg te geven en ik voelde een grote neiging om het voor haar op te nemen. Ik wist alleen niet wat ik moest zeggen, of hoe, dus ik hield mijn mond en stond daar ongemakkelijk aan een koordje van mijn tshirt te pulken.

De klussen die daarop volgden waren van tamelijk praktische aard, zoals het verplaatsen van 600 liter water, het zagen van stokken om een hekwerk te fabriceren en het maaien van gras. Al snel kreeg ik door dat mijn jaren werken op boerderijen mij een enorme voorsprong gegeven hadden. Het werk was simpel, maar ik vond het enorm leuk. Ik was snel, efficient en innovatief. Het gaf mijn zelfvertrouwen een enorme boost en dat kon ik goed gebruiken.

Een groot stresspunt was het eten. Of om precies te zijn, het koken van dat eten. Elke ochtend tijdens de ochtendcirkel vroeg Maja “wie heeft er vandaag zin om te koken?”. Ik durfde niet. Voor 5 mensen koken! Stel je voor! Oef, nee, ik kreeg al kriebels bij het idee. Ik deelde mijn zorgen met Maja. “Zullen we samen koken? Ik zal je helpen,” opperde ze. En zo geschiedde. Samen met Maja stond ik in de keuken en keek twijfelend in de groente koelkast.

Deze koelkast was ooit een normale koelkast geweest, maar lag nu op zijn zij en ingegraven in een heuvel. Zoals we onszelf als kinderen op het strand ingraafden, dacht ik. De deksel was gemaakt van stro. “Doordat de ruimte zo goed geisoleerd is blijft de temperatuur stabiel en de groenten langer goed. Zonder dat er electriciteit voor gebruikt hoeft te worden. Als we drinkwater halen bij de bron zetten we die gevulde jerrycans met water hierin. Het bronwater stroomt uit de berg met een temperatuur van 11 graden. Koelelementen van de natuur!” Vertelde Maja.

“Wil je me helpen kiezen? Een menu te maken?” smeekte ik haar. “Nee, jij bent de kok. Ik ben hier om jou te helpen, jij hebt de leiding vandaag.” Maja klonk als een strenge juf. “Oke dan... hmm... wat denk je van aubergine?” Terwijl we aan het snijden waren kreeg ik ineens een geweldige ingeving. Ongeveer 10 jaar geleden, toen ik op vakantie was in Spanje, heb ik een keer gefrituurde aubergine gegeten en dat vond ik toen ontzettend lekker. “Laten we dat maken!” Met een mengeling van zenuwen en enthousiasme ging ik aan de slag. Maja glimlachte. Mijn eerste maaltijd werd een groot succes.

Wat betreft Roy had ik de hoop dat, wanneer we samen in hetzelfde project zouden zijn, dat we weer als vanouds met elkaar om zouden gaan. Ik zou hem al zijn zwijgen probleemloos vergeven, wist ik. Niks bleek minder waar. Nouja, dat vergeven ben ik niet eens aan toe gekomen. Ofwel negeerde hij me, ofwel deed hij akelig, passief agressief of zelfs direct verbaal agressief. Vooral tegen Maja, Anna, of Boodaville in het algemeen. Hij leek wel een compleet ander persoon dan de man die ik een paar maanden daarvoor ontmoet had. Ik was dan ook opgelucht toen hij zijn vertrek aankondigde. Maar hij zou nog niet direct gaan, na het Boodaville festival pas.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-01-23 13:42

Geplaatst door de TopicStarter : 10-01-23 13:42

Mei 2018
Het Boodaville festival is eigenlijk Anna's uit de hand gelopen verjaardagsfeestje. Waar ze in de beginjaren van Boodaville een aantal vrienden uitnodigde voor een barbeque op haar finca. Wilde verhalen gaan rond over voorgaande edities, over slangen en onweersbuien. Bijvoorbeeld dat jaar met die enorme hagelstorm. Na de bui hebben ze de hagelstenen van een als afdakje gespannen plastic zeil geschudt, in de vriezer gestopt en die avond geserveerd als ijsblokjes bij de bar.

De middag dat het festival startte vroeg Maja of ik mee wilde naar Calaceite om een generator op te halen. We reden het zandpad af waar we voortdurend met tegenliggers te maken kregen. Passeren is op de meeste gedeelten niet mogelijk dus moest een van beiden achteruit over heuvels, hobbels en kuilen. Het was een hele tour om op de geasfalteerde weg te komen. Daar ging de weg steil omhoog naar die bijzondere piek die ik alleen maar in de verte had gezien. Calaceite. Het was mijn eerste keer en alles was reusachtig en indrukwekkend. Vanaf Calaceite konden we opnieuw de bergen van Els Ports zien liggen, maar deze keer niet echt. Verstopt in dreigende donkere wolken had het geheel een mysterieuze, dreigende sfeer. Ik kon niet stoppen met kijken tot Maja de auto stillzette en opgelucht zei “Ja, ik herken het! Dit huis moeten we hebben. De generator zou in de schuur staan en de poort is open, zei Anna. Ze weten dat we komen maar ze zijn zelf niet thuis. Laten we gaan kijken.”

De poort zat op slot en toen we terug liepen naar de auto realiseerden we ons iets anders. “We hebben de auto niet met zijn neus naar beneden geparkeerd.” “Ohjee, en dit is nog een steile straat ook. Ik hoop maar dat hij gewoon start.” Kijk, dat was de reden dat Maja mij had gevraagd mee te gaan. De oeroude peugeot startte niet altijd. Soms heeft hij een duwtje nodig en dat gaat een beetje lastig als je in je eentje bent.

Ik durfde niet eens te hopen dat de auto gewoon zou starten, en natuurlijk deed hij dat ook niet. “Wat nu? Kunnen we hem achteruit de heuvel af laten rollen en proberen te starten?” “Ik weet niet of ik dat durf hoor.” “Ik in ieder geval niet. Het is waanzinnig steil hier en daar onderaan wacht de doorgaande weg op je.” “Kunnen we de auto proberen om te draaien?” Opperde ik. “Misschien lukt dat wel.” Maja zat al achter het stuur en haalde de handrem eraf. Behoedzaam liet ze de auto in een bochtje achteruit rollen. Daarna duwde ik de auto met gemak tot hij bijna gekeerd was. Bijna. Er ontbrak nog een bochtje. Bergopwaarts wel te verstaan. Dat lukte me niet. Ik schommelde de auto om momentum te creeren, maar het was niet genoeg. “Maja, ik heb je hulp nodig.” Maja stapte uit en samen schommelden we de auto tot we genoeg momentum hadden en de auto begon te rollen. Dat ging veel soepeler dan verwacht en de auto schoot de heuvel af. “Rennen, Maja, rennen!!!” Met een sprintje haalde ze de auto in, sprong achter het stuur en trapte op de rem. Ik stapte ook in en we grijnsden naar elkaar voor we met lege handen terug naar Boodaville reden.

Het weekend vloog voorbij. Meer dan 100 mensen, muziek, workshops, spelletjes, een heleboel hippies, de politie op bezoek... Ik had opgezien tegen drukte en lawaai maar eigenlijk was het heel gezellig.
Natuurlijk was ik als vrijwilliger ook aan het werk. Mijn taak was het schoonhouden van de toiletten. Twee keer per dag een kort rondje om alles te checken. No big deal. Ware het niet dat ik zaterdagavond niet karaktiristiek twee biertjes gedronken had. Ik drink nooit. Oef, wat kwam dat hard aan. Zondagochtend waggelde ik mijn rondje langs de toiletten. Bij het dames plastoilet wachtte me een onaangename verrassing. Een drol op de pallet! Ik kon er niet eens naar kijken, dus ik heb zonder pardon het toilet afgesloten door er een touwtje voor te hangen en een andere pallet, die al klaar lag, omgedoopt tot het dames plastoilet. Die drol, daar deal ik later wel mee.

**Geplaatst**: 10-01-23 14:05

Re: [VER] Hoe off grid gaan er echt uit ziet

Geplaatst: 10-01-23 14:05

Wat is het weer spannend! Bedankt voor je update