Geplaatst Het is nu bijna 2 weken geleden dat mijn lieve paardje is gestorven.. De helft van het paasweekend was mn vriend bij mij en zaterdagavond zijn we naar hem thuis gegaan. Ik zou maandag weer terugkomen dus zou maar 1 dag niet bij mn paardje zijn (Sandy). (Ze staat op n prvéstalling en wordt dus verzorgd). Toen ik zaterdag bij dr was was dr nog helemaal niks met dr aan de hand. Stond gewoon vrolijk en kerngezond in dr stal.
Bij mn vriend was het heerlijk, tot n vriendin uit mn straat me maandagochtend rond 11:10 belde dat Sandy erge koliek had. Ik moest snel die en die even bellen. K was helemaal in shock en toen ik de 2e persoon had gebeld kon k alleen nog maar huilen.. T was écht héél ernstig en ik moest Huub; de staleigenaar maar even bellen. Van hem kreeg ik te horen dat ik binnen 2 uur daar moest zijn anders was ze dood. Zoiets WIL je niet horen.. echt niet..
Mn vriend woont in Belgie, halfuur van Maastricht vandaan, en ik ook n halfuur van Maastricht, maar dan de andere kant op. Met perfecte aansluiting van bussen (wat nooit zo is) zou k dus n uur in de bus moeten zitten. Om t helemaal compleet te maken reed er natuurlijk pas om half 1 n bus vanuit mn vriend en naar mij toe pas om 14:17. Dat kón dus niet, dan waren die 2 uur al om. De ouders van mn vriend waren ook niet thuis, dus belde hij kennissen die ons naar Maastricht brachten. Om 12 uur in Maastricht, 12:17 de bus naar mij.. Mn vriend bleef de hele dag bij me.
Toen de bus stopte (gelukkig 30 sec lopen van de manege) rende k meteen naar Sandy toe.. Daar trof ik haar liggend en bezweet aan in dr stal.. helemaal vies.. zo totáál anders dan k dr had achter gelaten.. K deed de stal open en hurkte naast dr neer. Ze leek zó blij te zijn me te zien.. ze hinnikte en stond zelfs op.. t was slecht.. heel erg slecht.. Mijn ouders waren een paar daagjes weg en ik kon ze niet bereiken.. De DA was al 2x gekomen en zei dat dr 2 opties waren: 1. Laten inslapen of 2. Naar de kliniek. Ik vond het zo vreselijk moeilijk.. wist niet wat mn ouders goed en niet goed vonden.. Om 2 uur had k de knoop doorgehakt en besloot ik naar de kliniek te gaan. Huub reed met de trailer en mn vriend en ik gingen mee. Toen we in Luik aankwamen werd Sandy me naar mijn gevoel helemaal afgenomen.. er werden allerlei dingen met dr gedaan.. slangetjes in dr, water in- en uitgepopmt.. K heb niet de hele tijd kunnen kijken.. t deed me zón pijn.. hoe ze daar stond.. t was mijn paardje gewoon niet meer.. K heb ongelofelijk veel moeten huilen de hele dag en was echt nergens geweest zonder de steun van mn vriend.
Ik moest gaan beslissen voor n operatie of niet. Maar dat kon k niet, k ben pas 17 en moest t gewoon eerst met mn ouders bespreken. We waren rond 3 uur bij de kliniek aangekomen en pas rond 6 uur kregen we mn ouders te pakken. Ze kwamen zo snel als ze konden en gaven toestemming voor de operatie. De deskundigen dachten dat t nog wel n beetje meeviel en opereren niet acuut was. Maar mocht t acuut worden, dan hadden ze tenminste de toestemming om te opereren (want binnen n aantal uur zouden ze toch moeten gaan opereren).
Ze gaven Sandy ipv de gewoonlijke fifty-fifty kans, 60% dat ze t zou gaan redden omdat ze pas 6 was en voor de rest heel gezond.
Om 8 uur zijn we naar huis gegaan.. we konden niks meer voor dr doen en het zou niet meer lang duren voordat de operatie plaats zou gaan vinden. Ik knuffelde dr nog.. sprak haar toe.. kustte dr op dr neus en beloofde dr dat alles goed zou komen en k dr snel weer zou zien..
Niets bleek minder waar dan dat.. Ik zei nog tegen mn vriend dat t echt AFSCHUWELIJK voelde.. de gedachte dat dit misschien de laatste keer was dat k dr zou zien.. Maar ik dacht écht dat t goedkwam en zette die gedachte n beetje van me af. Mn vriend werd door zn ouders afgehaald en toen ik thuiskwam zat ik helemaal in n waas.. Om 11 uur ging de telefoon.. ik kreeg n brok in mn keel... voelde gewoon dat t mis was.. Ik rende de trap af en zag het al aan de gezichten van mn ouders.. ze fluisterden dat er werd gevraagd om toestemming voor te laten inslapen... Ik schreeuwde.. kon alleen maar huilen en roepen ''Ik wil naar Sandy!!! Ik wil bij Sandy zijn..!!!!!!'' Het was gewoon afschuwelijk..
Wat bleek.. haar darmen haddne te lang in n knoop gezeten en 2/3 was afgestorven.. de knoop zat ergens in de buik, net op n punt waar de dokters niet bij konden komen bij alle onderzoeken.. ze dachten dus dat t niet acuut was.. terwijl het dat JUIST wel was..
We hebben natuurlijk toestemming gegeven.. konden dr niet laten lijden.. de dokter zei dat ze dr wel uit dr zware narcose konden halen, maar dat ze dan AFSCHUWELIJK veel pijn zou hebben en na 5 dagen alsnog zou sterven....
Ik heb de hele nacht gehuild.. ook de dagen daarna.. het was gewoon afschuwelijk..
Nu, na bijna 2 weken ben ik vandaag naar dr stal gegaan.. t was zo moeilijk.. gelukkig was dr niemand.. K heb n halfuurtje in dr stal gezeten.. waar tot mijn grote ''woede'' alweer stro en hooi in lag voor n nieuw paard.. en dat terwijl wij nog voor de hele maand mei hebben betaald.. (wordt dus ook nog met Huub besproken)
En nu voel k me dus gewoon heel leeg en alleen.. zeker omdat mn vriend gisteren voor n weekje met zn familie naar Israel is vertrokken en ik m dus echt súper erg mis..
K had nog zoveel plannen met Sandy.. héérlijke buitenritten maken.. K zou dr zó óntzéttend graag nog ns knuffelen..
T is nu in 1 klap voorbij.. in 1 klap ben k dr kwijt..
Dit is gewoon de grootste nachtmerrie van elke paardeneigenaar.. Dit wens je gewoon NIEMAND toe.. echt niemand.
Iemand wat troostende en moedgevende woorden..?
ik zit hier gewoon met tranen in de ogen en met kippevel 
en idd. rouwen mag, praat erover met iedereen die het wil horen. dit heeft waarschijnlijk ook al een stukje geholpen.
Een lege box zien is vaak nog verdrietiger dan het nu al is.