Geplaatst De zon kwam op
De vogels floten
De bloemen bloeiden
En toen werd het stil.....
De vogels floten
De bloemen bloeiden
En toen werd het stil.....
Misterion R (v. Hierarch) ~31 mei 1994 - mei 2016~
Poeh, wat valt me dit zwaar. Mijn beste vriend, mijn stoere man, meer dan tien jaar lang, is niet meer. Misto.. Een paard uit een miljoen. Als jonge slungel van net drie jaar kwam hij op mijn pad. Ik zocht een dressuurpaard, een opvolger voor de merrie waarmee ik op dat moment in het Z reed en die door een blessure met pensioen moest. Nou dat was Misto! Ik die dacht dat ik wel een aardig rondje kon rijden, wat heb ik vaak in het stof gehapt in de eerste jaren dat hij bij ons was!
Misto was het paard dat nog door geen drie sterke buurmannen in bedwang kon worden gehouden wanneer hij van zijn stal naar de wei mocht. Hij moest en zou zelf en los daar naartoe lopen. Uiteindelijk hebben we de moed maar opgegeven en bleek het de perfecte oplossing dat meneer zelf naar zijn wei liep als de staldeur openging
De jonge slungel groeide uit tot een prachtig sterk paard. De liefste gekke clown op stal, altijd dol op aandacht en een knuffel, maar een onzekere jongen op vreemd terrein. Dat heeft ons heel wat gekke capriolen opgeleverd!
We reden viertal en moesten op concours aan de hand de ring verlaten. Natuurlijk trok Misto zich los en baande zichzelf een weg de ring uit, zo het park in, waarbij hij ook nog dwars door andere dressuurringen heen moest rennen om ieders proef te verstoren. Met een man of 20 lukte het uiteindelijk om hem weer te vangen. Uiteindelijk toch nog 8ste geworden op de NK in Ermelo met ons viertal
.Onze wedstrijden waren nooit saai. We reden de sterren van de hemel OF het was een grote chaos. Menig westernpaard kon een puntje zuigen aan de U-turns en slidings die Misto maken kon als er een bakkabouter of paraplu in de buurt was. Maar als hij liep, dan ging hij als een trein. Iets daar tussenin bestond er voor ons niet. Zo moesten we eens een kür op muziek rijden in het Z2. De boxen bleken precies op zijn oorhoogte te hangen en mijn lieve jongen was nogal overdonderd. Mijn hoedje danste op en neer in het ritme van zijn machtige showdraf, zo erg, dat ik uiteindelijk niks meer kon zien omdat hij voor mijn ogen zat en het was natuurlijk niet de bedoeling om in passage de bak rond te gaan in plaats van draf. De complimenten stroomden binnen na onze kür: "Wat kan jouw paard geweldig sjouwen, maar wat zonde van je kür!"
Talent, dat had hij. En vooral zijn draf was geweldig. Zo geweldig, dat het mij jarenlang bloed, zweet en tranen heeft gekost om hem uit te kunnen zitten. Wat een moeite had ik ermee. Wiebelbenen en zitlessen tot ik erbij neerviel. Maar het lukte en we gingen vooruit, steeds verder! De droom van Z2 rijden veranderde langzaam in een droom om verder te komen. We trainden hard en deden ons best. De wissels en de pirouettes kwamen er goed in, de piaffe lukte zelfs al. Onze eerste winstpunt in het ZZ-L was een feit rond 2004. Destijds hoorde dat nog bij het ZZGP in plaats van KNHS. De dromen leken plannen te worden.
Totdat ik zwanger werd van mijn dochter. Ik had al heel snel bandenpijn en kon daardoor niet meer rijden. Misto was een paard die aan het werk moest zijn, wou zijn, die in de ring hoorde en zich daar thuisvoelde. Daarom eindigde ons verhaal in 2007, toen mijn ouders besloten dat het voor hem beter zou zijn als hij verkocht zou worden aan iemand die met hem aan de slag zou gaan. Ik kende niemand die hem had kunnen rijden tijdens mijn zwangerschap zodat we hem hadden kunnen houden en dus begreep ik dat ze gelijk hadden.
Kort daarop kwamen er kijkers en het ging zo snel. Voordat ik het wist, was hij verkocht. Ondanks dat het beter was, deed het zoveel pijn. Mijn beste vriend, dit was mijn once in a lifetime horse. Zoveel samen meegemaakt en zoveel van hem geleerd. Ik wist dat ik nooit, maar dan ook nooit meer zo'n paard zou krijgen. Dat mijn dromen ophielden bij deze verkoop. Maar het was niet anders en hij zou een goed huis krijgen waarbij hij kon doen wat hij zelf zo graag deed. De show stelen en zich tonen.
Helaas bleek na een jaar dat de kopers bang van hem waren geworden en dat Misto toen was verkocht aan een manege. Ook daar bleek men niks met hem te kunnen (logisch, Misto was een temperamentvol paard waar je niet zo op weg kunt rijden) en Misto zou maandenlang in een stal hebben gestaan zonder eruit te komen omdat niemand erop durfde te rijden. Ik was op dat moment alle contacten kwijt en wist ondanks zoeken niet waar hij was gebleven.
Uiteindelijk kreeg ik een telefoontje van een man, die wist dat het mijn paard was geweest. Hij had hem gekocht van die manege omdat hij wist dat het een getalenteerd paard was. Wat was ik blij om te horen waar hij was, maar wat was ik verdrietig om te horen dat het niet goed met hem ging. Ik mocht komen kijken bij hem, maar ik moest niet schrikken, want hij zag er niet goed uit. Dat was nog een understatement, want mijn oude jongen stond daar, broodmager, met drukplekken op zijn rug en opgezette pezen. Maar wat was hij lief en ik zou zweren dat hij me na al die tijd nog herkende. Ik kon met een gerust hart naar huis. Nu zou het goedkomen. Hij had een goed huis en een hele fijne baas. Hij heeft toen een aantal hele fijne jaren gehad en mocht zelfs weer shinen in de ring. Op zijn 19de liep hij nogmaals ZZ-L. Wat was ik trots als ik zijn naam (die inmiddels wel veranderd was) weer op startlijsten tegenkwam. Ik wist dat hij genoot daarvan.
Helaas moest Misto twee jaar geleden nogmaals verkocht worden. De man van wie hij was moest inkrimpen en Misto was de jongste niet meer, dus ik begreep het wel. Ik kreeg hem toen zelfs aangeboden maar op dat moment had ik net zelf een paard erbij en ik kon het er niet bij dragen. Wel ben ik op de hoogte gehouden van waar hij naartoe ging en heb ik hem daar ook bezocht. Het was een nette plek en de mensen waren goed voor hem. Ook daarmee had ik vrede. Misto mocht op dit adres oud worden en zou nooit meer hoeven verhuizen. Hij werd op zijn leeftijd nog eens van naam veranderd en kreeg de verdiende titel "de Professor". Ik werd uitgenodigd om nog eens een rondje op hem te rijden. Dat durfde ik op dat moment niet, omdat ik erg veel lichamelijke klachten had en ik zeker wist dat ik hem toen niet kon rijden, dus ik heb bedankt. Wel spraken we af dat we contact zouden houden via facebook, zodat ik af en toe kon zien hoe het met hem ging. Er kwamen alleen nooit foto's van hem op facebook.
Deze week ben ik geopereerd aan een hernia, die waarschijnlijk al jaren veel klachten heeft veroorzaakt zonder dat ik het wist. Ik voel me zoveel beter na deze ingreep dat ik de moed had om het nog één keer te gaan doen. Eén keer op mijn oude grote reus, dat zou toch geweldig zijn na al die jaren! Vandaag de stoute schoenen aangetrokken en een bericht verstuurd. "Hoe gaat het met Misto? Jullie hebben hem toch nog wel?"
Kort daarop kwam het antwoord.. "Hij is een jaar geleden al ingeslapen."
En dan.. staat alles even stil. Natuurlijk weet je dat hij ouder was. Natuurlijk begrijp je dat je er niks meer over te zeggen hebt als een paard is verkocht. Maar toch, hoeveel moeite zou het zijn geweest om even een bericht te sturen toen het niet goed met hem ging. Wat had ik graag afscheid van hem willen nemen. Dat doet zeer. Hij mag er dan al een jaar niet meer zijn, voor mij is hij vandaag overleden.
Wees vrij nu mijn grote vriend, na alles wat er is gebeurd. Hoe vaak ik me niet schuldig heb gevoeld dat je weg bent gegaan. Ik kan het niet terugdraaien. Jij houdt in mijn hart een hele speciale plaats en ik zal je nooit vergeten.
. Ik wens je veel sterkte.
maar ondanks dat, heel veel sterkte met het verlies van je grote vriend!
