Geplaatst [ITP] Fjord Urinka, nog eventjes samen genieten....
Ik schreef toen 'medicatie mee voor 3 weken, die is nu op, en nu is het eigenlijk afwachten'.
Op 24 mei kreeg ze de laatste pijnstillers/ ontstekingsremmers. Ik had verwacht dat ze hard achteruit zou gaan, maar dat viel eigenlijk mee. Het bleef best stabiel, en ik had een gelukkig paard in de wei, helemaal blij dat ze weer dag en nacht buiten mocht, lekker genieten van de grasjes en af en toe een stukje met de baas wandelen.
In mei zouden we naar Kroatië, door het dierenartsbezoek hebben we deze vakantie geannuleerd. Toen er plots een vrije week was, toch besloten om een weekje vakantie te boeken, van 1 tot 8 juni.
Overigens in goed overleg met de mensen waar Urinka stond (of het verantwoord was dat ik weg ging, etc), het leek stabiel, dus toch geboekt.
Op donderdag op bestemming aangekomen, op zaterdag een berichtje dat Urink ineens heel hard achteruit ging, dat er eigenlijk geen keuze meer was. Wat baalde ik dat ik toch weg was gegaan, niet bij haar kon zijn, etc. Eeuwig spijt. Wel is ze op maandag 5 juni nog 18 geworden, wat was ik blij dat ze dat haalde! Vanaf vakantie alles geregeld voor de eerste dag dat het kon bij de slager, vrijdag 9 juni om 08.00u.
Donderdag eind van de middag geland op Schiphol, met vertraging, en direct door naar stal. Vanaf een afstandje in de wei zag ik het al, ze kon er haast niet meer op lopen, andere paarden wegjagen ging moeizaam..... Wat deed het pijn om te zien. Enorm geknuffeld en gekroeld, gehuild, enzovoort. Ik wist dat ik naar huis moest, maar elke stap verder van haar vandaan deed pijn, ik wilde bij haar blijven.
Vrijdagochtend waren we al vroeg op stal, ik wist niet hoe snel ze de wei uit kon lopen en op de trailer kon. Dat ging redelijk, iets beter dan ik hoopte. Ik heb haar nog verwend met snoepjes, broodjes, appels en wortels. Eenmaal bij de slager was ze relatief rustig, eigenlijk anders dan ik van haar gewend ben. Ik wilde in eerste instantie mee naar binnen, maar op advies van moeder en vriend niet gedaan. Het moment dat ze mee werd genomen naar binnen en ik haar los moest laten, vond ik hartverscheurend. Ik moet nog steeds huilen als ik er aan denk, niet meer even vasthouden, enzovoort. Buiten hebben mijn vriend en ik beide flink hard staan huilen, en toen hoorden we het schot. Het was over, ze hoefde geen pijn meer te lijden. Ik ben daarna nog even binnen geweest om te kijken, nog even op mijn hurken er bij, ik wilde nog even voelen, kijken, aanraken. En toen was het echt voorbij.
Wat voelde ik me leeg, wat een *** gevoel, wat *** om met lege trailer naar huis te gaan.
Inmiddels heeft het verhaal nog een staartje gekregen. Afgelopen maandag kreeg ik een berichtje dat ze was afgekeurd voor consumptie, omdat het hele lichaam vol met tumoren zat. Dinsdag zou de dierenarts van de NVWA komen om te kijken en te beoordelen. Ook die weet het niet, dus nu zijn er monsters opgestuurd naar de patholoog van de NVWA. Ik weet nog niet wat er uit komt, maar merk dat ik het moeilijk vind dat het nog niet 'afgerond' is, dat ik het nog niet kan afsluiten.
Het bevestigt wel dat het de enige juiste keuze is, het verdriet zal heus slijten, maar ik heb er nog veel meer last van dan ik zou willen.
Lieve, lieve Urinka. Mijn vriendin. Mijn maatje. Mijn topper. Mijn bolle. Mijn spekkie. Mijn liefde. Grootste liefde. Wat was ik nog niet klaar voor dit afscheid, maar wat ben jij sterk geweest de afgelopen periode. Wat ben ik dankbaar dat ik de afgelopen 10,5 jaar van en met jou heb mogen genieten. En wat ga ik je vreselijk missen.....
05-06-1999 - 09-06-2017
), heel erg veel sterkte met het verlies van je prachtige meid 
Ah Lisan wat erg! Heel veel sterkte! Dit wil je het liefst nog heeeel lang niet meemaken, maar als ik het zo hoor hebben jullie wel de enige juiste keuze gemaakt. 
inslapen is toch veel fijner voor zowel mens als paard? 
