Geplaatst In de dagen waarop ik moest wachten op de uitslag, zag ik Ascot achteruit gaan. Toen, 1 dag, leek hij een heel eind de oude. Maar dat bleek stomweg een laatste opleving. Op vrijdagochtend nog de da laten komen: alles wat hij kon checken was ok. Bloeduitslag was zeker niet ok: hoge ontstekingwaarden, lage eiwitwaarden. Medicatie gekregen, en maandag zouden we verder praten. Zaterdag avond kwam ik de stal binnen, en wist dat het afgelopen was. Ascot was zo benauwd, zo opgeblazen... Wat de oorzaak van zijn problemen ook waren, het was doorgeslagen naar buikvliesonteking, en simpelweg einde verhaal. Ik had hem nog naar de kliniek kunnen brengen voor bevestiging van de diagnose, maar de prognose was ronduit nihil. Ik heb gekozen voor een mooi afscheid op zijn vertrouwde plek, waar Ascot nog steeds Ascot was, hoe ziek ook. 21 jaar samen eindigde in een modderige paardenbak, met de roep van een steenuiltje, en het geluid van de buurvrouw die haar paard aan het rijden was.
2020. Op de dag af 8 maanden later, kocht ik Tara. Een new forest mix met een pretkop. Na 3 maanden grondwerk hebben we het rijden opgepakt, en de pony liep als een trein. Ik had plannen, en nog meer plannen. Als eerste wilde ik Groesbeek rond, terug naar de Sint Jansberg. En toen werd het januari 2021...en ging ze hoesten. Nadat het hoesten na een week niet over was da laten komen. Ventripulmin. Verlengde kuur ventripulmin. Sputolysin. Verlengde kuur sputolysin. Toch maar scopie laten doen. Conclusie: astma. Hoe erg...geen idee. Ja, kan over gaan, kan ook blijven. Sta je dan met je 5 jarige, net begonnen aan de avonturen samen... Prednison vernevelen deed pony niet aan. Prednisolon pillen dan maar. Twee weken later eerder verslechtering dan verbetering, andere paarden met groene snot in de groep, en droes bij de buren. Tegen advies van de da in heb ik de prednisolon afgebouwd. Dit heeft een paar heftige discussies gegeven, waardoor ik nu nog steeds onzeker ben in het management en de training van Tara. Doe ik het wel goed? Is er niet toch meer aan de hand? Rijd ik haar stuk? Waarbij ik me bij Ascot pas zorgen maakte als hij vaker in 1 rit hoestte, én wat minder conditie had, tel ik bij Tara iedere kuch...
2021 stond volledig in het teken van revalideren. Maanden aan de hand, waarbij ze stopte met hoesten. Daarna onder het zadel opgebouwd, eerst in minuten, daarna in kilometers.
2022 begonnen we met weer serieuze ritten: 15 klm. Steeds wat kilometers meer, tot....
Afgelopen maand moest het gebeuren, 25 klm, met uitloop mogelijkheid naar 30 klm. Groesbeek rond, over de Sint Jansberg. Ik had manen van Ascot, die ik op de Sint Jansberg wilde achterlaten: waar we samen zoveel mooie kilometers hadden gemaakt. De manen heb ik in Tara haar haren gevlochten. Wat bedekt, wat dit was net zo goed háár rit als die van Ascot, zo'n mooie mijlpaal...in juli was ik nog bang dat ze het niet zou kunnen, maar ze ging als een trein! Geen kuch, energie over, mooie lange passen...zo trots op haar.
Op de Sint Jansberg heb ik de manen onder die van Tara vandaan gehaald. Dat stuk reden we met zn 3en. Mijn oude vriend en mn nieuw vriendinnetje. Bij de manen van Ascot eruit halen, kwamen ook manen van Tara mee. En dat klopte helemaal. De Sint Jansberg was voor hun beiden een speciale plek geworden. Van hun beiden liggen de haren op het pad.
Het was een afscheidsrit. Het was ook een mijlpaal-rit. Ik vond het heel bijzonder Ascot samen met Tara weg te brengen.
Het idee de manen van je overleden paard in te vlechten bij je levend paard voor een laatste rit, kwam van Facebook. Een bericht bij 'As seen trough horses' ears. Claire Bruff beschreef haar rit over de Moors, ter ere van haar overleden paardje. De ingevlochten manen waren in mn gedachten blijven hangen, en hoe dichter naar de rit met Tara toe, hoe beter het voelde Ascot mee te nemen.
Je paard verliezen is altijd pijnlijk. Maar een mooi afscheid kan helpen het een plek te geven.
Ascot
Tara
