Had ik een heel verhaal getijpt, loopt m'n iPad vast! Nieuwe poging:
Wat karakter betreft is Briska echt alles wat het stamboek belooft. Ik had me vantevoren niet echt een voorstelling gemaakt van het woord "mensgericht" maar dat betekent dat ze mij dus echt in de gaten houdt, en ze treedt mensen vol vertrouwen tegemoet. Ze loop rond als een nieuwsgierige kleuter die de wereld verkent.
Als het gaat om mensen is ze dus totaal niet bang. Ook auto, tractoren, vrachtwagens en fietsers die langs de bak komen ( de korte zijde van de bak ligt asn een landweggetje) zijn totaal geen probleem en gisteren bij het buitenrijden was ook een tegemoetkomend busje geen enkel probleem. Ook fietsers die langs de kant van de weg met hun rug tegen een boom in het zonnetje zijn gaan zitten vindt ze de normaalste zaak van de wereld. Bij mijn eerst rijles in de bak was er een kinderfeestje op de boerderij: gillende kinderen die rennend achter de schuur vandaan komen als je haar opzadelt, no problem. Kinderen die tijdens de les verstoppertje spelen en achter meidoornhagen te voorschijn komen, elkaar achterna zitten met waterpistolen, allemaal geen probleem: ze wilde graag halthouden om het goed te bekijken maar spannend vond ze het niet. Mijn instructrice zei dat ieder ander paard minstens vijf keer was weggesprongen maar Briska dus niet.
Natuurlijk zijn er wel dingen die ze spannend vindt: reeën in het maisveld hoor je wel als ze maïskolven oppeuzelen, je ruikt ze als paard zijnde ook maar je ziet ze niet. En de eerste keer dat we een Pauw in de berm tegenkwamen moest die grote kip toch wel even bestudeerd worden. En als de tractor met de hooischudder langs de bak komt is dat geen probleem maar als die hooischudder vervolgens ook nog met veel lawaai wordt neergelaten in het weiland dat verscholen ligt achter de mais dan is die hoek van de bak toch wel even spannend. Maar wat opvalt is dat de spanning zich niet ophoopt: als je twintig meter verder bent dan is ze weer helemaal relaxed.
Begin juli heb ik mijn pink gebroken en uit de kom gehad toen een ander paard zich lostrok bij het binnenzetten, maar ik kon gelukkig wel doorgaan met mijn grondwerklessen van Liora Halma (een aanrader voor wie in de buurt van Zeist woont), en ook nu blijf ik wekelijks met haar lessen. Zij is mijn " wandeljuf" en we doen de oefeningen van de methode Emiel Voest in het bos zodat ze ook meteen de omgeving leert kennen en weggaan zonder andere paarden.
Briska was goed zadelmak toen ze naar Nederland kwam, en in de Auverge had ik dus vier buitenritten gemaakt maar daar is het wel duidelijk voor een paard waar ze naar toe moeten, je hebt een pad en na een kilometer of twee is er s een keer een splitsing. In de bak is het natuurlijk veel moeilijker, want tja waar moet je nu naar toe? Ik ben begin september weer met de rijlessen begonnen en heb er nu zo'n zes gehad. Mijn instructrice houdt Briska nog met een touw aan het halster onder het hoofdstel vast, en we zijn echt bezig met de basics. Ze leert snel, bij de tweede les had ze al goed door dat druk op het been - voorwaarts gaan= druk van het been wordt weggenomen, en bij de derde les kwam die reactie al weer veel sneller. Sturen gaat ook al steeds beter, en ze begint ook toch al te snappen dat ze in principe door moet blijven lopen, al vindt ze dat weleens moeilijk als ze in de verte iets interessants ziet, dan wil ze het liefst even stoppen om even beter te kijken. Mijn lessen bestaan nu uit een half uur in de bak en een half uur in het bos, draven doen we alleen nog op stukken rechtuit omdat bochten nog moeilijk zijn voor een jong paard. Ik ben echt superblij met haar, ik ben geen handige ruiter en een jong explosief paard zou ik noit kunnen handelen. Maar waar ik bij haar komst nog dacht oh jee waar ben ik aan begonnen, kan ik dat wel, een jong paard, heb ik er nu echt alle vertrouwen in. De grondwerklessen van Liora zijn echt supernuttig, want ik ben me er gewoon niet altijd (nou ja, meestal niet) van bewust wat ik zelf doe, en zij leert me ook om duidelijk te zijn naar Briska toe. En dat kun je dan in nog zoveel boekjes lezen, maar pas tijdens zo'n les ga je beseffen wat je doet en dat dat helemaal niet duidelijk is voor dat arme paard.
Kortom, ik kan niet garanderen dat iedere berber zo'n superpaard is maar Briska is echt alles wat het stamboek beweerd dat Berbers zijn. Mijn rij-instructrice zei: ze loopt met me mee als een hondje, en ik kon zeggen: ja, het stamboek zegt dat de berber de enige hond is waar je op kunt rijden.
Ik ben overigens ook nog steeds tevreden over mijn keuze om haar in Frankrijk in de bergen te laten opgroeien, ze is echt heel tredzeker in het bos en heeft totaal geen moeite met blubber of zo.