Voor een jaar geleden ben ik door een val in het ziekenhuis beland, een val die voor zowel paard als mij heel onverwachts kwam. Ik was aan het rijden, op een plek in de bak die mijn paard altijd heel erg eng vond, zo eng dat ik bij werkelijk elk rondje stelling naar binnen moest vragen, en heel veel binnen been moest geven, anders ging ze er niet langs. Dit had echter niks met klieren te maken, de bak is op die plek gewoon een beetje eng, er hangen spiegels, en er zitten dieren in de bosjes, dus gewoon weg een hele enge plek voor dit paard.
Toen op een dag was ik aan het rijden, en het was erg waaierig, gewoon slecht rot weer. Ik kwam in de enge hoek van de bak aangereden, waarop op mijn broertje de hoek om kwam gezeilt, er was nog niets aan de hand, tot dat mijn broertje opeens plotseling in die hoek de kraan aanzette, en het alle kanten opsputerde en nog al een herrie maakte in de lege emmer. Mijn paard schrok ontzettend, en begon als een gestoorde gek te bokken zo vaak en zo hoog dat het ontzettend zeer aan mijn rug deed, uiteindelijk viel ik er van af.
Toen ik niet meer kon rijden uiteindelijk maar een veulentje gefockt met haar, heel leuk ding maar nooit meer de stap genomen om nog weer op haar te rijden, gewoon weg angst van me zelf denk ik. Maar verdorie het is toch veel te jammer om een keur merrie om stal te laten staan en er niets mee te doen, nou inderdaad. Vorige week paard toch maar weer uit de stal getrokken, en haar gaan longeren, vol verbazing ging dat ontzettend goed, het was echt een en al souplesse, terwijl ze echt alleen maar een veulen heeft gehad. Vandaag nog even gelongeerd met zadel, en toen ben ik er maar opgestapt! Natuurlijk rustig aangedaan, maar serieus het ging zo goed schouder binnenwaarts en de travers nog even geprobeerd, en het ging super goed voor zo ver ik in de spiegels kon zien! Dus ik ben echt weer helemaal blij dat het zo goed gaat, nu ben ik alleen wel iets drukker met 2 rijpaarden.
miga
Berichten: 184
Geregistreerd: 26-02-09
Geplaatst: 03-10-09 16:03
Ik ben ook van een ander paard als de mijne gevallen,en ik moet je zeggen ik ben ook bang geworden! Ik heb eerst een berijdster gezocht voor mijn 3 jarige ruin,maar zij stopte na 3 maanden en toen.... Toen moest ik ook een keuze maken of verkopen of zelf de stap weer nemen,ik heb gelukkig voor dat laatste gekozen. Ben nu weer 3/4 jaar aan de gang en bijna elke keer als ik opstap vind ik het wel spannend(wordt wel steeds minder)maar naarmate ik aan het rijden ben gaat mijn angst weg.Ik weet het is een lange weg maar ik kan er wel weer van genieten,GELUKKIG!!
jeetje ik vind het heel knap van je. en zeker niet opgeven en rustig aan door gaan en je vertrouwen of jullie vertrouwen opbouwen want je paardje zal ook wel weten dat je door die ene x vallen die ene x daarna niet meer bent gaan rijden en jij angst bij je draagt moet ej paardje ook over heen komen en samen weer vertrouwen opbouwen. het gaat vast helemaal goed komen. succes
heidiLOVER
Berichten: 9186
Geregistreerd: 29-04-03
Woonplaats: Opperdoes
Geplaatst: 04-10-09 19:00
Wat leuk dat ze zo braaf was en dat ze die hoek niet meer eng vind Toch wel weer een hele overwinning voor jou!