Geplaatst 
Oktober 1999: ik was al een paar maanden op zoek naar een nieuw paard maar alles was te duur, te groot, te jong of gewoon niet leuk genoeg. Totdat ik een advertentie zag staan in Paard & Sport: te koop 8-jarige schimmelmerrie, 1.64m, verkeersmak en wedstrijdklaar. Hoewel ik altijd heb geroepen dat ik absoluut geen schimmel wilde (veel te veel poetswerk) bleef de advertentie in mijn hoofd zitten. De volgende dag toch gebeld en ze viel net boven ons budget maar het was een vraagprijs en ze stond al een tijdje te koop.
Op een woensdagmiddag reden we dan richting Well. Daar aangekomen stond Jeanna net op stal, alleen, en daar was ze het niet mee eens. Ze was aan het stampen tegen de wand en aan het hinniken naar de andere paarden die nog buiten stonden. Totdat wij de stal binnenkwamen. Ze stak haar hoofd door de staldeur, oortjes naar voren en keek me recht in de ogen aan. Op dat moment wist ik het meteen: dit is mijn paard! Vraag me niet wat ik in haar zag want ze zag er niet uit. Dikke wintervacht, mestplekken, lange manen, moddervet en ze had een oud versleten halster om, maar ik was verliefd!
Jeanna werd opgezadeld door haar eigenaar en even later zat ik er al op. Braaf liep ze haar rondjes maar meer hoefde ik ook niet te verwachten. Aan de teugel lopen? Pasje wijken? Halthouden? Springen? Ze snapte het allemaal niet. Hmmm, wedstrijdklaar stond toch in de advertentie? Maar ik was al helemaal om, dit moest en zou mijn nieuwe paard worden! Op de terugweg in de auto vroeg mijn vader nog of ik wel zeker wist dat ik een schimmel wilde. Dat betekent flink wassen voor iedere wedstrijd maar dat kon me niet schelen, zij werd mijn paard!
De week daarna, op een donderdagavond, werd Jeanna gekeurd. Ze kwam met glans door de klinische keuring heen en met röntgenfoto’s maken was ze erg braaf. Toen werd het spannend want die nacht zouden de foto’s ontwikkeld worden en bekeken door een dierenarts. Vrijdagmorgen kwam dan het verlossende telefoontje: Jeanna was volledig goedgekeurd en had geen medische gebreken! De volgende dag zijn we haar gaan halen en ’s middags stond mijn nieuwe paard al in de stal.
In de weken die volgden onderging Jeanna een ware metamorfose. Haar vacht werd geschoren, ze kreeg een paar flinke wasbeurten waarbij ik haar staart alleen nog maar met bleekmiddel weer wit kreeg, haar manen werden getrokken en door het vele rijden viel ze kilo’s af. Binnen een paar weken stond daar een compleet ander paard. Niet alleen veel mooier maar ook veel fitter. Door de energie die ze nu weer had kreeg ze ook haar streken terug en dat waren er nogal wat. Linksaf gaan als ik rechts wilde en andersom, bokken op de beenhulpen, galopperen ging maar in 1 tempo namelijk keihard en waarom je benen optillen boven een hindernis als je er ook dwars doorheen kunt?
Het was vast niet slim van me maar ik wilde toch meteen op wedstrijd. Dat heb ik geweten… Jeanna maakte behoorlijk indruk op de jury maar wel op de verkeerde manier. Ze liet me alle hoeken van de bak zien en ook nog een aantal hogeschooloefeningen. Steigeren, galop op de plaats, passage, bokken met vier benen tegelijk in de lucht… Helaas werd dit niet gevraagd. Na drie keer bijna onderaan te zijn geëindigd had ik er genoeg van. Op dat moment brak ook de varkenspest uit waardoor er geen wedstrijden meer waren.
Ik heb Jeanna toen naar een pensionstal verhuisd met binnenbak want trainen in het donker op een natte, modderige wei is niet bepaald motiverend. Het trainingsschema werd aangepast en we begonnen weer bij de basis. Luisteren, luisteren, luisteren is het eerste waaraan we werkten. Anderhalf jaar lang hebben we getraind tot we erbij neervielen. Bloed, zweet en tranen heeft het me gekost maar het resultaat mocht er zijn. Na anderhalf jaar verschenen we weer in de wedstrijdring met een vierde prijs en winstpunt als resultaat, vanaf toen gingen we als een speer de klasses door.
Onze mooiste overwinning behaalden we in de Mortel. Hier mochten we op 1 avond 2 proeven rijden. Beide proeven wonnen we met 11 en 13 punten los van nummer 2. Als Jeanna er zin in had schitterden we in de ring maar als ze geen zin had konden we ook onderaan staan. Na 11 maanden mochten we al M starten. Drie wedstrijden hebben we in die klasse mogen rijden voordat het noodlot toesloeg.
November 2002: Jeanna had een bult op haar pees en het zag er niet goed uit. Een scan wees uit dat de buigpees bijna middendoor gescheurd was en ook de andere pezen hadden gaten. De dierenarts gaf haar slechts 5% kans op volledige genezing. Op dat moment was er echter net een nieuwe techniek ontwikkeld om pezen sneller te laten herstellen: shockwavetherapie. Jeanna heeft 3 keer zo’n behandeling gehad en samen met ruim een half jaar stalrust en stappen op de harde weg genas haar pees voorspoedig.
Jeanna was op dat moment ook drachtig en 16 april 2003 uitgerekend. Die dag ging voorbij zonder dat er iets gebeurde. Ook de dagen daarna gaf ze geen tekenen dat het veulen snel zou komen. Tot 25 maart 2003. Om 7 uur ’s morgens werden we gebeld dat er een tweeling bij Jeanna in de stal lag. We zijn onmiddellijk naar stal gereden want ik kon het niet geloven. Een tweeling is zeldzaam bij paarden en wordt meestal verworpen of dood geboren. Deze veulentjes leefden allebei! Op stal aangekomen zagen we dat Jeanna een donkerbruin hengstje had gekregen en een veel kleiner vosmerrietje. Damiro en Floor noemde ik ze. De dierenarts kwam even later ook en gaf ze allebei een plasma-infuus omdat er niet echt leven in zat. Damiro knapte daar flink van op en met wat hulp kon hij even later staan. Floor werd ook al wat levendiger maar zij had hele kromme achterbeentjes. Waarschijnlijk had ze door ruimtegebrek constant met de benen gestrekt gelegen en daardoor waren ze verkeerd gegroeid. We melkten Jeanna en gaven Floor een flesje zodat ze ook biest binnenkreeg. Vanaf toen moest ik ervoor zorgen dat ze iedere 3 uur dronk, ook ’s nachts.
In de tweede nacht ging Damiro flink achteruit, hij wilde niet meer drinken en dus ook niet meer opstaan. Ook plaste en poepte hij niet. ’s Morgens kwam de dierenarts weer en die vreesde voor een kapotte blaas. Hij moest naar de kliniek en Jeanna en Floor moesten dus mee. Daar kreeg Damiro een katheder in zijn buik om de urine weg te laten lopen, anders zou hij zichzelf vergiftigen. Er werd bloed afgenomen om te kijken of de blaas echt kapot was. Tegen de avond werd de vrees werkelijkheid, Damiro’s blaas was kapot en het enige wat hem nog kon redden was een operatie.
Jeanna was verzekerd en haar veulens waren automatisch met haar meeverzekerd. Helaas wisten we niet of een operatie daar ook onder viel en het verzekeringskantoor was inmiddels gesloten. Het was vrijdagavond dus in het weekend konden we het kantoor ook niet bereiken en maandag zou Damiro niet halen. Met het risico dat we de operatie zelf moesten betalen gaven we groen licht voor de operatie en gelijk werd Damiro klaargemaakt. Rond 20:30 uur begonnen ze te snijden. Ik ben een paar keer bij de deur gaan kijken maar ik merkte dat het er niet goed uitzag en toen ben ik bij Jeanna en Floor in de stal gaan zitten. Op vrijdag 28 maart 2003 om 23:15 uur kreeg ik het nieuws dat mijn prachtige, dappere ventje Damiro was overleden. Zijn hartje had de operatie helaas niet meer aangekund en ondanks een uur reanimeren was het ermee opgehouden. Ik mocht nog even bij hem en daar lag mijn kleine mannetje. Zo mooi en perfect en precies zoals ik hem gewenst had. Donker vachtje, witte achterbenen en een bles maar door domme pech had het niet zo mogen zijn…
Lang treuren om Damiro was er echter niet bij want Floortje was er ook nog. Op maandagmorgen ging zij ineens drastisch achteruit door onderkoeling. De dierenartsen gaven het op en verwachtten dat ze binnen een paar uur zou overlijden. Ik heb haar bij me op schoot getrokken, drie dekens over haar heen gelegd en ieder half uur heb ik haar gedwongen een paar slokjes te drinken. Urenlang heb ik zo met haar op schoot gezeten en tegen het einde van de middag zat er een flesje melk in. Daar knapte Floortje zo van op dat ze later op de avond weer kleine, vrolijke Floortje was. De dierenartsen verbaasden zich over haar kracht en vechtlust. Woensdagmorgen was er eindelijk goed nieuws: Floortje mocht mee naar huis!
Op woensdag kreeg ze ook spalkjes om haar achterbenen maar helaas moesten die er een paar uur later weer af omdat haar bloedtoevoer erdoor afgekneld werd. Ik deed ieder uur oefeningen met haar beentjes om ze sterker te maken maar helaas zat er helemaal geen vooruitgang in. Na 11 dagen kon Floortje nog steeds niet zelf opstaan, staan of lopen. Zodra ik haar losliet klapten haar achterbeentjes om en viel ze op de grond. Floortje begon ook al doorligplekken te krijgen ondanks dat ze op een deken lag met gelpads eronder. Ook zaten haar benen vol wondjes omdat ze toch steeds probeerde om op te staan. Op 5 april besloot ik dat het zo niet langer door kon gaan. Floortjes benen waren niet goed en werden ook niet goed. Ze zou nooit zelf kunnen lopen, die kans was 0%. Na 11 dagen en nachten voor haar gezorgd te hebben besloot ik haar te laten gaan. Mijn lieve kleine meisje dat iedere nacht naar me hinnikte als ik met een fles melk aan kwam lopen, dat ontelbare keren op mijn schoot in slaap is gevallen en dat ik zo graag een pijnvrij leven had gegund samen met haar mama in de wei, blies om 10:30 uur, in mijn armen, haar laatste adem uit…
Jeanna ging compleet door het lint toen we haar tweede veulentje ook weghaalden dus die moest gesedeerd worden. Ondanks het grote verdriet om de veulentjes moesten we verder en Jeanna’s pees was ook nog steeds niet genezen. Om haar weer wat vrolijker te maken na de maanden van stalrust en de dood van haar veulentjes besloot ik haar de hele zomer op de wei te zetten. Samen met twee oude wedstrijdpaarden heeft ze een paar maanden lang dag en nacht in de wei mogen grazen.
Oktober 2003: eindelijk goed nieuws! Jeanna’s pees was voor 95% genezen. Ze zou nooit meer in de wedstrijdring verschijnen maar buitenritten maken mocht weer. Omdat ik het niet nodig vond om een recreatiepaard op een dure pensionstal te hebben staan gingen we op zoek naar een wei die we konden huren. Al snel vonden we een plekje en toen moest er dus een ponytje bij komen. Dat werd Noa, een vrolijk welshveulentje van 4 maanden oud. Omdat ik ging studeren werd Jeanna nog maar weinig bereden en genoot ze samen met Noa van het goede leven als grasmaaiers.
Augustus 2006: Jeanna liep kreupel in de wei. Ik haalde de hoefsmid erbij omdat ze ook wat scheurtjes in haar hoeven had. Hij kapte die eruit en zei dat ik haar in de modder moest zetten. Daar zouden haar hoeven goed van afkoelen en dan zou ze beter gaan lopen. Maar in plaats van beter ging het steeds slechter met haar. De dierenarts kwam erbij en zei dat ze constant op een natte ondergrond moest staan en gaf haar pijnstillers. Na nog twee dagen kon Jeanna bijna niet meer staan en lag ze de hele dag op een natte ondergrond. Iedereen om mee heen zei dat ze hoefbevangen was en dat ik haar naar de slacht moest brengen. Als laatste redmiddel heb ik een mailtje gestuurd naar een hoefsmid die aangesloten is bij de kliniek in Roosendaal. Op zijn website zag ik dat hij vaker wonderen verricht had met afgeschreven paarden. Die avond kreeg ik een mailtje terug dat ik hem moest bellen voor een afspraak want hij wou haar in ieder geval even zien.
De volgende dag konden we al terecht en met veel moeite kregen we Jeanna in Roosendaal. De smid schrok zich rot en vroeg zich in hemelsnaam af waarom de smid en de dierenarts hadden gezegd dat ze in de modder moest staan. Haar hoeven waren te ver bekapt waardoor bacteriën vrij spel hadden gehad en de boel dus aan het rotten was gegaan. Eerste werden er röntgenfoto’s gemaakt want als het hoefbeen gekanteld of verzakt was, was het einde verhaal. Gelukkig was dit niet het geval en kon de smid aan de gang. Hij heeft de halve hoef weg gehaald om de rotzooi eruit te laten en haar daarna op speciale ijzers met extra balkjes gezet voor ondersteuning. Toen moesten haar hoeven in het verband en mocht ze mee naar huis.
Het verband moest iedere dag verschoond worden en de wonden ontsmet. Na 3 dagen kon Jeanna weer goed staan en na een week rende ze alweer de wei door! Het heeft bijna 2 jaar geduurd voordat haar hoeven er weer enigszins normaal uitzagen maar sinds winter 2008 loopt ze weer zonder hoefijzers!
Inmiddels is Jeanna 18 jaar en sinds dat gedoe met haar hoeven rij ik niet meer op haar. Ze staat nu dag en nacht in de wei en samen met haar shetvriendinnetje Lotte heeft ze de beschikking over een grote loopstal, veel hooi en gras. Jeanna geniet nu lekker van haar pensioen en na die heftige jaren heeft ze dat meer dan verdiend.
Op 23 oktober 2009 is ze precies tien jaar in mijn bezit. Ik ken mijn meisje door en door en zij mij. Een blik van haar zegt me genoeg en andersom ook. Ik hoop minstens nog tien jaar van haar te kunnen genieten en wil mijn zoontje Milan nog op haar leren paardrijden.
Ze is mijn paardje, mijn maatje, mijn beste vriendinnetje, mijn meisje, mijn toppertje, gewoon mijn alles…
, ik hoop dat ze nog een lange tijd heeft 
