Geplaatst Wij paardeneigenaren hopen altijd maar weer dat we niet te maken krijgen met koliek, een gebroken been of hoefbevangenheid.
Eigenlijk kun je wel stellen dat dat onze grootste vijanden zijn.
Deze dagen besef ik mij des te meer dat wij door het oog van de naald zijn gekropen.
Twee jaar geleden,maar ook vorig jaar, zag het er allemaal nog zo hopeloos uit.
Ik weet nog als de dag van gisteren dat de paniek toesloeg toen ik mijn dierbaarste bezit daar in dat hoekje van dr stal met een gestrekt been zag staan.
Omdat het zondag einde van de middag was moesten we een dagje wachten met röntgenfoto's.
De dierenarts dacht niet direct dat het gebroken was en stelde mij gerust dat er mogelijk een scheurtje in het bot zou kunnen zitten en dit niet het einde van de wereld was.
Maar mijn gevoel bleef schreeuwen dat het gebroken was.
Een slapeloze nacht volgde.
Maandag 17 december 2012 omstreeks 18.00 uur kwam daar het telefoontje van mijn dierenarts.
Het telefoontje die ik voor de helft heb meegekregen, mijn gevoel zat juist.
De grond zakte onder mijn voeten vandaan, ik hoopte zo dat ik wakker zou worden en het allemaal slechts een nachtmerrie bleek te zijn.
De telefoon , fb en bokt stonden roodgloeiend.
Allemaal lieve mensen die zo meeleefde en toch moest ik een keuze gaan maken.
Maar niemand heeft mij ooit vertelde hoe je z'n keuze maakt.
Thuis zou ik mijn antwoord niet gaan vinden, het antwoord moest ik zoeken op stal.
Daar stond ze dan.
Zoveel pijn en toch probeerde ze voorzichtig stapjes te zetten.
Het leek wel alsof ze zeggen wilde '' ik kom er wel hoor !''.
Een moment heb ik haar vast gehouden en de vraag gesteld wat moet ik nou ?
Op dat moment vond ik mijn antwoord.
Ze straalde pijn en kracht uit.
De diepte en hoogtepunten.
15-12-12 / 15-12-2014
Zij heeft gevochten,
Zij heeft doorgezet,
Zij heeft karakter getoond,
Zij heeft overwonnen.
Alles is mogelijk geweest dankzij haar ongelofelijke kracht, levenslust en karakter.
Eigenlijk kun je wel stellen dat dat onze grootste vijanden zijn.
Deze dagen besef ik mij des te meer dat wij door het oog van de naald zijn gekropen.
Twee jaar geleden,maar ook vorig jaar, zag het er allemaal nog zo hopeloos uit.
Ik weet nog als de dag van gisteren dat de paniek toesloeg toen ik mijn dierbaarste bezit daar in dat hoekje van dr stal met een gestrekt been zag staan.
Omdat het zondag einde van de middag was moesten we een dagje wachten met röntgenfoto's.
De dierenarts dacht niet direct dat het gebroken was en stelde mij gerust dat er mogelijk een scheurtje in het bot zou kunnen zitten en dit niet het einde van de wereld was.
Maar mijn gevoel bleef schreeuwen dat het gebroken was.
Een slapeloze nacht volgde.
Maandag 17 december 2012 omstreeks 18.00 uur kwam daar het telefoontje van mijn dierenarts.
Het telefoontje die ik voor de helft heb meegekregen, mijn gevoel zat juist.
De grond zakte onder mijn voeten vandaan, ik hoopte zo dat ik wakker zou worden en het allemaal slechts een nachtmerrie bleek te zijn.
De telefoon , fb en bokt stonden roodgloeiend.
Allemaal lieve mensen die zo meeleefde en toch moest ik een keuze gaan maken.
Maar niemand heeft mij ooit vertelde hoe je z'n keuze maakt.
Thuis zou ik mijn antwoord niet gaan vinden, het antwoord moest ik zoeken op stal.
Daar stond ze dan.
Zoveel pijn en toch probeerde ze voorzichtig stapjes te zetten.
Het leek wel alsof ze zeggen wilde '' ik kom er wel hoor !''.
Een moment heb ik haar vast gehouden en de vraag gesteld wat moet ik nou ?
Op dat moment vond ik mijn antwoord.
Ze straalde pijn en kracht uit.
De diepte en hoogtepunten.
15-12-12 / 15-12-2014
Zij heeft gevochten,
Zij heeft doorgezet,
Zij heeft karakter getoond,
Zij heeft overwonnen.
Alles is mogelijk geweest dankzij haar ongelofelijke kracht, levenslust en karakter.
) maar ik ben blij dat het uiteindelijk allemaal op zijn pootjes terecht is gekomen. 
