Ik moest even flink graven door je verhaal om er wat van te maken
, maar nu zie ik hierboven een kleine samenvatting en ik denk ongeveer dat het ik verhaal nu wat beter begrijp.
Het is een zeer lastige situatie , ik heb alleen wel echt veel vragen over waarom je ingaat op een uitnodiging van een therapeut? Een therapeut verleent je als het ware een dienst. Ik bedoel maar je gaat ook niet gezellig met je huisarts of tandarts op de koffie. Het is lastig als je op dat moment meer kwetsbaar bent om het af te wijzen dat kan ik wel begrijpen , helemaal als je behoefte hebt aan iemand om je heen in wat voor vorm dan ook.
De therapeut is ook fout geweest door je uit te nodigen , het is tegen de regels in van het werkveld. Een therapeut mag nooit een bepaalde relatie aangaan met een cliënt. Het zou kunnen dat ze daarom ook probeerde het op een andere manier goed te maken zodat je mogelijk je klacht niet door zou zetten. Maar dreigen naar een therapeut vindt ik ook fout , als je niet tevreden bent met een bepaalde dienst , dan had je achteraf echt het moeten oplossen via een klachtencommissie.
Maar toch vindt ik beide fout in dit geval , een klacht indienen vindt ik nu al niet meer passend en heel eerlijk , ik denk dat je er niks mee gaat winnen. Je bent op de uitnodiging ingegaan , en al een flinke tijd opgetrokken met deze persoon. Dat gaat dan ook tegen je gebruikt worden. Dan had je dat eigenlijk vrijwel direct al moeten doen bij een instantie en niet bij de therapeut zelf. Er zijn zeker meldpunten waarbij je een melding kan doen van een bepaalde praktijk of therapeut.
Goed dat even over het eerste gedeelte , ik denk na zoveel tijd dat je goed na moet denken of je er nog wat mee wil , of het loslaat en er voor de volgende keer goed oplet dat als je weer in zo'n situatie komt dat je er niet weer op in moet gaan en het moet melden bij een officiële commissie , die zijn ook in staat om iemand uit zijn functie te laten treden.
Het is nu een persoonlijke situatie geworden , waarvan ik kan begrijpen dat je er veel last van hebt. Het is altijd lastig als een persoon met wie je veel lief en leed hebt gedeeld ineens uit je leven is en de vriendschap plots stop wordt gezet. Ik denk altijd dat mensen in je leven komen om je iets te leren of wat mee te geven en je sterker te maken. Dit verloopt niet altijd goed , leuk en liefdevol. Ik ben bijvoorbeeld best blij achteraf dat ik het op jonge leeftijd al heb meegemaakt , leuk is het niet maar ik heb er wel de rest van mijn leven profijt van. Als het op latere leeftijd gebeurd , kan het ook al een behoorlijke klap geven en helemaal als het één van de eerste keren is dat het gebeurd.
Ik denk toch ook dat je haar los moet laten en verder moet gaan. Maar het is niet fout als dit lang gaat duren , die tijd moet je jezelf gunnen. Ben je er na een jaar nog steeds verdrietig om , is dat absoluut niet fout en zelfs na 3 jaar mag je er nog wel een keer om huilen. Mij kost het ook altijd veel tijd om het te verwerken , maar juist doordat te accepteren wordt het dragelijk en kan ik op mijn tempo het leven weer oppakken.
Toch is het ook belangrijk dat je op jezelf gaat reflecteren, wat wil ik in een vriendschap , en wat niet? Hoe kan ik hiervan groeien en wat zal ik de volgende keer anders doen? Hoe ga ik in de toekomst om met dit soort zaken , en hoe ga ik mijn grens in de toekomst beter aangeven?
Ik zie het altijd als leermomenten , en probeer het om te zetten naar iets positiefs. Ik maak er een levensles van , maar ik vergeef iemand ook weer op den duur , dat is ook nodig om het los te kunnen laten. Hoe pijnlijk en kwetsend een situatie ook was. Als ik mijzelf wil verbeteren en wil leren moet ik mensen ook kunnen vergeven. Niet kunnen vergeven maakt het vooral voor jezelf nog lastiger.
Wat is de reden dat je de vriendschap aan de ene kant wil loslaten en aan de andere kant continue aan wil blijven halen?
Ik denk in jouw geval dat je vooral opzoek bent naar het is haar fout en niet de mijne , en dat je graag herkenning wilt. Dat kan ik begrijpen , maar maakt dat niet alleen maar meer pijn los?