Fabster schreef:Vertel vooral je verhalen van je buitenlandertjes!
Ik heb hier alleen maar 'hoera en hoezee' verhalen. Elke hond gaat tegenvallen na mijn rus, denk ik. Nog nooit zo n makkelijke hond gehad.
Haha, eerste buitenlander was Lety. Voor bekenden een schat van een hond, maar helaas is ze altijd erg angstig gebleven voor vreemde mensen. Ze kon ook best wel extreem blaffen als iemand naar haar keek of tegen haar praatte. Maar voor mij was ze super, ze luisterde perfect, kon prima los. Ik kreeg haar met elf maanden.
Nieve was onze 2e Spanjaard. Echt het tegenovergestelde van Lety. Een drukke blije lang leve de lol hond. Nieve liep heel raar toen ik haar kreeg, en ze viel steeds.
Bij onderzoek bleek dat ze een beschadiging aan haar ruggenwervels had. En ze had totaal geen bespiering.
Na langzaam opbouwen kreeg ze steeds meer spieren en ze ging steeds beter lopen.
De eerste keer dat ik met haar in duin ging wandelen, nam ze gillend de benen omdat een man met een werpstok een bal gooide.
Maar Nieve was heel nuchter en reageerde er al snel niet meer op.
Ze was een hond met humor en een brokkenpiloot. Ik kon haar eigenlijk niet los laten in de buurt van water, want dan lag ze erin en dikke kans dat ze er zelf niet meer uit kwam. Ik heb haar verschillende keren uit het water moeten halen.
Verder jatte ze alles wat los en vast zat. Ze was echt geobsedeerd door eten. Ik heb haar een keer uit de vuilnisbak moeten halen. Ze was in de tuin, waarschijnlijk via een krukje die naast de vuilnisbak stond omhoog geklommen. Met haar neus de deksel omhoog en erin gesprongen of gevallen. Tja, toen kon ze er niet meer uit.
Het was echt een geweldige hond, maar we hebben onze handen vol gehad aan haar. Helaas hebben we maar 3 jaar van haar mogen genieten, toen raakte ze verlamt door de beschadiging in haar rug. Ze was pas 4 jaar.
En Lety hebben we 2 maanden later moeten laten gaan ivm kanker.