Bokt.nl

Amandavd schreef:

Och och is er weer die het met knuffelen en koekjes wil oplossen. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.

jaji schreef:

Wat moet dit vervelend zijn en kan me voorstellen dat je behoorlijk geschrokken bent TS.

Ik heb niet alle berichten kunnen lezen, geen tijd voor nu, maar wil toch graag even reageren. Ook bij bull terriers kan het rage syndroom voorkomen, en wat je beschrijft lijkt hier aardig op.

Ik ken iemand die ook een bull terrier heeft en haar hond heeft het ook. Als ze bijv. op de bank zit en de hond ligt bij haar voeten en ze beweegt iets kan hij ontploffen, opspringen en aanvallen. Zonder waarschuwing en in feite zonder reden. Een erg gevaarlijke situatie. Ook in de opleiding tot kynologisch instructeur hebben we hier uitleg over gehad om het eventueel te herkennen.

Even een uitleg:
Het rage syndrome, ook wel het rode cocker syndroom genoemd, is er mede de oorzaak van dat veel mensen denken dat Cockers en kinderen niet samen gaan.
De term rage syndrome werd gebruikt voor ernstig gestoord gedrag bij bepaalde rassen, met name (rode) Cocker Spaniels.

Symptomen zijn plotseling en onverwacht aanvallen, zonder enkel voorteken. Aangezien er geen waarschuwing of iets dergelijks aan vooraf gaat, krijgt het slachtoffer geen kans om achteruit te gaan, wat vaak resulteert in een vleeswond. Tijdens de aanval heeft de hond een glazige blik en is hij zich niet bewust van zijn omgeving. Na de aanval is de hond vaak in de war, schuldbewust en schaamt hij zich als het ware voor zijn gedrag.
Een Cocker met het rage syndrome is een soort tijdbom, omdat je nooit weet wanneer hij uitvalt. Het is dus geen goed idee om zo'n Cocker bij je in huis te houden.
De vraag of het syndroom erfelijk is, is eigenlijk nooit afdoende beantwoord, hoewel de schuld wel eens wordt gelegd bij ‘doorfokken'. Waarschijnlijk is er wel zeker een mate van erfelijkheid in het spel. Verantwoorde fokkers zullen dan ook niet fokkken met een hond met het rage syndrome.

Ondanks de verhalen in de media, is de Cocker Spaniel niet het enige ras dat hier last van heeft. Bij de volgende rassen zijn gevallen bekend van het rage syndrome:
Amerikaanse Cocker Spaniel, Chesapeake Bay Retriever, Dobermann, Engelse Bull Terrier, Engelse Springer Spaniel, Duitse Herder, Golden Retriever, Pyrenese Berghond en de Sint Bernard.
Bron: http://www.cockerspanielrage.org.uk

Mocht je een adres willen van een gedragstherapeut die ervaring heeft met dit soort gedrag mag je me ook een berichtje sturen.

Sterkte!

jaji schreef:

Wat moet dit vervelend zijn en kan me voorstellen dat je behoorlijk geschrokken bent TS.

Ik heb niet alle berichten kunnen lezen, geen tijd voor nu, maar wil toch graag even reageren. Ook bij bull terriers kan het rage syndroom voorkomen, en wat je beschrijft lijkt hier aardig op.

Ik ken iemand die ook een bull terrier heeft en haar hond heeft het ook. Als ze bijv. op de bank zit en de hond ligt bij haar voeten en ze beweegt iets kan hij ontploffen, opspringen en aanvallen. Zonder waarschuwing en in feite zonder reden. Een erg gevaarlijke situatie. Ook in de opleiding tot kynologisch instructeur hebben we hier uitleg over gehad om het eventueel te herkennen.

Even een uitleg:
Het rage syndrome, ook wel het rode cocker syndroom genoemd, is er mede de oorzaak van dat veel mensen denken dat Cockers en kinderen niet samen gaan.
De term rage syndrome werd gebruikt voor ernstig gestoord gedrag bij bepaalde rassen, met name (rode) Cocker Spaniels.

Symptomen zijn plotseling en onverwacht aanvallen, zonder enkel voorteken. Aangezien er geen waarschuwing of iets dergelijks aan vooraf gaat, krijgt het slachtoffer geen kans om achteruit te gaan, wat vaak resulteert in een vleeswond. Tijdens de aanval heeft de hond een glazige blik en is hij zich niet bewust van zijn omgeving. Na de aanval is de hond vaak in de war, schuldbewust en schaamt hij zich als het ware voor zijn gedrag.
Een Cocker met het rage syndrome is een soort tijdbom, omdat je nooit weet wanneer hij uitvalt. Het is dus geen goed idee om zo'n Cocker bij je in huis te houden.
De vraag of het syndroom erfelijk is, is eigenlijk nooit afdoende beantwoord, hoewel de schuld wel eens wordt gelegd bij ‘doorfokken'. Waarschijnlijk is er wel zeker een mate van erfelijkheid in het spel. Verantwoorde fokkers zullen dan ook niet fokkken met een hond met het rage syndrome.

Ondanks de verhalen in de media, is de Cocker Spaniel niet het enige ras dat hier last van heeft. Bij de volgende rassen zijn gevallen bekend van het rage syndrome:
Amerikaanse Cocker Spaniel, Chesapeake Bay Retriever, Dobermann, Engelse Bull Terrier, Engelse Springer Spaniel, Duitse Herder, Golden Retriever, Pyrenese Berghond en de Sint Bernard.
Bron: http://www.cockerspanielrage.org.uk

Mocht je een adres willen van een gedragstherapeut die ervaring heeft met dit soort gedrag mag je me ook een berichtje sturen.

Sterkte!

Amandavd schreef:

Och och is er weer die het met knuffelen en koekjes wil oplossen. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.

xLaraaj schreef:

dat gezicht had hem al een hele week, gewoon voorbij 2-3 dagen leek het terug weg..

anjali schreef:

xLaraaj schreef:

dank u voor al het medeleven en het begrip.
Denk ook dat het een beetje met mijn geschiedenis heeft te maken. Ben als klein meisje gebeten geweest door een golden en mijn linkerkant van mijn gezichtwas zo goed als helemaal weg. Nooit bang gehad van honden (staff en rott van beste vriend) enz maar blijkbaar toch als het in mijn huishouden is en zo hard.
Moet ook denken dat volgend jaar mijn zus bevalt en ik part-time oppas ga zijn omdat ik niet voltijds werk en zo de kosten drukken van creche..

Nou ik zou geen baby bij deze hond doen.Typisch trouwens dat jij vroeger zo gebeten bent door een golden (retriever?) want dat zijn meestal juist niet-agressieve honden dacht ik.Misschien een doorgefokt type.

Hypericum schreef:

Ah kijk, goed om te lezen dat de fokker hem terug wil nemen

Ik denk ook dat dat de beste oplossing is voor de hond.

En begin s.v.p. niet weer aan een bull (of een andere powerbreed). Niet om je een trap na te geven, maar om je voor een eventuele nieuwe teleurstelling te behoeden (en de hond dan ook).
Het zijn geweldige honden, clowns, grappenmakers, schoothondjes....maar ook stronteigenwijs, volhardend, minder 'will to please'. En in de pubertijd wil je ze graag achter drie lagen behang plakken.
Ze hebben een consequente, eerlijke opvoeding nodig waar echt óntzettend veel tijd in gaat zitten. Dat red je niet met een puppencursus waar je je hond de standaard kunstjes aanleert (zit, af, blijf etc)
Helaas belanden veel bullen (en staffs of kruisingen) vanaf hun puberteit in het asiel, omdat ze 'agressief' of 'onhandelbaar' worden. Gelukkig vinden ze bijna allemaal wel weer een prima plek, waar het na intensieve training weer fijne honden worden.

Je pup / puber bijt niet zomaar, er gaat een arsenaal aan signalen aan vooraf en als die niet gezien worden, of genegeerd worden dan is een logische volgende stap dat hij snapt of bijt.

xLaraaj schreef:

aan diegene die vroeg over de bench: Heel veel zit hij er zeker niet in. Snachts dus van 23/24u tot 6u in de ochtend tot 6u45, ik sta op om 9u en begin pas te werken om 12u of om 14u. Dus dervoor i het spelen, wandelen enz. mijn vriend is terug om 16u30-17u.