Rocamor schreef:Ongelooflijk dat je dit is gelukt. Zo slecht als hij was.
Mooie plaatjes geworden.
Heb je zelf ook wat kunnen genieten?
Met in het achterhoofd houdend dat dit een traditie was die mama opgestart heeft en jaar in jaar uit bijwoonde. In het achterhoofd houdend dat rond Harley er pas rond mei-juni duidelijkheid gaat zijn rond zijn hart, mits zijn hoefbeenkanteling tegen dan in orde is. En vooral, wetende dat Max naar mijn collega zou gaan hierna waar hij eindelijk alle liefde en aandacht krijgt die hij verdient? Had ik geen andere keuze (bij wijze van spreken) om dit klaar te krijgen. Het voelde aan als nu of nooit.
Wij, ik had dit lichtpuntje nodig. Er zijn heel wat tranen gevloeid, als ik de foto terug kijk die ik zelf gemaakt heb van Harley en First (de voorlaatste van de twee heren) vloeien de tranen weer. Tranen van trots, vreugde, hoop, maar ook verdriet, gemis, maar vooral: het gevoel dat ze er bij was, dat ze bij mij, bij ons was.