Bokt.nl

Axivoca123 schreef:

Ik meld me ook even. Misschien herkennen sommige mijn naam, misschien niet, maar ik woon(de) op Sint Maarten, heb daar 12 jaar gewoond en ben daar dus opgegroeid. Ben nu sinds halverwege augustus in Nederland om te studeren. Maar mijn ouders en andere familie en veel vrienden wonen nog op Sint Maarten. Ik schrijf met moeite dit bericht, mijn ogen vullen al snel op met tranen gezien MIJN eiland, de plek waar ik tot nu toe alles (voor zover ik kan herinneren) heb meegemaakt, waar ik voor het eerst heb paardgereden, mijn eerste zoen, zoveel dingen die veel mening voor mij hebben, de plek die ik voor altijd THUIS zal noemen is helemaal verwoest. Jullie zien de beelden en vinden het (natuurlijk) afschuwelijk, maar als ik de fotos zie, zie ik beelden van plekken/gebouwen/stranden/ huizen/ maneges, waar ik min of meer elke dag bij was en waar ik me zo prettig voelde, plekken waar ik zo trots op was, compleet verwoest en sommige zelfs onherkenbaar. Het is echt bijna ongelooflijk.. Vele van mijn vrienden zijn alles kwijt, hun huis, (sommige)huisdieren, alles wat ze hadden. Mijn oom is zijn dak verloren en het huis is niet meer bewoonbaar. Die schuilen nu allemaal bij andere mensen, wiens huizen nog redelijk overeind staan. Het is hartverscheurend om mijn eiland in deze conditie te zien. Er zijn geen woorden voor hoe vreselijk moeilijk alles is. Maar ben ongelooflijk dankbaar dat mijn ouders, familie, en (de meeste) van mijn vrienden veilig zijn. Het contact met hun is heel slecht. Mijn broer, andere familieleden hier in nld en ik krijgen af en toe een berichtje dat het naar omstandigheden 'goed' met ze gaat. Maar er is geen enkel moment dat ik heb kunnen ontspannen.. Mijn ouders zijn doodsbang dat anderen bij ons gaan inbreken (met of zonder wapens), en we hebben allemaal geen idee wat we moeten verwachten.. Eerste levensmiddelen worden schaars. Maar we zijn zeer dankbaar (er zijn niet eens woorden voor) voor alle steun en donaties en alle hulp van Nederland en het buitenland.

Mijn (ouder's) huis en dak zijn nog redelijk stevig. Wij hebben ook een aantal families die nu bij ons schuilen. Nu is het aanzien en afwachten wat er zal gebeuren. Het ergste voor mij en voor mijn familieleden en vrienden die nu in Nederland zijn, is dat we er zelf niks aan kunnen doen. Het enorme machteloze gevoel vreet ons van binnen op.. Wij kunnen alleen maar hopen.. Hopen dat er niks ernstig met hun overkomt en dat alles weer goed komt. Het liefst zouden we daarnaartoe willen gaan en meehelpen, maar zelfs dat is niet mogelijk en ''niet verstandig''.

De (prive) manege waar ik naartoe ging is compleet plat. Niks meer van over. We zijn 1 van de 4 paardjes verloren (been gebroken), alle zadels, alles is weg/kapot/niet meer bruikbaar. Maar ik heb het meest medelijden met de andere paardjes die nu 1 van hun maatjes is verloren.

Verder kan ik op het moment even niks meer bedenken om te schrijven. Ik ben niet zo goed in verhalen schrijven (dit is ook maar een kort verhaaltje), maar ik kan nu moeilijk na denken en ben alsmaar aan het stressen en mijn hoofd zit vol verdriet. Ik hoop wel een ander soort perspectief over heb kunnen brengen naar jullie.
Bedankt aan iedereen die met ons meeleeft!

x_spekkie_x schreef:

Vanuit het [NM] Orkaan Irma topic een bericht van Axivoca123 die 12 jaar op het eiland heeft gewoond, maar zelf nu in Nederland zit vanwege studie:

Link naar deze post

Axivoca123 schreef:

Ik meld me ook even. Misschien herkennen sommige mijn naam, misschien niet, maar ik woon(de) op Sint Maarten, heb daar 12 jaar gewoond en ben daar dus opgegroeid. Ben nu sinds halverwege augustus in Nederland om te studeren. Maar mijn ouders en andere familie en veel vrienden wonen nog op Sint Maarten. Ik schrijf met moeite dit bericht, mijn ogen vullen al snel op met tranen gezien MIJN eiland, de plek waar ik tot nu toe alles (voor zover ik kan herinneren) heb meegemaakt, waar ik voor het eerst heb paardgereden, mijn eerste zoen, zoveel dingen die veel mening voor mij hebben, de plek die ik voor altijd THUIS zal noemen is helemaal verwoest. Jullie zien de beelden en vinden het (natuurlijk) afschuwelijk, maar als ik de fotos zie, zie ik beelden van plekken/gebouwen/stranden/ huizen/ maneges, waar ik min of meer elke dag bij was en waar ik me zo prettig voelde, plekken waar ik zo trots op was, compleet verwoest en sommige zelfs onherkenbaar. Het is echt bijna ongelooflijk.. Vele van mijn vrienden zijn alles kwijt, hun huis, (sommige)huisdieren, alles wat ze hadden. Mijn oom is zijn dak verloren en het huis is niet meer bewoonbaar. Die schuilen nu allemaal bij andere mensen, wiens huizen nog redelijk overeind staan. Het is hartverscheurend om mijn eiland in deze conditie te zien. Er zijn geen woorden voor hoe vreselijk moeilijk alles is. Maar ben ongelooflijk dankbaar dat mijn ouders, familie, en (de meeste) van mijn vrienden veilig zijn. Het contact met hun is heel slecht. Mijn broer, andere familieleden hier in nld en ik krijgen af en toe een berichtje dat het naar omstandigheden 'goed' met ze gaat. Maar er is geen enkel moment dat ik heb kunnen ontspannen.. Mijn ouders zijn doodsbang dat anderen bij ons gaan inbreken (met of zonder wapens), en we hebben allemaal geen idee wat we moeten verwachten.. Eerste levensmiddelen worden schaars. Maar we zijn zeer dankbaar (er zijn niet eens woorden voor) voor alle steun en donaties en alle hulp van Nederland en het buitenland.

Mijn (ouder's) huis en dak zijn nog redelijk stevig. Wij hebben ook een aantal families die nu bij ons schuilen. Nu is het aanzien en afwachten wat er zal gebeuren. Het ergste voor mij en voor mijn familieleden en vrienden die nu in Nederland zijn, is dat we er zelf niks aan kunnen doen. Het enorme machteloze gevoel vreet ons van binnen op.. Wij kunnen alleen maar hopen.. Hopen dat er niks ernstig met hun overkomt en dat alles weer goed komt. Het liefst zouden we daarnaartoe willen gaan en meehelpen, maar zelfs dat is niet mogelijk en ''niet verstandig''.

De (prive) manege waar ik naartoe ging is compleet plat. Niks meer van over. We zijn 1 van de 4 paardjes verloren (been gebroken), alle zadels, alles is weg/kapot/niet meer bruikbaar. Maar ik heb het meest medelijden met de andere paardjes die nu 1 van hun maatjes is verloren.

Verder kan ik op het moment even niks meer bedenken om te schrijven. Ik ben niet zo goed in verhalen schrijven (dit is ook maar een kort verhaaltje), maar ik kan nu moeilijk na denken en ben alsmaar aan het stressen en mijn hoofd zit vol verdriet. Ik hoop wel een ander soort perspectief over heb kunnen brengen naar jullie.
Bedankt aan iedereen die met ons meeleeft!

_Lois_ schreef:

Wow wat is dit topic door gelopen!

Ik ben nu bijna thuis, in de auto.
Gisteren hebben wij 8uur lang bij hebt vliegveld in de rij gestaan voor een vliegtuig naar Curaçao.
Uiteindelijk met de laatste van die dag mee gegaan godzijdank.
Toen vanaf Curaçao uur later ook met militaire vlucht naar Eindhoven.

Wat een week is het geweest...
Wij zijn er erg goed vanaf gekomen.

Als ik vanavond nog wakker blijf zal ik even lezen en wat meer schrijven.