Geplaatst 
Uitzwaaiers waren niet toegestaan op Schiphol, dus het zou een 'eenvoudig' afscheid gaan worden. Wilco dropte me af bij de taxiplaatsen. We wisselden nog een laatste dikke knuffel en kus uit en toen ging ik alleen verder. Slik slik slik. Maar hup, we moeten de douane door zien te komen. Dus veel tijd voor gemekker was er niet. Ik had gehoord dat je niet zomaar toegelaten werd tot de vlucht. Ik wist dat er meerdere mensen al bij de vliegvelden weggestuurd waren omdat ze volgens het personeel niet aan de benodigde eisen voldeden (ook al deden ze dat wel en hadden ze bewijs daarvan in vorm van een webpagina bij zich op de telefoon). Dus de zenuwen zaten me enorm hoog.
Ik had een mapje bij de hand met daarin alle documenten die ik nodig heb gehad voor de aanvraag van de WHP. Daarnaast had ik deze aangevuld met de job offer, mijn werkcontract, mijn quarantaine-plan (verplicht, om aan te tonen waar je in quarantaine gaat en hoe je aan je boodschappen komt), uitdraaien van webpagina's om te laten zien dat ik het land wel in mocht, en natuurlijk de brief van het goedkeuren van de werkvergunning.
Ik vloog met KLM, omdat dat naast Air Canada de enige was die de laatste tijd geen vluchten gecancelled had. Kost wat meer, maar een garantie om daadwerkelijk te vliegen was mij veel meer waard dan een paar honderd euro. Dus. Eenmaal in de vertrekhal KLM opgezocht en in de rij voor het inchecken van de bagage. Dat opzoeken ging heel eenvoudig, omdat Schiphol zowat uitgestorven was. Toen ik aan de beurt was gooide ik mijn koffers op de band. Samen precies 46 kg. Spot on, haha. Dus hup koffers verdwenen, en mevrouw begon met het verwerken van mijn ticket. Ik dacht nog, dit gaat makkelijk! Tot ze vroeg naar de rest van mijn papieren. Mijn WHP was goedgekeurd in januari, dus die datum stond bovenaan de brief. Dat schoot haar in het verkeerde keelgat, omdat er toen nog geen covid was. Ze bleef volhouden maar stond mij toe op mijn telefoon op te zoeken dat de Canadese overheid me weldegelijk toe zou laten. Nog steeds niet overtuigd gaf ze me uiteindelijk wel toestemming, met de mededeling dat ik het er van haar op mocht gaan wagen. Enorm opgelucht en trillend van de adrenaline vervolgde ik mijn tocht naar boven, naar de douane. En er was niemand! Je kon echt zo doorlopen. Ik was zelfs vergeten mijn riem af te doen evenals sieraden voor ik door het poortje heenging. Normaal heb je tijd zat om dat te doen, nu dacht je er gewoon niet over na omdat je gelijk aan de beurt was. Dus ik werd gefouilleerd en moest zo vaak gescand worden totdat ze ervan overtuigd waren dat het enige metaal wat nog zichtbaar was de knopen op mijn broek waren.
En toen was ik in de tax-free hal. Wederom enorm uitgestorven vergeleken met de drukte van normaal! Ik kocht nog snel een flesje water en wat wafels voor onderweg, en ging op pad naar de gate die me gegeven was. Dat was niet het eigenlijke gate-nummer, maar een medisch controlepunt waar temperatuur genomen werd en je een gezondheidsverklaring moest invullen. Daarna kreeg je te horen bij welke gate je daadwerkelijk moest zijn. De verklaring werd gestempeld en ondertekend en moest je later inleveren bij het boarden.
Een goed uur later was het tijd om te gaan boarden. De rij leek enorm lang, maar met 2 meter afstand tussen iedereen lijkt hij natuurlijk al gauw langer dan hij eigenlijk is. Bij het boarden checkten ze ook weer alle documenten. En hoe zenuwslopend is het als de man voor je in de rij alsnog geweigerd wordt omdat hij zijn papieren niet op orde had. Toen was ik aan de beurt. De man van de KLM keek naar mijn papieren, en nam ze vervolgens even mee om aan de geweigerde man te laten zien wat hij dan wel aan documentatie bij zich had moeten hebben. Oftewel, ik had alles netjes op orde en mocht aan boord. Joepie!!!
In het vliegtuig was het wederom volledig uitgestorven. Vrijwel iedereen had 3 stoelen voor zichzelf. Heeeeeel vervelend natuurlijk. Een uur na het opstijgen kregen we de warme maaltijd (heeeel ranzig, haha. Behalve het toetje: tiramisu!). Weer een uur later gingen ze rond met zakjes met proviand. In plaats van meerdere keren de ronde te doen door het vliegtuig, kreeg je nu gewoon 1x een zak met van alles en nog wat. Dat was voor mij echt zat om de vlucht mee door te komen. Tijdens de vlucht moest je constant je mondkapje op houden. Om tussendoor even fatsoenlijk adem te kunnen halen kun je dus je snacks zo plannen dat je om de zoveel tijd even geen masker op je neus had.
Eenmaal geland in Toronto vloog je weer zo de douane door. De meneer bij de douane vroeg eigenlijk alleen wat je kwam doen, hoe lang je bleef en of je je bewust was van dat je in quarantaine moest. En toen mocht ik al door naar de immigration, waar mijn WHP opgemaakt werd. Een half uur na het landen stond ik al buiten. Met een taxi ben ik naar mijn quarantaine-adres gegaan, waar ik de volgende 2 weken zou verblijven.
Via AirBNB had ik een basement gehuurd met wat ramen zodat ik toch nog wat van buiten kon zien. Mijn boodschappen werden bezorgd door Walmart.
De eerste dagen van de quarantaine waren nog goed te doen. Na een halve week slaat de verveling toe. Holy moly, je moet echt je best doen om niet gillend gek te worden. Je moet je voorstellen dat ik eerst 2,5 maand in een caravan heb gewoond midden in het bos op de Veluwe. Van dat ineens naar 2 weken fulltime binnen zitten, dat is best een hele overgang, zacht uitgedrukt. Het was buiten ook nog eens prachtig zomerweer, dat maakte het ook niet makkelijker. Ik mocht ook niet buiten in de tuin komen, omdat de verhuurders daar ook elke avond waren. Ik zou alleen ergens buiten mogen komen als er op die plek tijdens de volle 2 weken helemaal niemand zou komen. Dus ik hing regelmatig met mijn kop uit het raam om toch even wat frisse lucht te snuiven. Ik heb verder Netflix goed gebruikt, Youtube, het handboek voor het Canadese rijbewijs doorgelezen, en flink wat puzzels gemaakt. Je moet wat.
