Hallo!

Kom jij altijd gelukzalig van je paard? Heb je (bijna) altijd lekker gereden?

En staat 'lekker gereden' gelijk aan 'van begin tot eind ging het lekker.'

Ik heb een ontzettend lief, braaf paard. Buitenritten doen wij graag, grondwerken en wat dressuurmatig. Dat laatste is voor ons betreft het moeilijkste. Deze week weer begonnen met privé les. Vandaag wat geoefend nav de les. In de les heeeeeerlijke stukken gehad en echt lekker gereden. Maar vandaag had ik bijvoorbeeld niet het zelfde resultaat. Ik probeerde de zelfde handelingen en oefeningen te doen. Maar ik vond het erg moeilijk om te voelen of ik het goed deed of juist mijn paard heel erg in de weg zat. Ook moest ik mijn paard even uitleggen dat we nu echt even aan werk moest. Uiteindelijk lukte het mij om echt weer naar hetzelfde 'niveau' als van de les te rijden en kon ik dit even vasthouden. Daarna was ik weer zoekende en toch afgesloten met een goede oefening.

Maar het is dus niet zo dat ik van begin tot eind gelukzalig op mijn paard zit. Ja ik ben heel blij met dat kleine stukje wat heel goed ging. Maar toch denk ik vaak aan de dingen die niet goed gingen of dat ik onaardig was voor mijn paard.

Als je dit altijd hebt lever je natuurlijk veel in op het plezier met je paard. Ik wil gewoon denken ik heb een lekker avondje met paardlief gehad en zat een heerlijk stukje rijden bij. Dit komt meestal bij mij als ik klaar ben met alles en thuis even gezeten heb. (het positieve gedeelte) Alsof je misschien direct na het rijden nog in het moment zit? En je even moet landen?

Wie herkent dit? Of stap jezelf wel eens af met een rot gevoel? Ik heb vanavond een stukje vrijheidsdressuur mee gepikt na het rijden. Dat gaat eigenlijk altijd goed en ik merkte dat het ook wel ontspannend is als je iets ontspannends doet als het niet direct goed gaat waar je mee bezig bent. Dat ga ik in ieder geval vaker gebruiken.

Ik denk dat iedereen die een beetje verwachtingen heeft (vrijwel iedereen dus) niet altijd blij van zijn paard stapt hoor. Soms zijn er periodes dat ik 9 van de 10 keer niet blij afstap en dan weer 9 van de 10 keer wel. Je werkt met een dier, natuurlijk kan dat niet altijd hetzelfde en 'goed' zijn.

Soms ben ik blij dat ik weer heelhuids hebben kunnen afstappen

In mijn ervaring heeft dat heel veel te maken met je manier van benadering van het rijden en je instructie. Het kan natuurlijk zijn dat je gewoon nog lerende bent en moet leren voelen ed. In dat geval is het logisch dat het niet altijd fijn voelt en zal dat met lessen snel moeten beteren omdat je beter kan inspelen op wat er gebeurt.

Maar! Ik werk heel veel met combinaties die kampen met spanning, frustraties, geen plezier meer hebben in het rijden, paarden die niet meer willen, noem het maar op. En heel vaak komt dat door te weinig uitleg en daardoor onvoldoende besef van hoe je paard leert en waarom je dingen moet doen. Soms ook gewoon omdat men teveel gericht is op het plaatje en het paard fysiek niet in staat is het gevraagde uit te voeren. Dat werkt logischerwijs frustraties in de hand! Ik merk dat door een andere wijze van benaderen, dingen verduidelijken en stappen die behapbaar zijn voor paard en ruiter, veel ruiters als snel wel weer met plezier en zelfs trots van hun paard stappen.

Kortom wat mij betreft, het mag eens niet zo lekker gaan, je mag het moeilijk vinden, maar dat mag absoluut niet de standaard zijn. Meerdere keren per week met een onprettig gevoel afstappen of achteraf balen hoe je het hebt aangepakt vind ik een no-go.

*Steekt hand op... *

Ik heb mijzelf verboden om de dag na de les te rijden.
Ik wil dan te snel hetzelfde resultaat 'en dat gaat niet'.

Later in de week ga ik doorgaans wel 'de les narijden'.
En dan heb ik mijn training als 'thinking rider' (Ritter dressage op feestboek) hard nodig.
'Wanneer precies aan de oefening beginnen...? Hoe geef ik de perfecte (... nu ja...) hulpen, waar zitten mijn valkuilen, waar moet ik op letten - en hoe gaat het...?'
En als het niet zo fantastisch was: wat zal ik eens doen...?

Er was een tijd dat Knollie telkens haar hoofd kantelde, linker oor op. Ik kreeg van drie mensen drie oplossingen: meer gewicht naar de rechter schouder, activeer rechtsachter, en 'zet linksachter op de grond door je eigen navel naar binnen te brengen'.
Ik reed heerlijk - bij gedoe kon ik iets doen met "sturen", met activeren en met terugrijden. En het hielp alle drie...

En het is tegelijkertijd zelf rijden en nadenken over je rijden.
Tijdens les is er de juf die meedenkt en goed kan observeren.

Gelukkig ben ik na de meeste ritten wel blij en tevreden.
Maar altijd gelukzalig, hmmm, nee.

Ik ben redelijk perfectionistisch in het rijden en heb een gevoelige merrie die het me echt niet altijd makkelijk maak. Dus ik stap zeker niet altijd tevreden af, dat komt dan voornamelijk door mijn eigen verwachtingen. Aan de andere kant ben ik dat ook altijd wel weer vergeten als ik eenmaal aan het afzadelen en naverzorgen ben, de tijd met mijn paard is wel altijd een geluksmomentje!

Ha, toevallig. Vandaag voor het eerst sinds tijden weer met een teleurgesteld gevoel afgestapt. Gelukkig wel goed af kunnen sluiten, maar het eerste half uur ging best wel dramatisch. Dus erg herkenbaar je verhaal!

Vind ik erg kort door de bocht gedacht eerlijk gezegd. Ik verwacht veel van mezelf en van mijn paard, maar ik stap eigenlijk altijd tevreden af. Misschien heb ik daarin het geluk dat ik een paard heb dat áltijd zijn beste beentje voor zet, maar ook als het trainen minder goed gaat stap ik altijd tevreden af.

Voor mij ligt het 'tevreden' zijn namelijk niet in het gegeven of ik of mijn paard alles goed doet, maar of we ons best doen om hetgeen wat we willen te bereiken.

De afgelopen week ging het rijden zelf niet heel geweldig, maar ik heb het altijd goed afgesloten en positief afgestapt. Dat vind ik zelf ook erg belangrijk.

Ik stap pas af met een rotgevoel als ik mijn paard onterecht heb gestraft of iets en daar voel ik me dan schuldig over. Maar dat komt gelukkig niet meer voor

Deze reactie zet mij best wel aan het denken en het is ook een beetje confronterend. Want ja, ik denk eerlijk gezegd wel dat als ik meerdere malen per week in de bak dressuurmatig aan de slag ga dat ik niet direct super blij van mijn paard kom na het rijden. Dat ligt hoogstwaarschijnlijk aan de combinatie. Ik ben geen kundige dressuurruiter, mijn paard is een bijna 20 jarige wat flegmatieke fries. Wellicht met mijn lessen dat dit minder wordt. Hierdoor dressuren wij trouwens minimaal. Toevallig deze week 2x omdat ik dus ook wou voelen of ik het ook zelf kon na de les. Maar misschien is dat ook de reden dat het niet lukt, omdat ik na 2/3 weken meerdere malen dressuur gereden heb gezegd ik doe alleen nog maar buitenritten en grondwerk.

Ligt het aan de combinatie... Ik denk van niet. Maar jij moet leren de mogelijkheden en onmogelijkheden van je paard te zien en begrijpen, en leren rijden met een plan dat daarbij past. Dan kan je oprecht tevreden zijn met kleine stapjes, die passen bij jullie niveau en jullie doelen. Ruiters zijn meestal van het fanatieke soort, doeners met veel motivatie. Dat kan hartstikke positief zijn maar het is belangrijk niet uit het oog te verliezen wat realistisch is, en waar je vandaan komt als combinatie. Soms is het beter om gericht met 2 kleine dingetjes aan de slag te gaan en daarin successen te boeken, dan in de les flink aan het werk en grote stappen zetten zonder dat je het nog na kan rijden. Vooruitgang is goed, maar plezier is in je hobby wel een hoofdzaak. Vind ik dan. Voor jou, en voor je paard. Ook met een ouder paard kan je een hoop leuke dingen doen die hem motiveren, soepeler maken zonder dat het gelijk heel moeilijk word. Juist voor zo'n paard is motivatie bewaren en uitdagen heel belangrijk.

Sorry ts, dit is een beetje een stokpaardje van mij Ik ben er echt van overtuigd dat er te weinig lol is in de paardensport en dat mensen te veeleisend zijn voor zichzelf en hun paarden. Niet qua einddoel, maar wel in de weg ernaartoe. Met plezier kom je verder! Ik denk niet dat jij heel verkeerd bezig bent hoor, ik vind het al super dat je überhaupt dit topic opent en erover nadenkt. Met jullie komt het wel goed. Maar iedere ruiter die kan en mag horen dat regelmatig met een gefrustreerd of naar gevoel afstappen niet nodig is en niet erbij hoort is er eentje. Het kan echt anders, plezier hebben mag, altijd doorzetten en hard werken hoeft niet.

Ja, maar dat komt omdat ik vanwege een schade in mijn rug nog maar weinig rijd. De momenten dat ik het wel doen vind ik dan ook geweldig, al is het even uitstappen. Scheelt dan ook dat ik vanuit het zadel geen moeilijke dingen meer verwacht van mijn paarden, slecht dat ze braaf zijn. En dat zijn ze en dan geniet ik voluit.

Nah echt teleurgesteld stap ik nooit af, maar soms sta ik wel even stil midden in de training om even diep te zuchten..

Maar ik probeer altijd af te sluiten met een ding wat goed gaat, hoe klein of 'makkelijk' dat dingetje ook is.

Ik heb het heel vaak met lessen dat ik gefrustreerd afstap. Ik geniet standaard veel meer van het alleen rijden. Hierdoor volg ik ook geen springlessen. Merk dat echt toeklap bij druk en dat ik als ik alleen rijd veel meer rekening houd met mijn eigen gemoed, de conditie en het gemoed van mijn paard. Heeft lang geduurd eer ik daar achter kwam. Rijden was op een gegeven moment gewoon moeten en niet leuk meer. Nu de druk van de ketel is is het terug onstpanning en is mijn merrie een stuk enthousiaster.

0000 ik denk dat ik het beeld voor mij heb van een standaard plaatje in de bak: een soepel paard, super vlot aan het been, flitsende overgangen, nette houding van de ruiter. Ga zo maar door. Ik zit ook eigenijk altijd serieus op mijn paard. Alsof we ineens een dressuur combinatie zijn. Terwijl we in het echt gewoon die combinatie zijn die in het voorjaar tot het na jaar in het bos rijdt met een lange teugel. Dan kom ik echt genietend van mijn paard af.

Mijn instructrice zei vorige keer: eerst de stap, dan de draf en dan de galop voorelkaar. De stap gaat stukken beter dan de draf in de basis. Dus ik denk dat ik mij eerst daar op ga richten als ik voor mij zelf rijd en daarin de successen bevestig. Ook wel leuk om dan een keer positief af te stappen omdat we dan een laagdrempelig doel hebben.

Ik hoop dat ik ooit in de bak net zo kan afstappen als dat ik doe van een buitenrit.

Ik stap altijd blij af. Maar dat komt vooral omdat mijn focus anders ligt. Ik heb een projectpaard en hoewel ik altijd al was van het positieve uitgaan heeft zij mij geleerd omdat in het nog kleinere te zoeken.
Zoals : Ik leef nog
ze bleef ademhalen na de galop draf overgang
Een volte die fijn ging met correcte stelling en lengte buiging
Pasje opzij wat goed ging, en dan kan het dus echt in die 1 of 2 passen zitten die echt correct waren.

Ik heb geen frustratie in het rijden, ook vooral omdat zij dat niet accepteert.

Ik ben het erg eens met de reactie van 0000

Als je geen lol met je knol hebt dan wordt dit een behoorlijk stomme en dure hobby. Tuurlijk mag je een keer gefrustreerd zijn maar als dat de boventoon gaat voeren wordt het tijd om een andere ingang te vinden.

Dat hoop ik ook voor jullie! En dat gaat je ook zeker lukken met deze mindset. Ben trots op je paard voor hetgeen hij wel voor je doet en de kleine vooruitgang die je boekt. Focus op jullie proves ipv het algemene plaatje en dat scheelt denk ik al een heleboel. Have fun!

Ik vind het gewoon zo heerlijk om met paarden om te gaan dat ik altijd blij afstap. Hoe de training ook ging. Soms tevreden, soms niet zo tevreden, maar altijd gelukkig omdat je toch maar weer hebt samengewerkt met zo'n prachtig dier.

Paardrijden leert je accepteren dat als je leert je niet alles in een keer goed kan doen en zeker niet van je paard kan verwachten dat hij het dan wel begrijpt en direct goed doet.

Je moet leren frustraties los te laten en een stap terug te doen.
Leren accepteren en blijven oefenen om het wel te doen lukken.
En lief voor jezelf te zijn om erin te blijven geloven.

Had ik al gezegd dat paardrijden een prachtige sport is?
Niet omdat je beweegt en calorieen verbrand, maar omdat je mooie levenslessen leert.

Het enige wat ik liever niet rond een paard zie is frustratie. Frustratie is een zinloze emotie die niets brengt, alleen neemt.

Ik ben hierin extreem, wanneer het goed gaat heb ik het gevoel alsof ik het eindelijk snap en het nu echt niet meer mis kan gaan, maar wanneer de training daarna net iets minder goed aanvoelt dan ga ik enorm doem-denken en heb ik het gevoel alsof ik niks kan.
Ik ben echt moeten gaan inzien dat mijn gevoel hierin extreem is en de werkelijkheid ergens in het midden ligt. Ik vind dit nog altijd lastig om op te lossen en weet van mezelf dat ik hier soms gewoon hulp bij nodig heb. Ik zeg mijn instructrice dan ook wat mijn gevoel is maar dat ik weet dat het waarschijnlijk niet zo erg zal zijn. Nadat zij ons weer op de been heeft geholpen kan ik weer een tijd vooruit en kan ik wel degelijk enkele weken bijna dagelijks met een gelukzalig gevoel afstappen.
Voor mij is paardrijden een uitdaging om het steeds beter te doen en een steeds beter team met mijn paard te vormen, als dat lukt haal ik daar dus mijn voldoening uit. Ik vind het dan weer lastig om alleen maar buiten te rijden en daar gelukkig van te worden, daar zit voor mij geen uitdaging in. (als de zon schijnt rij ik wel iets van 2 keer per week buiten, heerlijk! maar alleen maar zou ik niet kunnen). Ik denk dus dat het wel ook iets is wat bij je moet passen het in de bak rijden. Past het niet bij je, waarom zou je jezelf dan ertoe dwingen?

Vroeger zeker niet.. Dan kon ik echt teleurgesteld of boos zijn als het niet goed ging. Niet boos als in afreageren op het paard, meer chagrijnig.. Ik ben van mezelf uit nogal perfectionistisch, en als dat dan niet lukt.. Maar ik begin steeds meer te leren dat niet alles zo perfect hoeft, niet alleen op het vlak van rijden maar ook bij andere dingen. Dat je veel meer plezier haalt uit wat je doet, als je dingen gewoon neemt zoals ze komen. Dit heb ik op de één of andere manier ook van mijn huidige paard geleerd denk ik. Hij is echt super lief en doet altijd zo ongelooflijk zijn best voor mij, maar soms lukt het gewoon even niet. Gewoon omdat hij het nog niet snapt of nog niet goed kan, of omdat hij gewoon even geen goede dag voor een bepaald iets heeft. En bij hem kan ik gewoon niet teleurgesteld of boos zijn, omdat hij altijd zo lief is en zo goed zijn best doet. Dus dan gaan we gewoon iets anders doen wat hij wel goed kan of wat we ook leuk vinden. En dat is denk ik best een goede tip voor iedereen. Als vandaag die galop nu niet lukt, of dat wijken, of welke oefening je ook probeert te doen. Ga dan niet oneindig door totdat jullie allebei zo gefrustreerd zijn dat er helemaal niets meer lukt. Ga paaltjes draven, zet een slalom in de bak, ga gewoon even lekker aan ontspanning werken of ga gewoon op buitenrit en pak wat niet lukte de volgende keer weer op. Daar word je echt blijer van. Ik kom nu eigenlijk nooit meer chagrijnig van mijn paard. Het is nu zelfs zo dat als ik eigenlijk een slecht humeur had, ik altijd vrolijker weer afstap. Maar op een dag dat ik al een slecht humeur heb, hoef ik dus niet te denken dat het vandaag wel even gaat gebeuren met een aantal moeilijke oefeningen. Ik denk echt dat mensen zich soms meer aan moeten passen aan hoe het paard zich voelt, maar ook hoe ze zich zelf voelen. En het makkelijker moeten laten gaan als er iets niet lukt en even iets anders gaan doen. Deze verandering in je mindset kost tijd hoor, dat is niet iets wat je van vandaag op morgen doet. Maar het maakt je zo veel gelukkiger!

Simpel antwoord: JA! Ik kom er altijd gelukkig vanaf.

Simpele reden: Een van mijn paarden is gruwelijk geblesseerd geweest. Zou niet meer goedkomen als sportpaard en misschien wel helemaal niet meer. Door mijn eigen weg te volgen en door een wonder loopt ze weer als een trein. Beter dan ervoor zelfs. En daar ben ik elke dag, elk uur en elke rit zo vreselijk dankbaar voor! Misschien lukt niet elke training alles, maar dat kan ik heel simpel relativeren. Morgen opnieuw proberen. Het gevoel alleen al dat dat kan! Dat ik het overnieuw kan proberen ipv dat ze de salami in moet. Dat zorgt ervoor dat je beseft...er is maar 1 ding belangrijk...dat ze gezond zijn! De rest is aan te leren....Geniet van dat moment!

Als mensen iets op social media bijvoorbeeld iets plaatsen over hun training waarbij dingen niet goed gaan, heb ik altijd de neiging om zoiets erbij te zetten. Dat ze op hun knieën dankbaar mogen zijn dat ze uberhaupt kunnen trainen. Want dat is echt niet vanzelfsprekend...

Ja, ik ben altijd blij na een rit. En mijn paard ook. We rijden alleen maar in het bos en genieten van de omgeving. Mijn paard is super relaxt en ik daardoor ook.

Ja eigenlijk wel

Stap wel eens op en dan voelt het niet fijn en dan denk ik dat word niets vandaag.
Maar eigenlijk altijd stap ik daarna toch met een fijn gevoel af omdat het tijdens het rijden zo fijn verbeterd.

Ja, ik denk wel dat ik kan zeggen dat ik altijd blij afstap. Of de training positief afsluit. Maar ik ben vrij makkelijk. Als er hij een paar passen super lekker loopt kan ik daar al zo trots op ben dat het mijn training maakt. Laatst was dat een paar hele fijne stappassen en gisteren een stapje travers

Maar ik heb soms wel dat ik mezelf niet correct vond. Te snel gevraagd, te lang doorgegaan, niet de goede mindset. Al kan ik dat eigenlijk altijd relativeren.

9.5 van de 10 keer stap ik blij van mijn paard af. We hebben plezier samen met rijden, doen echt wel lastige dingen wat niet foutloos gaat, maar het is een geweldig proces om samen te doorlopen vind ik. We leren allebei heel veel, komen nu op een niveau wat ik nog niet eerder heb gereden (laat staan dat ik het een paard heb aangeleerd) en ik vind dat alleen maar heel erg gaaf. Ben enorm trots op mijn paard hoe hij het allemaal doet en dat besef ik me bijna dagelijks wel.