Nee hoor

En inmiddels heb ik uitgevogeld hoe het komt: te lang doorgaan. Jong paard, zelf lerend en als ze dan een half uur top gelopen heeft is het ook genoeg. Anders worden we allebei moe en bij mij kan de frustratie dan opeens de kop opsteken.

Wat Isabel_k zegt ook. Eigenlijk ben ik dan altijd gefrustreerd op mezelf.

Ik kom er eigenlijk altijd wel tevreden af. Nou rijd ik dan ook een 20+er voor wie rijden meer beweging krijgen en een beetje gymnastieken is. Ik stap zonder verwachtingen op en voel wat ik onder mijn kont heb. In de loop van de rit voel ik dan wat ik vandaag kan vragen. Als ik merk dat er iets stroef is, en dat kan vanalles zijn, ga ik daar mee aan de slag en stel ik een haalbaar doel. Als dat gehaald is, zijn we klaar. De ene keer kan ik oefeningen tot M meepakken, de andere keer rijden we alleen maar voltes. De ene keer zit er veel galop in de training (zij is echt een galoppeer paard, wordt ze los van) en de andere keer stappen we met daarbij een klein drafje.

Omdat we nergens naar toe trainen, behalve los blijven, maakt het de trainingen ook wel makkelijker want ik ben snel tevreden. En daardoor paard ook

Waarom is dat kort door de bocht? Afstraffen doe ik sowieso nooit, of ik nu zelf gefrustreerd van mijn paard stap of niet. Daar heeft dat dier niks mee te maken. Ik kon vooral vroeger vaak echt teleurgesteld afstappen. Maar zoals Brainless zegt, met mijn jonkie ben ik vaak gewoon al blij dat ik heelhuids afstap. Soms zijn er van die dagen dat ze alles gezien heeft en uit de meest onverwachte momenten verschiet. Die momenten zijn (vooral met jonge en hete paarden) vaak heel vervelend. Dan stap je gewoon niet blij af, en dat zullen de mensen met dressuurpaarden die hoog in het bloed staan denk ik wel kunnen beamen

9 van de 10 keer wel eigenlijk Ik begin mijn trainingen met verwachtingen, maar als het niet gaat zoals ik had verwacht stel ik gaande weg mijn ‘doelen’ voor die dag bij. Ik kan dan uiteindelijk een training al ‘gelukzalig’ afsluiten met 1 lange zijde in verticale balans bij wijze van spreken! Trots dat ik het zelf heb weten op te lossen en trots dat merrie het zo goed op pakt en zich laat bewerken.

Als het een keer écht niet gaat breek ik de training meestal af voordat ik gefrustreerd raak en ga ik nog klein rondje door het bos. Dan stap ik eigenlijk nog steeds blij af. Paardrijden blijft mijn hobby en doe ik voor mijn plezier, dus ik probeer er ook wel voor de zorgen dat dit zo blijft. Als ik elke keer ontevreden af zou stappen zou het voor mij niet lang leuk blijven denk ik.

Paardrijden is voor mij een soort van gymnastiek en dansen.

Ik vind de opmerking over eerst de stap etc erg zinnig.
Zeker omdat je met een barok paard rijdt. Voor de barokke rassen geldt een oud gezegde dat ik van harte onderschrijf: wacht met galopperen totdat het dier zo sterk is in de 'buik'spieren dat de schouderbinnenwaarts in draf goed gaat.
En alle dressuur gaat voor mij om balans en het dier helpen om de kracht op te bouwen om ons als mensen goed te kunnen dragen. (Itt 'hij moet in de krul, want dan krijg je punten, of dat schijnt goed voor zijn rug te zijn'. Daar denkt het dier heel anders over en veel mensen rijden nonstop in die strijd.)

Ik merk dat het bij mij vaak niet aan de orde is, puur doordat ik gek perfectionistisch ben en ook nog een schoolvoorbeeld faalangst thuis zowel met dressuren als springen stap ik meestal met 200% plezier af maar na een wedstrijd of les loop ik vaak dagenlang elke fout in mijn hoofd te malen. Want ja, ik had het zoveel beter kunnen doen en ik voel me heel snel erg schuldig tegenover mijn paard voor elke mislukte en "mislukte" sprong of dressuuroefening. En daar komt ook nog stukje faalangst bij te kijken, tijdens wedstrijden zijn er mensen aanwezig die ongetwijfeld wat van mijn rijkunsten kunnen vinden en daar maak ik me belachelijk druk om. Soms zou ik maar liever een nieuw stel hersenen willen bestellen


Mijn paard ben ik in ieder geval wel 99 op 100 keer rijden hartstikke blij mee en zo trots dat ze tegenwoordig bijna helemaal als een normaal paard kan lopen zo'n bijzonder beest met een rugzakje als dat ze is. Soms ben ik stiekem jaloers op mensen met echte professioneel getrainde spring- of dressuurpaarden maar goed, mijn pony'tje heeft andere voordelen - je hoeft je tenminste letterlijk nooit zorgen te maken of je heelhuids afstapt, ook niet onbelangrijk

Dit heb ik ook wel wat jij beschrijft! Dat je merkt dat het niet lekker gaat en je dat moet 'oplossen.' Maar zo wil ik eigenlijk niet constant rijden. Ik ga liever een samenwerking met mijn paard aan om iets behapbaars te oefenen.

Bij ons als combinatie lopen we eigenlijk tegen verschillende problemen aan.

Mijn paard is op rechts erg moeilijk. Aangalopperen op rechts lukt simpel weg niet. Alles op rechts is moeilijker dan links. Stelling en buiging. Als ik van hand verander van rechts naar links gaat soepeler dan andersom. Laatst op een halsterje gelongeert. Op links niks aan de hand en op rechts een compleet ander paard. Zelfs bij grond werk/vrijheidsdressuur merk ik verschil. Dus hier zit heel veel winst te behalen. Gelukkig heb ik een instructrice die ook inziet dat eerst dit opgelost moet worden alvoor we aan de galop kunnen werken en niet gewoon de galop doorpakt.

Daarnaast ben ik niet een hele kundige ruiter. Ik vind het nog lastig om te voelen of ik de juiste stelling vraag en niet gewoon aan het "plukken en trekken ben." de juiste momenten van been geven, wanneer de schouder naar buiten of binnen valt op een volte. Mijn hele houding op het paard is niet wat het moet zijn. Als ik een slangenvolte maak ga ik ook van zowel van links naar rechts als naar voren als achteren. Wat ik ook tegen mijn instructrice zei: ik vind het heel lastig om en door te zitten én stelling te vragen. Één van die 2 gaat dan gewoon niet goed. Hierin zit super veel verbetering te halen.

Als laatste punt waar we veel tegen aan lopen is het tempo. Is het heel gek dat we al moeite hebben met een normaal tempo door de bak? Daar hebben we eigenlijk altijd een discussie over. Paardlief is wat flegmatiek. In de bak toont ze weinig eigen initiatief. Dat wil zeggen het lukt redelijk om haar aan het been te rijden. Maar ik moet haar altijd wel heel duidelijk maken dat we echt even aan het werk moeten. Ze stapt liever met een lange teugel op sjok tempo. Ik heb niet altijd de overwicht om dit op te lossen. Dan schaam ik mij dood dat we niet harder gaan dan een sukkeldrafje.

Toch nog een punt. Als ik met anderen rij in de bak of ik zie mensen aan de kant merk ik dat het nog slechter gaat. Dan ga ik op de één of andere manier anders rijden. Het viel mij laatst pas op hoe erg ik daar op reageer. Misschien omdat het ons niet lukt om zoals de rest te rijden?

Als ik in het bos rijd, dan rijd ik met een lang teugeltje. Het enige wat ik doe is sturen en zorgen dat ze aan het been is. Voor de rest genieten. Als ik in de bak rijd, dan zit ik er super strak op. Dan "moet" ze ineens van alles. Voorwaarts zijn, stelling buiging, overgangen, nagevelijk, veel draven etc. Misschien gaat het hierin ook mis en is draven in de bak met al die 'opdrachten' te veel van het goede of het resultaat wat ik wil boeken niet reëel beter gezegd.

Ik stap ook niet altijd gelukkig af, maar ik denk dat als ik Marjo's paard zou hebben die áltijd zijn beste beentje voor zet, dat dan wel zo zou zijn.

Ik word namelijk helemaal niet ongelukkig als er dingen niet goed gaan. Het heeft me juist heel veel voldoening als ik een mini stapje voorwaarts kan zetten bij iets wat nog niet goed gaat. Zoals een halve pas achteruit bij het aanleren van achterwaarts. Of bij het leren van travers die goede buiging inzetten, al komt daarbij de achterhand slecht een millimeter naar binnen.

Maar ik heb een paard met behoorlijk wat karakter. En hij kan heel werkwillig zijn en dan stap ik altijd blij af, maar hij heeft ook dagen dat hij zelf niet zo lekker in zijn vel zit. Dan wisselt het al wat meer. Uiteraard vraag ik dan minder moeilijke dingen van hem en als die dingen dan nog wel goed gaan, ben ik ook zeker wel tevreden. Maar als dan zelfs de makkelijkste dingen niet meer lijken te lukken (zoals gewoon een rondje over de hoefslag zonder te spoken), ja daar kan ik best gefrustreerd van worden.
En dan heb je ook nog de dagen dat mijn paard gewoon echt het bloed onder mijn nagels vandaan haalt. De dagen dat hij gewoon niet zijn kop bij mij kan houden of de grenzen opzoekt, dan ben ik alleen maar bezig met 'schade beperken' en daar word ik ook niet blij van.

Maar gelukkig hebben we toch meestal gewoon goede dagen, maar als je met een levend dier werkt, zitten de slechte er ook wel eens tussen.

Ik heb een hele brave haflinger dus qua karakter ben ik altijd heel blij. Als iets even niet wil lukken dan probeer ik een stapje terug te doen zodat we goed afsluiten.
Ik zou nooit met een boos gevoel willen afstappen. Lijkt mij voor beiden zo onprettig. Dus soms even je verwachtingen aanpassen en later weer opnieuw proberen.

Ik stap meestal ook blij af, soms omdat het gewoon goed ging. En soms omdat ik blij ben dat ik eraf mag
Ik doe altijd na het rijden rekken en strekken, dat vind ze zelf helemaal fantastisch. Dus dan sluiten we altijd goed af, want niet blij/boos/geïrriteerd blijven met dat blije hoofd houdt niemand lang vol.

Ik men maar stap 8 van de 10 keer tevreden de wagen af.
Soms loopt ze echt superfijn, dan stap ik helemaal blij af.

En soms hebben we al "ruzie" tijdens het losstappen, dan voel ik dat we er niet uit gaan komen en dan stop ik. Vechten heeft namelijk geen zin en is alleen maar frustratie voor beide.

Dat laatste ligt dan of aan mijn korte lontje die dag, of aan de harde wind waar madame nogal heavy op kan reageren .

Ik stap ook niet altijd voldaan of tevreden af. Stukje perfectionisme in mij. Maar paarden leren ons daar ook mee dealen. Probeer deze gedachtegang als een leermoment voor jezelf te zien.

Ik zie een paar dingetjes waar je heel eenvoudig mee kunt beginnen, om die betere ruiter te worden die je graag wilt zijn in de bak. Je moet alleen wel blijven relativeren dat dit een proces voor de lange adem wordt.

Op buitenrit beginnen met dresuurmatig rijden. Dus de ene keer rij je buiten dressuur, de andere keer rij je in de bak dressuur en de volgende keer ga je weer met een lang teugeltje naar buiten.

Leg met je instructeur de focus op je houding en zit verbeteren en dan echt de categorie: Het interesseert niet hoe mijn paard erbij loopt. Eerst ga jij goed zitten. Zit jij goed, dan ga je pas aan je paard sleutelen. Breek die oefeningen ook samen met je instructeur op in controle punten die je tijdens het oefenen zelf kunt controleren. Evalueer en controleer weer na 1/2 weken met je instructeur. Ik sta sommige lessen meer stil dan wat anders, omdat mijn instructeur en ik aan het denken/bedenken of voelen zijn hoe we dat ene dingetje het beste opgelost krijgen. Daarna gaan we dat uitproberen en zien we dat de reactie is van mijn paard en sleutelen we waar nodig.

Meestal gebruiken ze bij vrijheidsdressuur voerbeloning, geen idee of jij dat ook doet. Meeste friezen zijn in ieder geval gek op eten. Probeer die stukjes dat ze wel aan het been is te belonen met voerbeloning. Of dat ze een keertje wel goed rechtsom gaat te belonen. Net zoals bij het aanleren van vrijheidsdressuur oefeningen. Eerste kleine dingetjes belonen, daarna moet er steeds meer voordat die het snoepje krijgt.

Ik zit zelf met mijn paard in de herstel van een peesblessure, hierdoor heb ik echt terug gemoeten naar de basis. Mijn paard die ook liever niet naar mijn been luistert, reageert nu zelfs op zithulpen. Was nooit blij met dressuurmatig werk, deed liever springen of wat anders. Die wordt steeds enthousiaster, begint zelfs een beetje te enthousiast te worden. Maar ik doe dan ook al meer als een half jaar niks anders als, houding/zit, rechtrichten van mijn paard in stap en draf met een strikte regels van de dierenarts. Dat blije paard, dat doet wat de bedoeling is, maakt weer dat ik gelukkigere wordt als ik van mijn paard terug kom.

Schuldig! Lang niet altijd in het verleden

Maar las vanochtend een quote die me enorm aan het denken zette:

Elk rit op je paard is weer een rit dichterbij de laatste

Waardeer elk moment. Het zijn dieren, en laten we wel wezen. Ze doen alles voor ons!

De laatste tijd stap ik vooral moe af omdat het nogal op de grens ligt van angsten overwinnen en dat is best zwaar. Maar de tijd daarvoor heb ik echt jaren gehad dat ik altijd tevreden van het paard afstapte. Soms omdat we leuk gewerkt hadden, soms omdat ik lekker tot rust gekomen was, soms omdat de zon zo fijn scheen, soms omdat we moeizaam begonnen maar het tijdens het rijden beter ging, maar het was eigenlijk altijd leuk. En ik denk dat dat voor mij dus belangrijk is: kijken wat het is en daar zien hoe je je kunt richten op het leuke. Daarvoor hoef je niet een perfect paard te hebben, want het kan ook al genoeg zijn dat iets wat aan het begin niet wil later wel lukt. (Dit is heel fijn bij manegepaarden: je weet daar alvast dat je over heel veel omstandigheden geen controle hebt, niet wat andere ruiters doen, niet of ze de dag daarvoor veel of weinig hebben gedaan... je doet het gewoon met wat er is en zoekt daarin dingen waar je het leuk kunt maken en iets kunt bereiken, en dat hoeft maar heel klein te zijn.)

Dit inderdaad.
Als ik ongesteld ben of een rotdag heb rij ik sowieso ook niet.

Ja ik kom er altijd gelukkig af, dankbaar dat ik weer op zijn rug mee mocht. We rijden in het bos, hij kiest zelf vaak zijn weg en tempo, soms kies ik. Ik verwacht niet iets van hem, ik vraag en luister naar zijn antwoord en vind soms iets anders. Dat mag van hem meestal Hij kan het niet fout doen natuurlijk, hij loopt zoals hij loopt en dat is fijn.

nou zeker niet. Ik ben geen bakruiter, ( ik kan dat niet ondanks lessen ) en rij dan rondje linksom en rechtsom volte gebroken lijn. tempowisseling en dan denk ik.. zo klaar... ik stap dan echt af van.. hij heeft zijn beweging gehad maar vond ik het altijd euk.. nee. daarintegen hou ik van buitenritten.. stap draf galop niks moet alles mag ik ga met een big smile weg en kom negen van de tien keer met een big smile terug. dus nee ik kom niet altijd gelukzalig van mijn paard.. het weer speelt bij mij een belangrijke rol. kou wind en regen dan denk ik echt soms.. wat doe ik hier, maar zoals vandaag buiten het erf mijn paard lekker gras laten grazen met zon in mijn gezicht, muziekje op en borsteltje erbij dan geniet ik echt en wil ik niet eens naar huis..

Dank jullie wel voor jullie imput. Ik ga mij richten op de dingen die voor ons behapbaar zijn in de bak en waardoor ik ontspannen en blij van mijn paard af stap ipv gefrustreerd.

Nee, ik stap echt niet altijd tevreden af. Maar zoals anderen al aangeven ben ik meestal gefrustreerd met mezelf. Perfectionistisch en geen gezond lijf is een lastige combinatie soms. Niet met paard. Alleen niet tevreden betekent niet met een rot gevoel, er gaan altijd stukken wel goed. Dus ik kan lekker gereden hebben of niet lekker gereden hebben. Daar heeft bij mij de bak ook niks mee te maken, kan met een buitenrit ook gebeuren.

Ik heb mezelf alleen aangeleerd om meteen daarna de rit te analyseren, zodat de goede dingen ook de aandacht krijgen en het gevoel dan ook beter wordt. Heel vroeger onthield ik alleen de slechte stukken en ging al mijn aandacht daarnaartoe. Dat is niet eerlijk naar paard en mezelf, dus ben ik daaraan gaan werken.

Maar dat betekent ook dat ik op echt slechte dagen gewoon afstap en wat anders ga doen.

Ik stap ook lang niet altijd tevreden af. Soms heb ik mijn dag niet, soms heeft paardlief haar dag niet. We zijn beide levende wezens en het kan gebeuren dat het gewoon even niet lukt. Al probeer ik dan wel achteraf 3 positieve dingen te zoeken van de rit omdat ik zelf altijd de neiging heb om negatief te blijven denken over hoe het rijden gaat.

Ik stap altijd blij af omdat ik er van geniet met haar bezig te zijn. Ongeacht of de training perfect of met hobbels en bobbels ging.
Ik merk dat ik na een les vaak wel met meer voldoening afstap omdat ik mezelf dan meer heb uitgedaagd.

Dat lijkt me wel een goeie! ik onthoud namelijk ook telkens wat er allemaal niet lukte en dat kost me uiteindelijk wat deuken in mijn zelfvertrouwen. Nu dat ik eraan denk weet ik van mijn laatste 2 of 3 parcoursen alle slechte sprongen uit mijn hoofd maar die mooie kan ik niet zo voor mijn ogen halen Eigenlijk best stom. Met dressuur is het ook zo dat mijn paard drafoefeningen heel netjes oppakt maar omdat stap en galop net wat meer aandacht en werk vergen blijf ik dat juist in mijn hoofd malen... ipv ook weleens met plezier terug te kijken op de lekkere drafstukken.

Sinds mijn paard een heftige blessure heeft gehad en ik weer erop mocht, stap ik altijd gelukzalig van mijn paard.
Tuurlijk gaat het soms niet zoals ik wil, maar ik ben blij dat ze er nog is en heel graag wil werken!

Ik heb makkelijk praten hoor. Mijn vader was er bijvoorbeeld altijd bij met wedstrijden en dan bespraken we de proeven. Ook als hij bij normaal rijden of lessen erbij was deden we dat. Hij kon heel duidelijk vertellen wat er goed ging, niet goed ging maar ook dat het slechte niet zo dramatisch was. Dat deed hij al vanaf kinds af aan bij mij dus dat is er in gesleten. Vroeger moest ik dat echt met hem bespreken, later kon het ook met anderen en nu kan ik het ook zelf. En dat is echt niet meteen na afstappen, maar ik ga wel riedeltje af in hoofd. Je hoeft het slechte niet te vergeten, maar je mag jezelf en paard ook compliment geven voor de goede stukken. Is beter voor zelfvertrouwen want jouw stuk kwam mij ook bekend voor want ook bij de goede stukken zegt mijn perfectionisme dat ik dit en dit anders moet doen want dan is het nog beter.