Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
musiqolog schreef:Ik las net een topic met de vraag of je altijd senang van je paard komt. Mijn antwoord was dat dat een van de mooiste momenten was, omdat ik dan wél de leuke dingen van mijn rit onthou maar niet de stress. Want stress, dat is voor deze bange manegeruiter echter wel een dingetje. Veel angsten te paard concentreren zich rond "maar wat als het paard nou eens..." Mijn voet uit de beugel om aan te singelen? Doodeng. Galop? Alleen op een hele goeie dag. Zelfs lange teugel geven durf ik al nauwelijks, want daar gáát mijn controle. Er kan erg weinig gebeuren maar de angst is er.
Maar dan woensdag. Mijn vaste paard, het betrouwbaarste beest van stal, schrikt van de vuilcontainer. Gevolg: een haakse bocht en drie of vier wilde galopsprongen. (Meer niet, want ze is het betrouwbaarste beest van stal. Ik viel er ook niet vanaf.) Mijn instructrice dacht: o jee, nou komt het nooit meer goed tussen hem en de paarden. Maar juist na dat incident voelde ik me ontspannener dan ooit. Ze bood me aan om meteen af te stappen, maar ik voelde die behoefte niet eens. Netjes uitgestapt (mét lange teugel).
Oké, flink l*lverhaal, maar herkennen jullie dat gevoel? Dat je na zo'n mega-schrikmoment (want dat was het voor mij) niet banger maar juist minder bang bent?
LWDaisy schreef:Ja hoor, ik snap wat je bedoelt!
Je hebt iets ervaren wat jij eng vind - maar het ging gewoon goéd, en daar haal je zelfvertrouwen uit!