Vorig onderwerp | Volgend onderwerp
Toevoegen aan eigen berichten Pagina 1 van de 1 [ 11 berichten ]
Plaats een nieuw onderwerp

Schrikkend paard - het ergste wat er is?

 
Profiel   

Ik las net een topic met de vraag of je altijd senang van je paard komt. Mijn antwoord was dat dat een van de mooiste momenten was, omdat ik dan wél de leuke dingen van mijn rit onthou maar niet de stress. Want stress, dat is voor deze bange manegeruiter echter wel een dingetje. Veel angsten te paard concentreren zich rond "maar wat als het paard nou eens..." Mijn voet uit de beugel om aan te singelen? Doodeng. Galop? Alleen op een hele goeie dag. Zelfs lange teugel geven durf ik al nauwelijks, want daar gáát mijn controle. Er kan erg weinig gebeuren maar de angst is er.

Maar dan woensdag. Mijn vaste paard, het betrouwbaarste beest van stal, schrikt van de vuilcontainer. Gevolg: een haakse bocht en drie of vier wilde galopsprongen. (Meer niet, want ze is het betrouwbaarste beest van stal. Ik viel er ook niet vanaf.) Mijn instructrice dacht: o jee, nou komt het nooit meer goed tussen hem en de paarden. Maar juist na dat incident voelde ik me ontspannener dan ooit. Ze bood me aan om meteen af te stappen, maar ik voelde die behoefte niet eens. Netjes uitgestapt (mét lange teugel).

Oké, flink l*lverhaal, maar herkennen jullie dat gevoel? Dat je na zo'n mega-schrikmoment (want dat was het voor mij) niet banger maar juist minder bang bent?
Laatste bericht

Link naar dit berichtGeplaatst: 28-01-22 23:32 



 
Profiel   

Als meid van 16 voelde ik me echt een wilde paardentemmer als ik een rodeorit van de merrie waar ik toen op reed overleefde.
Denk dat het een vleugje adrenaline, dopamine en bijna-dood ervaring wonderen doet voor dat gevoel.

Link naar dit berichtGeplaatst: 28-01-22 23:44 



 
Profiel   

Ja hoor, ik snap wat je bedoelt!

Je hebt iets ervaren wat jij eng vind - maar het ging gewoon goéd, en daar haal je zelfvertrouwen uit!

Link naar dit berichtGeplaatst: 28-01-22 23:45 



 
Profiel   

musiqolog schreef
Ik las net een topic met de vraag of je altijd senang van je paard komt. Mijn antwoord was dat dat een van de mooiste momenten was, omdat ik dan wél de leuke dingen van mijn rit onthou maar niet de stress. Want stress, dat is voor deze bange manegeruiter echter wel een dingetje. Veel angsten te paard concentreren zich rond "maar wat als het paard nou eens..." Mijn voet uit de beugel om aan te singelen? Doodeng. Galop? Alleen op een hele goeie dag. Zelfs lange teugel geven durf ik al nauwelijks, want daar gáát mijn controle. Er kan erg weinig gebeuren maar de angst is er.

Maar dan woensdag. Mijn vaste paard, het betrouwbaarste beest van stal, schrikt van de vuilcontainer. Gevolg: een haakse bocht en drie of vier wilde galopsprongen. (Meer niet, want ze is het betrouwbaarste beest van stal. Ik viel er ook niet vanaf.) Mijn instructrice dacht: o jee, nou komt het nooit meer goed tussen hem en de paarden. Maar juist na dat incident voelde ik me ontspannener dan ooit. Ze bood me aan om meteen af te stappen, maar ik voelde die behoefte niet eens. Netjes uitgestapt (mét lange teugel).

Oké, flink l*lverhaal, maar herkennen jullie dat gevoel? Dat je na zo'n mega-schrikmoment (want dat was het voor mij) niet banger maar juist minder bang bent?


Ja absoluut! Ik heb zelf best wel valangst maar ben overtuigd dat als ik er binnenkort een keer afdonder dat ik van de valangst af ben. De enige reden waarom ik het heb is omdat ik er al niet meer af ben gevallen sinds dat ik 15 ben en ik best wel een piekeraar ben.

Mijn eigen paard is een jonkie en schrok van de week van een of andere kabouter en elke keer schrik ik even hard mee omdat hij dan zijn hele lijf opeens aanspant. Gelukkig kan ik er daarna wel om lachen waardoor mijn paard ook direct ontspant.

Mij heeft het heel erg geholpen om niet meer voor lessen zo ernstig na te denken of te piekeren, dan krijg ik alleen maar buikpijn. Rustig blijven is makkelijker gezegd dan gedaan maar een nuchtere denkwijze helpt daarbij. Het is heel lastig, zeker omdat ik vaak een het glas is half leeg persoon ben maar uiteindelijk valt het altijd mee. Die ervaring helpt me dan om de volgende keer rustiger te blijven. In mijn hoofd is alles erger dan wat er in werkelijkheid gebeurd en uiteindelijk heb ik niks aan al die doomgedachtes.

Link naar dit berichtGeplaatst: 28-01-22 23:48 



 
Profiel   

LWDaisy schreef
Ja hoor, ik snap wat je bedoelt!

Je hebt iets ervaren wat jij eng vind - maar het ging gewoon goéd, en daar haal je zelfvertrouwen uit!

Precies dat inderdaad.
De ervaring dat datgene waar je bang voor bent (zoals vallen) níét gebeurd (in een situatie waarbij dat wel kan, zoals een schrikkend paard) is toch een bewijs dat de angst niet echt nodig is

Link naar dit berichtGeplaatst: 29-01-22 00:41 



 
Profiel   

Oh hier zit ik ook op dat meest betrouwbare paard, maar heb er al 2 keer naast gelegen. Tot zoverre zijn reputatie. Hij is wat schrikkeriger in het donker. Afgelopen woensdag ook, schrok ie van mensen die om de hoek kwamen, maar ik zat het toen wel uit, dus dat was al beter dan de 2 keren ervoor. Ik ben wel opgelucht dat hij nu uit de roulatie is bij ons, maar meer voor diegene die op Nikky, een andere pony moeten. Nikky is namelijk wel heel angstig en gaat dus mee op zo'n manier dat je er eigenlijk altijd naast vliegt, maar als er geen andere pony schrikt dan is ze niet zo eng. Ik heb niet zozeer valangst, ik stap zo weer op en rijd door na eraf vallen. Maar ik heb meer galop-aanspring-angst, eenmaal in galop zit ik ook weer prima, alleen die overgang is lastig voor me.

Link naar dit berichtGeplaatst: 29-01-22 00:58 



 
Profiel   

Ik ben aantal jaar terug met paard en al onderuit gegaan. Braafste paard wat ik heb , super betrouwbaar zal nooit een stap verkeerd doen maar nu vielen we samen op buitenrit in galop. Flink wat kneuzingen en angst opgebouwd. Na paar weken er zo uit het niets weer opgestapt en weer wezen draven en galopperen. Helaas kwam ik toen wel tot de ontdekking dat er iets van artrose was en het struikelen daardoor kwam. Toen besloten nooit weer met haar te galopperen voor haar en mijn veiligheid. Ik rij heel af en toe nog eens maar de spanning blijft.

Op mijn jonge paard had ik nooit verwacht dat ik er de eerste keer zelf op zou stappen. Wel gedaan en de spanning zakte eigenlijk vrij snel weg. Mijn concentratie is op dat moment zo hoog dat ik de angst vergeet. Alleen de galop gaat nog wel een ding worden. Ze snapt het nog niet en los of aan de longe is het kop naar beneden en de benen omhoog. Dus misschien dat ik dat door iemand goed laat bevestigen en het dan zelf ga doen.

Maar het gaat vooral om het struikelen.... ik wil eigenlijk wel een keer een lesje nemen en eens goed galopperen op een paard dat gewoon normaal kan doen. Vroeger was ik ook bang voor de galop op buitenrit. Juist een hele woeste en harde galop heeft mij ervan geholpen.

Nu vindt ik een bodyprotector ook heel erg helpen moet ik zeggen!

Link naar dit berichtGeplaatst: 29-01-22 01:16 



 
Profiel   

Is dus wel herkenbaar allemaal... Dat effect van de juiste hormooncombinatie klopt ook helemaal. Vandaag reed ik een lesje op hetzelfde paard en ik durfde weer ouderwets niets. Bang dat ze zou schikken van de regen of de wind, wat ze nog nooit gedaan heeft. En niet durven doorzetten als ze mijn (vast niet volmaakte) hulpen negeert. Maar goed, ik heb gewoon het halve uur volgemaakt.

Overigens hebben we dit eerder meegemaakt; ook toen ben ik blijven zitten. De enige keer dat ik van mijn paard gevallen ben was op een ander dier. Die controleerde zijn impulsen wat minder en rende gewoon wél drie keer de bak door. Ik dacht zowat dat ik doodging... Uiteindelijk viel ik eraf toen meneer bij het hekje kwam en moest kiezen tussen links en rechts. Terug opstappen ging toen niet meer en de weken daarna ook niet meer, want ik kon mijn been amper nog optillen. Dat was wel even andere koek.

Link naar dit berichtGeplaatst: 31-01-22 18:45 



 
Profiel   

Heel herkenbaar. Ik heb een merrie die ik zelf gefokt heb. Prachtig paard, enorme klik mee - op de grond. Onder het zadel vond ik haar éng (en ik rij al 50 jaar paard). Te snel, te ril, te sensibel.
Maar ik ben ook helemaal geen bakruiter, dus ik rij buiten. Ook met dat paard. Maar dan wel met een ander paard erbij.
Ondertussen alweer jaren geleden was ik met haar en iemand anders op één van mijn andere paarden ergens in het bos, en links ritselt er opeens een wild zwijn. Merrie schrikt zich de tandjes (uiteraard), maakt een 180 graden draai, en dendert rechts het bos in.
Krak, krak, krak over allerlei dode takken, zadel zakte ook nog eens scheef (bolle troela, dat paard), en ik dacht: OK, daar lig je straks, paard zoek, hellup!
Na tien meter dacht mijn heetgebakerde merrie echter: uhm, waar schrok ik eigenlijk van? En waar is mijn vriendje? Oh, die staat op het ruiterpad stom naar me te kijken?

Oftewel: merrie stopte, ondanks alle krakende takken en dat zwijn, liet me rustig het zadel even rechthupsen, en we gingen gewoon verder. En daarna had ik dus zoveel vertrouwen dat ik gewoon alleen met haar het bos in ging.

10 jaar later lag ik wel een keer naast haar bij een ritje, omdat er een ree achter een boom stond. Toen schrok ze enorm van het feit dat ik opeens voor haar neus lag - dat ree was ze op dat moment acuut vergeten. Ook goed afgelopen trouwens.

En het is nog steeds mijn favoriete merrie :D

En verder: het ergste wat er is is een paard dat je bewust en per se er af wil bokken. 99 van de 100 x omdat-ie pijn heeft, maar ook dat is erg. Maar dat soort rodeo's uitzitten is niet leuk. En zou je eigenlijk helemaal niet moeten willen, omdat vrijwel altijd er pijn aan ten grondslag ligt.

Link naar dit berichtGeplaatst: 31-01-22 19:04 



 
Profiel   

Mijn paard is echt een held op sokken. Momenteel staat hij met een blessure te grasmaaien, maar we waren ooit fanatiek in de endurance, dus we reden heel veel buiten. Dwars door stadskernen, op grote evenementen en onder viaducten van de snelweg, hij doet het allemaal. Maar o wee als er ineens ergens een berk in het bos staat, of inderdaad een ree voorbij springt. Hij schrikt gewoon heel snel. Hij rent gelukkig nooit echt weg (ongecontroleerd door het bos rennen is natuurlijk ook eng :') ), maar ik heb toch vrij vaak ernaast gelegen of gehangen. Maar precies wat jij zegt, recht gaan zitten, teugels lang en doorgaan alsof er niks is gebeurd, dat werkt bij zulke paarden prima om ze direct weer relaxt te krijgen, plus dat je dan zelf ook een fijn gevoel na de rit overhoud.

Link naar dit berichtGeplaatst: 31-01-22 19:14 



 
Profiel   

Ik weet niet of ik dat laatste zinnetje zo herkende, maar als meisje van 9 was ik ook echt geen held... De hele woensdagochtend zat ik boordevol zenuwen op school, om 1 uur stond ik op de manege... En ik durfde het eerste jaar echt niet te galopperen.

Als ik nu zo terugdenk, kan ik me voorstellen dat dit een beetje voortkwam uit de periode waarin ik heel erg werd gepest op school.
Het werd later een stuk beter met mijn angst en nog wat later vond ik het wel tof als een paard wat gek deed. En een paar jaar geleden trad ik (samen met mijn team) voor een paar duizend man publiek op, zonder ook maar een greintje angst dat mijn paard iets geks zou doen.

Een vertrouwensband is daarin heel erg belangrijk denk ik. En dat kan heel ver gaan.
Recentelijk (afgelopen twee jaar) ben ik me meer gaan verdiepen in natural horsemanship, parelli etc. en volgen we daar ook lessen in. Wat heel bruikbaar is bij de opleiding van mijn jonge hengst.
Maar dat geeft een hele hoop rust.

Ik denk dat de angst om de controle te verliezen vooral voortkomt uit het feit dat je niet goed weet waar je bij een dier van 600 kilo wel en geen controle op kan uitoefenen omdat je het niet altijd even goed begrijpt.
Na ruim 23 jaar begrijp ik ook nog niet altijd waarom een paard doet wat hij doet.

En ik denk dat elke keer dat ik zo'n kwartje bij mezelf hoor en voel vallen, ik datzelfde 'zie je wel'- gevoel ervaar als jij had na afgelopen woensdag!
Omhoog

Link naar dit berichtGeplaatst: 31-01-22 19:32 

Plaats een nieuw onderwerp  Plaats een reactie
Pagina 1 van de 1 [ 11 berichten ]
Vorig onderwerp | Volgend onderwerp




Zoek naar
Inloggen