Als je een goede pensionstal hebt hoef je inderdaad niet elke dag te gaan, maar weet waar je aan begint, lees eens wat topics over pensionstallen; het valt altijd tegen. Volpension blijkt vaak geen volpension.. de noodzaak om elke dag te komen bijvoeren op eigen kosten, dat soort dingen. Afspraken worden vaak niet nagekomen.

Nogmaals: ik gun het je van harte, maar een (nieuwe) fulltime job en een paard, is best intensief.

Overigens krijg ik het idee dat je het allemaal al hebt uitgedacht en dat je je helemaal niet zo schuldig voelt?
(daarmee niet gezegd hebbende dat je dat wel zou moeten doen)

Ik heb idd het praktische wel uitgedacht. Maar ik voel me nog steeds schuldig tenover haar dat ze dan met een andere ruiter verder zou moeten. Langs de andere kant heb ik ook het gevoel van niet geschoten is altijd mis en dan heb ik misschien mijn once in a lifetime horse misgelopen. Maar ik wil haar niet het gevoel geven dat ze vervangen wordt. Maar ze wordt nu eenmaal ook gewoon ouder en ik wil haar niet overbelasten. Er zijn gewoon zoveel dingen die ik nog zou willen doen die met haar gewoon niet kunnen. Maar zoals ik in mijn onderwerp al zei. Waarschijnlijk doe ik er toch niks mee maar ik moest dit gewoon even van mij af hebben en ik was benieuwd naar hoe andere mensen hierop zouden kijken
Edit: ik krijg gewoon af en toe opeens een moment waarop ik hem heel erg mis, gelijk met een paniek van dat hij misschien wel verkocht is als ik daar toekom volgend jaar. En elke keer moet ik hem daar achterlaten met een heel triest gevoel...

1 troost een paard denkt niet zoals een mens in termen als vervangen worden.

Ik werk heel veel met probleempaarden en geloof mij dat paarden zich echt het verleden wel herinneren maar dat speelt niet mee voor nu. Ze zijn niet nu boos om iets wat er in het verleden is gebeurd.

Ik snap best dat je nu een leuk paard ziet, maar je bent het wel naar je merrie verplicht om je verantwoordelijkheid naar haar toe te nemen.

Ik werk heel veel met probleempaarden en geloof mij dat paarden zich echt het verleden wel herinneren maar dat speelt niet mee voor nu. Ze zijn niet nu boos om iets wat er in het verleden is gebeurd.

Ik snap best dat je nu een leuk paard ziet, maar je bent het wel naar je merrie verplicht om je verantwoordelijkheid naar haar toe te nemen.[/quote]
Hoezo weet jij vanop een afstand dat dit nu geen probleem is? Ik geef nu maar 1 voorbeeld: ze werd vroeger altijd weggejaagd door andere paarden van haar eten, nu heeft ze dus zware voedselnijd ook al is dat niet meer nodig want er is altijd meer dan genoeg, maar toch breekt ze half de stal af wanneer ons ander paard nog maar haar kant op kijkt. Ze trapt tegen de wand en legt haar oren plat en dreigt te bijten. Dat is nog maar 1 voorbeeld wat voor mij een ding is want wanneer ik er ben is ze meer bezig met het andere paard weg/in het oog te houden dan iets anders.
Zo bokt ze ook soms omdat ze denkt dat er wat naars zal terwijl dat helemaal niet nodig is waardoor nieuwe dingen proberen echt niet makkelijk zijn omdat ze altijd extreem argwanend is. Toen ik voor het eerst langs rechts afstapte was ze super boos om daarna zoiets te hebben van, ah is dat het maar. En dat is met heel veel dingen zo. Toen ik met haar dressuur aan de hand ging doen onder begeleiding moest ik er nog niet aan denken van te draven want ze steigerde omdat ze het raar vond terwijl ze wel gewoon aan een leadrope en los mee draaft.

TS begrijp ik goed dat de merrie eigenlijk niet van jou is, maar van je ouders? Dat je niet volledige zeggenschap over de merrie hebt en alles met je ouders moet overleggen?
Je overweegt nu een helemaal eigen paard (op proef) te nemen en eventueel over te kopen?

Klopt dat?

Op zich niks mis mee, ik herken de tweestrijd een beetje, ik had jaren terug een heks van een bijrijpaard, waar ik echt van hield en ik wist dat ik de eerste kans zou krijgen haar te kopen wanneer de eigenaar (een dame van 60+) zou beslissen haar te verkopen.

Maar hoewel ik heel veel met de merrie bereikt had, mede door grondwerk en veel les, kon ik niet met de merrie wat ik echt wilde, lekker buitenritten maken en “relaxen” tijdens het rijden. Door haar gecompliceerde karakter was buiten rijden bijna niet mogelijk (lees kon heel gevaarlijk zijn) en ze kon zo ineens ontploffen bij het rijden in de bak. Ook had ze artrose aan links voor en daar met name in de winter last van. Je gunt een paard een goed leven, vooral één met flinke gebruiksaanwijzing, de eigenaar en ik konden er alles mee, maar vele eerdere bijrijders waren afgehaakt, vanwege haar karakter.

Ze was al 16 toen ik mijn veulen kocht en een half jaar later liep ik tegen een advertentie van mogelijk mijn “droom paard” aan. Ik had het de eigenaar van mijn bijrijpaard nog niet gezegd, was al wezen kijken bij de hengst, maar wilde eerst de keuring afwachten. Tot zij ineens belde dat ze de merrie toch wilde verkopen. De medische keuring voor hengst stond toen al gepland en ik moest kiezen… de keuring door laten gaan of afzeggen en de merrie kopen. Uiteindelijk met de eigenaar van mijn bijrijpaard afgesproken dat ik de keuring door zou laten gaan, als dat paard werd goedgekeurd zou ik hem kopen en als hij werd afgekeurd, zou ik mijn bijrijpaard kopen.

De hengst (nu ruin) werd goedgekeurd en ik kocht hem, ik was erbij toen de merrie werd opgehaald door de nieuwe eigenaar, ze is als fokmerrie naar België gegaan en hoewel ze beloofd hebben contact te bewaren, is dat nooit gebeurd.

Ik voelde me mega schuldig, maar ik zou nooit met haar kunnen wat ik echt wilde met een eigen paard. Ik zou haar ongekeurd gekocht hebben voor een symbolisch bedrag om haar een fijne aantal jaren te geven, maar ze was gewoon niet wat ik wilde voor een eigen paard en ik had niet de financiële mogelijkheden om 3 paarden te onderhouden.

Ik denk dat dit mogelijk in de buurt komt van hoe jij je nu voelt met “jouw” merrie. Dus ja, ik herken dat schuld gevoel wel, ik ken de tweestrijd tussen kiezen voor het paard wat je nu rijdt en waar je om geeft of kiezen voor het paard wat jou mogelijk je droom kan bieden.

Er is in deze geen goed of fout. Je hebt het recht je dromen na te jagen, je mag gelukkig zijn met een ander paard. Je kunt ook kiezen je droom van een ander paard nog een paar jaar uit te stellen en nog even deze tijd aan de merrie te besteden. Ook dat zou top zijn, jij kent haar, zij kent jou en je hebt al een band samen. Misschien kun je haar overkopen van je ouders voor een symbolisch bedrag?

Hoe dan ook, wat je ook kiest, schuldig gevoel zal blijven, naar je merrie als je voor een ander paard kiest, naar jezelf als jij je droom nog even uitstelt.

Sterkte met de keuze!

Heel herkenbaar om te lezen dit! Ik heb indertijd enkele keren bijrijders laten proberen omdat ik toen ging studeren. Die vielen er allemaal af tijdens de proefrit.
En over het verkopen en daarna niks meer laten horen struikel ik ook het meest. Ik heb dat met mijn vorige pony (soort van) meegemaakt, verkocht aan haar en in het begin hoor je er veel van, nu bleek dat ze ze hadden weggedaan/ergens op een wei gezet wegens een barst in de knie. Ik begrijp dat zij dat niet aan mij moeten zeggen maar vond het wel erg jammer en dan ga je meteen ook al denken aan waarom dat gebeurt was, overbelast? Gewoon op de wei dom gedaan? Je weet het niet maar dan begin je ook te denken of je daar wel goed aan gedaan hebt om te verkopen.
Dat is ook de grootste reden dat ik haar niet wil verkopen want je weet nooit waar ze uiteindelijk terechtkomen.
Klopt, mijn paard is niet van mij van mij. Ik beslis zelf wat ik doe qua training enzo maar als het gaat om de hoefsmid en dierenarts heb ik niks in de pap te brokken. Zo heb ik al een paar keer aangebracht dat ik eigenlijk een natuurlijk bekapper wil maar mijn moeder ziet daar het nut niet van in "want elke hoefsmid kan dat toch" en ik krijg het niet aan haar verstand dat het voor die paarden beter zou zijn.

Lastige keuze dit TS. Als ik je berichten zo lees, heb ik wel 't idee dat je mogelijk spijt gaat krijgen als je het paard uit Frankrijk geen kans geeft. Het is ideaal dat je dat paard een winter op proef kan krijgen! Dat zal dan ook eind dit jaar zijn denk ik? Dan heb je daarvoor en tijdens die periode ook de tijd om nog na te denken wat je met je merrie wil/gaat doen. En misschien valt 't wel ontzettend tegen met de 'vakantieliefde' uit Frankrijk.
Succes met je keuze iig!

Neem hem gewoon een winter op proef dan, en beslis daarna. Veel kans dat het paard helemaal anders wordt wanneer hij niet meer volop in het (toeristen)werk zit, en dat je hem dan opeens niet meer zo leuk vindt. En indien wel kun je hem nog altijd kopen.
Ik zie het probleem niet zo.

Je merrie klinkt als een wat gecompliceerd paard waar je niet helemaal mee kunt wat je graag zou willen en dat kan wel met het paard waar je verliefd op bent geworden.

Als je hem een winter op proef kan nemen zou ik dat zeker doen. Je merrie is 19 dus geen idee hoelang die nog mee gaat en zolang je goed voor haar kunt blijven zorgen zie ik het probleem ook niet zo.

Misschien wordt ze wel heel erg blij van een andere ruiter die beter bij haar past.

Hoi allemaal! Ik heb besloten om het voorlopig even zo te laten en te kijken hoe ik meer met mijn merrie kan connecteren. Wie weet is het iets voor volgend jaar! Je weet ook nooit wat er nog gebeurt, voor hetzelfde geld breekt ze morgen een been in de wei enndan is het einde verhaal, misschien wordt ze wel 30 jaar (hoewel dat die kans niet zo groot is door haar hart probleem) Er is ook nog altijd een mogelijkheid dat hij helemaal niet meer zo leuk is wanneer hij uit het toeristenwerk is en ik weet niet of ik mezelf dan die teleurstelling wil aandoen. Plus een andere ruiter voor haar vinden zou niet simpel worden, de meeste gooit ze er al af tijdens de proefrit. En ik krijg het ook gewoon niet over mijn hart om haar opzij te schuiven. Ik heb zoveel van haar geleerd en het voelt ondankbaar aan om dan met een ander paard aan de slag te gaan en haar te laten dealen met de stress van een nieuwe ruiter. Wanneer ze echt op pensioen gaat denk ik er weer over na.

Ik ben iemand die zo'n Frans vakantievriendje heeft gekocht en naar Nederland heeft gehaald. Ik kende hem ook al 10 jaar van de zomervakanties daar. Hij was wel al op leeftijd toen ik hem kocht, 20, maar het is de beste keuze ooit geweest. Hij is nu 22,5 en we doen alles samen.

Toch was het echt niet zo rooskleurig aan het begin. De verhuizing viel hem heel zwaar. Hij viel me aan, haalde uit met zijn voorheen naar mijn hoofd, bokte bij het leven. Hij kwam aan met de nodige gezondheidsklachten (een hele heftige wond op zijn staart, rugpijn, een losse tand). Stukje bij beetje heb ik alles aangepakt en heel veel lessen genomen (nog steeds) en langzaamaan werd hij steeds liever een leuker en kwam de pony zoals ik hem kende weer terug. Dit heeft echt veel tijd gekost, maar ook frustratie en een hoop energie. Hou hier alsjeblieft rekening mee als je jouw vakantievriendje gaat kopen. Ook dan zul je waarschijnlijk weer opnieuw moeten investeren en opbouwen.

En, niet onbelangrijk, ik had nog geen paard. Ik ben van mening dat onze hobby duur genoeg is om niet verder te gaan met een paard wat niet bij je past. Jullie moeten er allebei plezier in hebben. Alleen de klachten die je nu omschrijft klinken echt als pijn of ongemak en dan is het natuurlijk als eigenaar de zaak om daar naar te luisteren. Is ze al helemaal door de molen gehaald? Afgezien dat het heel cru zou zijn om haar met eventueel ongemak te verkopen ipv te zoeken naar de oorzaak, klonk ze vanuit je vorige topic ook niet heel verkoopbaar momenteel. Mocht ze echt niet jouw match zijn dan ben ik er zeker van om haar een baas te gunnen die beter bij haar past, maar in dit geval zou ik wel de hele medische molen doorgaan om te zoeken naar eventueel ongemak. Het zou namelijk zomaar kunnen zijn dat ze daarna, net als mijn vakantievriendje, helemaal opknapt en een lief en gezellig paard wordt waarnaar je zoekt.

Heel veel succes!

Ze is al door meerdere mensen onderzocht en niemand kan iets vinden waardoor mijn ouders er nu helemaal niks meer willen in steken. Ze zeggen allemaal dat haar verleden waarschijnlijk dit allemaal veroorzaakt. Maar dan zou ik ze nog liever ergens op een weide zetten op pensioen dan te verkopen want inderdaad, ze is niet echt verkoopbaar. Ik kan wel met haar om omdat ik haar door en door ken en dus weet wat ze zal doen, ik heb er nog nooit iemand op zien zitten met dezelfde feeling of die haar begrijpen zoals ik wel kan (nu klink ik heel egoïstisch ik weet het) ik wil gewoon echt niet het risico lopen dat ze bij iemand terechtkomt die niet goed voor haar zorgt of die haar alles wel zal afleren, en het dan gewoon erger maken.
De vorige eigenaar kocht ze uit medelijden omdat ze anders geslacht werd omdat ze niet te handelen was, je kon haar zelfs niet borstelen. Ze steigerde en bokte bij het rijden. Zij beweert dat ze ermee gestopt was toen we haar kochten (de manier waarop ze dat heeft "afgeleerd" ga ik allesbehalve mee akkoord, dat is niet hoe ik met paarden om wil gaan) maar ze bokt nu dus wel nog af en toe, maar ik vind het niet super erg, ook al moet ik nu echt leren van daardoor te rijden. Mar dus ze is wel al veel verbeterd, vroeger kon je bv de stal niet in komen wanneer ze aan het eten was terwijl ze nu wel nog boos doet naar ons andere paard wanneer die beweegt tijdens het eten maar naar ons toe is ze altijd heel lief.
Ik heb nu ook een membership bij featherlight academy genomen, voorlopig ga ik me echt verdiepen in het grondwerk. Wie weet helpt dat ook gewoon al.