Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
Nikass schreef:Als je een goede pensionstal hebt hoef je inderdaad niet elke dag te gaan, maar weet waar je aan begint, lees eens wat topics over pensionstallen; het valt altijd tegen. Volpension blijkt vaak geen volpension.. de noodzaak om elke dag te komen bijvoeren op eigen kosten, dat soort dingen. Afspraken worden vaak niet nagekomen.
Nogmaals: ik gun het je van harte, maar een (nieuwe) fulltime job en een paard, is best intensief.
Overigens krijg ik het idee dat je het allemaal al hebt uitgedacht en dat je je helemaal niet zo schuldig voelt?
(daarmee niet gezegd hebbende dat je dat wel zou moeten doen)
Waidida schreef:Hannanas schreef:Heb je je merrie al laten onderzoeken?
Een typische zure merrie bestaat namelijk eigenlijk niet: ze hebben dan toch ergens last van wat niet hoort. Denk aan hormonen, eierstokken, maagzweren etc.
Helaas mag ik dat niet van mijn ouders, zij vinden het toch alleen maar weggegooid geld. Ze heeft wel een verleden wat blijft meespelen
Avalanche schreef:Ik werk heel veel met probleempaarden en geloof mij dat paarden zich echt het verleden wel herinneren maar dat speelt niet mee voor nu. Ze zijn niet nu boos om iets wat er in het verleden is gebeurd.
Ik snap best dat je nu een leuk paard ziet, maar je bent het wel naar je merrie verplicht om je verantwoordelijkheid naar haar toe te nemen.
Daphara schreef:TS begrijp ik goed dat de merrie eigenlijk niet van jou is, maar van je ouders? Dat je niet volledige zeggenschap over de merrie hebt en alles met je ouders moet overleggen?
Je overweegt nu een helemaal eigen paard (op proef) te nemen en eventueel over te kopen?
Klopt dat?
Op zich niks mis mee, ik herken de tweestrijd een beetje, ik had jaren terug een heks van een bijrijpaard, waar ik echt van hield en ik wist dat ik de eerste kans zou krijgen haar te kopen wanneer de eigenaar (een dame van 60+) zou beslissen haar te verkopen.
Maar hoewel ik heel veel met de merrie bereikt had, mede door grondwerk en veel les, kon ik niet met de merrie wat ik echt wilde, lekker buitenritten maken en “relaxen” tijdens het rijden. Door haar gecompliceerde karakter was buiten rijden bijna niet mogelijk (lees kon heel gevaarlijk zijn) en ze kon zo ineens ontploffen bij het rijden in de bak. Ook had ze artrose aan links voor en daar met name in de winter last van. Je gunt een paard een goed leven, vooral één met flinke gebruiksaanwijzing, de eigenaar en ik konden er alles mee, maar vele eerdere bijrijders waren afgehaakt, vanwege haar karakter.
Ze was al 16 toen ik mijn veulen kocht en een half jaar later liep ik tegen een advertentie van mogelijk mijn “droom paard” aan. Ik had het de eigenaar van mijn bijrijpaard nog niet gezegd, was al wezen kijken bij de hengst, maar wilde eerst de keuring afwachten. Tot zij ineens belde dat ze de merrie toch wilde verkopen. De medische keuring voor hengst stond toen al gepland en ik moest kiezen… de keuring door laten gaan of afzeggen en de merrie kopen. Uiteindelijk met de eigenaar van mijn bijrijpaard afgesproken dat ik de keuring door zou laten gaan, als dat paard werd goedgekeurd zou ik hem kopen en als hij werd afgekeurd, zou ik mijn bijrijpaard kopen.
De hengst (nu ruin) werd goedgekeurd en ik kocht hem, ik was erbij toen de merrie werd opgehaald door de nieuwe eigenaar, ze is als fokmerrie naar België gegaan en hoewel ze beloofd hebben contact te bewaren, is dat nooit gebeurd.
Ik voelde me mega schuldig, maar ik zou nooit met haar kunnen wat ik echt wilde met een eigen paard. Ik zou haar ongekeurd gekocht hebben voor een symbolisch bedrag om haar een fijne aantal jaren te geven, maar ze was gewoon niet wat ik wilde voor een eigen paard en ik had niet de financiële mogelijkheden om 3 paarden te onderhouden.
Ik denk dat dit mogelijk in de buurt komt van hoe jij je nu voelt met “jouw” merrie. Dus ja, ik herken dat schuld gevoel wel, ik ken de tweestrijd tussen kiezen voor het paard wat je nu rijdt en waar je om geeft of kiezen voor het paard wat jou mogelijk je droom kan bieden.
Er is in deze geen goed of fout. Je hebt het recht je dromen na te jagen, je mag gelukkig zijn met een ander paard. Je kunt ook kiezen je droom van een ander paard nog een paar jaar uit te stellen en nog even deze tijd aan de merrie te besteden. Ook dat zou top zijn, jij kent haar, zij kent jou en je hebt al een band samen. Misschien kun je haar overkopen van je ouders voor een symbolisch bedrag?
Hoe dan ook, wat je ook kiest, schuldig gevoel zal blijven, naar je merrie als je voor een ander paard kiest, naar jezelf als jij je droom nog even uitstelt.
Sterkte met de keuze!
Celebi schreef:Ik ben iemand die zo'n Frans vakantievriendje heeft gekocht en naar Nederland heeft gehaald. Ik kende hem ook al 10 jaar van de zomervakanties daar. Hij was wel al op leeftijd toen ik hem kocht, 20, maar het is de beste keuze ooit geweest. Hij is nu 22,5 en we doen alles samen.
Toch was het echt niet zo rooskleurig aan het begin. De verhuizing viel hem heel zwaar. Hij viel me aan, haalde uit met zijn voorheen naar mijn hoofd, bokte bij het leven. Hij kwam aan met de nodige gezondheidsklachten (een hele heftige wond op zijn staart, rugpijn, een losse tand). Stukje bij beetje heb ik alles aangepakt en heel veel lessen genomen (nog steeds) en langzaamaan werd hij steeds liever een leuker en kwam de pony zoals ik hem kende weer terug. Dit heeft echt veel tijd gekost, maar ook frustratie en een hoop energie. Hou hier alsjeblieft rekening mee als je jouw vakantievriendje gaat kopen. Ook dan zul je waarschijnlijk weer opnieuw moeten investeren en opbouwen.
En, niet onbelangrijk, ik had nog geen paard. Ik ben van mening dat onze hobby duur genoeg is om niet verder te gaan met een paard wat niet bij je past. Jullie moeten er allebei plezier in hebben. Alleen de klachten die je nu omschrijft klinken echt als pijn of ongemak en dan is het natuurlijk als eigenaar de zaak om daar naar te luisteren. Is ze al helemaal door de molen gehaald? Afgezien dat het heel cru zou zijn om haar met eventueel ongemak te verkopen ipv te zoeken naar de oorzaak, klonk ze vanuit je vorige topic ook niet heel verkoopbaar momenteel. Mocht ze echt niet jouw match zijn dan ben ik er zeker van om haar een baas te gunnen die beter bij haar past, maar in dit geval zou ik wel de hele medische molen doorgaan om te zoeken naar eventueel ongemak. Het zou namelijk zomaar kunnen zijn dat ze daarna, net als mijn vakantievriendje, helemaal opknapt en een lief en gezellig paard wordt waarnaar je zoekt.
Heel veel succes!