Lodewijk is op 11 april ingeslapen en mijn hart is die dag verbrijzeld
De dag na de laatste update waar het eigenlijk juist wel weer goed leek te gaan ging het toch weer achteruit. In overleg met de veearts eerst de hoefsmid even afgewacht en over op andere pijnstillers. Door de hoefbevangenheid groeit die bokhoef helemaal idioot, zijn hielen konden dit keer bijna 2,5 cm korter, terwijl er over zijn teen enkel een vijl wordt gehaald, dit was wel een van de extremere correcties die hij heeft gehad maar niet de eerste keer. Zo vaak in al die jaren hoefsmeden horen vloeken over de bizarre groei van die klote hoef.
Hierna zette hij zijn voet ook idd weer beter neer, maar liep nog steeds niet goed, alleen nu op een andere manier. Hoefsmid gaf wel weer een beetje hoop want hij reageerde bij het beslaan niet zoals je van een bevangen pony verwacht, misschien was het toch wat anders dan zijn hoef? Misschien kan er dan toch nog wat gedaan worden?
Maar ook na de correctie en wenperiode ging het niet beter, ik kon ook niet duidelijk meer zien waar hij nu precies slecht door liep. Zijn hoef? Zijn hoeven voelden redelijk goed, pulsering was licht maar bij lange na niet zo slecht als het vaker was waar hij beter bij liep. Zijn kogel? Die was wel wat voller dan normaal, misschien nog een keer inspuiten? Of zijn knie, of schouder? Hij beweegt dat hele been wat raar. Zijn achterbeen wisselde ook per dag, de ene dag zag die er netjes uit, de andere was hij dik, soms stond hij met 4 dikke benen, soms niets, soms warm, soms niet, de bult aan de zijkant van zijn achterbeen was wel mooi weg aan het trekken. Hoop bleef dat er toch nog iets te doen zou zijn.
Dus moesten we wachten tot de veearts terug was van vakantie voor hij langs kon komen met alle apparatuur. In die week nog een paar keer getwijfeld of ik nog een andere veearts zou laten komen, maar dat vond ik toch lastig, daar heb ik al vaker slechte ervaring mee gehad, iemand die hem en zijn geschiedenis niet kent geeft misschien te snel op, of gaat juist te ver, of schrijft dingen voor die helemaal niet geschikt zijn voor hem, Lodewijk is niet zoals andere pony's.
Ondertussen ook constant veranderingen aan zijn leefomgeving gemaakt zodat hij comfortabeler was, dosis pijnstillers verhoogd en nog een overstap naar nog zwaardere pijnstillers gemaakt.
Iedere verandering gaf weer even iets verbetering maar vervolgens werd het weer slechter. Maar ondanks dat hij slecht liep, echt kreupel kan ik ook niet noemen, maar wel duidelijk slecht, gaf zijn hoofd nog geen pijn aan terwijl je zijn blik juist altijd zo goed kunt lezen. Ook dat bleef hoop geven.
In een maand tijd ging ik van "ja het gaat zo goed ik bestel voor het eerst in mijn leven een mooie bijpassende set voor ons beide voor als we straks weer kunnen rijden!", tegen de tijd dat die set binnen was was dat al bijgesteld naar "ik hoop dat hij de zomer nog redt, nog een winter in gaan we sowieso niet meer doen maar als hij nog even met zijn vriendjes op de wei kan zou dat een mooi afscheid zijn, nog wat mooie wandelingen samen kunnen maken zou helemaal mooi meegenomen zijn"
Naar "misschien nog een paar weekjes? op z'n minst het einde van de week zodat we nog van alles kunnen regelen en iedereen de kans krijgt om afscheid te nemen".
Naar die dinsdag. Alsof hij het zelf al wist, alsof hij geluisterd had naar al die keren dat ik had gezegd dat hij nog even vol moest houden, de veearts komt dinsdag, die verrotte dinsdag, de eerste dag waarop hij zelf aangaf dat het genoeg was. Hij was klaar, op, na al die weken volgehouden te hebben, hij kon niet meer lopen, zijn hele lichaam verkrampte zodra hij probeerde te lopen. Mijn kleine vechter zo veel pijn zien hebben, dan is het wachten op de veearts zo lang en tegelijkertijd zo kort want je weet dat dit de laatste momenten zijn die je samen zult hebben.
Aan de ene kant was ik heel benieuwd wat er nu precies was, dit was niet typisch voor de hoefbevangenheid en we hadden zo lang gerekt om die foto's te kunnen laten maken het voelde zo als falen dat het precies die laatste dag niet meer nodig was. Maar foto's hadden niets aan het resultaat veranderd, hij mankeerde al zoveel aan die hoefjes, het was al een wonder dat hij zo lang heeft vol gehouden, alles was hem nu echt teveel geworden.
Ergens voel ik me zo schuldig, het had niet op deze manier gehoeven, maar ik weet ook dat hij er nu echt zelf voor heeft gekozen en een ander moment een gevecht zou zijn geweest.
Nadat de veearts zijn benen nog even had nagekeken terwijl hij hooi stond te eten is Lo weer naar de stal gestrompeld, heeft zichzelf in het zonnetje geplant en dat was het, met zijn oogjes dicht, en rust over hem heen, hij was er klaar voor. Mijn antiknuffelpony mocht ik nu wel om zijn nek hangen, zonder tegenstribbelen, zonder bijten, zo niet Lodewijk, maar precies wat ik nodig had.
Voor het mooie had hij eigenlijk nog een stapje opzij gemoeten maar hij weigerde, dit was waar het moest gebeuren. Ik hoor het de veearts nog zeggen, maakt niet uit hoor, hij staat prima zo, genoeg ruimte, ik laat hem wel naar de andere kant vallen. Dus in een allerlaatste typisch Lodewijk actie gooide hij zichzelf natuurlijk de andere kant op tegen de muur, om vervolgens heel snel, zonder gevecht rustig in te slapen, in de zon met zijn zachte neus in mijn handen wat hem altijd zo kalmeerde.
En dan begint de echte ellende, het verdriet, het schuldgevoel, ik had het eerder moeten doen of misschien had ik nog dit of dat kunnen doen? Wat als ik toch naar een andere stal was verhuisd met ander hooi? Wat als ik destijds nooit was gestopt met trainen, zou die ellende dan nog steeds zo zijn begonnen? Wat als ik toch een andere hoefsmid had gezocht? Wat als ik eerder met prascend was begonnen? Zoveel wat alsen en ik weet dat hij vanaf zijn geboorte gewoon al verdoemd was met die ene stomme rothoef, hoe 1 zo'n klein ding zoveel impact kan hebben en gooi daar dan ook nog allerlei andere ziektes, allergieën en aandoeningen bovenop. Ik heb altijd geweten dat hij niet heel oud zou worden, hij is al ouder geworden dan ik jaren verwacht had. En toch komt het hard aan.
Toch doet het pijn, zoveel pijn.
Slapen kan ik al jaren niet. Dat lukt het best met begeleiding van slaaphypnose. Dat brengt me altijd naar mijn rustplek, onder de palmbomen op een tropisch strand. Die nacht niet, die nacht werd ik naar het grote weiland gebracht. Lodewijk kwam aangehuppeld, rende rond, showde zijn moves, alsof hij wilde zeggen "kijk zonder pijn mijn voeten!", Alto stond hem in de verte op te wachten, vol rust en wijsheid, totaal niet zoals hij in het leven was maar het was hem toch. Lo rende naar hem toe en samen verdwenen ze het licht in. Jankend werd ik wakker. Het voelde alsof hij afscheid kwam nemen, maar zonder knuffeligheid of liefde, wel om te laten dat hij blij was, het was fijn om hem nog 1 keer zo te zien maar tegelijk ook heel pijnlijk. Sindsdien voel ik alleen maar leegte. Een enorme leegte. Ik heb een week bijna niet kunnen eten, kom nauwelijks mijn bed nog uit. Zeker het afgelopen jaar ben ik zo ontzettend veel met hem en zijn gezondheid bezig geweest, alles ging voor hem aan de kant, maanden lang 2x per dag naar stal geweest en nu is er ineens niets meer.
Ik mis hem enorm. Hij is gecremeerd en de as staat inmiddels ook weer thuis, samen met zijn zwart geblakerde ijzertjes. Maar waar dit bij de as van mijn kat voelde alsof ze er weer was, voelt het bij de as van Lo anders, het voelt nog steeds zo enorm leeg. Wel ga ik een mooie kist laten maken voor zijn as, met ruimte voor zijn emmer poetsspullen, wat halsters die ik niet weg wil doen, de kaartjes die ik heb gekregen, dat soort dingen. Een mooie kist vol herinneringen. Misschien dat dat de leegte wat beter op zal vullen.
Verder probeer ik hem maar gewoon te herinneren zoals hij was, zoals een van de laatste foto's die ik 2 dagen voor zijn dood nog maakte. Mijn kleine eigenwijze clown