Ik pas met mijn Spaanse paard ook wel op met voeren.

Dit zet me wel aan het denken. Zou het niet kunnen dat de paardenvoerfabrikanten de heet-van-haver fabel de wereld in hebben geholpen, net zoals dat voedingsmiddelfabrikanten voor mensen de schuld voor dik worden gaven aan vet en/of calorieën?

Overigens heb ik een tijdje haver aan mijn shet gevoerd (bij de Vitalbix brokjes). Ze at het prima op maar merkte weinig verschil. Op een gegeven moment kon ze het niet meer goed kauwen dus toen heb ik het veranderd voor een seniorenmuesli.

Voeding is sowieso een steeds veranderend proces. Ik kan me ook nog wel een periode herinneren dat alles vooral laag in eiwit moest zijn.

Ook het eiwit in het gras was gevaarlijk, wat nu dus suiker blijkt te zijn.

Ik heb een kwpn'er waar ik moet nadenken over elk grassprietje of voedingsmiddel wat er in gaat.
Ik denk dat hij aan fotosynthese doet, want er gaat niet veel in en hij beweegt echt veel
Ik dacht inderdaad dat je dat probleem vooral had met koudbloeden, maar de mijne is een uitzondering denk ik

Ik kan bevestigen (met een n=1 studie ) dat sommige paarden heet worden van haver. Mijn luie bomproof ruin werd een heet ding dat schrok van zijn eigen schaduw.

Dat alles draait om rust.

Rij sinds een aantal maanden een sensibele ruin en met rust kan alles.

Hier ook de ervaring dat de paarden beduidend heter worden van haver!

Een gedeelte van de paarden reageert op een specifiek eiwit in de haver. Ik had eerder een tuiger die een periode op 4kg krachtvoer stond en daar kalm op bleef, maar toen 1 van de voersoorten op was en dit vervangen werd door een 2x ¼ schep van een muesli met wat haver, ging het helemaal mis en was hij niet meer te rijden. Na een paar weken gestopt met deze muesli vanwege het vermoeden dat dit de oorzaak was (lang verhaal kort: het was in eerste instantie niet doorgegeven dat deze vervanging had plaatsgevonden. Ik had alleen de plotselinge gedragsverandering opgemerkt) en binnen 2 dagen was hij weer zijn oude zelf.

Ik voer nog steeds haver, aangevuld met een mineralenbrokje. Alleen niet zo veel. Mijn draverhengst - die de kalmte zelf is - wordt er niet heter van in ieder geval .

Zelfde ervaring hier onze paarden stonden gewoon 24/7 op de wei, maar niet bewust omdat dat beter was, gewoon omdat het zo uitkwam. Was een grote, sterke wei die dat makkelijk aankon het hele jaar rond.

Soms gingen de paarden een periode op de manege staan en dan stonden we er helemaal niet bij stil dat ze dan veel meer op stal stonden.

Onze eerste manege had overigens enorm veel weidegang te bieden, de tweede nauwelijks! En toch werd daar niet zo over nagedacht.. dat is ondenkbaar nu!

Hoe ontzettend bijzonder en weinig vanzelfsprekend het is dat paarden met ons werken en ons maar van alles vergeven. En in dat verlengde: hoe weinig sommige mensen beseffen dat een paard een welwillend, levend wezen is en geen gebruiksvoorwerp. Een heleboel dingen die ik vroeger 'normaal' vond om bij/met paarden te doen vind ik nu echt niet vanzelfsprekend. Ik hield uiteraard altijd heel erg veel van paarden en deed mijn uiterste best, maar pas na heel veel jaren zie ik hoe vastgeroest de paardenwereld eigenlijk zit in oude, traditionele gewoontes die niet altijd in het belang van het paard zijn.

Het was ook lekker goedkoop op de wei en minder werk, dan op stal met stro. Hooi werd er bijgevoerd in de winter of wanneer het gras schaars werd. Verder kregen ze een schep brokken en voor de paarden die veel aan het werk waren wat haver erbij.

Wie wei had zetten zijn paarden erop, maar als je het niet had dan was het ook niet raar.

Ja hier hetzelfde, ironisch genoeg met een "sloom" paard. Hoe minder hulpen en hulpmiddelen gebruikt worden, hoe actiever en braver ze wordt. Klinkt zo achteraf totaal logisch, maar ik wist gewoonweg niet beter. Luie paarden moest je "gewoon even aanpakken". Anders is mij nooit geleerd, ik ben hier dan ook zelf/met de hulp van internet achter moeten komen.

Ik heb inmiddels geen paarden meer. Maar restschade kennis die er nog zit is als ik ergens loop, wandel, fiets, noem maar op... De berm door mij stelselmatig nog wordt gescand op de aanwezigheid van een gevaarlijk stukje zwerfafval

Dit. Dat we er maar op gaan zitten of er een rammelend ding achter knopen of onze paarden in een hok of een wiebelhok op wielen duwen. Of dat je als paard ineens met in je ooghoek een speer op een, al dan niet multiplex, stier af galoppeert met een ding op je rug waar dan iemand op zit die aan je hoofd trekt. Paarden hebben heel wat te verduren.

@Snadrem: ik ook paardloos, en ook de bermen scannen. Maar dan voor eetbare planten die ik voor ze verzamelde.

Dat werk aan de hand zo enorm zinvol en leuk is.
En dat er naast lopen zoveel leuker is, omdat ik dan steeds naar mijn mooie paard kan kijken

Nou ja, nee, dat ben ik toch niet helemaal met je eens.
Mijn eerste paard (dat is 35 jaar geleden) had weldegelijk geintjes om d'r mens te plagen. In de eerste periode dat ik d'r had (ex manegepaard) ging ze bij het opzadelen steevast op m'n voet staan. Dat deed ze bewust! Ze keek, verplaatste haar voorvoet op mijn voet en bleef stoïcijns staan. Ik was ook toen al van de praktische oplossingen en het beetje basiskennis wat ik had, kwam van een boer die z'n hele leven met paarden had gewerkt.
Dus ik trok een paar schoenen met stalen neuzen aan, paard zet vet op mijn voet, ik haal uit met andere voet, paard springt opzij, problem solved. Ze heeft het nooit meer gedaan in de 17 jaar die we daarna nog samen de wereld veroverd hebben.

Dat paard had ook wel een geschiedenis met bang zijn voor een zweep (geen idee waar dat ooit vandaan gekomen is) maar na twee jaar ploeteren met die Taart waren we op een punt dat we elkaar wat beter begrepen.

Over voeding uit dat boekje dat iemand aanhaalde: ik vroeg eens (15 jaar geleden of zo) aan een voerboer zo'n vrijblijvend voeradvies.
Nou, daar kwam ook toen bijna uit wat jij beschrijft: 4kg krachtvoer (in een Welsh-Cob! Wat denk je zelf?!) en dan iets van 6kg ruwvoer. Ik heb dat maar nie uitgeprobeert op die Welsh-Cob, dat leek me niet zo verstandig...

Dat merries ook bonen kunnen hebben...

@ikke, dat schaar ik onder "door mensen aangeleerd gedrag"

Dat met dat op je voet staan zie ik persoonlijk als testen: hoe reageert 'mijn mens' erop als ik over haar grenzen ga en 'in her face' ga zitten, want als mijn mens mij op haar grenzen kan wijzen, herkent ze dus grenzen en kan ze mijn grenzen dus ook herkennen en bewaken. Dus niet pesten, maar testen.

Sowieso de gedachtegang dat paarden maar alles moeten velen. Onder de meest uiteenlopende termen, zoals desensitising En dat een paard maar moet accepteren dat mensen hem overal aanraken.

En andersom zou dan niet mogen.

Mensen kunnen behoorlijk tiranniek zijn. Maar allemaal in het kader van "veiligheid" natuurlijk. Want paarden zijn erg gevaarlijke dieren

Ik wil in het kader van gezondheid in de gaten houden wel graag mijn dieren overal aan kunnen raken, maar het verschil zit 'm er denk ik voornamelijk in hoe respectvol je dat vraagt van zo'n dier. Inderdaad genoeg mensen die een dier maar gewoon volledig fixeren of andere vormen van dwang gebruiken. Als een dier dan nee zegt ga ik graag op zoek naar een manier waarbij het voor het dier wel oké is om ja te zeggen, maar daar heb je veel geduld voor nodig en mensen zijn over het algemeen (ik ook lang niet altijd) niet de meest geduldige wezens... Overigens vind ik ook dat ik niet moet klagen als een dier mij aanraakt of benaderd als mijn lichaamstaal indiceert dat ik daarvoor open sta (geen blocks bijvoorbeeld). Wel met inachtneming van de manier waarop, als ik open sta terwijl er één als een dolle stier aan komt rennen maak ik wel even duidelijk dat dat niet de manier is die ik graag heb, maar ik sla hem niet sint-juttemes in omdat hij 'het lef had om in mijn personal space te komen'.

Daarover, iets wat ik heb geleerd over mensen vs. paarden vooral is dat we paarden graag afstraffen voor dingen die we zelf veroorzaken, en ik me daardoor liever niet meer op grote stallen begeef. Meest tekenende voorbeeld voor mij is nog altijd een vrouw lopend met een grote ruin waar ze duidelijk geïmponeerd door was. Paard probeert een ongelijk stukje in het klinkerwerk te vermijden en loopt daardoor met een boogje van maximaal 50 cm om dat ongelijke stukje heen (was ruimte zat dus kon makkelijk, parkeerplaats zonder auto's). Vrouw was hier niet van gediend en rukte het paard ruw naar haar terug. Paard struikelt daardoor (door onbalans vanwege de ruk aan zijn hoofd én doordat ie zo dus toch op dat ongelijke stukje belandde) en krijgt me toch een klap van die vrouw omdat ie "zo onhandig was, lompe sul!".

Mocht dit een beetje uit de hoogte overkomen: is zeker niet zo bedoeld, ik weet ook nog lang lang lang niet alles, in feite weet ik zelfs erg weinig vergeleken met veel andere mensen (want nooit eigen paarden gehad maar altijd bijrijd, dan mis je toch wel een hoop) en wil ik elke dag heel veel leren. Maar deze observatie viel me toch wel heel erg op.

Wat betreft zogenaamde 'basiskennis' leerde ik een paar dagen geleden nog dat westernpads blijkbaar verschillende lengtes hebben, net zoals dekjes ook verschillende maten hebben. Nou doe ik vrijwel nooit iets met western tuig omdat ik al jaren niet meer western rijd en daarvoor alleen op een manege waar ze vooral niet wilden dat je zelf nadacht, dus heel gek dat ik het niet wist is het niet, maar toch wel goede kennis om te hebben!

Ook dat gedrag is geen pesten
paard heeft zichzelf aangeleerd, dat dit gedrag waarschijnlijk leidde tot mensen die iets anders deden, want zij prettiger vond.

Een paard denkt niet, ik ga express op een voet staan.
Een paard gaat een keer op een voet staan, persoon stopt dus met zadelen, of doet iets langzamer, raakt paard aan om om te duwen, of in ieder geval iets, waar het paard op dat moment iets aan "had".

Volgende keer hetzelfde, en na een paar keer is die de link gaan leggen dat op een voet staan, hem/haar iets bracht.
Idd, door dan een keer te vlug te zijn, en het dier te corrigeren, leert het, dat het gedrag dus niks oplevert (behalve "straf/tik hoe je het wilt noemen").

Maar paarden kennen geen pesten. Mijn vorige paard van 1.80 liet zichzelf in het begin ook een keer vallen met voetje geven. De eerste keer dacht is: O , zal wel balans zijn (dus ik liet zijn voet los, want 1.80 kan ik nooit vasthouden). Tot hij het vaker ging doen, toen heb ik hem ook een keer maatje 38 gegeven toen hij zich weer om liet vallen. Toen was het hem duidelijk, dat dit niet de bedoeling was.
Deed hij dit om mij te pesten? nee hoor.....maar hij had wel door, dat als hij zich liet vallen, hij weer op 4 benen stond, en dit prettiger voor hem was.

Dat mensen die denken alles beter te weten vaak het minste weten .

Geen pesten, wel testen inderdaad...testen om te scannen of jij nog wel een duidelijke en congruente leider bent. Want dat betekent veiligheid.

Wat betreft haver, dit komt ook nog uit de tijd dat paarden (hard) op het land werkten doordeweeks. Eigenlijk is dat nog niet eens zo lang geleden..toen hadden ze dat krachtvoer echt nodig. Inmiddels hebben de meeste paarden een lui luxe leventje vergeleken met toen. Brokjes e.d zijn pas gekomen met de industriele revolutie.