Bokt.nl

_Lorette_ schreef:

J
Voor mij was het inslapen over 20 jaar net zo moeilijk geweest en ik had Frum beloofd dat we zouden stoppen als er geen goed perspectief meer was. Nu kon hij nog heel blij de wei inlopen, grazen en rustig ingeslapen worden. Ik had geen kreunend paard op mijn voeten liggen dat verging van de pijn door een hoefzweer. Ook niet een paard dat strompelend van narigheid met me mee moest lopen. Ik had geen paard dat al een paar keer gevallen was door zijn ataxie of niet meer in de benen kon komen. Ik had geen paard dat erg kreupel was van de schade/artrose in zijn gewrichten. Want daar was ik bang voor... Hoe ver laat ik het komen. Welke narigheid zou ik gaandeweg allemaal gaan accepteren? Welke grenzen zou ik over gaan om hem bij me te houden?

_Lorette_ schreef:

Jullie maken me vreselijk aan het huilen, maar ik haal er wel veel steun uit. Super lief, jullie berichtjes.

De paarden zijn nog steeds erg van slag. Snuiven, grote ogen, bang. Ze doen net alsof Frum door een wolf is opgegeten en ze zelf groot gevaar lopen. Dat maakt het niet heel makkelijk. Ik ben niet heel scherp en zit met drie paarden die alle kanten op vliegen.

Elisa2 schreef:

Wat voor een bemerkingen had hij in zijn benen?

Hier wilde ik nog even op terugkomen.

We hadden dezelfde dierenarts als bij de laatste hoefzweren. Toen zijn er ook foto's gemaakt, pas in tweede instantie om de zweer te lokaliseren, in eerste instantie om andere vervelende problemen uit te sluiten. Er was geen sprake van bevangenheid, fracturen, afgescheurde spieren en we zagen wel een gigantische zweer zitten. We hadden hem toen eigenlijk al in willen laten slapen, want het was niet paardwaardig om hem zo te laten lijden. De dierenarts had hier wel moeite mee en wilde tot de volgende ochtend afwachten, omdat een zweer tijdelijk is. Frum had echter weken lang last van de zweren en in combinatie met zijn kramperigheid + ataxie was het een verschrikking, zo verzuurd raakte hij. Hoe vaak en hoe lang doe je hem dat dan nog aan... Zelfs met flink veel morfine en een plaatselijke verdoving had hij nog pijn. Maar het toeval wilde dat de zweer er net uit kwam via de kroonrand toen de dierenarts terugkwam voor het oordeel wel/niet in laten slapen.

De afgelopen dagen liep Frum niet lekker. Niet qua ataxie, maar gevoelig/net niet lekker door zijn lijf, zonder kreupel te zijn. Ik wist dat het geen zweer was, want hij zag er nog happy uit en liep veel te goed. Hij liep alleen niet zoals het hoort. Ik had de paarden uit voorzorg van het gras afgehaald. De hoefsmeden waren geweest en die konden niet de standaard symptomen van hoefbevangenheid vinden, maar maakten zich al wel geruime tijd zorgen om zijn voeten. Met name zijn voet rechtsvoor. In de afgelopen jaren hebben ze ontzettend te lijden gehad onder de zweren. De gigantische kanalen en gaten waar de zweer dan uiteindelijk uitbrak (kroonrand) zorgden ervoor dat er steeds stukken van zijn hoeven brokkelden. En die waren al zo ontzettend kaal. Hoefschoenen gingen niet bij hem (heb ik geprobeerd), plakijzer lukt niet (kan been niet lang genoeg omhoog/stil houden) en een gewoon ijzer durfden ze niet aan (beschadigt zichzelf en te grote kans op aftrappen). Daarnaast was door het langdurige hangen op de overige benen de stand sterk veranderd. Met name rechtsvoor, de voet waar hij toevallig géén hoefzweer aan heeft gehad. Die voet was helemaal plat en scheef geworden door het steunen op die voet. En om het af te maken, scheurde de boel ook nog door de droogte, ondanks mijn inspanningen met afspuiten, natte springschoenen en constant smeren met paardenvet.

Het zat me helemaal niet lekker en toen heb ik de kliniek gebeld of de dierenarts aan huis wilde komen voor onderzoek + röntgenfoto's.

De dierenarts kwam aan en zei meteen: 'Ik zie geen paard met pijn, hij is blij'. Maar hij heeft vervolgens zijn benen op de foto gezet. Frum was heel braaf, zonder verdoving. Toen hij bij rechtsvoor stil bleef, wist ik genoeg. Dat been heeft op alle manieren teveel te lijden gehad. Alles was onrustig op de foto. Zelfs het hoefbeen RV bleek licht gekanteld te zijn en dat was absoluut niet recent gebeurd. Moet je nagaan... Daar heeft hij dus al een hele tijd 'gewoon' mee gelopen. Niks aan te zien. Meer heb ik niet eens gevraagd, want ik wist toen de uitkomst al. De voet had teveel stress gehad. Voor een gezond paard was er nog een behandelplan geweest, maar voor Frum kreeg de optelsom een verkeerde uitkomst.

Overigens had hij tijdens het onderzoek één keer een spasme, waarbij hij zijn rug bolt, achterover hangt, zijn hoofd schuin omhoog houdt en kreunt. Hij kwam er vlot weer uit. De dierenarts schrok hier even van en vroeg zich af of dat toch een teken was van pijn. Maar dat is dan weer niet zo. Ik weet zelf precies welke beweging normaal is en welke niet, maar voor een buitenstaander (ook dierenarts) is het heel moeilijk om er chocola van te maken. Met die uitdaging hebben smeden en dierenartsen al vaker de zweer proberen uit te snijden in de verkeerde voet. Alleen röntgenfoto's (en scans) geven een goed beeld van de problemen. Door zijn spasmes en sterke kramperigheid was ik er ook wel op voorbereid dat zijn gewrichten/spierem/pezen er een keer de brui aan zouden geven. Die abnormale belasting leek me in elk geval niet voordelig.

We mochten altijd bellen of langskomen als we vragen hadden of meer uitleg wilden. Ik weet niet of ik daar nog behoefte aan heb. Het maakt voor het verhaal verder niet uit. Wel als we waren gaan behandelen natuurlijk.

Voor mij was het inslapen over 20 jaar net zo moeilijk geweest en ik had Frum beloofd dat we zouden stoppen als er geen goed perspectief meer was. Nu kon hij nog heel blij de wei inlopen, grazen en rustig ingeslapen worden. Ik had geen kreunend paard op mijn voeten liggen dat verging van de pijn door een hoefzweer. Ook niet een paard dat strompelend van narigheid met me mee moest lopen. Ik had geen paard dat al een paar keer gevallen was door zijn ataxie of niet meer in de benen kon komen. Ik had geen paard dat erg kreupel was van de schade/artrose in zijn gewrichten. Want daar was ik bang voor... Hoe ver laat ik het komen. Welke narigheid zou ik gaandeweg allemaal gaan accepteren? Welke grenzen zou ik over gaan om hem bij me te houden?

Ik wist dat dit de grens was. Al ruim 10 jaar barst ik op de vreemdste moment in huilen uit, omdat ik me zoveel zorgen maakte over het moment dat ik hem zou moeten laten gaan. Het enige wat meeviel was het inslapen zelf. Ik heb het rustig kunnen begeleiden en ik voelde niets anders dan trots, zo goed als hij het deed. Maar verder is het voor mij zo mogelijk nog erger dan waar ik al die jaren bang voor was.

Rocamor schreef:

_Lorette_ schreef:

J
Voor mij was het inslapen over 20 jaar net zo moeilijk geweest en ik had Frum beloofd dat we zouden stoppen als er geen goed perspectief meer was. Nu kon hij nog heel blij de wei inlopen, grazen en rustig ingeslapen worden. Ik had geen kreunend paard op mijn voeten liggen dat verging van de pijn door een hoefzweer. Ook niet een paard dat strompelend van narigheid met me mee moest lopen. Ik had geen paard dat al een paar keer gevallen was door zijn ataxie of niet meer in de benen kon komen. Ik had geen paard dat erg kreupel was van de schade/artrose in zijn gewrichten. Want daar was ik bang voor... Hoe ver laat ik het komen. Welke narigheid zou ik gaandeweg allemaal gaan accepteren? Welke grenzen zou ik over gaan om hem bij me te houden?

En daarmee laat je in mijn ogen zien dat je het meest paardwaardige baasje voor Frum was, dat Frum kon krijgen.

Je hebt 10 jaar lang alles gedaan om hem goed te houden / krijgen. Hij heeft je, door dat goede management en jouw liefde, naar het Z gelopen, zoals je ooit hoopte.

Dankzij jou is hij geworden wie hij was.

Ik wens eigenlijk ieder paard een baasje zoals jij bent.