Geplaatst: 13-05-19 13:45 Mo hoe ging het vanochtend op de gemeente. Konden ze je iets wijzer maken? En waar gaat het nu precies om met dat onteigenen.
Monique1963 schreef:Hi Pien, bubbel is de afstand die ik wil tussen haar en mij. Ik wil dat ze niet in mijn persoonlijke ruimte komt. Ik kom niet in de hare zonder toestemming te vragen. Dus zij mag niet in de mijn zonder toestemming te vragen. Ik wil me veilig kunnen voelen zonder dat zij op mij kan springen in geval van schrik. Dus ik wil dat ze een meter of twee bij mij vandaan volgt.
Andersom is haar bubble enorm groot afhankelijk van hoe obstinaat ze is. Als ze heel boos en gefrustreerd is, dan kan ik haar vanaf 20m afstand met een handbeweging van 1cm sturen. Op dat moment is ze heel alert en let enorm goed op mij. Het werkt geweldig. Als ik haar dan blijf werken op 20 meter, dan wordt die afstand steeds kleiner en haar bubble kleiner en kan ik uiteindelijk in haar bubble komen zonder dat er een overreactie is. Haar bij me roepen kan altijd, fluiten reageert ze perfect op en kauwend komt ze dan bij me. We hebben echt wel een heel innige maar vreemde relatie, tenzij andere mensen ook zo'n relatie met hun paard hebben...
Mo wat een mooi verhaal over die bubble. Kijk eens hoeveel je al hebt bereikt.
.Citaat:Ik kan echt met milimeters haar sturen, maar wel in haar wildheid. Met stuiteren en bokken etc. Maar dat is dan op 20meter afstand dus geen gevaar
Dit is toch fantastisch als je dit kunt. Vergelijk, ik stuur helemaal niets, vraag nooit toestemming om in bubbels van mijn paarden te komen en zij vragen die ook niet aan mij. Laat staan dat ik ze kan sturen vanaf 20 meter. Ik vind dat echt prachtig dat jij dat wel kan. En dan zeker met een paard als Callas.
Mijn manier van omgaan met de paarden lijkt nog het meest op de beschrijving van de mammoetjagers serie deel 2 "De Paardenvallei" waarin Alya haar paard krijgt en al zoekend het contact met haar opbouwt. Vanuit gevoel, respect, kijken, tasten en leren van elkaar. Het is mijn absolute lievelingsboek en dat al heeeeel erg lang!
Wat natuurlijk ook scheelt wij hebben niet zo'n moeilijke paarden. Toen ik manlief vertelde dat je me Callas te koop had aangeboden, verslikte hij zich zowat in zijn koffie met de woorden: "Pien dat kunnen wij glad niet aan, zo'n paard". "Dat ga je toch zeker niet doen hé"
Hier vind ik het gewoon belangrijk dat ze luisteren, vragen wat ik doe, allemaal heel functioneel en braaf, gezellig en als het kan ook nog gelukkig zijn. Wij en zij gelukkig. En zolang dat lukt is het voor mij OK.
Grappige anecdote: Polie was in behandeling bij de osteopaat en ik had haar vast met mijn linkerhand. Opeens komt Hercule naar me aangelopen en vraagt een kroel. Dus ik sla mijn rechter arm om hem heen en geef hem een stevige knuffel met de woorden: "tja jong, het is weer ons tutje die alle aandacht krijgt, het spijt me." Vervolgens stuur ik hem met een handgebaar weg, en onze Hercule sukkelde braaf weg. Ik schrok uit mijn onbewust omgaan met hem door de dierenarts/ osteopaat, die een opmerking maakte dat hij het heel bijzonder vond wat hij had gezien, daar het paard zo goed luisterde
. Toen pas realiseerde ik me, dat ik hem had weggestuurd en dat hij gewoon had geluisterd, iets dat ik eigenlijk heel normaal vond. Ik ging er van uit dat Hercule wel zou weten dat zodra de dierenarts van het terrein zou zijn dat ik met hem iets zou gaan doen (lekker poetsen of zo want dat "fimpje" had ik hem gestuurd tijdens de knuffel). Dat maakt het voor mij ook zo moeilijk Mo, om vaak iets zinnigs te zeggen in topics over omgaan met paarden. Ik heb 25 jaar geleden dat boek van Klaus Hempfling gelezen en toegepast bij een Welsh cob. Dat werkte fantastisch, en verder heb ik het mij eigen gemaakt blijkbaar en nooit meer iets bewust mee gedaan.
Als ik dan lees wat jij allemaal doet, vind ik dat zo knap en fantastisch. Ik denk dat jij daarom ook zo ver bent gekomen met Callas.
vind die gedachtes zelf dan zo grappig, jajja, ik sla me zelf al 
. 
dat je dat wat je wel hebt bereikt negatief labelt. Zo zonde!
