Ik heb het hier met ze over gehad hoor en nogmaals, het is ook maar een idee, wie weet komt er helemaal niks uit.

Wat zeggen zij erover?

Ik moet namelijk bekennen dat ik mijn paard kocht toen ik net 'uit' mijn burn-out was. Ik ben heel blij dat ik haar niet een half jaar eerder heb gekocht, want het kan ontspannend zijn.. Dat klopt.. Maar besef dat je er praktisch elke dag langs moet, dat je elke maand de verantwoordelijkheid draagt voor een dier dat van jou afhankelijk is.

Ik zou er niet aan moeten denken om en school en een medisch traject met mogelijke bijkomende vermoeidheid en fysieke klachten en een paard te moeten hebben als ik ook nog een sociaal leven wil houden.

Zij denken er vanwege dezelfde reden, die jij nu noemt over fysieke/mentale onstabiliteit, overna. Aan de andere kant denken ze dat het goed voor me is, omdat school op het moment het enige is wat ik in mijn hoofd heb zitten, want ik heb nogal veel gedoe met huis/leerwerk vanwege de stoornis en dit trekt me enorm de diepte in.
Qua tijd zou het goed moeten komen. Daar hebben mijn ouders geen twijfels over. Het was meer dat als ik dan een flinke aanval heb (zoals deze week, ben ik van dinsdag tot vrijdag plat geweest), wie er dan voor dat beest zorgt. Verder is het wel weer zo dat het ziekenhuis blijft roepen dat ik een ritme nodig heb, en daar zou dit dus wel enorm mee moeten helpen.

Het is best een lastige kwestie. We zullen zien

Ik denk dat gaan voor je passie zeker helend kan werken. Als je een manier kunt vinden waarop de zorg voor het dier geregeld is als je een slechte dag hebt: waarom niet?

Die post over dat paarden op vaste tijden verzorgd moeten worden vind ik klinkklare onzin. Ja, voeren doen we op vaste tijden. Meerdere keren per dag, want ze moeten voortdurend over ruwvoer beschikken. Maar een paard lijdt er echt niet onder als je de ene dag om half 11 gast borstelen en wandelen en de andere dag om half 4. Ik doe zelf doordeweeks veel s avonds, maar in het weekend overdag. En soms gaan we op wedstrijd. Nou, wees maar niet bang: daar raakt hij echt niet mentaal van in de knoop hoor!

Zelf zou ik toch proberen een verzorgpony te vinden waar je wel vaker heen kan. Of een leasen voor x dagen per week. Eerst zelf weer redelijk stabiel zijn en dan kijken of je een eigen paard wilt.

Mocht je wel kiezen voor een ' rijpaard' zou ik overwegen een bijrijder erbij te nemen. Die zou allicht de basistraining op zich kunnen nemen qua rijden en dan kan je zelf het rijden opbouwen qua intensiteit voor jezelf. Ook op dagen dat jij dan ' plat' ligt staat je paardje niet opeens een week stil. Hij bouwt dan niet extra energie op waardoor je zelf redelijk relaxt kan rijden.
Bovendien heb je zelf ook iemand om op terug te vallen die je paard gewoon kent.

Succes met de keuze!

Als je een slechte dag{en} hebt, ben je dan wel in staat om de deur uit te gaan? een paard kan ritme en structuur brengen en een reden zijn om juist te gaan ondanks hoe je je voelt. En meestal vergeet je je ellende bij een paard en voel je je daarna beter. Maar het moet wel "mogelijk" zijn zeg maar..

Ik zou ook een ander verzorgpaard zoeken. Een eigen paard kan stress met zich mee brengen en dat is nu net waar jij niet op zit te wachten.

Ik zou ook verder kijken voor een ander verzorgpaard.
Blijkbaar ben jij de enige paardengek in de familie en als ik lees dat je soms na een zware aanval bijna een gehele week plat moet liggen is dat een behoorlijke stressgever als je weet dat je nog een paard hebt waar je naartoe "moet".
Dan is de verantwoordelijkheid van een eigen paard soms toch eerder een last dan een lust.

Ik zie hier mensen die veel beren op de weg zien, terwijl ik persoonlijk geen problemen zie.

Al het moeten gaan naar je paard kan je voorkomen door het paard volpension te zetten.
Er wordt gevoerd op vaste tijden, paard wordt binnen en buiten gezet, stal wordt gemest en als jij komt is het alleen maar extra omdat reeds aan de basisbehoefte is voldaan.
Zolang jij maar elke maand het pensiongeld stort heb je dat stukje opgelost. Het is duurder, maar geeft zoveel rust.

Als het dan een keer niet lukt of je gaat een weekje op vakantie, geen probleem, paard is in goede handen.
Kom je wel hoef je niet gelijk tig klusjes te doen maar kan je gelijk beginnen met het leuke werk.

Maar vergeet niet dat een "weidemaatje" net zoveel geld kost als een gezond paard, wellicht nog meer als er grote medische problemen zijn.
Ik zou dan eerder gaan voor een gezonde shetlander of kleine welsh, bij veel stallen kunnen die nl goedkoper gestald worden en als je er toch wat meer mee wil doen kan dat door te gaan mennen oid.

Mocht het allemaal teveel worden kan je er ook over nadenken om een verzorgster te nemen. Dan zijn de rollen omgedraaid, jij komt op de dagen wanneer het jou het beste uit komt, de andere dagen neemt de verzorgster op haar.

Mijn paard staat ook volpension, maar ik voel me echt schuldig als het me niet lukt om erlangs te gaan omdat ik een mindere dag heb hoor.

Ik zie ook het probleem niet zo hoor. Ik ken zoveel mensen die gezondheidsproblemen hebben en toch een eigen paard of pony hebben. Het is gewoon een kwestie van goed regelen. Ga niet een weitje huren, want dan moet je alles zelf doen. En als je geen steun krijgt vanuit huis, dan is dat heel lastig. Zet hem dan liever ergens in pension. Hoeft niet op een grote, dure pensionstal. Met een beetje geluk vind je een particulier die wel een weidemaatje kan gebruiken voor zijn of haar paard. En die het niet erg vindt om hem buiten te zetten, te voeren en hem in het oog te houden als jij een keer een hele slechte dag hebt. Je wilt toch alleen grondwerk doen schrijf je, dus dan heb je verder geen luxe faciliteiten nodig.

Maar er zijn vast ook particulieren te vinden die zelf een pony als weidemaatje hebben lopen en die het prima vinden als jij daarmee gaat knuffelen, poetsen en grondwerken. Die blij zijn als het beest wat aandacht krijgt. Hoef je zelf geen pony te kopen en kan je toch je ei kwijt.

Ik weet natuurlijk niet wat jij precies voor een stoornis hebt en wat je daarmee wel en niet kunt. En of een pony daar iets aan kan veranderen. Maar wat ik uit ervaring wel weet: Als je ziek bent is het heel belangrijk om voor je passies te blijven gaan. Het helpt je gezonde kant te ontdekken en stimuleert die verder uit te bouwen. Gezond zijn is namelijk niet alleen maar simpelweg geen ziekte hebben. Het is eigenlijk veel breder. Gezond zijn is (in mijn ogen) de dingen kunnen doen die voor jou belangrijk zijn, waar je hart sneller van gaat kloppen, waar je voldoening uit haalt. Ondanks dat je fysieke of mentale problemen ervaart. Dus als het jou blij maakt om met een pony in de weer te zijn: ga ervoor! Er zijn ongetwijfeld manieren te vinden om het zo te organiseren dat het voor zowel jou als de pony een win-win-situatie is!

Ik heb er echt geen probleem mee om een dag niet naar mijn paard te gaan. Soms lukt het me gewoon echt niet en dan sla ik rustig een dagje over. Paard heeft er niets van, die krijgt eten, drinken, weidegang, een schone box en is happy. Daarom is mijn keus voor volpension ook een hele bewuste, ik betaal daar liever meer geld voor wetende dat het geregeld is dan het gestress dat je van alles moet regelen als het niet lukt om te komen omdat je paard anders de noodzakelijke verzorging mist.

Ik sta op een fijne pensionstal en als er iets mis is wordt ik onmiddelijk gebeld. Als ik op vakantie ben houden medepensionners mijn paard in de gaten en geven hem af en toe een borstelbeurtje.

Ik vind het helemaal niet zo'n gek idee.
Het ligt er maar net aan wat voor een soort paardje je koopt en hoe je deze wil stallen.
Misschien kun je voor jezelf eens uitschrijven hoe een gemiddelde week er uit zou zien met een paard erbij. En dan kijken of dat haalbaar is voor jouw gezondheid. En tuurlijk paard of jij kan ziek zijn of iets anders hebben, maar misschien kun je ook dat meenemen in je overweging hoe je dat zou willen oplossen.
Succes met de keuze!

Nou, ik doe niks met de mijne vandaag en ik voel me geen seconde schuldig. Hij staat heerlijk met zijn maatje op de wei, hij heeft z'n natje en z'n droogje en vermaakt zich uitstekend zonder mij. Denken dat hij mijn aandacht mist zou een enorme overschatting van mijn eigen belangrijkheid zijn. Een schone stal, vrij kunnen bewegen, voldoende en kwalitatief goed voer, voldoende toezicht op zijn gezondheid en sociaal contact met andere paarden zijn voor hem veel belangrijker dan dat ik hem vanavond nog even een portie menselijke tender love & care ga geven.

Als mijn paard op zo'n pensionstal zou staan waar hij een groot deel van de dag in z'n geestdodende box doorbrengt, wachtend tot er weer eens wat gebeurt in z'n leven, dan zou ik me wel schuldig voelen. Enorm. Van die stallen waar hij alleen buiten komt als je hem zelf buiten zet. En waar hij nauwelijks contact met andere paarden heeft: verschrikkelijk. Maar goed, daar zou ik sowieso al niet aan beginnen. Als ik zo een paard zou moeten houden, dan maar geen paard.

Dat is wel een goeie inderdaad. Ik ga alles gewoon opschrijven! Bedankt!

Mijn ouders hebben allebei plusminus 20 jaar ervaring met rijden, maar zijn er gewoon niet meer aan toe gekomen. Ook rijd mijn zusje wel, alleen die is nog erg groen. In principe is er dus wel terug te vallen op mijn familie, maar ik ga (zoals iemand anders net voorstelde) het allemaal gewoon uitschrijven, en dan zullen we zien of we tijd hebben voor een eigen paardje. Anders is leasen ook wel een goed idee Het is daarmee alleen enorm lastig om iets in de buurt te vinden, want dit heb ik in het verleden al wel flink geprobeert. Ik wil dan namelijk wel op eigen houtje er naar toe kunnen.

Dat hele stuk over gezondheid ben ik het enorm mee eens, dat is voornamelijk ook het punt. Want nu heb ik dagen dat ik compleet plat lig, maar dat is dan ook omdat mijn mentale gezondheid dan op een laag pitje. En omdat ik dus enorm happy wordt van in de weer zijn met die beestjes denk ik dat ik helemaal niet zo veel plat meer lig.

Verder krijg ik redlijk wat steun uit huis, ouders met flink wat ervaring en een westerngeschoolt zusje, maar het zoeken van een bijrijder zou in principe ook geen slecht idee zijn voor echt hele slechte dagen.

Ik snap Upendo wel en dat heeft niets te maken met 24 uur in z'n box staan. Heerlijke bokt-reactie dat. Ik wil gewoon dat Paard z'n hoeven worden gedaan, dat ie gecheckt wordt op wondjes (want dat spelen met z'n vrienden gaat nogal eens lomp) en hij is mijn (onze) verantwoordelijkheid. Wij horen het te zien als er iets mis is, dat kan alleen door er te zijn. En natuurlijk kun je dat nooit voor zijn omdat nare dingen ook ineens op kunnen komen zetten en natuurlijk wordt hij op stal sowieso in de gaten gehouden, maar gevoelsmatig wil ik gewoon dat ie dagelijks echt gezien wordt, liefst door onszelf. Maar zoals eerder gezegd dat is een gevoel en dat is persoonlijk.

Overigens vind ik wel dat je ook op moet passen een paard niet te veel als therapie te zien. Paarden doen natuurlijk heel veel met onze emoties en als ik alleen maar vol pijn en negatieve emotie bij Paard zou zijn, dan zou ik me wellicht wat beter voelen op dat moment, maar Paard niet op den duur. Dat klinkt misschien wel wat zweverig, maar ik geloof wel dat wij mensen met onze emoties ook een last voor een dier kunnen zijn.

Hoe zou dit er financieel uit gaan zien? Zouden je ouders het gaan betalen? Anders zou je naast school nog weer moeten werken om je paard te bekostigen, en dat levert alleen maar meer druk en stress op.

Jaa, dat is natuurlijk ook zo. Ik geloof zelf heel erg dat jij als persoon je emoties kan spiegelen op jou paard. Dus als je depressief bent ofzo, en je alleen maar negatief naar je paard gaat, wordt je paard er ook niet gezelliger op

Mijn ouders en ik gaan de kosten dan delen. Ik heb redelijk wat geld op gespaard, en zou natuurlijk moeten werken, maar het zou moeten lukken. Zoals bovenstaand ga ik een lijstje maken met hoeveel het me wekelijks/ maandelijks zou gaan kosten. En dan zien we wel verder

Ja Lotthje, dat bedoel ik. Het is dus ook een goede motivatie om 'om te denken', want als ik echt alleen nog maar zwart zie (ik heb oa chronische pijn en dat vreet ook mentaal aan me), dan wil mijn instructeur liever niet dat ik bij Paard in de buurt kom. Hij is een ontzettend positief ingesteld dier en dat mag ik niet verpesten met mijn sores. En dat wil ik ook niet!

Nee dat lijkt me dan helemaal niet goed nee. Wel fijn dat je instructeur en dan ook rekening mee houdt!

Helpt het verder wel goed dan?

Het is ook een kwestie van het juiste paard zoeken.
Ik hoef bij mijn merrie niet aan te komen met een slecht humeur, dan loopt ze bij me weg of duwt me weg.
Ook prima therapie hoor, ik laat mijn slechte humeur achter in de auto
Nu weet ik niet hoe dat bij jou is, of dat aan te leren is, maar zoek geen paard die jouw sores overneemt.

De verzorgpaarden die je nu hebt, is dat bij iemand aan huis of ook op een pensionstal? Want hoe fijn en ontspannen het ook is om met een paard bezig te zijn, een pensionstal vind ik zelf een behoorlijk prikkelrijke omgeving