Leven in vertraging

Joep leeft tegenwoordig in vertraging. Nu hij geen buut meer krijgt, heeft hij het leven weer helemaal door. (Van buut kunnen ze heel sloom worden, nu viel dat wel mee, maar merk ik dat hij weer aan is). Zo liepen we gisteren een klein rondje buiten met een jaarling van stal. We waren nog geen twee seconden het hek uit, toen hij enorm begon te miepen omdat er een tak op de weg lag. Overigens was dit dezelfde tak als waar ik al drie keer eerder langs was gelopen deze week. Maar wat ik al zei: leven in vertraging.

Daarnaast is hij tijdens zijn buut-periode bekapt en net iets anders gezet dan eerst. Dat heeft dan weer te maken met ontlasting van de pees. Daardoor staat hij nu iets korter en loopt hij nu al een week op eieren. Op zich normaal, maar wat ik zei: leven in vertraging. Eerst had hij het niet zo door met zijn wazige-buut-kop. Door die kortere hoefjes loopt hij nu graag in gras. Dan doen we dat natuurlijk. Maar waar ik na een week wel ontzettend moe van wordt zijn de rare sprongen en schijnbewegingen als er een blikje, boomstam, plastic zakje of steentje in zicht komt. Het veulentje dat meeliep snapte er de ballen niet van en keek elke keer waar haar grote, volwassen vriend nou elke keer van de lucht in sprong. Dat doet hij normaal nooit. Daar heeft de kleine dame natuurlijk een punt. Maar volgens Joep zijn blikjes nu eenmaal ontzettend eng. Ik was hem gisteren even kwijt (hij loopt altijd aan een lange lijn) en toen hoorde ik een raar geluid boven mij uitkomen. Staat hij te stuiteren bovenop de dijk omdat er een tak over het pad lag. Ik moet toegeven dat het een dikke tak was, maar dit is dan ook wat overdreven.

Oh, en hij heeft ook bijna een hondje plat gestamd. Dat was niet echt de bedoeling, maar zelfs ik schrok me wild. Er liep een stel met een grote, zwarte hond. En toen kwam daar achter hun een... hondje(?) vandaan. Het was bijna cirkelvormig, met een veel te strak tuigje waardoor al het vel (of vet) aan alle kanten over het tuig stroomde. Daarnaast had het hondje uitpuilende groene oogjes en sprong het in plaats van fatsoenlijk te lopen. Joep (en ik overigens ook niet) wist niet wat hij zag. Knorren, springen, dribbelen en het hondje deed gezellig mee. Hierdoor kwam er een soort geheig uit het diertje wat Joep nog raarder vond. Uiteindelijk mompelde ik iets in de geest van: "Joep, doet normaal. Het is een soort ratje, dat heb je op stal ook." Laten we het erop houden dat ik het niet zacht genoeg zei en dat de eigenaar het niet kon waarderen.

---
Met het oog op de winter heb ik ook een nieuwe deken voor Joep gekocht. Ik (nog steeds een soort deken-maagd) snapte er weer de ballen niet van en kocht perongelijk een deken met halve hals. Toen Joep een rondje moest lopen om de deken aan mij te showen, begon hij gelijk te plassen. Nu durf ik hem niet meer terug te brengen. En dat terwijl dat wel mijn doel was toen ik zag hoe heftig het printje was.

Ik wilde perse een deken met 100gr vulling en dan een simpel kleurtje. Het blijft natuurlijk een mannetje (in theorie dan he). Maar de enige deken die in het schap lag, was fel roze met cartoon getekende paardjes. Als hij er dan in gaat staan plassen, zit hij eraan vast. Nu is hij ontzettend snoezig en vrouwlijk gekleed komende winter. De dame van de Epplejeck vroeg al of ik mende met mijn paardje, omdat het zo'n schattig dekentjes was voor kleine pony's. Ik heb maar niet gezegd dat het om een arabische ruin van 1,53 ging.


[ img ]
#disapprovinganimals

Whaha te grappig die deken
Eigen schuld idd

Ik zie het ook echt voor me hoe je die rat tegen kwam

Je zal het weten, dat Joep weer aan is. Een "aanpaard" is zoveel leuker dan een "uitpaard". De reactie van het veulen is wel geniaal: "Hé ouwe, wát ben je aan het doen?".

Ja die deken kan echt niet en om te voorkomen dat je Joep met die deken ergens anders dan in de paddock kan showen, is hij zelf maar op het halstertouw gaan staan zodat je hem niet kan meenemen. Het is duidelijk: Joep is weer aan.

Ja, die dacht ook: "Waar breng je me heen met dit ding." Nu mag hij huilen om zijn deken, maar over een maand staat hij weer trillend in de schuilstal en is hij vast blij met zijn roze regenjas.

Het miezerde eergisteren. En terwijl ik met mijn fjord in de bak aan het spelen was vertrok Joep met zijn staart op de rug naar de schuilstal.

Hier ook een arabierig typje dat last heeft van water. Plassen in de bak en dan willen longeren. "Nee baas, ik ga écht niet door dat water lopen. Ik ben wél een handtas, ook al zeg ik meestal van niet."

Zucht, verder is ze best lief hoor, het prinsesje.

Joep is inderdaad ook een beetje een verwende prins. Hij heeft laatst een half uur achter mijn zusje aangelopen toen zijn oor niet meer goed door zijn eczeemdeken zat. Er was niets aan de hand hoor, zijn kapje was gewoon af.

Ja echt he, geen woord Russisch ...

Ik volg normaal mee onder mijn steen. Maar wat een leuke deken die heb ik vorig jaar gebruikt.
[ img ]

Welke maat heeft joep? Mijn babypaard was er heel snel uitgegroeit.

Ja, het was een heftige wandeling.
Wel een gave deken! Valt goed op.

Het valt zeker op en hopelijk is hij volgende keer braver. Ditdoettienormaalnooit!

----

That being said. Er was laatst een op bezoek.

[ img ]
[ img ]
[ img ]
[ img ]
[ img ]

Even een Joep-spam. Want ik vind hem erg knap.

Ik vind hem ook erg knap! Maar jou ook, om hoe je je om hem bekommert en om de keuzes die je maakt!

Wat lief, Joan!

Ik ben zelf inmiddels weer terug van (nog) een weekje vakantie. Geluk! Joep heeft zich volgens mij keurig gedragen. Hij is alleen alvast begonnen aan zijn nieuwe look - hij wil eruit zien als een tokkie. De eerste kale plekken bij zijn voorpluk zijn al te zien. Straks is het echt een new-kids-turbo-look.

Momenteel is het allemaal niet zo spannend. We wandelen, eten en knuffelen.

Vandaag stond hij in de schuil stal. Want waarom niet. De regen zou namelijk over een uur gaan vallen - hij heeft tegenwoordig een eigen buienradar. Stel je voor: 25 graden, een muffe schuilstal vol met zwaluwpoep en een zweterige arabier. Niet mijn favoriete locatie. Ik dacht: "Weetje, Joep, gaat heen. Ik ga lekker in de zon zitten en je ziet maar wat je doet."

Hij had me allang gehoord en stond dan ook stommig om zich heen te kijken waar dat fluitje nu toch vandaan kwam. En wat hij daar nu toch mee zou doenm Maar uit die schuilstal komen nadat hij dat ingewikkelde vraagstuk had opgelost? Ho maar. Regen in aantocht #jeweetzelf.
Dus ik ging in de zandkuil in het zonnetje zitten. Dat vond hij echt té raar, hij wist niet hoe snel hij naar me toe moest komen.

Daarna een stukje gewandeld. Hij had er flink tempo in. Tot hij een kat op de weg zag. Daar kon hij niet langs. Verder was meneer uitermate braaf.

[ img ]

Al moet ik wel zeggen dat er sinds kort een enorme kronkel in zijn kop zit. Dit komt niet meer goed.


[ img ]


(Hij doet overigens zo omdat ik hem op zijn bovenlip kriebel. Dat is zijn favoriete kriebelspot. Waarom ook niet. )

Je weet toch dat een arabier ook wel een rarebier genoemd wordt? Joep past helemaal in het plaatje.

Die benaming ken ik wel ja.

Spill the tea

Ik ben een echte theeleut. En al helemaal als iemand aankomt met een heerlijke, stomende kop Pickwick Winterglow. Mijn verslaving deel ik graag met mijn vrienden - en dus ook met Rimska en Joep. Zeker Joep vind de kruidige thee helemaal het einde. Natuurlijk geef ik hem geen hele koppen winterglow (en zeker geen muntthee - die lust hij niet), maar ik geef hem wel af en toe een likje van mijn hand. Wat dat met dit verhaal te maken heeft, komt later.

Vandaag kwam de bekapper. Het resultaat van de afgelopen warme dagen waren knetterharde hoeven en daarmee het verzoek om de voeten even te 'weken'. Dus ik kwam aan met een spons en een heerlijke bak met water. Dat vond hij natuurlijk maar raar. Dus dat betekend onderzoeken en voor Joep betekend dat kijken met tanden. Voordat ik 'laat' of 'los' kon zeggen ging de leuke blauwe bak al door de lucht. Joep was natuurlijk zeiknat. En dat is niet eng, nee, alleen maar leuk!

Inmiddels waren we allebei nat (behalve die hoeven dan he) en vond ik het wel nuttig om hem lekker af te spoelen. Nou ja spoelen? De wasplaats wordt verbouwd, dus geen tuinslang. Daarom begon ik lekker met de spons - dacht ik. Maar nee! Een spons is ont-zet-tend eng. Joep danste om mij heen en bleef maar knorren. Toen ik eindelijk de spons op zijn hals had gelegd vond ik het wel mooi geweest met ons regendansje met ruim 30 graden. Dus hóp, paard terug de schaduw in en geen geweekte hoeven. Helemaal goed. Snel wilde ik nog even het bakje waar ik getracht had zijn voet in te zetten afspoelen en deed dat met de wel werkende tuinslang. Ik lette twee seconden niet op en omdat het bakje leeg was spoot de harde straal recht omhoog tegen Joep zijn neus aan. Ik stond al klaar om achter hem aan te gaan, maar NEE. Meneer blijft gewoon staan. Dus ik al mopperend weer aan de slag met die verdomde spons. Toen spoot hij er weer vandoor - de eikel.

Eenmaal binnen begon de bekapper en stond Joep te genieten van zijn pedicure. Mijn zusje maakte op dat moment slobber voor ons andere paard en maakte daarvoor gebruik van de waterkoker. Paarden conditioneren en clickertraining vind ik best interessant. Omdat Joep vrij-af heeft, ben ik ook een beetje bezig met clickertraining. Mijn clicker is 'gooooooed'. Niet 'ping' van de waterkoker. Dacht ik dan.

Joep stond te slapen met zijn achterbeen ergens in het luchtledige. En toen hoorde we allemaal 'ping' van de waterkoker. Al slaperig keek hij met een oog naar mij en met de andere naar mijn zusje met de waterkoker. Toen hij zag dat er ook nog mokken stonden begon hij (nog steeds met zijn achterbeen ergens hoog in de lucht) de weg naar die waterkoker. Gelukkig was ik er op tijd bij en met een 'nee!' ging hij weer braaf op zijn plek staan. Al likkebaardend naar de waterkoker. Daarna teleurgesteld dat het niet in zijn voerbak of mijn mok met water verdween. Als troost kreeg hij water uit een mok.

[ img ]
"Hey hi! Geef gul!"

Het is een rustige nazomeravond als ik moe van informatie in de bak zit. Ik ben uitgeput van mijn eerste schooldag. Daarom is het mijn plan om rustig in de bak te zitten, Joep te laten rollen en zelf niets te doen. Joep heeft andere plannen merkte ik het moment dat ik voet in de bak zette. Aan de rare beweging van zijn lip, hals en benen zie ik dat hij wil spelen. Nee, wacht, moet spelen.

Verandering van plan en met een iets wat vermoeide zucht haal ik mijn hele reportoir van kunstjes uit mijn zak. Na een poosje wordt hij iets rustiger en is hij uit. Hij zoekt een plekje on te rollen, maar kan niet echt zijn rust vinden dus ik sta weer op. Vaak doet hij het dan wel. En inderdaad, hij rolt een paar keer en loopt dan rustig naar het hek. Hij kijkt een minuutje en daarna hoor ik hem snuiven. "Oh", denk ik. "JOEP...." Daar ging hij. Eerst rustig in stap, daarna iets harder en in de bocht ging hij zo ongeveer op zijn kont zitten en spurde weg. Bokken, bokken, bokken. Links, rechts en rechtdoor in woeste galop. En ik loop er nutteloos achteraan. "Joepjoepjoepjoepjoepjoep"

Maar NEE. Uiteindelijk fluit ik naar hem. Hij draait zich op zijn achterbenen om en komt als een echte arabier knorrend op mij af. Ik wil een betoog aanbieden over "dat hij helemaal nog niet mag rennen" of "dathijwelverdoriegewooneensdebravepaardcientuitmiethangen". Heeft geen zin. Heeft GEEN zin.

Dus ik neem mijn nog steeds stuiterende paard dat, volgens mij, niet kreupelt mee naar het hek waar hij nog een showtje geeft omdat de stalkat in het zand ligt. (Dat is eng, dat snap je). Eenmaal uit de bak is hij enthousiast, maar braaf. Ik daarentegen ben 3 jaar ouder.


[ img ]

[ img ]

[ img ]

[ img ]

WHAHAHAHAHAA!!!!

Nee, nee, nee. Blijkbaar is Joep twee.

Vandaag kwam er een weegschaal op stal. Vorig jaar was Joep - behoorlijk - rondd. Zo rond dat hij 490 kg op de weegschaal pakte. Vierhonderd. Negentig. Kilogram. Dat is niet rond. Dat is dik.

[ img ]
Wellicht niet heel goed te zien, maar geloof me op mijn woord. Hij woog toen bijna net zo veel als mijn obesiefjord.

Dit jaar was alles anders. Niet alleen was hij niet meer dik, hij is ook een volledige shetlander aan spieren verloren. Dat is natuurlijk niet echt positief, zeker niet als je naar zijn (inmiddels niet meer zo heel ronde) billen kijkt. Ik noem hem nu puntkont. Hij ziet er echt uit alsof hij morgen gaan bevallen. Dus Joep moest met de billen bloot en woog (insert dramatische muziek) 434 kilogram. Wat ben ik blij.

Ik wilde graag weten of hij niet te dun was geworden. Zeker kijkend naar zijn spieren. Tijdens de test was de eerste vraag: “Leeftijd van het paard?” De gok van de meet-dame was twee. Dat is natuurlijk niet zo, maar verder had Joep alleen maar ‘0’ scores en dat betekend helemaal goed. Hij mag niet dunner worden, maar verder heb ik als eigenaar niets te klagen. Joep vond haar na tien minuten voelen en kijken naar zijn spieren best okay en ze mocht hem zelfs meten. Zijn stokmaat kwam uit op de 1.51. Ik gokte hem op 1.53, maar hij krijgt die twee centimeter erbij op karaker.

Toen hij bij de betaling ook nog mijn portemonnee uit mijn handen trok en gooide met de (weinige ) briefjes, was hij helemaal in bij iedereen op stal. “Al je geld gaat toch naar het paard. Dan kan hij het maar beter direct pakken.”

Nu hij een lichamelijke leeftijd van twee heeft, liet hij gelijk zien dat peuterpubers (en tienjarige ruinen) moeite hebben met luisteren. Hij gooide zich nog net niet op de grond in een driftbui. Maar opeens liep hij wel los in de bak met een touwtje achter hem aan. Het baasje stond nog ergens anders in de bak. Zo’n kuil eet paarden, dat weet je.

[ img ]

Oh overigens probeerde hij ook uit de track te ontsnappen. Toen ik hem (een beetje hardhandig) terug instrueerde draafde hij boos weg. Hij mag ook helemaal niets. Niet bokken aan de hand, geen mensen van krukjes duwen, handschoenen jatten van onschuldige stalgenoten, gooien met portemonnees en ontsnappen uit paddocks.

Arme Joep. Hij heeft ook zooooo'n zwaaaaaar leven.
Heerlijk paard is het toch! Ik hou van zijn humor.

Ja, hij heeft echt een zwaar leven. Heel de dag eten en slapen. Ik ben zó blij dat ik dat niet hoef te doen. #not #ikruilgraag

Heel handig, zo'n flinke voorraad enge dingen, voor wanneer je ze goed gebruiken kunt (uit je plaat bij een poes in het zand)...

Hahaha, Joep blijft geniaal maar voor jou om geregeld een punthoofd dan wel hartverzakking van te krijgen, denk ik zo.

Punthoofd - check. Nagenoeg dagelijks.

Hartverzakking valt mee. Maximaal 1x per week.

Vandaag zag hij mij onder een touwtje doorkruipen. Kon hij ook. Mocht hij niet. Was geen leuke grap.

[ img ]

Hahah geweldig karakterhoofd!!

Vorige week was het in een keer beesten weer. En dat beesten weer is niet geschikt voor mijn beest.

De track van stal ligt direct onder het spoor van ons plaatselijke boemeltje. En als ik nat dreig te worden op de fiets naar het station, kies ik voor 5 minuten fietsen en heerlijk lui naar het sub-station naast stal. Binnen 5 minuten op het hoofdstation en dan hup in één keer naar Rotterdam. Zo ook vorige week. Nog een voordeel: ik kan heel leuk vanuit de trein naar beneden kijken naar de paarden.

Er zijn heel veel mensen in de trein die dat ook doen. Afgelopen week kwam ik terug uit Rotterdam en hoorde ik ter hoogte van stal mensen praten: "Ja, wel zielig he." "Ach, in de regen. Ze hebben het koud!"

Ik wilde een interessante (in mijn ogen dan he) pitch afdragen over natural horsemanship, paard natuurlijk en "Ze vinden het heerlijk buiten!" maar ik zag ze op een gegeven moment wijzen naar Joep. Die stond te trillen onder de pruimenboom. Heel zielig. Ik dacht: ik hou mijn mond wel en ging linea recta door naar stal om het paard te redden.


[ img ]
Dit was zijn reactie toen ik hem kwam redden.


[ img ]
Vervolgens liep hij te balen dat ik hem even uit de schuilstal haalde en door de regen naar binnen bracht.


[ img ]
Uiteindelijk nam ik hem weer mee, met deken, door de regen naar buiten. Gelukkig kon hij schuilen achter mijn rug.


[ img ]
"Mag ik écht niet binnen blijven vannacht? Alsjeblieft?"


[ img ]
De volgende ochtend had hij nog last van zijn ochtendhumeur. Zijn vriendje niet.

De rest van de week was een beetje saai. Wel kwam de osteopaat langs. Maar goed ook want hij zat helemaal vast. Wat een gekraak kwam uit dat paard. Maar gelukkig loopt hij nu een stuk makkelijker. En beweegt zijn staart ook weer bij het lopen. Hij wist de eerste dagen niet waar hij het moest zoeken. Hij is een half jaar geleden nog geweest, dus het had echt te maken met het compenseren.



[ img ]
De groeten weer!

-----

Iets heel anders: bedankt allemaal voor de steun, lieve, leuke, grappige berichten en vergelijkingen van het afgelopen jaar.