Ik vind dit eng om te posten, maar ik moet steun zoeken waar niet iedereen mij kent:

Ik ben er klaar mee. Ik ben boos, verdrietig, jaloers en vooral er klaar mee. Ik hou van de sport, oprecht. Ik hou van het leven met paarden en zou niet zonder kunnen. Ik droom van de dag dat ik mijn eerste officiële wedstrijd rijdt en mijn lieve vriend trots maak. Maar God wat ben ik klaar met alle drama en ongeluk in mijn paardenleven. Hier mijn verhaal en hart op je beeldscherm, enjoy:

Ik denk twee jaar geleden begon het te borrelen. Zomervakantie, pandemie en mijn relatie was net beëindigd. Ik deed niet veel op een dag, maar was wel veel op sociale media te vinden. Het algoritme bracht me waar mijn hart het liefste naar toe wilde gaan. Langzaam kreeg ik steeds meer paard gerelateerde content op mijn scherm en ik vroeg me af “waarom ben ik ooit gestopt?”. Vroeger reed ik op de manege met liefde en plezier, maar besloot te stoppen voor een meer actievere sport. Mijn angst voor een ‘dik’ lichaam was groter dan de rekening van mijn ouders om twee sporten te financieren, terecht overigens paardrijden is duur. Ik merkte dat ik het miste. Ik zag mensen met hun paarden op video’s en foto’s en wilde weer beginnen en met geen één paardenvriend in mijn omgeving besloot ik weer te beginnen op de manege. Een leuke tijd, maar het verveelde mij snel. Ik had het kunstje snel weer te pakken. Het werd winter besloot te stoppen bij de manege.

Na de winter vond ik een bijrijdplekje met vijf paarden die elk aandacht verdiende. Elke keer als ik er was kon ik een ander paard pakken om van te leren. Daarna verhuisde ik en vond ik in mijn nieuwe woonplek een hele fijne plek met een prachtig paard om mee te ontwikkelen. Diverse privé lessen verder kwam mijn droom steeds verder naar voren. “Ik wil dit zelf.” Als bijrijder kan je veel! Maar ik ben iemand die graag onderzoekt, uitzoekt, probeert, doorleert en toepast. Ik vind het niet netjes om tegen een eigenaar te vertellen wat zij wel of niet goed doen met hun paarden of de betweter uit te hangen en vertellen dat het kuil eerst gevoerd moet worden en dan pas het krachtvoer.

Diverse berekeningen gemaakt met mijn vriend, de voors en tegens afgewogen en besloten de zoektocht te starten. Mijn vriend stond achter mij en wilde zelfs (mee)financieren om mijn droom waar te maken. De droom kon gewoon werkelijkheid worden! Een eigen paard… Drie paarden had ik gezien, tot ik een mooie betaalbare Engelse Volbloed vond. Een lieve merrie van bijna zes jaar oud. Typisch ik had ik van te voren veel opgezocht over het koopproces van een paard. Het keuren, de vragen die ik moest stellen, waar je naar moest kijken, het contract, etc. Ik had zelfs mijn instructrice (en nu vriendin en stalgenoot) een keer meegenomen om te kijken en de moeilijke vragen te stellen die ik niet durfde of kon bedenken. De zes-jarige merrie was te leuk die moest in ieder geval gekeurd worden.

Ik koos voor enkel klinisch, weet zelf niet meer waarom, maar destijds leek mij dat het beste. De verkoper gaf aan bij welke dierenarts hij dat graag wilde. Ik had de beste man opgezocht en kon geen slechte reviews of ervaringen vinden. Waarom niet? (Zie je hem al aankomen?) De merrie liet het allemaal gebeuren en was goed? Bijna, één bemerking haar linker bil stond wat hoger dan de rechter, maar de dierenarts gaf aan dat dit recht te trainen was. En zo geschiede. Paard gekocht, papieren geschreven contractje (met daarop ig dat als er iets is we kunnen ruilen), naar stal gereden en de roepnaam gedoopt tot Foxie.

Foxie was nog wat schraal, was geïmporteerd uit Ierland en had nogal een geschiedenis. Door middel van het prachtige internet en de slimme mensen van ‘Het Engelse Volbloeden Topic’ had ik haar racegeschiedenis gevonden. Ze was er niet zo goed in, geen wonder dat ze weg mocht lol. De eerste week ging het al top, ze rolde mooi in de elektrische bedrading en zat een korte seconden vast. Resultaat: Dik been en onregelmatig. Maar god.. Ongeluk gebeurt, een maandje met liefde gestapt aan de hand af en toe gecheckt en alle rust genomen. (leermoment 1: hier had de dierenarts best wel gebeld mogen worden!) Ik wilde de rest wel alles goed doen. Zo kwam de tandarts, osteopaat, hoefsmid en zadelmaker stuk voor stuk langs om te beginnen met de beste start mogelijk. Ze liep weer oke en we waren er klaar voor!

Ik ervaarde veel twijfels en vervelende onderbuik gevoelens. Linker galop deed ze maar niet, ze sprong gewoon niet aan. Ik vermeende dat ze dit ook deed tijdens de keuring, maar god, racepaarden zouden volgens deze dierenarts altijd maar één kant op getraind worden. Dan leren ze dus de hele linker galop niet. Maar geen probleem! We hadden geen haast. Samen met mijn trainer geprobeerd, diverse manieren en technieken. En het lukte uiteindelijk zelfs onder het zadel! Heerlijke ongebalanceerde rondjes gereden. Een week daarna stopte de pret.

De hoefsmid kwam langs en daarna heeft ze nooit meer goed gelopen, ik dacht dat het eerst gevoelig was, hetgeen ook zo was. Tip van de dag: haal niet in één keer ijzers onder een Engels Volbloed vandaan. Maar ondanks dat ging het nog steeds niet goed. Tijdens het longeren schiet ze weg in pijn. Ik herkende “the equine painface” maar al te vaak en dit was gewoon afwijkend gedrag. Dierenarts maar bellen en het liefste eentje die alles op locatie kon doen. (Mijn kleine auto is net genoeg om mij mee te nemen.)

Twee ellendig lange moest ik wachten op het bezoek en zijn mijn vriend en ik dagelijks naar de doe-het-zelf stal geweest om een stal uit te mesten en een paard een knuffel te geven. Natuurlijk kreeg ze alle aandacht van de wereld, lekker poetsen en wandelen. Ik hoopte dat het iets was met het SI-gewricht en dat het met één spuit klaar was, maar nee, het feestje werd nog leuker. Het resultaat: een verschoven SI, vergroeide tussenwervels en een scheve heup. Afgeschreven absoluut niet geschikt voor de sport. poedersuiker. Tranen. Nog meer tranen en paniek. Dé worst case scenario gewoon..

Verkoper bericht en die vond het net zo erg als ik hij bood aan wat we hadden afgesproken “paardje ruilen”. Hij zou me laten weten als hij nieuwe paarden binnen kreeg die aan mijn eisen voldoen. Ik heb een goede mensenradar en die gaat niet af bij deze handelaar. De tijd tussen deze afspraak en een aanbod van hem duurde lang. Ik begreep dat we eigenlijk zelfs het recht hebben op alle kosten die we gemaakt hebben terug, maar dat was voor ons niet nodig. We willen gewoon het opgelost hebben en een fijne plek voor lieve Foxie. Na meerdere keren porren duurde het echt lang, maar uiteindelijk kwam hij toch echt met een berichtje.

Ik kan me alles herinneren. Ik was in de sportschool tot ik zijn naam op Whatsapp omhoog zag poppen. Nog nooit zo snel op een notificatie geklikt en ik keek de video. Ik mocht niet gelijk verliefd worden, niet tot het hele paard op de foto stond (we leren wel van fouten, een beetje dan). Maar deze moest zeker bekeken worden! De video doorgestuurd naar elke paardenvriend die ik in het afgelopen jaar had gemaakt en iedereen werd enthousiast.

Samen met een collega en dus paardenvriend wezen kijken en ze was echt heel fijn. Oortjes relaxt, beetje achter de teugel, maar dat is oke ze is 5, en vooral heerlijke gangen. Afspraak schommelde op eens. Verkoper vroeg 1500 extra bij.. Dit is niet wat ik wilde, de kosten die ik moest maken voor Foxie waren al zo veel, maar dit was ook onze enige optie. Vooruit voor 1000 geaccepteerd. Ik kan me voorstellen dat de prijzen voor hem ook het afgelopen jaar zijn gestegen.

Paard binnenstebuiten gehaald en was helemaal top! Hals, rug én benen! Helemaal fijn. Zelfde riedeltje begon: tandarts, osteopaat, zadelmaker, hoefsmid. Ik merkte wel wat lastigs. Ze draaide haar hoofd scheef tijdens het rijden. Rij technisch probleem? Geen idee, bitfitter laten langskomen. Probleem werd minder, maar niet weg. Elei (zo hadden we haar genoemd) was verder echt fantastisch en ik liet haar tijdens mijn vakantie achter in de handen achter van de persoon die ik het meest vertrouw: De instructrice die eerder in dit verhaal mee was en nu dus een goede vriendin en stalgenoot.

Kreeg fijne berichtjes dat het goed ging met haar. Tot één bijzondere spraakmemo. Ik ging me oprecht afvragen of ze wel het juiste paard uit de wei had gepakt. Tijdens het opstappen startte ze een complete rodeo, bokken tot ze eraf viel. Ik heb dit paard nog nooit zien bokken! Ze is de meest brave merrie die ik ooit heb gezien?! Daarna met veel spanning veilig afgesloten. De dagen erna was er niks aan de hand en kon ze veilig en relaxt opstappen en wegrijden.

Ik kwam terug en na drie keer gebeurde hetzelfde bij mij, alleen bleef de spanning. Elke keer bij het opstijgen was er gigantische spanning! Ik bedacht me dat mijn collega en ik dat eerder zagen tijdens het proefrijden, maar dan enkel in de gezichtsuitdrukking. Maar goed, zelfs op het harde kwam ze omhoog. Ik vermoede iets van een maagzweer, gezien ze ook zeer gevoelig was op het been. Dierenarts gevonden die dat op locatie kon doen en zo gezegd zo gedaan. Meneer kwam langs met de scopie.
Geen maagzweer, wel keelontsteking? Kon dat? Blijkbaar. Hij legde uit dat het niet heel erg hoefde te zijn en dat veel jonge paarden dit hebben en bij enkele het niet weggaat. Conclusie: 6 weken (mentale)rust en ondersteunen met vitamine C en omega 3. Direct behandelen kon wel, maar dan zouden we dagelijks drie keer in de keel iets moeten aanbrengen. Nou dat werd hem niet.

Zes weken lang was ik braaf dagelijks een bak aan het klaar zetten met deze supplementen. Verder gedaan wat goed voelde, soms was dat wandelen dan was het enkel poetsen. Na 6 weken kwam de dierenarts weer langs, geen significante verandering, maar we konden haar wel weer oppakken.
Langzaam begon ik weer met wat training initiëren in haar week. Na een beetje gelongeerd te hebben wilde ik eens wandelen met het zadel op, zodat ze dat ook weer eens had gevoeld. Dat ging helemaal mis. Ik trek de singel lichtjes aan en ze komt rechtop. Spanning, paniek, steigeren. Uiteindelijk kreeg ik de singel los en werd ze weer rustig. Waarom? Dit is echt geen normaal gedrag. Ik geloof dat paarden PTSS-achtige klachten kunnen hebben, maar dan gaan steigeren tijdens het opstijgen? Nee.. Dit klopte niet.

De ene zei gedrag de andere zei medisch. Mijn gevoel zei medisch en zo een andere dierenarts gezocht die het wilde uitzoeken. Zo kwam er een wéér een dierenarts langs. Ze reageert gek op de spieren bij de singel. Overigens altijd leuk als een dierenarts die duizenden paarden per jaar ziet zegt “dit heb ik nog nooit gezien”.. een echo gemaakt en wat bloed getapt. Tot nu toe hebben we alleen losse eindjes die nog geen beeld geven over wat er nou aan de hand: keelontsteking, strakke rug- en singel(?)spieren, onregelmatig gebouwde long en vocht in de long. Ze kan me nog niet vertellen of dit het einde van de wereld is of zo opgelost. Dus ik moet nog wachten.. Nog langer..

We zijn nu in het heden. Ik wacht vandaag al de hele dag op het telefoontje van deze dierenarts. Het enige wat ik wil is een gezond paard waar ik eens een B-proefje op kan rijden.. Is dat nou echt onmogelijk. Ik ben zo jaloers als ik anderen ongestoord zie opzadelen en lekker zie rijden op stal terwijl ik wéér in de oliebol, onzekerheid en stress zit. Mijn bankrekening is er slecht aan toe en ik kan niet nog zo’n klap aan, financieel niet, maar ook niet mentaal. Misschien schop ik nu een scene voor niks, maar misschien zit ik straks huilend terug naar huis te rijden. Wie weet. Tijdens het schrijven met klappertanden en een verhoogde hartslag gezeten. Deze stress die al deze ellende meeweegt is echt bizar. Mijn schouders doen pijn en de tranen drukken tegen mijn ogen aan. Het moet echt vloeien. Er is misschien niks aan de hand, maar ik zie het zo gebeuren. Ik ben geen doomdenker, maar mijn onderbuik zegt niet veel voorspoedigs..

Het moesten even uit mijn hart op papier. Het had korter gekund, sorry Mocht je zo ver gekomen zijn, bedankt voor het lezen. (ik zeg eerlijk dat ik een beetje bang ben voor mogelijke reacties, dus bij deze, ik ben fragiel vandaag )

Klote, je emoties lijken me heel begrijpelijk! Ik duim met je mee voor goed nieuws.

Ik heb wel een beetje twijfels bij de dierenarts, geen verbetering maar je kunt wel weer oppakken.. Dat vind ik al een beetje bijzonder.

Probeer vandaag vooral rustig te blijven en het telefoontje af te wachten. Het klinkt makkelijker dan het is maar tot je de dierenarts spreekt kan je sowieso niks doen. Hoop dat het oplucht dat je het hier hebt gedeeld.

Mijn advies zou als eerste zijn om iemand langs te laten komen die zadelmaker is. Deze zijn zeldzaam. Er zijn veel zadelpassers. Heb zelf een paard gekocht waar niemand meer iets mee kon. Rust gegeven om te herstellen. Aan trauma van het zadel gewerkt en nu weer een top en paard.

Facia specialist kan helpen met de pijnlijke plekken rond de singel. Bindweefsel kan hier ontstaan wat pijn kan geven. Zo iemand kan je uitleg geven hoe je dat kunt masseren

Ik herken je frustratie heel goed, zit namelijk zelf met net zo'n verhaal waardoor ik de hoop op mijn B-wedstrijdje kwijt begin te raken Geef jezelf de ruimte om boos en verdrietig te zijn het is ook gewoon k*t wat je meemaakt. Geen bokt berichtje maakt het daadwerkelijk beter, maar ik hoop voor je dat de dierenarts straks wel met een gunstig bericht komt!

Het is trouwens niet zo dat je er als de enige voor staat, al die ellende en onzekerheid, terwijl de rest maar gezellig op wedstrijd kan en wat dan ook. Wij (de pechvogels van de paardenwereld) zijn er altijd ergens in de achtergrond, stallen van onze chronisch geblesseerde paarden aan het uitmesten

Wat medisch advies betreft, ik zou persoonlijk juist helemaal niet omkijken naar wat allerlei peuten en paten te vertellen hebben maar eerst het paard opladen en naar een goede kliniek brengen Terugbrengen naar de verkoper is niet meer een optie geloof ik, of wel?

Ik wens je sterkte, hopenlijk valt het allemaal mee! Dit is echt de donkere kant van het hebben van een eigen paard. Met enig geluk komt de zonzijde ervan ook weer tevoorschijn.

Heel herkenbaar allemaal. Ik heb ook veel pech gehad met mijn paarden. Bij elk paard opnieuw en elke keer weer wat anders. Ik liep er compleet op leeg en het gaf zoveel zorgen en verdriet. Heb van meerdere paarden afscheid moeten nemen en ik wil niet weten hoeveel tienduizenden euro’s er in de bodemloze put die paard heet verdwenen is. Ik ben er al een tijd klaar mee en eerlijk gezegd was het een opluchting toen ik geen paarden meer had. Wat een vrijheid, wat een rust en wat een budget ineens. Natuurlijk mis ik het af en toe maar ik probeer mezelf dan toe te spreken en om realistisch te zijn. Het plezier woog niet meer op tegen al het verdriet, de zorgen en de kosten.

Gewoon even een:

Dikke knuffel voor jou, ik snap je gevoel helemaal!
En dat mag er ook gewoon zijn hè, hopelijk valt het allemaal heel erg mee en kan je straks gewoon lekker genieten met je paardje.

Helaas zijn dit soort dingen wel weer een nadeel van het hebben van een eigen paard, meer zorgen en soms is het ook gewoon maar gissen wat er aan de hand is.

Iedereen heel erg bedankt. Ik ben zojuist gebeld met eigenlijk een "je moet er even over nadenken wat je nu wil doen" nieuwtje.. Ik laat het even bezinken, maar kan er niet veel mee. Volgende stap zou een thoraxpunctie zijn in de kliniek of.. nu al verkoper berichten

Hmm wat ik alleen niet helemaal snap.
Je huidige paard is klinisch en röntgen gekeurd zonder bemerkingen.
Daarbij worden hart en longen zowel voor als na inspanning beluisterd.
(Grote)Problemen aan de longen hadden dan destijds al aan het licht moeten komen. Want laten we wel wezen meestal worden thoraxpuncties gedaan op het moment dat er zeer ernstige longinfecties ed aan de hand zijn en het met een algemene antibiotica kuur en vernevelen niet over gaat.
Ik snap daarom niet helemaal wat de verkoper daaraan kan doen.

Neemt niet weg dat het allemaal vreselijk vervelend is en ik je een virtuelee knuffel wil geven ivm alle ellende.

Paardenproblemen zijn soms helemaal K.
Ik heb flink wat paarden gehad in mijn leven en vreemd genoeg de twee die ik helemaal heb laten keuren en binnenstebuiten keren hebben mij de meeste financiele en andere kopzorgen gekost. En dan heb ik het echt over mega zorgen.

Ik ga overigens mee met kyrkelover dat een verkoper hier niets aan kan doen, als ik het verhaal goed begrijp maar ik denk niet dat je op zo'n opmerking zit te wachten en je paard wordt er ook niet beter van, laat staan je portemonnee.

Maar zo'n verhaal en zo'n uitkomst... het is gewoon drama. Dus wilde even laten weten dat ik met je meevoel. Ik weet geen oplossing voor je

Bij mij is paard nr 1 uiteindelijk na heel veel gedoe goed genoeg gevonden voor recreatie. Zo heb ik haar toen verkocht. Ze is uiteindelijk nu al 27 en is nog steeds een recreatiepaard zonder noemenswaardige gezondheidsproblemen, dus feitelijk eind goed al goed, alleen niet voor mij (had haar gekocht voor de sport).

Paard nr 2 heb ik destijds verkocht als fokmerrie (was klinisch en rontgenologisch ook 100% echter niet te rijden...), ze heeft twee veulens gehad, is daarna weer verkocht, daar hebben ze haar geprobeerd te berijden maar dat mag tot op heden geen naam hebben. Ik heb haar verkocht met het hele verhaal dus ik heb aan mijn verkopers verplichtingen voldaan. Maar het voelt ook nog steeds niet fijn ...

Update:
Vocht in de longen bleek een borstvlies- en longonsteking te zijn. Na twee weken vechten om de medicijnen te geven is zowaar al het vocht weg aan één kant en is aan de andere kant nog maar een klein beetje over!! Ontstekingswaarden zijn ook ok. Wie had dat gedacht?

Grootste kopzorg was of we geld terugkrijgen van de verzekering, maar we krijgen zowaar 871 euro terug! (Van de iets meer dan 1000). Hopelijk is het enige probleem nu dat ze overal vast zit in haar spieren en hopelijk is dat met enkele osteopaatbehandelingen opgelost..

Misschien.. heb ik weer hoop

Jeetje TS wat een achtbaan aan emoties heb jij meegemaakt. Heel begrijpelijk dat je er even helemaal doorheen zat. Fijn dat er een beetje positieve wending is! Houd je ons nog op de hoogte als er vorderingen zijn?

Hee dat is beter nieuws, ik duim voor je !!!

Dat klinkt niet negatief !! Ik duim met je mee dat vanaf nu alles de goede richting mag uitgaan.

En, het verhaal dat jij beschrijft, is denk ik 1 van de grootste redenen waarom men stopt met paarden houden. Met veel geluk is het leuk, maar ik heb ook zó mijn portie verdriet al gehad dat ik ook al vaak op een kantelpunt heb gestaan.

Oh euridicey wat een narigheid!!!
Ik snap je gevoel en wanhoop volledig! Herken m ook maar al te goed helaas...
Ik heb 17 jaar een geweldig lief maar absoluut ongezond paard gehad waar ALTIJD wel iets mee aan de hand was. Soms kon ik haar even oppakken.. Even positief. En dan ging t weer mis. De meest rare dingen had ze. "Oh interessante casus" zei de dierenarts vaak. Of als ik belde "ohnee.. toch niet weer iets met maan?".
Maargoed, ik hield vol. Afgelopen juli overleed ze door een val in de sloot op 24 jarige leeftijd.
Ik kocht een nieuw paard in de hoop en met overtuiging dat ik nu eindelijk ook eens lekker kon genieten ipv altijd die stress en spanning die jij omschrijft. Want die is idd killing.
Maar helaas na 3 dagen bleek hij kreupel. Alles aan gedaan, iedereen bijgehaald. En gelukkig kwam dat goed. Toen verkeerde smid die zn voeten zo verziekte dat hij 3 weken nauwelijks kon lopen.. Nog een fysio gehad die zware artrose in knieeen vermoedde (paard was alleen klinisch gekeurd). Dus rontgenfotos laten maken. Alles bleek goed! Vette opluchting. Voetjes groeide goed aan en kreupelheid was weg. Nu kon t genieten echt beginnen.. Dacht ik.
Want vorige week is hij plots overleden aan een hartaanval.
Naast dat t geld op is, weet ik ook echt niet of het ooit nog aandurf.

Ik lees net je update; wat super fijn!! Klinkt toch wel hoopvol! Hoop onwijs dat het helemaal goed komt met je lieve paard en dat jullie nu na alle ellende ongestoord kunnen gaan genieten voor heeeel veel jaar.
Hou je taai

Dus toch een sprankje hoop dat er iets gaat helpen. Niet vergeten dat een paard pijn associeert met bvb het aansingelen . Dus kun je, ondanks dat er straks geen pijn meer is wel een reactie verwachten. Pony van ons had ooit iets meegemaakt en dat duurde een aantal jaren voor hij in die situatie niet meer reageerde. Maar het is goed gekomen, hopelijk voor jou ook.

Balen zeg maar ik lees wel een hoop dingen die voor komen bij mensen die hun eerste paarden kopen, wat beginnersfouten etc. Niet bedoeld als verwijt. Is je 2e paard ook een volbloed? en zoja, is de rug gecheckt want KS komt meer voor bij volbloeden en kan ook zulk onberekenbaar gedrag geven ohz. Ik zou sowieso niet echt een volbloed aanraden voor een eerste paard, niets ten nadele van volbloeden maar iets met gevoeligheid en training en omscholing.

Paarden die verhuizen worden vaak ziek op hun nieuwe plek door de verandering van omgeving, dat lijkt bij het 2e paard ook gebeurd te zijn alleen lijkt het meer naar binnen geslagen te zijn. Borstvlies en longonsteking klinken vrij heftig..gelukkig weet je nu wat het is en slaat de medicatie aan en was dit ook de oorzaak voor de heftigheid ohz.

Jeetje @Eefste dat klinkt echt al helemaal dramatisch.. Mijn hart gaat naar je uit. Ik heb dit paard ook bij aankoop binnenstebuiten gekeerd rug hals benen alles is op de foto geweest. Ik zou niet weten wat voor beginnersfouten ik heb gemaakt hier @Elisa2 behalve dan dat ik één keer een da heb laten komen met een gerichte vraag ipv hem het laten uitzoeken.
Ik heb bewust gekozen voor een volbloed. Ik vind het een fijn ras om mee te werken en krijg hier bij alle hulp die ik nodig heb. Hebben gewoon pech..
@BigOne Dat weet ik.. Heb nu een osteopaat op de planning en het hele rijden staat nog lang niet op de planning. Denk dat we het als opnieuw zadelmak maken gaan aanpakken, maar eens zien waar we staan over een paar weken..

Edit: Ik zal jullie op de hoogte houden van deze heerlijke achtbaan

Geen advies, maar wilde je gewoon sterkte wensen de onzekerheid en tegenslagen zijn verschrikkelijk en je mag je rot voelen. Hopelijk komt er nu weer licht aan de horizon voor jullie!