Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
Sizzle schreef:Ik ben de wedstrijdsport ook al jaren zat.
Er zijn genoeg leuke vrijblijvende evenementen.
Je gevoel snap ik prima trouwens. Het voelt op een bepaalde manier ‚zonde‘, maar probeer dat gevoel af te stoten.
Het is ook geen permanente beslissing, je kunt altijd gewoon weer starten.
Fly_high schreef:Ik herken het wel enigszins uit mijn verleden.
Om er geen ellendig lang (en veel te persoonlijk) verhaal van te maken, even kort samengevat: ik sprong fanatiek op de manege, kreeg daarna een eigen (leer)pony en sprong daar lekker mee rond op wedstrijd. Geen hindernis was mij te eng of te hoog Helaas heb ik veel te snel op een jong paard moeten overstappen, hartstikke braaf en lief, dat wel, maar de combinatie van onervaren jonkie dat nog vertrouwen miste en mijn onkunde (ik stak toen nog nauwelijks boven je doorsnee manegeniveau uit ) was absoluut geen succes. Het paardje begon steeds meer te weigeren, heel sneu want het was zo'n eerlijk en werkwillig beest maar ik kreeg er op wedstrijd maar niets nuttigs uit. Alleen maar stress en ellende. Terwijl we nog even 1.10 samen hebben kunnen bereiken... en daarna ging het ineens volledig mis. Thuis ging het wel prima en ik bleef een tijdje met plezier doortrainen totdat het er financieel en door prive omstandigheden niet meer in zat.
Ik vind daar in ieder geval niets raars aan dat je wel steeds beter wilt worden zonder per se spanning van wedstrijden op te zoeken. We doen het voor de lol, niets moet, alles kan zolang het paard er maar niet onder lijdt en dat lijkt me hier absoluut niet aan de orde.
Ik spring inmiddels trouwens wel weer op wedstrijd - maar dat komt ook doordat ik dat stukje over asociaal gedrag enz niet zo herken eerlijk gezegd En blok in mijn maag verdwijnt ergens tussen hindernis 1 en 2, vanaf daar is het genieten
Ik heb het gevoel wat je omschrijft wel altijd met dressuurwedstrijden en dat heb ik wel gewoon gelaten voor wat het is en heb er inmiddels vrede mee. Het voelt soms een tikje stom om levenslang B klassering te hebben terwijl ik heel wat meer kan - maar eerlijk is eerlijk, ik vind er niets leuks of boeiends aan, en mijn paard zie ik ook niet zo snel in zijn stalletje huilen omdat die zich niet tussen de witte hekjes mag bewijzen
Over druk van buitenaf gesproken - wie maak je daar uiteindelijk blij mee? Anderen gaan onze keuzes meestal minder aan dan wat wij ons voorstellen, en als die anderen ook belangrijke rol in je leven spelen (dus geen willekeurig stalgenootje) gaan ze geen verantwoording van je vragen waarom je je hobby uitoefent op de manier die voor jou het leukst en het prettigst is en niet "zoals het hoort".
Ik kan me trouwens wel ergens voorstellen dat je met een ander paard - eentje dat wel 100% zeker is en je daarin meeneemt - wel weer plezier zou kunnen beleven in de springsport. Het is dan wel de vraag of je behoefte hebt aan zo'n gok (nieuw paard, nieuwe uitdaging) alleen om mogelijk bevestiging te krijgen dat het toch niet je droom was
Sizzle schreef:Dingen als orientatieritten, clinics en cursussen, bike en ride. Wij hebben ook nog dingen als gymkhana of verenigings caprilli (geen officieel bestaande tak). Trail vind ik ook wel grappig. En zo kun je gewoon wat experimenteren.
Ik heb overigens mijn „sportpaard“ verkocht en er een wat minder sportief geval voor teruggekocht dat maakte het ook wat makkelijker om het gevoel van „zonde“ in de kast te zetten, maar het zal toch een tijdje blijven zeuren.
0000 schreef:Mijn vraag is vooral of je het wedstrijd rijden zelf niet leuk meer vind, of dat je de manier waarop het lange tijd ging/gaat je tegen is gaan staan? En daar is geen fout antwoord! Maar ik denk dat dat onderscheid je helderheid kan geven.
Persoonlijk, ik ben ook ambitieus en heb nog veel doelen en dromen. Maar daarnaast zie ik een wedstrijd wel echt als quality time met mijn paard en een gezellig uitje. Natuurlijk is het dan nog steeds jammer als het resultaat tegenvalt maar ik heb dan evengoed een leuke dag gehad en draag dat niet meer met me mee. Het heeft wel tijd en werk gekost om daar te komen maar ik kan oprecht zeggen dat ik er op deze manier een stuk meer van geniet.
Freyr schreef:Ik heb een oude merrie die in het verleden vrij fanatiek heeft gelopen, ZZL geloof ik. In de bak schuw ik absoluut niet om wissel, tracers en appuymenten in te zetten. Maar op wedstrijd? Toch helemaal geen zin en tijd voor? Lekker boscrossen liever! Les is trouwens om jezelf en je paard te verbeteren, of je dat nou wel of niet aan een jury of op een wedstrijd laat zijn.
Als je geen zin hebt om op wedstrijd te gaan, doe het gewoon niet. Als je op een sportstal staat naar volle tevredenheid, lekker blijven staan! Goede stal vinden is zacht gezegd een ramp. Enne, buitenrit of recreatiepaard is misschien nog wel keer sport dan sportpaard met wedstrijden.
KSHancox schreef:Zijn het dan de springwedstrijden die je tegen zijn gaan staan? Wat als je een keertje zou kijken bij cross of WE (iets heel anders)?
Al is helemaal geen wedstrijden rijden ook prima natuurlijk. Paard heeft helemaal geen weet van het papiertje dat erbij zit.
JudithGigi schreef:0000 schreef:Mijn vraag is vooral of je het wedstrijd rijden zelf niet leuk meer vind, of dat je de manier waarop het lange tijd ging/gaat je tegen is gaan staan? En daar is geen fout antwoord! Maar ik denk dat dat onderscheid je helderheid kan geven.
Persoonlijk, ik ben ook ambitieus en heb nog veel doelen en dromen. Maar daarnaast zie ik een wedstrijd wel echt als quality time met mijn paard en een gezellig uitje. Natuurlijk is het dan nog steeds jammer als het resultaat tegenvalt maar ik heb dan evengoed een leuke dag gehad en draag dat niet meer met me mee. Het heeft wel tijd en werk gekost om daar te komen maar ik kan oprecht zeggen dat ik er op deze manier een stuk meer van geniet.
Moeilijk! Denk dat vooral de sfeer eromheen me tegen is gaan staan. Op een leuke manier dressuurwedstrijden zou ik nog wel zien zitten, maar springwedstrijden eigenlijk niet. Ook omdat ik te onzeker ben om een vreemd parcours gelijk op hoogte te doen.
Het zien als een leuk uitje hadden wij eerst ook (vriend en ik) maar toen ik een heel seizoen sprong werd het echt een 'moetje'.
JudithGigi schreef:Maar het voelt zo verplicht om dan ook op wedstrijd te gaan. Ook dat ik dan mijn instructeur tekort doe door een plek "te verspillen" maar niet op concours te gaan..
callippo schreef:Citaat:ben ik wel nog happy met het verbeteren van de connectie tussen mij en mijn paard, dressuurmatig het beste uit haar krijgen en af en toe nog eens voor de fun wat sprongetjes te maken.
Dit is toch een veel mooiere motivatie dan wedstrijden willen rijden
Arabesk schreef:Endurance gereden, mn man heeft hoog gereden en internationaal, helemaal klaar mee.
Kom bij deze leuke club https://www.nvvr.info
Super leuke ruiter weekenden en gewoon lekker buiten rijden.