Hoi! De titel klinkt een beetje vaag maar ik zit al een tijdje met veel in mijn hoofd dat ik even van me af wil schrijven/andere meningen over wil horen.

Ik rij intussen al een jaar of 18 paard en altijd wel affiniteit gehad met wedstrijden en springen. Tussendoor wel eens wat fases natural horsemanship enzo gehad, maar uiteindelijk kwam het altijd wel weer terug op springen. In 2014 kochten we Gigi, een toen 3 jarige KWPN'er met als idee haar op te leiden om de springsport in te gaan. Helaas bleek ik meer incapabel en Gigi moeilijker dan ik dacht. Met pijn en moeite konden we redelijk een rondje BB rond komen, maar echt zeker en pure fun was het nooit. Soms raakte ze op tilt en sprong niks meer, soms sprong ze mega braaf. Geen probleem dacht ik, ooit komen we er wel. Een uitdaging leer je alleen maar van. Dus zo gezegd trainde we verder. Vaker met tranen van frustratie dan plezier.

edit: Tussendoor heb ik de kans gekregen om een seizoen te springen met een ervaren paard van een (toen) stalgenoot. Dit ging op zich vrij prima, af en toe een stop of balkje maar meestal foutloos. Juist omdat het op een 'schoolmaster' nog niet voelde zoals ik hoopte ben ik ook al begonnen met twijfelen denk ik.

2,5 jaar geleden kreeg ik de kans om Gigi te stallen bij mijn springinstructeur. Ideaal! Een super rustige stal, altijd een parcours op en rustige professionele sfeer. Maar kort nadat ik verhuisd was kreeg ze door een fout van mij weer een flinke dip in haar zelfvertrouwen, en we moesten weer van voor af aan beginnen. Toen is het "mentale balletje" een beetje beginnen te rollen. Doe ik mijn paard een plezier met zo ambitieus trainen, doe ik mezélf er uberhaupt een plezier mee? Vind ik wedstrijden leuk of vind ik het leuk om te zeggen dat ik wedstrijden rij? Op concours hangt altijd een nare sfeer. Asociaal gedrag naar mederuiters, paarden onterecht in elkaar meppen als ze (door wiens fout dan ook) een keer een stop hebben, de hele dag rond lopen met een blok in je maag en daar dan een hele dag aan op moeten offeren... Nee eigenlijk is er zo niks leuks aan.

Dus we zijn niet meer op wedstrijd geweest, maar hebben tot nu wel gewoon normaal door gelest (vaak wel met gezonde spanning/tegenzin). Daarbij ben ik sinds kort ook begonnen aan de video's van featherlight horsemanship en daardoor (in combinatie met de lessen van mijn instructeur) hebben we echt méga grote stappen gezet. We springen zonder duwen of trekken fijn een 1.10 parcours en in de dressuur zijn we vooral echt flink vooruit gegaan. Helemaal fijn, maar eigenlijk heb ik nog steeds geen zin om op wedstrijd te gaan. Wel voel ik de druk om dit te doen want ik heb een 'sportpaard' op een 'sportstal' en 'we kunnen het nu toch goed genoeg?'

Even kort samengevat ben ik denk ik volledig de interesse in de wedstrijdsport kwijt, maar ben ik wel nog happy met het verbeteren van de connectie tussen mij en mijn paard, dressuurmatig het beste uit haar krijgen en af en toe nog eens voor de fun wat sprongetjes te maken. Maar voor mijn geval "kan" ik niet zomaar zo erg van gedachten veranderen, als dat een beetje logisch klinkt? Zeker niet nu ik op zo'n perfecte plek gestald sta om die droom achterna te kunnen gaan.

Excuus voor het misschien wat warrige verhaal, ik wilde zoals ik eerder schreef vooral van me af schrijven en misschien is er iemand die ook al eens zoiets heeft meegemaakt? Let me know

Ik ben de wedstrijdsport ook al jaren zat.
Er zijn genoeg leuke vrijblijvende evenementen.

Je gevoel snap ik prima trouwens. Het voelt op een bepaalde manier ‚zonde‘, maar probeer dat gevoel af te stoten.
Het is ook geen permanente beslissing, je kunt altijd gewoon weer starten.

Ja het voelt inderdaad zonde dan, wat eigenlijk nergens op slaat haha. Stom is dat.

Wat voor evenementen bedoel je dan in je tweede zin?

Dingen als orientatieritten, clinics en cursussen, bike en ride. Wij hebben ook nog dingen als gymkhana of verenigings caprilli (geen officieel bestaande tak). Trail vind ik ook wel grappig. En zo kun je gewoon wat experimenteren.

Ik heb overigens mijn „sportpaard“ verkocht en er een wat minder sportief geval voor teruggekocht dat maakte het ook wat makkelijker om het gevoel van „zonde“ in de kast te zetten, maar het zal toch een tijdje blijven zeuren.

Hier ook. Ik ben ontzettend perfectionistisch en heb mezelf op een gegeven moment echt afgevraagd “voor wie doe ik dit eigenlijk”. De spanning en stress. Voor mij niet leuk, voor paard nog minder. Nog wel een tijdje enkel springwedstrijden gereden, daar voelde ik de druk iets minder.

Misschien heeft het ook met ouder worden te maken Ik hecht niet meer zoveel waarde aan mijn prestatieniveau, maar meer aan gewoon fijn kunnen rijden. Voor wie moet ik me precies bewijzen? Ik vind het rijden van lessen en clinics ontzettend leuk. Online een proefje starten vind ik ook prima (in alle rust, vooral voor mezelf) en ooit weer een springwedstrijd sluit ik niet uit. Maar of ik ooit weer een dressuurbaan in zal rijden? De kans is klein. Misschien B, voor de ervaring. Maar het competitieve, om zo hoog mogelijk te starten, dat is er echt uit. En ik heb er inmiddels ook helemaal vrede mee.

Ik herken het wel enigszins uit mijn verleden.

Om er geen ellendig lang (en veel te persoonlijk) verhaal van te maken, even kort samengevat: ik sprong fanatiek op de manege, kreeg daarna een eigen (leer)pony en sprong daar lekker mee rond op wedstrijd. Geen hindernis was mij te eng of te hoog Helaas heb ik veel te snel op een jong paard moeten overstappen, hartstikke braaf en lief, dat wel, maar de combinatie van onervaren jonkie dat nog vertrouwen miste en mijn onkunde (ik stak toen nog nauwelijks boven je doorsnee manegeniveau uit ) was absoluut geen succes. Het paardje begon steeds meer te weigeren, heel sneu want het was zo'n eerlijk en werkwillig beest maar ik kreeg er op wedstrijd maar niets nuttigs uit. Alleen maar stress en ellende. Terwijl we nog even 1.10 samen hebben kunnen bereiken... en daarna ging het ineens volledig mis. Thuis ging het wel prima en ik bleef een tijdje met plezier doortrainen totdat het er financieel en door prive omstandigheden niet meer in zat.

Ik vind daar in ieder geval niets raars aan dat je wel steeds beter wilt worden zonder per se spanning van wedstrijden op te zoeken. We doen het voor de lol, niets moet, alles kan zolang het paard er maar niet onder lijdt en dat lijkt me hier absoluut niet aan de orde.

Ik spring inmiddels trouwens wel weer op wedstrijd - maar dat komt ook doordat ik dat stukje over asociaal gedrag enz niet zo herken eerlijk gezegd En blok in mijn maag verdwijnt ergens tussen hindernis 1 en 2, vanaf daar is het genieten

Ik heb het gevoel wat je omschrijft wel altijd met dressuurwedstrijden en dat heb ik wel gewoon gelaten voor wat het is en heb er inmiddels vrede mee. Het voelt soms een tikje stom om levenslang B klassering te hebben terwijl ik heel wat meer kan - maar eerlijk is eerlijk, ik vind er niets leuks of boeiends aan, en mijn paard zie ik ook niet zo snel in zijn stalletje huilen omdat die zich niet tussen de witte hekjes mag bewijzen

Over druk van buitenaf gesproken - wie maak je daar uiteindelijk blij mee? Anderen gaan onze keuzes meestal minder aan dan wat wij ons voorstellen, en als die anderen ook belangrijke rol in je leven spelen (dus geen willekeurig stalgenootje) gaan ze geen verantwoording van je vragen waarom je je hobby uitoefent op de manier die voor jou het leukst en het prettigst is en niet "zoals het hoort".

Ik kan me trouwens wel ergens voorstellen dat je met een ander paard - eentje dat wel 100% zeker is en je daarin meeneemt - wel weer plezier zou kunnen beleven in de springsport. Het is dan wel de vraag of je behoefte hebt aan zo'n gok (nieuw paard, nieuwe uitdaging) alleen om mogelijk bevestiging te krijgen dat het toch niet je droom was

Jaa een heel herkenbaar verhaal ook zo inderdaad! Over die druk van buitenaf... Hele goede vraag, om de een of andere reden neem ik dat steeds aan als waarheid.. wat je laatste alinea betreft, daarom had ik nog even die edit erbij gezet. Ik heb een paar maanden gesprongen op een school master en dat heeft me weinig echt enthousiaster gemaakt...




Oohja zoiets zou ik ook nog eens moeten doen, al sinds de verhuizing niet meer met de trailer weggeweest Gigi verkopen zit er niet in in ieder geval, die is helemaal in ons leven geroest en merk dat zij ook zoveel happier wordt van wat we nu doen! Het is het 2,5 jaar tijd een heel ander paard geworden

Ik heb een oude merrie die in het verleden vrij fanatiek heeft gelopen, ZZL geloof ik. In de bak schuw ik absoluut niet om wissel, tracers en appuymenten in te zetten. Maar op wedstrijd? Toch helemaal geen zin en tijd voor? Lekker boscrossen liever! Les is trouwens om jezelf en je paard te verbeteren, of je dat nou wel of niet aan een jury of op een wedstrijd laat zijn.

Als je geen zin hebt om op wedstrijd te gaan, doe het gewoon niet. Als je op een sportstal staat naar volle tevredenheid, lekker blijven staan! Goede stal vinden is zacht gezegd een ramp. Enne, buitenrit of recreatiepaard is misschien nog wel keer sport dan sportpaard met wedstrijden.

Mijn vraag is vooral of je het wedstrijd rijden zelf niet leuk meer vind, of dat je de manier waarop het lange tijd ging/gaat je tegen is gaan staan? En daar is geen fout antwoord! Maar ik denk dat dat onderscheid je helderheid kan geven.

Persoonlijk, ik ben ook ambitieus en heb nog veel doelen en dromen. Maar daarnaast zie ik een wedstrijd wel echt als quality time met mijn paard en een gezellig uitje. Natuurlijk is het dan nog steeds jammer als het resultaat tegenvalt maar ik heb dan evengoed een leuke dag gehad en draag dat niet meer met me mee. Het heeft wel tijd en werk gekost om daar te komen maar ik kan oprecht zeggen dat ik er op deze manier een stuk meer van geniet.

Moeilijk! Denk dat vooral de sfeer eromheen me tegen is gaan staan. Op een leuke manier dressuurwedstrijden zou ik nog wel zien zitten, maar springwedstrijden eigenlijk niet. Ook omdat ik te onzeker ben om een vreemd parcours gelijk op hoogte te doen.

Het zien als een leuk uitje hadden wij eerst ook (vriend en ik) maar toen ik een heel seizoen sprong werd het echt een 'moetje'.




Ja dat is zeker waar! Maar het voelt zo verplicht om dan ook op wedstrijd te gaan. Ook dat ik dan mijn instructeur tekort doe door een plek "te verspillen" maar niet op concours te gaan..

Zijn het dan de springwedstrijden die je tegen zijn gaan staan? Wat als je een keertje zou kijken bij cross of WE (iets heel anders)?

Al is helemaal geen wedstrijden rijden ook prima natuurlijk. Paard heeft helemaal geen weet van het papiertje dat erbij zit.

En ter aanvulling op de gedachte “wat doe ik (nog) op een sportstal”. Je kunt prima serieus trainen en jezelf en je paard verbeteren zonder wedstrijden te rijden. Ik ben echt een ‘basisruiter’. Ik vind het heerlijk om met de basis bezig te zijn. Recht, soepel in de aanleuning, op het achterbeen. Heerlijk. Ik heb de sportfaciliteiten nog steeds nodig. Start alleen geen wedstrijden meer (helemaal niets op dit moment).

En je hoeft ook niet direct rigoreuze beslissingen te nemen zoals van stal veranderen omdat je (nu) geen wedstrijden wil rijden. Ga eerst eens even rustig voelen, hoe voelt het aan, word je er gelukkig(er) van?

Ik heb nog nooit een instructeur horen zeggen dat ik hem/haar tekort doe door geen wedstrijden te starten. Heb je het ooit wel eens gevraagd aan je instructeur? Of is het echt een gedachte?

Voornamelijk springwedstrijden inderdaad, maar voel ook geen grote ambitie om me vol op iets anders te storten (buiten lekker voor mezelf trainen) en het voelt ook niet echt alsof dat zou kunnen door de plek waar ik sta :/

Heel herkenbaar.

Ik vond als kind wedstrijden echt heel leuk en wilde aan elke wedstrijd wel meedoen.

Daarna een beetje bang geworden, van manege gewisseld, nieuwe pony gekregen en eigenlijk weinig wedstrijden gereden. Wel veel plezier gehad van meer buiten rijden en veel lessen.

Omdat ik niet over wilde naar paarden werd er ook veel aan mn kop gezeurd. Heb de wedstrijden tussen de paarden nog kort opgepakt, maar ik was eigenlijk nooit nerveus. Ik gaf niks om winnen of verliezen en snapte ook niks van de frustraties van de mensen om me heen.

Toen ik mn man leerde kennen, zijn we overgestapt op de western. In het begin vond ik de wedstrijden daar veel gezelliger en gemoedelijker. Maar zag ook genoeg wantoestanden en de sport groeide snel. Eerst hadden we geen quarters, maar later wel. Toch veranderde dat voor ons niks.

Ik denk ook dat ik gewoon niet graag ergens bij wil horen en niet genoeg kan genieten van wedstrijden en de sfeer. Zeker onderling zie ik veel groepjes en dat past me helemaal niet.

Ik had eerst een draver en later ook nog een new forest pony en die moesten maar weg voor een betere quarter. Dat wilde ik helemaal niet. Net als ik vroeger mijn pony niet voor ene paard wilde inruilen.
Maar we hadden wel een drachtige quarter en ook dat veranderde voor ons ook niks.

Heb nu een leuk quarter veulen gefokt die misschien te goed is om er niks mee te doen, maar dat weet hij helemaal niet.

Veel mensen kijken naar prestaties en lintjes. Maar als ik kijk wat ik door de jaren heen heb bereikt met mijn paarden op ander vlak, geeft me dat veel meer voldoening. Ik volg geen goeroe of richting, maar vind dingen bereiken op basis van vertrouwen erg mooi.

Daarnaast wil ik wel dat als ik rij dat ze correct lopen en blijf ik wel ontwikkelen. Misschien zijn ze thuis meer af, dan menig paard op wedstrijd, maar ik geniet van het groeien en niet van dat aan anderen laten zien of sws het gedoe er omheen.

Je zegt dat je een sportpaard hebt gekocht, maar het gaat niet zonder slag of stoot. Wie zegt dat een paard het leuk moet vinden omdat het op papier staat? Je haalt er meer uit nu je een andere weg in bent geslagen en dat is voor jezelf dus leuk, maar voor je paard blijkbaar ook. In plaats van zonde, doe je haar misschien wel een groot plezier door haar te volgen, naar haar te luisteren en kijken en samen JULLIE weg te vinden.

Ik zou gewoon een tijdje zo doorgaan. Eerst dacht ik ook nog wel; ik ga weer starten, maar dat is weggesleten.
Net als toen ik een tijd niet kon rijden. Eerst kocht ik dan een rijpaard erbij, want niet rijden was uit den boze. Maar nu kan ik daar al heel goed mee omgaan als dat niet kan.

Je bent niemand wat verplicht. Het gaat om jou en je paard.

Je instructeur verdient niet meer of minder aan je als pensionklant wanneer je niet start dus dat zou ik echt proberen los te laten. En niet starten betekent ook niet dat je je de faciliteiten niet gebruikt of je paard niet goed wil managen. Als jij wel lekker wil trainen en jezelf wil verbeteren heb je nog altijd heel veel baat bij een goede accommodatie. Daar lijkt me niks mis mee.

En nav je laatste reactie, niemand zegt dat je een heel seizoen moet gaan of alleen officiële wedstrijden mag starten hé. Als jij het leuk vind om, noem maar wat, flexibel te starten en altijd eerst een rondje lager te rijden, dan doe je dat toch gewoon. Als je maar eens in de maand wil starten, doe je dat toch. Als je in de zomer alleen dressuur wil rijden en alleen indoor springt, doe je dat toch. Als 3 maanden geen zin of tijd hebt of druk bent met andere zaken, start je lekker 3 maanden niet. Als je het fijn vind om eens een halfjaar HC BB te gaan starten om vertrouwen op te bouwen of gewoon omdat je dat leuk vind....

Ik weet natuurlijk niet wat je precies leuk vind en waar je exact tegenaan loopt maar mijn punt is denk outside de box! Ga meer kijken naar wat je leuk vind of lijkt, wat veilig voelt en laat wat iedereen ervan vind of verwacht er zoveel mogelijk buiten.

Ik neem aan dat je geen sponsoren tevreden hoeft te houden of naar de OS wil, het is je hobby...behandel het ook gerust zo. Het kost je behoorlijk geld waarschijnlijk, dan mag je het ook invullen zoals jij het het allerleukst vind. Als anderen daar wat van vinden, probeer je te bedenken dat ze helemaal niks te vinden hebben van hoe jij je vrije tijd besteed.

Endurance gereden, mn man heeft hoog gereden en internationaal, helemaal klaar mee.

Kom bij deze leuke club www.nvvr.info

Super leuke ruiter weekenden en gewoon lekker buiten rijden.

Dit is toch een veel mooiere motivatie dan wedstrijden willen rijden

Maar je hoeft dan niet meteen een heel seizoen te doen of op hoogte te springen he

Zo ga ik zelf alleen op wedstrijd bij stallen die ik prettig vind ook qua sfeer en mensen enz, en als ik daardoor midden in het seizoen 1,5 maand niets kan ondernemen dan so be it. Ik probeer me ook geen "verplichte" minimumhoogte meer op te leggen, 80cm is ook leuk zat. Ik doe verder nooit aan kampioenschappen en dergelijke, de stress - plezier verhouding is mij dan veel te scheef.

Wat ik wil zeggen is dat er geen enige juiste manier bestaat om plezier aan de wedstrijdsport te beleven, je mag je eigen grenzen bepalen zonder daar een "geldige" reden voor te hebben. Als je dat op geen enkele manier ziet zitten is het ook prima, maar ik zou me dan afvragen of het probleem inherent is aan de sport zelf of aan jouw idee van hoe het nou eenmaal moet en hoort...?

Ik zie dat ik hetzelfde schrijf als 0000

Die gedachte moet ie echt door de WC spoelen.
Les en wedstrijd zijn niet gekoppeld.
Je betaald gewoon om beter te worden, wat je daar mee doet gaat niemand wat aan.

Ja eigenlijk hebben jullie gewoon gelijk inderdaad. Het is zo'n onlogische gedachtengang om vanalles te moeten en toch is het er



Eigenlijk wel he! Voor het eerst in jaren een oprecht voorwaarts en meedenkend paard die niet meer met haar staart slaat elke 5 passen! En kan me ook niet meer herinneren wanneer ik er voor het laatst jankend op heb gezeten.

Leuk! Ik ga straks eens kijken!

Bij de NVVR vind je echt alle soorten paarden en mensen, van ex dressuur prikkers tot bosklossers, maar allemaal hebben ze de band met hun paard op nummer één. En we hebben als vereniging ook nog eens een super leuk tijdschrift 'de Vrijruiter' met verslagen en informatieve artikelen.

Wij doen nu aan alle meerdaagse weekenden mee ipv endurance wedstrijden. Zo'n heel weekend kost net zo veel als één endurance wedstrijd , meer waar voor je geld én geen stress

Ik heb het nooit leuk gevonden, te veel stress en te veel onaardige en domme mensen

Dus neen, doe gewoon lekker waar je zin in hebt en niemand moet jou verplichten om op wedstrijd te gaan. Je kan altijd terug eens gaan, of gewoon 1x per maand of zo, maar als je er niks aan vind moet je het niet doen. Het is en blijft een hobby waar je plezier uit moet halen, toch?

Een voormalig stalgenoot had een door een prof stal afgeserveerd springpaard gekocht waar in het parcoors geen rem en stuur meer op zat van pure stress. Zij had zelf ook niet meer echt ambitie en kocht het dier voor de recreatie. Uiteindelijk was de merrie zo zen geworden dat haar grootste overwinning zat in af en toe gewoon lokaal in haar eentje zonder hulp naar een wedstrijdje gaan en daar dan aan de losse teugel kunnen wachten bij de ring en dan in een rustig handgalopje foutloos te blijven, dat vond ze een grotere overwinning dan winnen.

Dat is een druk die je jezelf op legt. Uiteindelijk heb je je paard toch voor je plezier? Dan is het toch prima als jij je plezier uit andere zaken haalt dan wedstrijden en presteren?

Vroeger kreeg ik ook regelmatig te horen dat het zonde van mijn pony was dat ik niet vaker op wedstrijd ging. Maar ik vond het veel leuker om gewoon plezier te maken. Af en toe een keer een (onderlinge) wedstrijd rijden en verder gewoon te trainen, springen, buiten te rijden of gewoon lekker te wandelen. M'n pony heeft er niet onder geleden dat we niet vaker op wedstrijd gingen.