Na een tip ben ik me weer eens (en nu verder) aan het inlezen over de rol van darmflora bij HB. Immers, daar begint het probleem meestal. Manari heeft haar basis darmflora van haar moeder gekregen. Daar komt dan ook mogelijk de gevoeligheid vandaan. Die darmflora is al generaties lang ingesteld op steppe en woestijn. Dat is moeilijk te veranderen, ook al eet je al lang “ander” (ruw)voer. (Anders waren poep transplantaties bij mensen ook geen ding!) Muzanna heeft zelf qua eten ook een sterke voorkeur voor hooi en stro en een gevoeligheid voor suikers. Dat is er moeilijk uit te krijgen.
Manari idem: als ze kan kiezen tussen het eten van de buurvrouwen dan kiest ze het hooi van Muzanna. Interessant, wel. Want fruit wordt wel heel gretig om gebedeld dus de inherente drang naar suikers die dieren hebben zit er ook gewoon in.
Enfin, de darmflora wordt opgebouwd uit een stukje genetische aanleg en hetgeen de moeder meegeeft (o.a. via het eten van mest door het veulen).
Daar lees ik me als ik tijd heb wat verder over in.
Immers, voor de fokkerij betekent dat in mijn geval dat ik die gevoeligheid via de moeder door kan geven.
Want, het is niet voor niets opgevallen dat Tekes waarvan al enkele generaties hier leven die gevoeligheid veel minder is en bij Arabieren waarvan al vele generaties hier leven die gevoeligheid vrijwel niet lijkt te bestaan.
Die darmen zijn ingesteld op het ruwvoer hier. Alsnog oppassen met overvoeren etc. maar ze kunnen wel vaak voordroog verdragen of 24/7 (mits geen overgewicht) in het gras.
En dat is interessant en zet me aan het denken.
Afgelopen zaterdag heeft de DA al een mestmonster meegenomen. Op die uitslag wacht ik nog. Maar dat is meer voor echt afwijkende dingen als wormen en slechte bacteriën. Maar de bacteriën ingesteld op steppe en woestijn zijn niet per definitie slecht, alleen niet in staat op het verwerken van ons vette gras.
Wel iets waar ik me verder in ga verdiepen. Incl. het fenomeen poeptransplantatie bij paarden... want bij paarden wist ik niet dat dit ook al een ding was.
Dan nog ff een update over onze patiënt.
Ze is vrolijk en actief. De hoeven zijn nog iets warmer dan normaal, maar het begint er echt al op te lijken.
Gisteren verveelde ze zich te pletter in de paddock en besloot ze naar China te graven. Als ze het echt te bont maakt zoeken we naar een andere oplossing (immers, te wild doen is ook niet goed) maar voorlopig is elke dag rust op de paddock en koelen van de hoeven mooi meegenomen.
Vooralsnog denk ik niet dat het gras de boosdoener was, maar de kuil. Maar wie weet wat er nog uit de mest naar voren komt...
Hannanas schreef:Heb gelijk even gegoogled.
Vindt jij zelf dit ook een mooi voorbeeld van het massieve type?
https://www.akhalteke.ee/polv/toporbai.php[ [url=m/o1Wq9a.png]Afbeelding[/url] ]
Tillya Kush is, ondanks zijn Anglo-Teke moeder, echt een uitstekend voorbeeld van het massieve alaman type. Van de bloedlijn van zijn vader, Toporbai, is weinig over - vooral qua type. Sowieso is Toporbai nooit op een raszuivere merrie gebruikt. Dit was nl. niet een populair type en “men vond” Toporbai niet van voldoende kwaliteit voor raszuivere merries. Het EV bloed moest de nakomelingen dan verbeteren. Achteraf bleek dat een grote vergissing en is men erop terug gekomen, maar dat is een ander verhaal.
Een lijntje loopt nog via Rokot en diens nakomelingen.
Daarvan staat een hele interessante zoon met een heel oorspronkelijk type in Europa. Die heb ik (bovenaan) op mijn lijstje staan voor Muzanna mocht ik komend jaar weer durven proberen te fokken.
Retjethorse schreef:Volgens mij ligt het gedrag op de weide naar andere paardeb toe eerder aan mijn aanwezigheid.
Jaloezie is wel een ding.
En ik denk dat jouw merrie daarnaast wat onzekerder is.
De onze zijn nl. ook jaloers, maar uiten dat met minder... theater.
_Tarzan schreef:Wat een mooie heldere uitleg, dankjewel!
Ik vind het geweldig hoe gefascineerd jij kunt schrijven over dit ras!
Ik ga graag op de praatstoel zitten hoor, als het op paarden en geschiedenis aankomt. Tekes zijn dan helemaal een ding.
joey2010 schreef:Ja het is gek he dat ze op die leeftijd al zo gevoelig voor hb kunnen zijn.
Ik kreeg dus de tip over darmflora en ja... het veulen krijgt de basis mee van de moeder... dus dan is het eigenlijk niet zo gek. Of daar bij Muzanna iets aan te fixen valt weet ik niet en of dat inmiddels ook al wat beter is weet ik ook niet. Daar ga ik me dus even in verdiepen, want het maakt een toekomstig veulen voor verkoop voor een particulier stukken lastiger want “even” wat minder mooi ruwvoer voeren kàn dan niet. En als dat zonder overleg in de opfok gebeurt heb je misschien al de poppen aan het dansen... dus ik ga hier wat mee doen. Het heeft me aan het denken gezet!
ieris schreef:Josav, jee wat schrikken zeg dat je je kleine meisje zo aantreft.
Gelukkig lijkt het nu wat beter te gaan.
Hopelijk komt het niet meer terug.
Ze zullen wel blij zijn dat je weer thuis bent!
Toen ik terugkwam waren ze vooral beledigd, want waar was ik al die tijd?
We hebben nu de voorzorgsmaatregelen voor Muzanna ook bij Manari en Muzanna is nu al 2 jaar stabiel (sinds halverwege dracht) dus dat biedt hoop.
Verder wil ik mensen niet teveel afschrikken, maar ik vermoed dus dat er absoluut iets speelt in de uiting van genen en darmflora bij importpaarden dat maakt dat deze zoveel gevoeliger zijn dan de Tekes die hier al generaties gefokt worden. Dat verschil is wel opvallend. Een beetje een allochtoon versus autochtoon gebeuren: de autochtone (met ouders die hier geboren zijn) Tekes zijn meer ingesteld op het leven hier en hebben ook van de moeder darmflora voor hier (of meer voor hier) meegekregen en zijn daarom minder gevoelig terwijl de allochtone Tekes (import of kinderen van import) een darmflora en genenpakket (uiting van genen iig) hebben die zijn ingesteld op het leven in steppe en woestijn.
Als ik kijk naar de Tekes die HB zijn geworden valt op dat de allochtone groep vele malen gevoeliger lijkt.
Dat wordt verder ondersteund door het verhaal van Arabische paarden waarvan al generaties hier gefokt worden. Dat is bij Tekes niet zo. Maar de Tekes met enkele generaties hier zijn veel minder gevoelig.
Alsnog oppassen, maar echt een enorm verschil...
Enfin, mijn hersenspinsels naar aanleiding van een PB van een andere Teke eigenaar met een autochtone “Europese” Teke.