Geplaatst Vorig jaar was dit een dag die ik het liefste uit mijn geheugen wilde wissen. Maar dat kon niet. Ik stond op met een paard dat gezond was. Een leuk en lief paard dat heel graag wilde werken. Ik dacht dat hij een stom ongelukje had gehad op de track, maar ik wil iets liever zeker weten dan dat ik gis, dus ik liet een foto maken.
S'morgens was hij gezond. S'middags kwam ik thuis wetende dat mijn paard in zijn eentje in een paddock stond omdat hij a) een week niet bij de kudde mocht en b) dat hij een OCD in zijn been had. Een oude breuk. Oppeens was hij niet meer gezond. Oppeens was hij een paard met een écht probleem. Een visueel, echt, probleem. Het was ook de start van een jaar vol twijfels, zenuwen en problemen. Hij heeft er maanden slecht bij gestaan, maar ik had hem en mezelf beloofd een jaar te kijken. 1 jaar. Als het dan niet beter was, moest ik een belissing maken. De dierenarts zei dat ik het na zes weken zou moeten weten, maar daar geloofde ik niet in. Zes weken is veel te kort voor een OCD en een kapotte pees.
Vandaag is het een jaar geleden. We hebben weken gehad dat hij slechter liep, weken gehad dat je er eigenlijk niets aan zag. Maar het allerbelangrijkste is wel gebeurd: hij is blij. Hij speelt met de andere paarden en als het even moet rennen (wat vaak gebeurd) doet hij dat lekker zelf als er niemand mee wil doen. Zijn draf ziet er eigenlijk niet uit en is zeker nog niet regelmatig, maar galop en stap gaat meer dan prima.
Ik heb een blij paard. Een paard dat voerbakken verstopt als hij zich verveeld. Een paard dat 'opruimt' en overal mee wil helpen maar eigenlijk vooral een rotzooi maakt. Ik heb een paard dat suffig meeloopt omdat hij het te warm vind, maar zodra we in de schaduw lopen en showtje geeft. Een paard dat vind dat ik alleen met hem mag werken en dat na een half uur wandelen met een rotgang weer naar het hek rent als hij doorkrijgt dat ik met een ander paard ga wandelen. Een paard dat passief agressief over het hek kijkt als ik in de bak sta met een ander paard. Een paard dat weigert naar het hek te komen als ik een dag niet kom maar ook een paard dat in een gloeiende galop door de wei gaat om mij uit te dagen om te spelen (nadat hij heel duidelijk liet zien dat hij geen zin in vrijheidsdressuur had).
Soms vind ik het nog steeds oneerlijk. Maar aan de andere kant geloof ik wel dat er blijkbaar iets anders moest gebeuren en dat hij écht geen rijpaard hoort te zijn. Een paar weken geleden is hij 11 jaar geworden en dat is voor mij al een mijlpaal opzich. Als alles zo doorgaat wandelen we gewoon met een half uurtje per keer, een hoop osteopaat behandelingen en zo nu en dan wat spiertraining naar zijn 12e verjaardag.
Een oud stalgenoot bracht het ook op die manier. Dat was na de kliniek toen er echt 'geen hoop' meer was. Toen was ik vooral nog boos en verdrietig. Hij zei dat elk paard een reis doormaakt met een eigenaar en dat ik blijkbaar een andere reis te maken had. Heel veel mensen geloven daar niet in, maar ik vind het een mooi idee. 
) 
Het is maar goed dat hij knap is. 
Gelukkig stopte hij na een paar meter, maar ik heb wel besloten nog niet buiten te gaan wandelen. 
Praktisch. Nou goed, terug naar mijn rode vriendin Kees. Toen ik Joep achterliet zat ze samen met de kip (haar echte vriend) in de kruiwagen. 
Meestal schiet hij een meter of drie naar voren of opzij, maar deze keer stond hij gewoon stil. Staart verticaal omhoog natuurlijk, maar hij stond stil. Ik was heel trots. 
Dat ging eerst heel goed, maar na nog tien minuten zoeken en wij naar elkaar roepend "We zijn niet gek toch? Dat slot hing daar!" begonnen mijn lieftallige viervoeters zich dood te vervelen. Joep begon met het trekken aan Rimska dr hoofdstel ("NIET doen. Nee, je mag ook niet eten. Rimska, laat hem los." 
) Rimska liep met het touw van Joep in haar mond (je moet ergens op kauwen) en uiteindelijk stond Joep te kappen met zijn voorbeen waardoor Rimska dat ook een top idee vond. 
Dat laat hij zien door ernaast te gaan staan en te schrapen in plaats van bij mij met de leuke balken. Eigenwijsje. 
Hij staat lekker bij zijn vrienden, chillt wat af en eet zo nu en dan eens wat, dus hij heeft zich niet verveeld. Ik kan wel een extra shot vitamine Paard gebruiken. 
) 
De rest van de dag heb ik met mijn kittens en een icepack (nouja, doperwten, ik heb nog geen icepack in huis) op de bank gezeten en Netflix gekeken. Zondag wilde ik perse naar stal want ik kan niet te lang zonder mijn paard natuurlijk. Ik waggelde het erf op, het waaide hard en het regende een beetje. Toen ik Joep heel blij riep kreeg ik toch een valse blik. 
